ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε’
Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Σύνοψις.
Ο Κύριος υπήρξε και τέλειος άνθρωπος, «σάρξ γενόμενος»,
κοινωνήσας σαρκός και αίματος και ομοιωθείς κατά πάντα προς ημάς «χωρίς
αμαρτίαν»(1). Την πραγματικότητα ταύτην
επιβεβαιών αυτός ο ίδιος αρέσκεται να ονομάζη εαυτόν «υιόν του ανθρώπου»,
προβάλλων ούτως εαυτόν ως απόγονον του ανθρώπου, δια της προσθήκης δε του
άρθρου ως τον τέλειον και κατ’ εξοχήν άνθρωπον.Αλλά και ο τίτλος «υιός Δαυβίδ»,
ο και υπό των εν τοις ευαγγελίοις γενεαλογιών αποδεικνύμενος ως ανήκων εις
αυτόν, δεν αποκρούεται υπό του Κυρίου, οσάκις αποδίδεται υπό των άλλων εις
αυτόν. Κατά την τελευταίαν δε είσοδον αυτού εις Ιεροσόλυμα αποδέχεται τούτον,
όταν επευφημώσιν αυτόν ως τον αναμενόμενον απόγονον του Δαβίδ τα υποδεχόμενα
αυτόν πλήθη.
Χρησιμοποιεί δε τον τίτλον τούτον ως βάσιν συλλογισμού, δια
του οποίου εν συνδυασμώ προς μαρτυρίαν του Δαβίδ, αποδεικνύει ότι, καίπερ
απόγονος του Δαβίδ, είναι Κύριος αυτού, άρα δε και Θεός.
(1)Ιωάν. α' 14, Εβρ. β' 14, δ' 15
Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ «ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»,
ΤΟΜΟΣ Β’, ΕΚΔΟΣΙΣ Β’, ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1979, ΣΕΛ.60,61
