Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2020

Αυτόν τον άνθρωπο ζητώ ετούτον τον καιρό…

                                        



Αυτόν τον άνθρωπο ζητώ ετούτον τον καιρό…

 

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Ζούμε σε μια εποχή όπου οι σύμβουλοι πάσης φύσεως θησαυρίζουν ποικίλους θησαυρούς επί της γης. Η εποχή μας εποχή συμβουλευτικής!  Το δεντρί της Συμβουλευτικής που ακούει και υπακούει στο μέγα όνομα της Ψυχολογίας έχει ποικίλους κλάδους, όπως αυτόν της Συμβουλευτικής στην Εκπαίδευση, στην Υγεία,  στην Εργασία, στον Επαγγελματικό Προσανατολισμό, στην Οικογένεια (Συμβουλευτική γάμου), στην Εκκλησία του Χριστού την Ορθόδοξη, στην πολιτική! Παντού οι ειδήμονες - άνθρωποι με τρανά πτυχία και μεγάλη εμπειρία- έχουν τον πρώτο λόγο. Αυτοί κουμαντάρουν τα πάντα και τους πάντες. Όλοι στην εποχή μας έμαθαν πολύ καλά το μάθημα τους:  Να μην ακούνε τη «γνώμη των πολλών», αλλά των «λίγων και ειδικών» ή καλύτερα τη γνώμη του ειδικού!

Ας έλθουμε τώρα στην υπόθεσή μας που έχει σχέση με την πανδημία του κορωνοϊού και τα υποχρεωτικά μέτρα όπως οι μάσκες, η αλλαγή του τρόπου μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας (η απαγόρευσή Της), και τα όμοια.

 «Λοιπόν», θα έλεγε κάποιος. «Συνέχισε. Ποια μέτρα προστασίας της υγείας μας μας προτείνεις; Ποια είναι η γνώμη σου για τις μάσκες; Τις φορούμε ή όχι;»…

Αδελφοί, αυτό που ταπεινά έχω να πω είναι πως η εποχή μας, εποχή διωγμών, δεν διαφέρει από καμία παλαιότερη εποχή (όπου η προσκύνηση των ειδώλων ήταν υποχρεωτική) και ότι θα πρέπει να ακούμε πάντοτε τη γνώμη των πολλών, δηλαδή  των αγίων μας, αλλά και αυτήν των λίγων και των ειδικών, εννοείται των Ευαγγελιστών και των Αποστόλων της Μίας Εκκλησίας μας, δηλαδή τη γνώμη όλων αυτών που έχουν νουν Χριστού, ο οποίος είναι «Ο Ειδικός» ή αλλιώς «Ο Θαυμαστός Σύμβουλος»!

Μία λέξη που συναντούν συχνά οι ψάλτες -οι Ορθόδοξοι-, αποτελεί τη μία συμβουλή επί όλων των θεμάτων που προέκυψαν επί των ημερών μας (και μέλει να προκύψουν) λόγω λίγων ή πολλών «ιών»: Εκουσίως!

Ιδού ολίγα θεία γράμματα της Εκκλησίας μας που κλείνουν μέσα τους τον Υιό της Παρθένου που είναι ο μόνος «Θαυμαστός Σύμβουλος», ο Αληθινός Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας και μαζί το εν Φάρμακο της αθανασίας:

«Τος μλωπς σου Χριστος κουσως πστηςπρ μν τος Μαθητας σου φυλξας μαρτριον, τς σς δειξας, νδξου ναστσεως.» ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΝ/Τ ΠΕΜΠΤ ΤΗΣ Β' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ/Κανών α', δ γ')

«Τν θεοπρεπ σου συγκατβασιν δοξζοντες, μνομν σε Χρισττχθης κ Παρθνου, κα χριστος πρχες τ Πατρπαθες ς νθρωπος, κα κουσως πμεινας Σταυρν, νστης κ το τφου, ς κ παστδος προελθών, να σσς τν κσμον Κριε, δξα σοι.» ς τος Α  ν ο υ ς/Στιχηρ τς κτωχου/χος α'/ναστσιμον)

«Νεσον ες λαν, κα κλρν σου Κριε, φβ μνοντς σε, θνατον κοσιον, δι' ο πστης, μ νικηστω σου, τν εσπλαγχναν μετρος, πληθς κακν μν, λλ σσον, πντας περγαθε, τ Σταυρ σου μς ς φιλνθρωπος.»

«Μεσσαντες τ πλαγος τς γκρατεας, λιμνα κδεχμεθα τς σωτηρας, τν καιρν το Πθους σου, το κουσου Κριελλ' ς εσπλαγχνος κα οκτρμων, κα τν μραν τς νδξου ναστσες σου, ν ερν ξωσον μς, θεσασθαι φιλνθρωπε.»

«Δετε προσκυνσωμεν, τ τς ζως μν πρξενον, πεφηνς ξλον σμερον, Χριστο το Θεο μν, τν Σταυρν, δι' ο περ θνατος τρθη, κα  νστασις μν, τος πταικσιν καινουργθη σαφς, τ υσαμν κρζοντες·  δι' μς κουσως παθώννα σσς τ σμπαντα,  Θες μν δξα σοι.»

Αδελφοί, εκούσια θα πει: «με τη θέληση κάποιου», δηλαδή «πράξη που γίνεται με τη θέληση του προσώπου το οποίο την εκτελεί ή υφίσταται τις συνέπειές της». Και όχι «αναγκαστικά» ή «υποχρεωτικά»!

Αυτόν τον άνθρωπο ζητώ ετούτον τον καιρό.

«Λοιπόν», θα έλεγε κάποιος. «Συνέχισε. Ποια μέτρα προστασίας της υγείας μας μας προτείνεις;»...



Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Ιεροψάλτης

Πτολεμαΐδα 29 Σεμπτεμβρίου 2020

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2020

Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΝΑΟΣ (ΜΕΡΟΣ Β΄,Γ')

 

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΝΑΟΣ»

(Η πύλη του Ουρανού – Γεν. 28,17)

ΜΕΡΟΣ Β΄

 

Ιερός Ναός και πνευματική ζωή αποτελούν μία αδιάσπαστη πνευματική πραγματικότητα, μια ενότητα ακατάλυτη μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Εάν ακολουθήσουμε πιστά τις διαχρονικές προσταγές – διαταγές της Εκκλησίας για συνεχείς εκκλησιασμούς, τότε θα δημιουργηθεί αυθόρμητος συντονισμός προσέλευσης στους Ι. Ναούς, στα πλαίσια μεγάλης πνευματικότητας, που θα μας φτάσουν στις περιοχές μεγάλης συγκέντρωσης (συνωστισμός) πιστών μέσα στις Εκκλησίες. Αυτή η επιθυμία της εκκλησίας για μέγιστη συμμετοχή των πιστών στους Ναούς, είναι (διαχρονικά) πάντοτε παρούσα στο κοινωνικό πεδίο, ανεξαρτήτως επιδημιών και φυσικών καταστροφών.

Στις Αποστολικές Διαταγές διαβάζουμε (βιβλ. Β΄, κεφ. νη΄):

- «Ω Επίσκοπε, κέλευε, και παραίνει τω λαώ εις την Εκκλησίαν ενδελεχίζειν, όρθρον και εσπέρας εκάστης ημέρας· και μη απολείπεσθαι το σύνολον· αλλά συνέρχεσθαι διηνεκώς».

- «Μη προκρίνετε του θείου λόγου βιωτικάς χρείας· αλλ’ εκάστης ημέρας συναθρίζεσθε όρθρου, και εσπέρας, ψάλλοντες και προσευχόμενοι εν τοις Κυριακοίς (Ναοίς) (Αυτόθι).

Αυτή η ονομασία (Κυριακόν) ήτο συνήθης (για τους Ι. Ναούς) από της Δ΄ Εκατονταετηρίδος, ιδίως στους Έλληνες (βλ. ΙΕ΄ Κανόνα της εν Αγκύρα Συνόδου, Ε΄ Νεοκαισαρείας, ΚΗ΄ Λαοδικείας, Ευσεβ. Εκκλ. Ιστορία 9,10).

Ερώτημα: Πού η Εκκλησία απαγορεύει την αυθόρμητη, μέγιστη δυνατή συγκέντρωση πιστών στους Ι. Ναούς, φοβούμενη τις επιδημίες – λοιμούς; Είναι σαφές το πνεύμα της.

Οι Ι. Ναοί δεν αποτελούν πεδίο μόλυνσης. Το ισχυρό κάλεσμα της Εκκλησίας για συνεχείς εκκλησιασμούς, δεν στερείται φιλάνθρωπης νοημοσύνης, όπως κατηγορηματικά υπονοούν οι κρατικοί λοιμοξιολόγοι και οι επίσκοποι. Αντίθετα, είναι πλήρες (το κάλεσμα) της φιλανθρωπίας! Η φράση «μη προκρίνετε του θείου λόγου βιωτικάς χρείας» είναι καταλυτική, σκορπίζουσα τις ασυλλόγιστες φλυαρίες τους…

Από έλλειψη προηγούμενης εκκλησιαστικής παιδείας στον κλήρο, καταλαβαίνουμε τι είδους πρότυπα προσφέρονται στη νέα γενιά από επισκόπους και κληρικούς, που έχουν – εμφανίζουν (πλην εξαιρέσεων) «εορταστικοποίηση» της Ορθοδοξίας με «ΜΑΣΚΕΣ» και πολύτιμα άμφια, υπογραμμίζοντας μάλιστα στις ομιλίες τους την στερεότητα της πίστεως των Αγίων!

Όταν ένας πολιτισμός (λαού – εκκλησιαστικού σώματος) βρίσκεται σε ακμή, τότε εκφράζεται δυναμικά, όπως μαρτυρεί η ιστορία πολιτική και εκκλησιαστική. Παράδειγμα οι Ακολουθίες και Παρακλήσεις της Εκκλησίας στους Αγίους, αυτά τα ποιήματα ευσεβών υμνογράφων. Ο προσεκτικός ερευνητής θα διαπιστώσει στα τροπάριά τους μια θαυμαστή σύζευξη (αρμονία) πίστεως και ζωής, που τονίζουν οι ιεροί υμνογράφοι.

Όσο ακούσια, ενοχλητική και αφόρητη είναι η νεοταξική λοιμοξιολογία περί των Ι. Ναών και εικόνων, τόσο δύναμη και πυκνό θεολογικό λόγο έχουν οι Ακολουθίες – Παρακλήσεις στην ανάδειξη του ρόλου των Ναών. Μπορεί η φραστική ύλη τους να καταλαμβάνει ελάχιστο όγκο, μα ο πυρήνας του νοήματος μένει ακέραιος.

Εάν προχωρούσαμε σε μια πνευματική απόσταξη όλων των τροπαρίων, σε μια λεκτική συμπύκνωσή τους, θα είχαμε ένα βιβλίο με ακαταγώνιστες (σε θεολογική πυκνότητα) φράσεις, χωρίς χάσματα ή αμφιβολίες στην αντίληψη του αναγνώστη, περί του σωτηριώδους ρόλου των Ι. Ναών και των Αγίων Εικόνων. Οφείλουμε να παραθέσουμε μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα, όπως:

- Παράκλησις εις τον Μεγαλομάρτυρα ΣΩΖΟΝΤΑ:

«Οι εν ποικίλοις πειρασμοίς και νοσήμασι και σωτηρίας των ψυχών αφιέμενοι, προς του Σωτήρος δράμωμεν ναόν τον ιερόν, Δέσποτα, κραυγάζοντες και, Θεέ ελεήμον δος ημίν την ίασιν και παράσχου την λύσιν των συνοχλούντων άπαντας δεινών την τε ειρήνην βραβεύων τους μέλπουσι».

- Παράκλησις εις τον Προφήτην ΕΛΙΣΣΑΙΟ:

«Ιατρείον των Χριστιανών ετοιμότατον, ο Ναός σου ανεδείχθη Παναοίδιμε, διό οι αρρωστήμασι κυκλούμενοι δεινώς, εν αυτώ αθροιζόμενοι, την σην βοήθειαν θερμώς, εξαιτούμεθα κράζοντες· ένδοξε Ελισσαίε, Προφήτα Θεού Τρισμάκαρ, μη υπερίδης νυν ημάς, κινδυνεύοντας εις θάνατον».

- Παράκλησις εις τον Άγιον ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΝ:

Του Χαραλάμπους των Ναώ νυν προσδράμωμεν και τη εικόνι τη αυτού προσκυνήσωμεν, εκ κατωδύνου κράζοντες καρδίας αυτώ· πρόφθασον και λύτρωσαι, της παρούσης ανάγκης, τάχυνον και κόπασον, του πανώλους την θραύσιν, ταις προς Χριστόν ευχαίς σου αθλητά, ίνα σε πάντες αεί μακαρίζωμεν»¨.

- Θεοτοκίον:

Ναός εχρημάτισας Μαριάμ του εκ του τεχθέντος Βασιλέως των ουρανών, και ενδόξως μεταμορφωθέντος, ον μάρτυς Σώζων πιστώς ηκολούθησε.

- Παράκλησις εις την ΠΑΝΑΓΙΑΝ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑΝ:

«Σωμάτων σε, ιατήρα άμισθον, των ψυχών θεραπευτήν κεκτημένοι, ως αληθώς Πορταΐτισσα Κόρη, τη ευκλεεί σου εικόνι προστρέχομεν, και εξ αυτής τας δωρεάς, της ευνοίας σου πίστει λαμβάνομεν».

- Παράκλησις εις την Παναγίαν ΕΙΚΟΝΙΣΤΡΙΑΝ:

«Της Παναχράντου τη εικόνι προσπελάσωμεν, οι θλίψεσι και νόσοις συνεχόμενοι, εν μετανοία κράζοντες και εν στεναγμοίς· Δος ημίν βοήθειαν, Εικονίστρια Κόρη· δείξον του ελέους σου, την αδάπανον Χάριν, ώσπερ το πάλαι και σκέπε ημάς· σε γαρ, Αγνή, πολιούχον κεκτήμεθα».

Παραδόξως, είναι ίσως μια από τις πιο σκληρές (πνευματικά) εποχές, που σημειώνεται τέτοια αντιπνευματική στροφή στο εκκλησιαστικό σώμα, τάση δηλαδή μετατροπής των Ι. Ναών και εικόνων σε «αφηγηματικά» (μόνο) στοιχεία πίστεως.

Η κρατική λοιμοξιολογική αναγκαιότητα (προπαγάνδα) έχει υποβάλλει στον σημερινό Ορθόδοξο Χριστιανό την νέα συνείδηση της κοινωνικής του λειτουργίας, αμφισβητώντας (ο ίδιος) στον Ι. Ναό και στις Άγιες Εικόνες την υγειονομική ασφάλεια έναντι του κορονοϊού.

Παρατηρούμε, δηλαδή, μία ακόμα εστία μόλυνσης εκ του οικουμενισμού, που συνίσταται στον κατακερματισμό των βιωμάτων – συναισθημάτων έναντι Ναού και Εικόνας εκ του φόβου του κορονοϊού.

Αυτή η πνευματική δυσθυμία είναι, δυστυχώς, «μεταδόσιμη»!

Ερωτήματα: Αυτό το νέο «υγειονομικό εγώ», πως βγήκε από το παλαιό Ορθόδοξο «εμείς» των αγρυπνιών, των Θείων Λειτουργιών, των Εσπερινών, των Παρακλήσεων, των Πνευματικών ενοριακών εκδρομών σε προσκυνήματα και των Ι. Ευχελαίων;

Είναι αυτή η πορεία των πιστών, των κληρικών, επισκόπων, πορεία – κίνηση προς ανοδικάς βαθμίδας τελειώσεως; Ασφαλώς, όχι! Η μόλυνση εκ του οικουμενισμού – ορθολογισμού είναι πλέον φανερά.

Με τη χάρι του Θεού θα ολοκληρώσω εις το επόμενο άρθρο, στο «Γ΄ ΜΕΡΟΣ».

 

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ


«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΝΑΟΣ»

(Η πύλη του Ουρανού – Γεν. 28,17)

ΜΕΡΟΣ Γ΄

 

Για τον Ιερό Ναό, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης γράφει:

«Ο ιερός ναός, ως και άλλοτε εγράψαμεν, είναι χώρος, ο οποίος διαφέρει από οιονδήποτε άλλον χώρον της γης. Είναι χώρος ιερός. Είναι χώρος αφιερωμένος εις την λατρείαν του Θεού. Είναι οίκος Θεού, περί του οποίου θα ηδύνατο να λεχθεί το του Ιακώβ: «Ως φοβερός ο τόπος ούτος· ουκ εστι τούτο αλλ’ η οίκος Θεού και αύτη η πύλη του Ουρανού» (Γεν. 28,17)» («ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ», Σελ. 85).

Εντός του Ιερού Ναού υπάρχει η επενέργεια του Τριαδικού Θεού, οι Άκτιστες ενέργειές του, που βρίσκονται εκτός του πεδίου δυνατοτήτων της Επιστήμης.

Η κατοπτεύουσα θεολογική σκέψη υπογραμμίζει στην Αγία Γραφή την εκκλησιολογική πραγματικότητα του Ι. Ναού και την διαλεκτική – θεολογία που τον χαρακτηρίζει. Πιο συγκεκριμένα: Εις την Σκηνή του Μαρτυρίου και εις τον Ναό του Σολομώντος έχουμε την παράθεση – παράδοση της Ιερότητας του Ναού, που επιβεβαιώνεται με παρουσία Νεφέλης, ως παρουσία του Αγίου Τριαδικού Θεού. Να θυμίσουμε, ότι ονομάσθηκε «Σκηνή Μαρτυρίου», διότι φανέρωνε (Μαρτυρία) την παρουσία του Θεού ανάμεσα στο λαό Του (Βλέπε «ΕΞΟΔΟΣ» (33,9) και «Παραλ. Β΄, Ζ,1»).

Άπειρη η απόσταση μεταξύ Ναού Σολομώντα και ενός Ορθοδόξου Ναού, εντός του οποίου έχουμε:

- Διαρκή παρουσία – ενέργεια του Θεού

- Το σώμα του Χριστού

- Την παρουσία της Κυρίας Θεοτόκου

- Την παρουσία Αγγέλων – Αρχαγγέλων

- Την ενέργεια των Αγίων

Εις την θαυμάσια ευχή των εγκαινίων ενός Ορθοδόξου Ναού, που γονυπετής απευθύνει ο αρχιερεύς προς τον Θεό, διαβάζουμε: «Ναι, Δέσποτα Κύριε, ο Θεός ο Σωτήρ ημών, η ελπίς πάντων των περάτων της γης, επάκουσον ημών των αμαρτωλών δεομένων σου, και κατάπεμψον το πανάγιόν σου Πνεύμα, το προσκυνητόν και παντοδύναμον, και αγίασον τον οίκο τούτον· πλήρωσον αυτόν φωτός αϊδίου· αιρέτισον αυτόν εις κατοικίαν σην· ποίησον αυτόν σκήνωμα δόξης σου· κατακόσμησον αυτόν τοις θείοις σου και υπερκοσμίοις χαρίσμασι· κατάστησον αυτόν λιμένα χειμαζομένοις, ιατρείον παθών, καταφυγήν ασθενών, διαμόνων φυγαδευτήριον, εν τω είναι τους οφθαλμούς σου ανεωγμένους επ’ αυτόν, ημέρας και νυκτός, και τα ώτα σου προσέχοντα εις την δέησιν των εν φόβω σου και ευλαβεία εν αυτώ εισιόντων και επικαλουμένων το πάντιμον και προσκυνητόν όνομά σου· όσα αν αιτήσωνταί σε, και συ ακούσες εν τω ουρανώ άνω, και ποιήσεις έλεος, και ίλεως έση αυτοίς».

Πλήρης ο συντονισμός της πνευματικής νομοτέλειας της ευχής προς την εσωτερική ζωτική αρμονία των Αγίων Πατέρων. Τονίζει, σχετικά, ο Ι. Χρυσόστομος: «Καθάπερ λιμένας εν πελάγει, ούτω τας εκκλησίας εν ταις πόλεσιν έπηξεν ο Θεός, ίνα από της ζάλης των βιωτικών θορύβων ενταύθα καταφεύγοντες, γαλήνης μεγίστης απολαύωμεν. Ουδέ γαρ κυμάτων εστιν ενταύθα δείσαι τρικυμίαν, ου ληστών επιδρομάς, ου κακούργων έφοδον, ου πνευμάτων βίας, ου θηρίων επιβουλάς· λιμήν γαρ εστίν απάντων τούτων απηλλαγμένος, λιμήν εστί ψυχών πνευματικός» (P.G. 49,363).

Δυστυχώς, αυτή την πληρότητα – περιεκτικότητα των ευχών και της πατερικής διδασκαλίας περί Ι. Ναού, αρνείται σήμερα στην πράξη η Διοίκηση της Εκκλησίας και πλήθος πιστών (;), φορώντας «ΜΑΣΚΑ» ως μέσο κοινοποίησης της άρνησής τους.

Μόνο με την Αμαρτία «χάνεται» και «εξατμίζεται» η χάρις και η προστασία του Ι. Ναού, όταν δηλ. υπάρχει ανάδυση παραβατικών – αποστατικών ενεργειών εκ μέρους του πληρώματος. Να θυμηθούμε:

- Τον ακαριαίο θάνατο των δύο υιών του Ααρών, Βαδάβ και Αβιούδ, οι οποίοι «προσήνεγκαν έναντι Κυρίου πυρ αλλότριον, ο ου προσέταξε Κύριος αυτοίς» (Λευιτ., 10,1).

- Τον θάνατο (ακαριαίο) του λαϊκού Οζία (Β΄ Βασιλ. 6,1-8), διότι άγγιξε (παρανόμως) την Κιβωτό.

- Την περίπτωση του βασιλιά Οζία, που έβγαλε λέπρα εντός του Ναού, διότι εσφετερίσθη έργο ιερέως (Παραλ. Β΄,ηστ΄,4).

- Το σχίσιμο του καταπετάσματος του Ναού (Λουκ. 23,45-46).

- Την φυγή του Αγγέλου της Εκκλησίας, όταν συνελήφθη ο Ι. Χρυσόστομος (Παλλάδιος).

Αξίζει κάποια φορά, ν’ αναλύσουμε την θαρραλέα στάση του Αρχιερέως Αζαρία και των ογδόντα ιερέων, που ήλεγξαν το παράπτωμα του Οζία, προς έλεγχο των σημερινών Αρχιερέων και κληρικών, που ετοποθέτησαν επί της Αγίας Τραπέζης τον οικουμενισμό.

Σ’ αυτή την οικουμενιστική προσαρμοστικότητα και μεταβλητότητα του εκκλησιαστικού πληρώματος αντενεργεί, σήμερα, η απειλή του κορονοϊού, η οποία δεν αντιμετωπίζεται με τη «ΜΑΣΚΑ», παρά μόνο με την ειλικρινή ΜΕΤΑΝΟΙΑ.

 

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΝΑΟΣ (Η πύλη του Ουρανού – Γεν. 28,17)

 

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΝΑΟΣ και κορονοϊός (Α)

 

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΝΑΟΣ»

(Η πύλη του Ουρανού – Γεν. 28,17)

 

Του Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ


ΜΕΡΟΣ Α΄

Έχω την γνώμη–αίσθηση, ότι εξ αιτίας του κορονοϊού, πολλές συνειδήσεις Ορθοδόξων Χριστιανών αποτελούν την θεμελίωση ενός εκκλησιολογικού μετασχηματισμού που επιδιώκει η Νέα τάξις πραγμάτων.

Η πληθωρική δηλ. παρεμβολή του «Φόβου» ακύρωσε τα ορθόδοξα συνειδησιακά στηρίγματα πολλών ανθρώπων και τους οδήγησε –με τη βοήθεια της Διοίκησης της Εκκλησίας– σε αναθεωρητικό «πυρετό» έναντι του Ι. Ναού, έναντι των αγίων εικόνων, έναντι των συνανθρώπων τους και, το πιο τραγικό, έναντι της Θ. Κοινωνίας.

Φοβούμενοι τον πυρετό του κορονοϊού, εδημιούργησαν «πυρετό» νέων εσωτερικών τοποθετήσεων, νέων αξιολογήσεων, αντιεκκλησιαστικών στη θεωρητική τους βάση.

Βλέπω και καθηγητές, όπως τον κ. Τσελεγγίδη, να κατακερματίζει την πίστη, ισχυριζόμενος ότι:

 

–Στην Θ. Κοινωνία δεν υπάρχει θέμα μετάδοσης του ιού, διότι αφορά τη σχέση ανθρώπου με το Θεό.

–Ομοίως για την προσκύνηση των αγίων εικόνων και λειψάνων, ενώ, εντός του Ι. Ναού, στη «σχέση ανθρώπου με άνθρωπο», ο ιός μεταδίδεται!

Οφείλουμε με όλα τα εκκλησιαστικά–πατερικά μέσα ν’ απομακρύνουμε τη εντροπική άνοδο της (κυρίαρχης) υποκειμενικότητας στην Εκκλησία. Δυστυχώς, αυτή είναι η μόλυνση του οικουμενισμού, η εφάμαρτη υποκειμενικότητα.

Κύριε Τσελεγγίδη, ολόκληρος ο Ι. Ναός και οι εκκλησιαζόμενοι, αποτελούν «σχέση ανθρώπου με το Θεό».

Μπορεί στους εκκλησιαζομένους να υπάρχει η επιμέρους πολυσθενής ατομική νόηση–πίστη, αλλά όλοι μαζί αποτυπώνουν ενώπιον του Θεού το κοινό ίχνος της ορθοδόξου πίστεως. Πιο απλά, σύμφωνα με την Φυσική, μετέχουν σε τρεις πνευματικές κινήσεις: Ο καθένας χωριστά προς το Θεό (1η κίνηση), ο καθένας προς τον πλησίον του αγαπητικά, εν Θεώ (2η κίνηση) όλοι μαζί (3η κίνηση), πάλι προς το Θεό. Αυτό εκφράζει και η Λειτουργική συνείδηση, λέγοντας: «Αγαπήσωμεν αλλήλους ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν…».

Φλυαρούν κάποιοι ιστολόγοι (ο Π. Τελεβάντος για παράδειγμα) ισχυριζόμενοι, ότι:

- Η Σερβία έχασε ένα επίσκοπο.

- Η Ρωσία τρεις (επίσης) επισκόπους.

- Η Ρουμανία ένα επίσκοπο.

- Σε γνωστά Μοναστήρια έχασαν την ζωή τους περίπου εκατό Μοναχοί-ες.

Ερώτημα: Πώς είσθε σίγουρος, κ. Τελεβάντε, ότι προσβλήθησαν-νόσησαν εντός του Ι. Ναού; Γνωρίζετε, λοιπόν, τόσο καλά, το ευρύτερο πλαίσιο των συνηθειών τους, των συνθηκών τους, το ύφος και το ρυθμό της ζωής τους; Το σημαντικότερο, την πίστη τους;

Να υπογραμμίσουμε, ότι την εξέλιξη του καταμερισμού της προσβολής εκ του ιού μεταξύ των ανθρώπων, μόνο ο Θεός γνωρίζει, μιας και τα μικρόβια και οι ιοί είναι υποτακτικοί του και εκείνος ρυθμίζει–επιτρέπει ποιος θα προσβληθεί, ποιος θα πεθάνει.

Εύκολα, κ. Τελεβάντε, κάποιοι ιατροί-λοιμοξιολόγοι, ασθενείς στην πίστη, θα έλεγαν (συκοφαντώντας) ότι φταίει η Θ. Κοινωνία.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι ο γιγαντισμός του ορθολογισμού κλιμακώνεται σε μετρήσιμα επίπεδα, δηλ. υπάρχουν:

−Οι αρνητές της πίστεως, που συκοφαντούν την Θ. Κοινωνία.

─Οι «πιστοί», που βλέπουν ανοσία μόνο στη σχέση «ανθρώπου προς το Θεό» και όχι στους Ι. Ναούς, και τέλος οι όντως πιστοί, που δεν εφευρίσκουν συναρμογές πίστεως μεταξύ ανθρώπων και Θεού αλλά δέχονται ανεπιφύλακτα την διδασκαλία της Εκκλησίας, ότι δηλ. και οι Ι. Ναοί παρέχουν ασφάλεια.

Αφήνοντας την θεολογική πολυσημία ιστολόγων και καθηγητών, που υπακούουν στην φορμαλιστική λογική της «ΜΑΣΚΑΣ», ας παρατηρήσουμε τον δονούμενο εκ της φοβίας περίγυρο, που αποφεύγει τον «συνωστισμό» στους Ι. Ναούς και το φρόνημα των Πατέρων που δεν υπακούει στην «Εκκλησιαστική καταστολή». Ο Ι. Χρυσόστομος στην ομιλία του (λβ΄) στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο υπογραμμίζει:

«Και γαρ οικία κοινή πάντων εστιν η Εκκλησία και κυριωτέρα αύτη η οικία. Τι γαρ ουχί ενταύθα μέγα και φρικώδες; και γαρ η Τράπεζα αύτη, πολλώ τιμιωτέρα εκείνης (της εν οικία δηλ. ημών) και ηδίων και η λυχνία (ήτοι η κανδύλα) της λυχνίας· και ίσασιν όσοι μετά πίστεως και ελαίω Χρισάμενοι, νοσήματα έλυσαν».

Σχολιάζει ο Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης («ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΞ»):

«Και απλώς ειπείν, εις την Εκκλησίαν πηγαίνωντας αδελφέ, εκεί έχεις να απολαύσης τα Θεία Μυστήρια του σώματος και αίματος του Κυρίου· Εκεί έχεις να ακούσης περί θείων δογμάτων, περί θείων εντολών, περί εξηγήσεων των αγίων Γραφών, περί λόγου Θεού και ουρανίου διδασκαλίας· Εκεί θέλεις αγιάσει τας πέντε αισθήσεις του σώματός σου και τας πέντε νοεράς αισθήσεις της ψυχής σου· Εκεί θέλεις ιατρεύσει τας ασθενείας σου· Πώς; και με τι τρόπον; Εάν μετά πίστεως χρισθής από το έλαιον των κανδηλών, όπου καίουν εν τη Εκκλησία· Έτσι το βεβαιοί ο Χρυσολόγος Ιωάννης» (λβ΄ ομιλία στο κατά Ματθαίο).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

«Τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμῶν»!

 Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνὸς - Ορθόδοξος Τύπος

π. Γεώργιος Μεταλληνός - Χριστιανισμὸς καὶ Παλαιὰ Διαθήκη


Οἱ ἀρχαιολάτρες τῆς ἐποχῆς μας καὶ ταυτόχρονα, συνεχιστὲς τοῦ τεμαχισμοῦ τῆς ἱστορικῆς μας σάρκας - καὶ γι᾿ αὐτὸ (ἀκούσιοι ἴσως) ὑπονομευτὲς τῆς ἑλληνικῆς συνοχῆς καὶ συνέχειας - καὶ ὅταν δὲν ἀπορρίπτουν τὸ Χριστιανισμὸ (Ὀρθοδοξία), πολεμοῦν ἀδυσώπητα τὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Κατεχόμενοι ἀπὸ ἕνα ἄκρατο ἀντισημιτισμό, βλέπουν τὴν Π.Δ. ὡς Ἰουδαϊκὸ στοιχεῖο καὶ τὸ ἀπορρίπτουν «ἄνευ ἐτέρου». Πρέπει δὲ νὰ λεχθεῖ ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος Ἕλληνας δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀντισημίτης, ὅπως δὲν εἶναι ἀντιβρεττανός, ἀντιαμερικανός, ἀντιρῶσσος, κ.ο.κ. τὰ κριτήρια τοῦ Ὀρθόδοξου Ἕλληνος εἶναι πνευματικὰ καὶ ὄχι φυλετικὰ ἢ πολιτικά. Ἔτσι, ὅταν ὁ Ἱ. Χρυσόστομος γράφει τοὺς «κατὰ Ἰουδαίων» Λόγους του, δὲν ἐνεργεῖ ὡς ἀντισημίτης, ἀλλὰ ἐλέγχει τὰ ἀτοπήματα τοῦ Ἑβραϊσμοῦ καὶ τὴν συνήθως ἐπιθετική του στάση ἔναντι τοῦ Χριστιανισμοῦ. Αὐτὴ τὴν στάσῃ ἐνσαρκώνει μέχρι σήμερα τὸ πνεῦμα τοῦ (συνεχιζόμενου) φαρισαϊσμοῦ, ποὺ ἐδίωξε - καὶ διώκει - τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Ἁγίους του ὡς Διεθνὴς Σιωνισμός.

Ἤδη δὲ στὴν Καινὴ Διαθήκη εἶναι φανερὴ ἡ ὁριστικὴ διαφοροποίηση τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπὸ τὸν φαρισαϊκὸ Ἰουδαϊσμὸ (Σιωνισμό), ὁ ὁποῖος παρερμηνεύοντας τὸ περὶ Μεσσίου παλαιοδιαθηκικὸ κήρυγμα, ἀπέρριψε - καὶ ἀπορρίπτει - τὸν ἀληθινὸ Μεσσία - Χριστό, μέσα στὶς καθαρὰ φυλετικές, ἐθνικιστικὲς καὶ κοσμοκρατορικὲς πεποιθήσεις τῶν φορέων του. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτο, ὅτι ἤδη ὁ Χριστὸς διαφοροποιεῖ - διακρίνει τὸ Μεσσιανικὸ κήρυγμα τῶν Ἁγίων τῆς πρὸ τῆς Σαρκώσεώς Του ἐποχῆς ἀπὸ τοὺς συγχρόνους του Ἰουδαίους καὶ τὶς πεποιθήσεις τους. π.χ. στὸ Ἰω. 5, 45-46, ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς Ἰουδαίους - ὄργανα τοῦ Φαρισαϊσμοῦ - λέγει: «Μὴ δοκεῖτε, ὅτι ἐγὼ κατηγορήσω ὑμῶν πρὸς τὸν Πατέρα. Ἔστιν ὁ κατηγορῶν ὑμῶν Μωϋσῆς, εἰς ὃν ὑμεῖς ἠλπίκατε. Εἰ γὰρ ἐπιστεύετε Μωϋσεῖ, ἐπιστεύετε ἂν ἐμοί· περὶ γὰρ ἐμοῦ ἐκεῖνος ἔγραψεν». Ἀπορρίπτοντας τὸν Χριστὸ οἱ Ἑβραῖοι ἀπορρίπτουν τὸ Μωϋσῇ, μὴ ἔχοντες πλέον πνευματικὴ σχέση μαζί του. Στὸ Ἰω. 8, 39 ε. Λέγει ὁ Χριστὸς πάλι: «Εἰ τέκνα τοῦ Ἀβραὰμ ἐστὲ τὰ ἔργα τοῦ Ἀβραὰμ ποιεῖτε· ὑμεῖς ποιεῖτε τὰ ἔργα τοῦ πατρὸς ὑμῶν . . . ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστὲ καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν». Ὁ Χριστός, δηλαδή, ἀρνεῖται στοὺς διῶκτες Του Ἰουδαίους κάθε σχέση μὲ τὸν Ἀβραάμ, τὸν Μωϋσῆ καὶ τοὺς λοιποὺς ἁγίους προπάτορές τους. Καὶ αὐτὸ ἦταν κάτι, ποὺ δὲν τοῦ συγχώρησαν ποτὲ οἱ φαρισαΐζοντες Ἑβραῖοι.

Ἐξ ἴσου ὅμως, διαφοροποιοῦνται ἀπὸ τὸν κατὰ σάρκα συγγενῆ τους Ἰουδαϊσμό, οἱ Ἀπόστολοι (Ἰωάννης, Παῦλος κ.λ.π.). Ὁ διάκονος Στέφανος, μάλιστα, εἶναι καταπέλτης στὴν ἀπολογία του πρὸ τοῦ ἑβραϊκοῦ Συνεδρίου (Πράξ. 7, 51 ε.) «Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι ταῖς καρδίαις καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ πνεύματι τῷ ἁγίῳ ἀντιπίπτετε, ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ ὑμεῖς. Τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμῶν». Ὁ λόγος αὐτὸς εἶναι ἐκπληκτικός. Ὁ Στέφανος διακρίνει τοὺς προφῆτες ἀπὸ τοὺς (Ἑβραίους ἐπίσης) φονευτές τους! Οἱ μὲν Προφῆτες εἶναι οἱ ἐν Χριστῷ προπάτορες ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν (πνευματικοὶ δηλαδὴ - καὶ ὄχι φυλετικοὶ - πρόγονοι), οἱ δὲ φονευταὶ τῶν προφητῶν εἶναι προπάτορες (φυλετικοὶ καὶ πνευματικοί) τῶν φαρισαϊζόντων - σιωνιστῶν. Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Στεφάνου εἶναι τὸ ἑρμηνευτικὸ κλειδὶ κατανοήσεως τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη δὲν εἶναι ἑβραϊκὴ ὑπόθεση, ὅπως θὰ δοῦμε ἀναλυτικότερα στὴ συνέχεια. Ἡ Π.Δ. περιέχει τὴν πορεία τῆς φανερώσεως τῆς «Θείας Οἰκονομίας», τοῦ ἐκτυλισσόμενου σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κτίσεως. Ὅ, τι ἀναφέρεται σὲ αὐτὸ τὸ θέμα στὴν Π.Δ. εἶναι δεκτὸ ἀπὸ τοὺς χριστιανούς, ὡς χριστιανικὸ καὶ σωτήριο. Αὐτὸ εἶναι τὸ κήρυγμα τῶν Προφητῶν, τῶν Πατριαρχῶν, τῶν Δικαίων (Ἁγίων) τῆς πρὸ τῆς σαρκώσεως ἐποχῆς. Οἱ Δίκαιοι τῆς Π.Δ. διασῴζουν τὴν μέθοδο σωτηρίας, τὸν τρόπο δηλαδὴ ζητήσεως καὶ μετοχῆς στὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τιμῶνται ὡς χριστιανοὶ πρὸ Χριστοῦ, ποὺ ἔφθασαν στὴ θέωση, ὅπως οἱ Ἅγιοί της Καινῆς Διαθήκης (βλ. Ἡσ. 6, 1 ε.). Μόνο ποὺ ἡ θέωσή τους ἦταν προσωρινή, διότι ἔλειπε ὁ «τόπος» συνάξεως ὅλων. Καὶ ὁ «τόπος» αὐτὸς εἶναι ἡ ἀνθρωπότητα (ἀνθρώπινη φύση) τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὴν σάρκωσῃ τοῦ Χριστοῦ εἰσέρχεται ὁ «τόπος» αὐτὸς στὴν ἱστορία. Γι᾿ αὐτὸ ἦταν ἀναγκαία ἡ Σάρκωση. Ὁ «ἀσάρκως» παρὼν στὸν κόσμο Χριστὸς ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἱστορίας - δημιουργίας, προσλαμβάνει ἀνθρώπινη σάρκα «δι᾿ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν». Ἡ σχέση μὲ τὸ Χριστὸ πρὸ καὶ μετὰ τὴν Σάρκωση δὲν εἶναι διανοητικὴ (ἐπιστημονική), ὅπως πιστεύουν οἱ νεοειδωλολάτρες, ἀλλὰ ἐμπειρική, ὑπαρξιακή. Τὰ ἐπιστημονικὰ καὶ φιλοσοφικὰ ἐπιτεύγματα εἶναι ἐδῶ ἀδιάφορα.

Στὴν Π.Δ., ἄλλωστε, δὲν ἀνήκουν μόνον Ἑβραῖοι, ἀλλὰ καὶ μὴ Ἑβραῖοι, ὅπως ὁ Ἰώβ, ἢ ἡ «ἀλλόφυλος» Ῥούθ, ἡ Μωαβίτισσα. Ὁ πρώην Πλατωνικὸς φιλόσοφος καὶ μετὰ χριστιανὸς μάρτυς Ἰουστίνος (β´ αἰ. μ.Χ.) θὰ διακηρύξει: «Οἱ μετὰ Λόγου βιώσαντες Χριστιανοὶ εἰσὶ κἂν ἄθεοι ἐνομίσθησαν, οἶον ἐν Ἕλλησι μὲν Σωκράτης καὶ Ἡράκλειτος καὶ οἱ ὅμοιοι αὐτοῖς, ἐν βαρβάροις δὲ Ἀβραὰμ καὶ Ἀνανίας καὶ Ἀζαρίας καὶ Μισαὴλ καὶ Ἠλίας καὶ ἄλλοι πολλοί». (Ἀπολογία Α´ 46, 2). Στὸ θέμα τῆς σωτηρίας, ὡς χριστιανούς, μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ Ἅγιοι καὶ ἡ ἐν Χριστῷ ἐμπειρία τους καὶ ὄχι οἱ ἐπιστήμονες, διανοούμενοι ἢ σοφοὶ τοῦ κόσμου. Αὐτὸ τὸ πρόβλημα λύνει ὁ Ἀπ. Παῦλος, δεινὸς ἑλληνιστὴς καὶ διανοούμενος καὶ αὐτός, στὴν Α´ πρὸς Κορινθίους, ἀποτεινόμενος πρὸς Ἕλληνες, στὴν πρωτεύουσα τοῦ τότε Ἑλληνισμοῦ, τὴν Κόρινθο: «ὁ λόγος ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστὶ τοῖς δὲ σωζομένοις ἡμῖν (= τοῖς χριστιανοίς) δύναμις Θεοῦ ἐστὶν . . . Ἐπειδὴ γὰρ [...] οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σώσαι τοὺς πιστεύοντας» (Α´ Κορ. 1, 18-21).

Ἡ Π.Δ. ὡς βιβλίο ποὺ περιέχει τὴν προσδοκία τοῦ Λυτρωτοῦ καὶ ὅλη τὴν σχετικὴ προετοιμασία, εἶναι βιβλίο τῶν χριστιανῶν καὶ ὄχι τῶν ἀπορριψάντων τὸν Μεσσία - Χριστὸν Ἑβραίων. Ὁ Ἀπ. Παῦλος, Ἑβραῖος κατὰ σάρκα, ἀλλὰ ὄχι κατὰ πνεῦμα, δηλώνει ὅτι οἱ «ἄρχοντες» τῶν Ἑβραίων (γιὰ «ἐπισήμους Ἐβραίους» θὰ ὁμιλεῖ τὸν 19ο αἰ. καὶ ὁ Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος, ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ Ἑλληνικὸ κράτος) δὲν παραδέχθηκαν (ἀποδέχθηκαν) τὴν σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ. Διότι, ἂν τὴν εἶχαν ἀποδεχθεῖ, «οὐκ ἂν τὸν Κύριόν της δόξης ἐσταύρωσαν» (Α´ Κορ. 2, 7-9) «Κύριος τῆς δόξης» (τοῦ ἀκτίστου φωτός) στὴν Π.Δ. εἶναι ὁ Μεσσίας Χριστός.

Ἡ Π.Δ. στὴν οὐσία εἶναι ἡ σωτηριολογικὴ (λυτρωτική) ἐμπειρία τῶν Δικαίων τῆς πρὸ τῆς Σαρκώσεως περιόδου τῆς ἀνθρωπότητος. Αὐτὴ ἡ ἐμπειρία τῆς θεώσεως - σωτηρίας, ὅμως, λαμβάνει, σὲ κάθε ἐποχή, χώρα μέσα σὲ κάποιο ἱστορικὸ καὶ πολιτισμικὸ πλαίσιο. Ἐπειδὴ οἱ σημαντικότεροι καὶ περισσότεροι ἐνσαρκωτὲς αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας ὑπῆρξαν Ἑβραῖοι, γι᾿ αὐτὸ τὸ ἱστορικοπολιτισμικὸ πλαίσιο τῆς Π.Δ. εἶναι τὸ ἑβραϊκό.

Τὸ ἱστορικοπολιτισμικὸ πλαίσιο εἶναι ὅλως δευτερεῦον καὶ εὔκολα ἀποσυνδέεται ἀπὸ τὴν πίστη. Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ ἑλληνιστικὸ - ρωμαϊκὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῆς Κ. Διαθήκης. Τὰ δυὸ αὐτὰ πλαίσια τεκμηριώνουν τὴν ἱστορικότητα τῶν περιγραφομένων στὴν Ἁγία Γραφή. Μπορεῖ, συνεπῶς, οἱ Ἑβραῖοι νὰ καυχῶνται γιὰ τὸ γεγονός, ὅτι στὸ χῶρο τους, ἱστορικά, πραγματοποιήθησαν τὰ θαυμάσια του Θεοῦ στὴν Π.Δ. αὐτοὶ ὅμως εἶναι τελείως ξένοι πρὸς αὐτά, ἀφοῦ τὰ ἀπέρριψαν. Τὸ πλαίσιο εἶναι δικό τους, ἀλλὰ τὰ πράγματα ξένα πρὸς αὐτοὺς καὶ ἡμῶν τῶν χριστιανῶν. Τὸ ἴδιο θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ κανεὶς καὶ γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες, σχετικά με τὴν στάσῃ μας ἔναντι τοῦ Χριστοῦ. Τὸ πλαίσιο τῆς Κ.Δ. μᾶς ἀνήκει. Ἂν ἀπορρίπτουμε, ὅμως τὸν Χριστό, τότε εἴμαστε ξένοι πρὸς τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία. «Περιούσιος λαός» τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι τώρα ΟΛΟΙ οἱ Ἑβραῖοι, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ δέχθηκαν τὸ περὶ Μεσσίου κήρυγμα τῶν Δικαίων τῆς Π.Δ., ποῦ ὁδηγεῖ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Σὲ αὐτὸν τὸν «περιούσιο λαὸ» ἀνήκουν ὅλοι οἱ π. Χ. ἄνθρωποι, ποὺ ἔζησαν μὲ τὴν προσδοκία τοῦ Λυτρωτοῦ (πρβλ. Γεν. 49, 10: «καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν»), ὅπως εἶπε παραπάνω ὁ Ἰουστίνος. «Ἐν Χριστῷ», στὴ σχέση, δηλαδὴ ἑνότητα, μὲ τὸ Χριστό, διαμορφώθηκε ἱστορικὰ τὸ «ἔθνος ἅγιον», ποὺ δὲν ἀποτελεῖται ἀπὸ Ἕλληνες μόνον ἢ Ἰουδαίους, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, καταγωγῆς, αἵματος κλπ.

Ἄρα ἀπὸ τὰ βιβλία τῆς Π.Δ., σχέση μὲ τὴν σωτηρίᾳ μας ἔχει τὸ κήρυγμα τῶν προφητῶν (μὲ πολὺ ἀντιιουδαϊκὸ μάλιστα πνεῦμα...) καὶ γενικὰ τῶν Δικαίων. Τὰ κριτήρια εἶναι πνευματικὰ καὶ ὄχι φυλετικά. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἅγιοί της πίστεώς μας οἱ 7 Μακκαβαῖοι παῖδες, ἡ μητέρα τους Ἁγία Σολωμονή) καὶ ὁ πνευματικός τους πατέρας Ἐλεάζαρος καὶ τοὺς τιμοῦμε τὴν 1η Αὐγούστου, διότι ὁμολόγησαν τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ μας καὶ ὄχι ὅτι ἦσαν Ἑβραῖοι. Ὅπως ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, μολονότι Ῥῶσος, ὡς ἅγιος τιμᾶται ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, ἢ ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος κλπ. Αὐτὰ εἶναι τὰ κριτήριά μας. Ἄλλη ἡ τιμή, ποὺ ἀποδίδουμε στοὺς ἐνδόξους κατὰ σάρκα προγόνους μας ἢ τοὺς σοφούς μας καὶ ἄλλη ἡ τιμὴ πρὸς τοὺς «ἡγουμένους» τῆς Πίστεώς μας, πνευματικοὺς ὁδηγούς μας καὶ «προπάτορές» μας στὴν Πίστη.

Μὴν ξεχνᾶμε ὅμως καὶ κάτι ἄλλο, ἐξίσου σημαντικό. Μὲ τὴν Μετάφραση τῶν Ο´ (Ἀλεξάνδρεια, 3ος - 2ος π.Χ. αἰ.) ἡ Π.Δ. «ἑλληνοποιεῖται». Ὑπάρχουν δὲ καὶ βιβλία παλαιοδιαθηκικὰ ἢ τμήματα βιβλίων γραμμένα πρωτοτύπως ἑλληνιστί, ὅπως π.χ. ἡ «Σοφία Σολομῶντος», μὲ σαφεῖς ἐπιρροὲς πλατωνικές, ὅπως ἀπέδειξε ὁ σοφὸς ἑβραιολόγος δάσκαλός μου, ἀείμνηστος Βασ. Βέλλας (†1970). Οἱ συγγραφεῖς τῆς Κ.Δ. ἐξ ἄλλου, παραπέμπουν στὴ μετάφραση τῶν Ο´ καὶ ὄχι στὴν ἑβραϊκὴ Π. Διαθήκη.

Ἡ Π.Δ. τῶν Ο´ περιέχει 49 βιβλία - κείμενα, ἐνῷ ἡ ἑβραϊκὴ 36. Ἡ μετάφραση τῶν Ο´ μπορεῖ νὰ ἔγινε γιὰ χάρη τῶν Ἰουδαίων τῆς διασπορᾶς ποὺ ἀπέμαθαν τὰ ἑβραϊκὰ - ἀραμαϊκά, μὲ τὴν χρήσῃ της, ὅμως, στὴν Κ.Δ. καὶ τὴν πατερική μας παράδοση εἶναι πλέον «ἑλληνικὴ» ὑπόθεση καὶ θὰ πρέπει νὰ εἴμεθᾳ ὑπερήφανοι γι᾿ αὐτό. Καὶ ἀπὸ πλευρᾶς γλώσσης, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πλευρᾶς ἑρμηνευτικῆς, δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τοὺς Ἰουδαίους - Ἰσραηλῖτες, ἀλλὰ μὲ μᾶς τοὺς χριστιανούς.

Ἂς μὴν ἐρεθίζονται λοιπόν, οἱ φανατικοὶ ἀρχαιολάτρες. Βέβαια ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὸ γεγονός, ὅτι ἀναφερόμεθα σὲ πνευματικοὺς προπάτοράς μας, ποὺ εἶναι κυρίως, Ἑβραῖοι (κατὰ σάρκα, ὄχι κατὰ πνεῦμα ὅμως). Ἡ θεολογία μας ὅμως, ὡς ὑπόθεση σωτηρίας, θεώσεως καὶ ὄχι διανοητικῆς ἀναπτύξεως καὶ καλλιέργειας, δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν ἐμπειρία τῶν Δικαίων, ποῦ προετοίμασαν τὴν ἀνθρωπότητα νὰ δεχθεῖ τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία; Γι᾿ αὐτὸ εἶναι προπάτορές μας, «παιδαγωγοὶ εἰς Χριστόν» καὶ πνευματικοὶ πατέρες μας. Εἶναι λάθος ἐξ ἄλλου, νὰ νομίζει κάποιος, λόγω λόγω παχυλῆς ἄγνοιας (ἢ κακίας), ὅτι ἡ Π.Δ. πρέπει νὰ κριθεῖ ἠθικολογικά. Ἠθικὰ καὶ ἀνήθικα βρίσκονται παντοῦ... Τὸ πνεῦμα τῆς Π.Δ. χριστιανικὰ εἶναι ὅτι μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν δυσοσμία ἀναδύεται τὸ «ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας», ὁ Σωτῆρας - Χριστὸς (βλ. τὸν γενεαλογικὸ κατάλογο τοῦ Ματθαίου, (κεφ.1). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ θαῦμα αὐτὸ εἶναι τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι δικό μας. Ἀλλὰ ποῦ νὰ τὰ καταλάβουν αὐτὰ προκατειλημμένοι καὶ ἀγράμματοι ὡς πρὸς αὐτά, νεοειδωλολάτρες... Σ᾿ ἕνα, ὅμως, μᾶς βοηθοῦν. Πρέπει νὰ καταλάβουμε ἐπιτέλους, ὅτι δὲν πρέπει - σήμερα - ν᾿ ἀφιερώνουμε τόσες σελίδες στὰ σχολικά μας βιβλία γιὰ τὴν ἑβραϊκὴ ἱστορία, νὰ μένουμε στὸ μεσσιανικὸ κήρυγμά της καὶ στὴν πνευματικὴ παράδοση τῶν προφητῶν, ποὺ ὅπως ἐλέχθη, εἶναι σαφῶς ἀντιεβραϊκῆ καὶ ἀντιφαρισαϊκή. Ἀκούγοντας πάντως ζωντανὰ τὸν συνθέτη κ. Μαρκόπουλο, διαπίστωσα ὅτι ἔπεσε θῦμα τῶν ἀντισημιτῶν, πού, ὅπως μέσα ἀπὸ τὴν μασονία καταξιώνουν τὸν σιωνισμὸ πανηγυρικώτατα. Ἀλλὰ γι᾿ αὐτό, ἄλλη φορά...