Ορθόδοξε λαέ, μέμνησο
του Κολυμπαρίου!
Ο τίτλος του παρόντος άρθρου θυμίζει την
αρχαία φράση, την οποία έλεγε
καθημερινά ο υπηρέτης στον Πέρση βασιλιά Δαρείο, υπενθυμίζοντας του ότι έπρεπε
να τιμωρήσει τους Αθηναίους, γιατί συμμετείχαν στην πυρπόληση των Σάρδεων: «Δέσποτα, μέμνησο των Αθηναίων!», του έλεγε
κάθε πρωί που άνοιγε τα μάτια του.
Ναι, είναι δανεισμένο το «μέμνησο» από τη
φράση εκείνη. Μόνο που γράφεται εδώ, όχι για να εγείρει αισθήματα εκδίκησης ή
αντιπάθειας σε πρόσωπα, όπως αυτή του Δαρείου προς τους Αθηναίους, αλλά για να στηθεί
ως μια μικρή ασπίδα αντίστασης στην καταστροφική προσπάθεια μεταπατεροποίησης
της Παράδοσης της Εκκλησίας μας. Να βοηθήσει στο κατά δύναμη, ώστε η σύνοδος
του Κολυμπαρίου να εντυπωθεί και να παραμείνει στη θύμηση και στη συνείδηση του
λαού, ως το θλιβερό εκκλησιαστικό γεγονός, το οποίο κατέστη επισήμως έρεισμα
και εφαλτήριο διάδοσης και εδραίωσης της παναιρέσεως του οικουμενισμού. Ακόμη
δε,
ότι η σύνοδος αυτή πραγματοποιήθηκε, για να γίνει η δικλείδα ασφαλείας, που
έρχεται να κλειδώσει, να επιβεβαιώσει, να εγκρίνει και να διασφαλίσει την «κανονικότητα» των μέχρι τούδε αλλά και πασών των διαπραχθέντων
και διαπραχθησομένων οικουμενιστικών αυθαιρεσιών.
Είναι πολύ
σοβαρή και αξιοθρήνητη η κατάσταση. Δεν ξέρουμε, μετά από αυτήν τη σύνοδο, πόσο
γρήγορα θα εξελιχθούν τα γεγονότα και ποιος θα είναι ο πνευματικός της αντίκτυπος.
Με πείσμα και αγωνία πολλή, αλλά και με μεθόδους ξένες προς το πνεύμα της Εκκλησίας του Χριστού, σπεύδουν οι
«μηχανικοί» της συνόδου του Κολυμπαρίου να την «εγκαταστήσουν», διά του
ετσιθελισμού, στη συνείδηση των πιστών. Άκοντος
εκόντος του πληρώματος, πλέον, όλα τα εκκλησιαστικά πράγματα έχουν και θα
συνεχίσουν να έχουν ως βάση σχεδιασμού, ερμηνείας και εκτέλεσής τους τις
αποφάσεις αυτής της συνόδου. Μ` ένα λόγο χαράχτηκε νέα πορεία της Εκκλησίας,
σύμφωνη με το γενικότερο κλίμα της ομογενοποίησης των πάντων, κάτω από το
δαιμονικό πνεύμα της πανθρησκείας και ισχυρό ρεύμα της παγκοσμιοποίησης.
Αν λοιπόν αρχίσει να περνά στη λήθη η
σύνοδος, σημαίνει πως δεν θεωρείται μόλυσμα, πως είναι ακίνδυνη για την
εξάπλωση πνευματικού λοιμού. Άρα δεν
ενοχλεί την εκκλησιαστική συνείδηση και συνεπώς κατατάσσεται στο ίδιο επίπεδο
με όλες τις προηγούμενες Συνόδους.
Για να έχει όμως το δικαίωμα της
λησμονιάς η σύνοδος αυτή από τις καρδιές, οι οποίες σέβονται τους αγίους και
την παρακαταθήκη τους, πρέπει να διαγραφεί οριστικά από την εκκλησιαστική
ιστορία, χωρίς να μείνει κανένα ίχνος από τους βέβηλους και σεσοφισμένους
μύθους της. Να ακυρωθούν οι αποφάσεις της, όπως οι κανόνες ορίζουν, για να
ξανάρθει η ηρεμία στη ζωή της Εκκλησίας και να εξαλειφθεί μια από τις σοβαρές
αιτίες των πολλών και μεγάλων κακών που συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να
συμβαίνουν στην πατρίδα μας.
Μην αμφιβάλλουμε πως οι προτεσταντικής
προέλευσης ηθικοπνευματικές εκτροπές, που διαβρώνουν σήμερα στον τόπο μας το
πατροπαράδοτο ήθος, χτυπώντας ασεβώς τους ευαίσθητους και ιερούς χώρους, βλέπε
παιδεία, είναι απόρροια του πνεύματος
της συνόδου του Κολυμπαρίου. Διότι, δεν έχουν τόση σημασία οι θεολογικές
αναλύσεις των αποφάσεών της, όσο αυτό που κρύβεται πίσω απ` αυτές και ο σκοπός
που επιδιώκεται. Όσοι παρακολουθούν με αγωνία και ακόμη περισσότερο όσοι
αντιστέκονται, αγωνιζόμενοι κατά του νέου αυτού αντιρωμαίικου καθεστώτος,
ξέρουν πολύ καλά πως υπάρχει σχέση των δύο αυτών πραγμάτων.
Κι επειδή η Εκκλησία είναι θείο καθίδρυμα και λειτουργεί όχι μόνο
μέσα το χρόνο και μέσα στον κόσμο, αλλά και εις τους ουρανούς και εις τους
αιώνας των αιώνων, όσοι ζούμε στις ημέρες αυτές, κατά τις οποίες διαπράττεται η
παρανομία και βιώνουμε ζωντανό τον πειρασμό, αν δεν σταθούμε στο ύψος των
περιστάσεων, θα δώσουμε λόγο στο Θεό. Διότι θα παραδώσουμε αμαχητί στις
επόμενες γενιές ένα πνευματικό έκτρωμα, ένα δηλητήριο με ψεύτικο φαρμακευτικό -
θεραπευτικό επικάλυμμα, το οποίο ύπουλα και κρυφά, αλλά σταθερά, θα οδηγεί τις
ψυχές στην απώλεια.
Γι` αυτό, πάση θυσία, πρέπει να
παραμείνει αναμμένη και ζωντανή η μνήμη της ως μέγα πνευματικό έλλειμμα, που
προκαλεί πόνο στην ψυχή και συνεπώς και ως θέμα διαρκούς ετοιμότητας και προσευχής.
Διότι με τον τρόπο που προωθείται η επιβολή των αποφάσεών της, μόνο το χέρι του Θεού μπορεί να την ανακόψει.
Παρόλα αυτά και τόσα άλλα, που
υπερβαίνουν τις δυνάμεις του ανθρώπου και διαφεύγουν της αντίληψής του:
Λαέ του Θεού, μην ξεχνάς το Κολυμπάρι!
Σάββας Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 20-2-2017
