«Φωνὴ ὑπὲρ τοῦ καρναβάλου. Φωνὴ ὑπὲρ τῶν αἱρέσεων.
Ἠκούσθη ποῦ; Ἐκ στόματος ποίου; Καὶ ἠκούσθη πότε;»
(π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης)
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Κρατοῦμε ἀνὰ χεῖρας τὸ βιβλίο τῶν «Ψαλμῶν» τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη, ἕνα βιβλίο ποὺ στὶς σελίδες του ἑνώνει 103 «Χριστιανικὲς Σπίθες», ποὺ ἐκδόθηκαν ἀπὸ τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1967 ἕως καὶ τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1979. Ἑκατὸν τρεῖς «Σπίθες» ποὺ σκοπεύουν στὴν ἐκπλήρωση τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου «Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη» (Λουκ. 12, 49) καθὼς στοχεύουν εἰς μίαν ἁγίαν, ἐλευθέραν καὶ ζῶσαν Ἐκκλησίαν.
«Ἦλθα νὰ βάλω φωτιὰ εἰς τὴν γῆν», λέγει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, «φλογερὸν ζῆλον καὶ ἐνθουσιασμὸν εἰς τὰς καρδίας τῶν καλοπροαιρέτων, ὁ ὁποῖος ὅμως ζῆλος θὰ ἀνάψη στοὺς κακοπροαιρέτους πυρκαϊάν μίσους ἐναντίον ἐμοῦ καὶ τῶν ὀπαδῶν μου. Καὶ τί ἄλλο θέλω, ἐὰν τώρα ἔχη πλέον ἀνάψει αὐτὴ ἡ φωτιά». Θέλετε, ἀγαπητοί, ἕνα ζωντανὸ παράδειγμα πρὸς ὀρθὴ ἑρμηνεία τῶν λόγων Του, ἱκανὸ νὰ θερμάνει τὶς παγωμένες καρδίες μας ἀλλὰ καὶ νὰ φωτίσει τοὺς ἐσκοτισμένους ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς μας; Ἰδού:
«Ὅταν ἤμουν ἱεροκήρυκας ἐδῶ (στὴν Ἀθήνα), κάτω στὴν Πάτρα ‘κάναν καρναβάλι. Κανεὶς ἱεροκήρυκας δὲν μιλοῦσε. Ἐγὼ διάβασα τὴν Γραφή, διάβασα τὸν Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, διάβασα τὰ βιβλία καὶ εἶδα, πείστηκα ὅτι εἶναι λείψανο μεγάλης εἰδωλολατρίας τῶν προγόνων μας. Εἰδωλολάτρες οἱ πρόγονοί μας ἔκαναν τέτοια καρναβάλια, καρναβάλια τέτοια. Καὶ ἀντιστάθηκα καὶ δημοσίευσα φυλλάδια καὶ τέλος ἀπεφάσισα νὰ πάω νὰ διαμαρτυρηθῶ ἐντόνως. Τὸ ‘μαθε ἡ Ἀστυνομία. Ὅταν ἐπλησίαζε κάτω στὸ Αἴγιον, μπαίνουν καὶ σταματοῦν τὴν ἁμαξοστοιχία, μπαίνουν μέσα, ψάχνουν, ψάχνουν, (καὶ) ἐγὼ προσπάθησα νὰ κρυφτῶ, λοιπόν, λέω: Ἕνας παπὰς εἶμαι! «Μπά, δὲν εἶσαι παπὰς ἐσύ·», λέει, «εἶσαι ὁ Καντιώτης». Λοιπὸν μ’ ἁρπάξανε καὶ μὲ κατεβάσανε κάτω καὶ μὲ πήγανε στὴ φυλακὴ κάτω, καὶ λέγανε ἀπ’ ἔξω: «Ἔχουμε τρελλὸ τώρα στὴ φυλακή, ἔχουμε ἕνα τρελλό». Ἔπραξα καλὰ πού ‘μαι ἐναντίον τοῦ Καρναβάλου;» (π. Αὐγουστῖνος) [1].
1. Φωνὴ ὑπὲρ τοῦ καρναβάλου.
Ἠκούσθη ποῦ; Ἐκ στόματος ποίου; Καὶ ἠκούσθη πότε;
Τὸν Μάιο τοῦ 1970, στὸ ὑπ. Ἀριθ. 336 Φύλλο τῆς «Χριστιανικῆς Σπίθας» φιλοξενεῖται ἄρθρο τοῦ Συντάκτη (ἐνν. τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη) μὲ τίτλο: «ΠΡΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ – ΔΗΜΑΓΩΓΟΙ;», ἕνα ἄρθρο σχετικὸ κατὰ πάντα μὲ τὸν πάλαι ποτὲ πνευματικὸ πατέρα τοῦ νῦν Πατριάρχη Βαρθολομαίου, τὸν Μητροπολίτη Χαλκηδόνος Μελίτωνα.
Ὅπως γνωρίζετε, ὁ ἐν λόγῳ Μητροπολίτης, «Ἦταν ὁ πρῶτος Ἱεράρχης ποὺ ἐκπροσώπησε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο στὴν ἐπίσκεψή του στὸ Βατικανὸ κατὰ τὴν τελετὴ τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων (1965) καὶ προήδρευσε στὴν Α΄ Πανορθόδοξη Σύνοδο τῆς Ρόδου. Κατὰ τὸ διάστημα 7-16 Ἰουλίου 1972, ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα μέχρι καὶ τὴν ἐκλογὴ τοῦ Πατριάρχη Δημητρίου, ὁ Μητροπολίτης Μελίτων διορίστηκε μὲ συνοδικὴ ἀπόφαση Προεδρεύων τῆς Ἱερᾶς Ἐνδημούσης Πατριαρχικῆς Συνόδου. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἀθηναγόρα (1972) θεωροῦνταν βέβαιος διάδοχός του, ἀλλὰ ἡ τουρκικὴ κυβέρνηση διέγραψε ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν ὑποψηφίων γιὰ τὸν πατριαρχικὸ θρόνο τὸ ὄνομά του μαζὶ μὲ τὰ ὀνόματα καὶ ἄλλων ἱεραρχῶν. Κατὰ τὴν πατριαρχία τοῦ Δημητρίου ὑπῆρξε ὁ στενότερος τῶν συνεργατῶν του καὶ ἰθύνων νοῦς τοῦ Φαναρίου ἕως καὶ τὸ 1984, ὁπότε ὑπέστη ἐγκεφαλικὴ συμφόρηση. Πέθανε στὶς 27 Δεκεμβρίου τοῦ 1989 καὶ τάφηκε στὸ κοιμητήριο τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου Χαλκηδόνος, δίπλα στοὺς τάφους τῶν προκατόχων του.» [2].
«Ὁ Μελίτων Χατζής», λοιπόν, ὑπῆρξε πνευματικὸς πατέρας τοῦ τότε Μητροπολίτη Φιλαδελφείας Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος: «Ὅταν ἐπέστρεψε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 1968, διορίστηκε βοηθὸς κοσμήτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης καὶ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1969 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν πνευματικό του πατέρα. Ἕξι μῆνες ἀργότερα, ὁ τότε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας τὸν χειροθέτησε Ἀρχιμανδρίτη… Στὶς 18 Δεκεμβρίου 1973 ἐξελέγη Μητροπολίτης Φιλαδελφείας καί… Παρέμεινε προϊστάμενος τοῦ πατριαρχικοῦ γραφείου μέχρι τὴν ἐκδημία τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα, τότε Μητροπολίτη Χαλκηδόνος Μελίτωνα Χατζῆ, ὁπότε ἐξελέγη παμψηφεὶ διάδοχός του, Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1990… [Καὶ] Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πατριάρχη Δημητρίου, στὶς 22 Ὀκτωβρίου τοῦ 1991 ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης.» [3]. Αὐτὰ ἀρκοῦν.
Ἂς ἀκούσουμε τώρα τὴν «ἀπάντηση Καντιώτη» στὰ πολλαπλὰ ἐρωτήματα ποὺ ὁ ἴδιος ἔθεσε, δηλαδὴ ὅ,τι εἶπε μὲ τὴν πύρινη φωνὴ του κατὰ τῆς «ὑπὲρ τοῦ καρναβάλου φωνῆς» τοῦ Μητροπολίτη Χαλκηδόνος Μελίτωνα.
ΠΡΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ
«Οὐχ ὑπεστειλάμην τοῦ μὴ ἀναγγεῖλαι ὑμῖν πᾶσαν τὴν βουλὴν τοῦ Θεοῦ»
Εἶνε γνωστόν, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, εἰς τοὺς παρακολουθοῦντες τὴν θρησκευτικὴν καὶ ἐκκλησιαστικὴν κίνησιν τοῦ τόπου, εἶνε γνωστὸν τὸ γεγονός, τὸ ὁποῖον συνέβη εἰς τὸν Μητροπολιτικὸν Ναὸν τῶν Ἀθηνῶν τὴν Κυριακήν τῆς Τυρινῆς(*). Γεγονὸς θλιβερόν, γεγονὸς ἀπίστευτο. Σημεῖον τῶν καιρῶν.
Ἐνῶ εἰς τοὺς Ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας τὴν ἡμέραν ἐκείνην οἱ ὕμνοι ἐκάλουν τοὺς πιστοὺς εἰς θρῆνον διὰ τὸν ἀπολεσθέντα παράδεισον καὶ εἰς μετάνοιαν καὶ εἰς ἐπιστροφὴν πρὸς τὸν Θεόν· ἐνῶ ἡ Ἀποστολικὴ καὶ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀσάλπιζον τὸ κήρυγμα τοῦ φωτὸς κατὰ τοῦ σκότους, τῆς ἀνανήψεως καὶ ἐγκρατείας κατὰ τῶν ἁμαρτωλῶν διασκεδάσων καὶ τῆς ἀποχαλίνωσης τοῦ ἀνθρωπίνου κτήνους, τῆς νηστείας κατὰ τῆς κοιλιοδουλείας, καὶ τοῦ πνευματικοῦ θησαυρισμοῦ κατὰ τοῦ ὑλικοῦ θησαυρισμοῦ· ἐνῶ ἀείμνηστοι Πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὰς ἡμέρας τῶν Ἀποκρέω, ἐν ἱερᾷ ἀγανακτήσει διατελοῦντες διὰ τὰς ἁμαρτωλὰ ἀναχύσεις τοῦ λαοῦ, ἐξαπέλυον μύδρους ἀπὸ τῶν ἀμβώνων, διὰ νὰ φέρουν τοὺς ἀνθρώπους εἰς συναίσθησιν καὶ νὰ ἐξαλειφθῆ ἢ περιορισθῆ τὸ κακόν· ἐνῶ σύγχρονοι ποιμένες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, μὲ ὅσας δυνάμεις διαθέτουν συνεχίζουν τὴν μάχην κατὰ τῶν ἠθικῶν παρεκτροπῶν τῆς κοινωνίας, αἴφνης ἀπὸ τὸ πρῶτο βῆμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἠκούσθη φωνὴ Ἱεράρχου, ἡ ὁποία ἐκάλει τοὺς πιστοὺς νὰ ἰδοῦν τὰς καρναβαλικάς τελετάς, ὄχι ὅπως τὰς εἶδον οἱ Πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ’ ὅπως τὰς βλέπουν κοσμικοὶ ἄνθρωποι, μὲ τὰς χρωματικάς διόπτρας τοῦ Διαβόλου, διὰ μέσου τῶν ὁποίων καὶ αἱ πλέον ἀκάθαρτοι καὶ ἐλεειναὶ ἠθικῶς ἐκδηλώσεις καὶ πράξεις φαίνονται πλήρεις θελγήτρου καὶ γοητείας. Ὢ κόσμε, ἀφαίρεσον ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς σου τὰς διόπτρας τοῦ Διαβόλου, τὰς δῆθεν ἐπιστημονικάς, τὰς δῆθεν ψυχολογικὰς θεωρίας, καὶ τότε θὰ ἴδης τὰ πράγματα καθαρῶς.
Μὲ ψυχολογικάς θεωρίας ὁ ὁμιλῶν Ἱεράρχης ἐζήτει νὰ δικαιολογήση τὰς καρναβαλικάς τελετάς, καὶ προέτρεπε τὸν λαὸν νὰ παρακολουθήση ταῦτα μέ… σεβασμόν!
* * *
Ἀλλ’ ὁ ὁμιλητής δὲν ἔγινε μόνον συνήγορος τοῦ καρναβάλου. Εἶπε καὶ ἄλλα τινά, ἐκθεμελιωτικά τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἐὰν δὲν ἑνωθῶμεν, εἶπε, μὲ τὰς ἄλλας ὁμολογίας – τὰς αἱρέσεις δηλαδὴ – δὲν θὰ ἐπιζήσωμεν. Ὅ ἔστι μεθερμηνευόμενον, ἐὰν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν ἀσπασθῶμεν τὴν ἐμβάδα (=παντόφλα) τοῦ Πάπα, καὶ δὲν ἐναγκαλισθῶμεν τὸν δόκτορα Ράμσεϋ, καὶ δὲν γίνωμεν ἕνα μὲ ὅλην τὴν πανσπερμίαν τῶν αἱρέσεων, οὐκ ἔχομεν ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς! Ζωή μας, κατὰ τὸν παράδοξον ὁμιλητήν, δὲν εἶναι ἡ ἀλήθεια καὶ τὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου, ἀλλ’ ἡ συμμαχία καὶ ὁ συμφυρμὸς μὲ τὴν πλάνην καὶ τοὺς πεπλανημένους.
Ἐὰν ὁ ὁμιλητής – μὴ γένοιτο – ἀσθενήση ποτὲ βαρέως καὶ εἰσαχθῆ εἰς νοσοκομεῖον καὶ παραστῆ ἀνάγκη μεταγγίσεως αἵματος, δὲν θὰ δεχθῆ νὰ μεταγγισθῆ εἰς τὰ φλέβας του ἀκάθαρτον αἷμα. Ἀλλὰ θὰ ζητήση αἷμα καθαρόν, ἁγνόν, ἀμόλυντον, αἷμα ἱκανόν ν’ ἀναζωογονήση τὴν πρὸς θάνατον βαίνουσαν σωματικὴν ὕπαρξίν του. Ἀλλ’ ἂν διὰ τὴν σωματικὴν ὕπαρξίν του δὲν δέχεται τὴν εἰσροὴν εἰς τὸν ὀργανισμὸν του ἀκαθάρτου αἵματος, ἀπείρως περισσότερον ὤφειλε νὰ μὴ δέχεται ὡς ὀρθόδοξος χριστιανὸς καὶ μάλιστα ὡς Ἱεράρχης τὴν ἰδέα τῆς εἰσροῆς εἰς τὸ σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας ἀκαθάρτου αἵματος, αἱρετικῆς δηλαδὴ διδασκαλίας. Τὸ ἀκάθαρτον αἷμα τῆς αἱρέσεως ἑνούμενον μὲ τὸ πάναγνον αἷμα τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν θὰ ἐτόνωνε τὴν Ὀρθοδοξίαν· τουναντίον θὰ τὴν ἐθανάτωνεν. Ἀλλ’ ἡ Ὀρθοδοξία προώρισται ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ ζήση καὶ ὄχι ν’ ἀποθάνη. Καὶ δὲν θ’ ἀποθάνη, διότι δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὰς αἱρέσεις.
Ὁ καρνάβαλος, ψυχολογικῶς ἑρμηνευόμενος, κηρύττεται ἄξιος σεβασμοῦ! Αἱ αἱρέσεις, φιλελευθέρως κρινόμεναι, κηρύττονται ἄξιαι φιλίας. Συμπέρασμα πρῶτον· Ἐξέλθετε καὶ ὑποδεχθῆτε τὸν καρνάβαλον ἐν φωναῖς ἀγαλλιάσεως! Συμπέρασμα δεύτερον· Ἑνωθῆτε τὸ ταχύτερον μὲ τοὺς αἱρετικούς!
Ὁ οὕτω πὼς ὁμιλήσας Ἱεράρχης, ὁ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων, θεωρεῖται ὁ σπουδαιότερος Ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μετὰ τὸν Πατριάρχην καὶ ὁ πιθανότερος διάδοχος αὐτοῦ.
Φωνὴ ὑπὲρ τοῦ καρναβάλου. Φωνὴ ὑπὲρ τῶν αἱρέσεων. Ἠκούσθη ποῦ; Ἐν τῷ πρώτῳ Ναῷ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἐκ στόματος ποίου; Ἱεράρχου κατέχοντος ἐξαιρετικὴν θέσιν ἐν τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριαρχείῳ, τὸ ὁποῖον ἄλλοτε πρῶτον ἔβαλλε κατὰ τῶν ἠθικῶν παρεκτροπῶν, τῶν πλανῶν καὶ τῶν αἱρέσεων. Καὶ ἠκούσθη πότε; Τὴν Κυριακήν τῆς Τυρινῆς* καὶ ἐν ὥρᾳ Θείας Λειτουργίας».
Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ, Ἀναγνώστης
Πτολεμαΐδα 15 Ἰανουαρίου 2025
(Μνήμη Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου)
Υ.Γ.: Τὸ «Πάσχα ἡμῶν» τῶν Ὀρθοδόξων πλησιάζει καὶ μαζὶ τὸ «Κοινὸ Πάσχα» τῶν αἱρετικῶν. Πλησιάζει καὶ τὸ 2ο Καρναβάλι τῆς τοῦ Αὐγουστίνου ἠγαπημένης πόλεως Πτολεμαΐδας, καὶ «Κανεὶς ἱεροκήρυκας δὲν μιλάει». Ὁ ἐπίσκοπός μας εἶπε δημοσίως πὼς πρῶτα θὰ δεῖ τὸ 1ο Καρναβάλι κι ἔπειτα θὰ ΚΡΙΝΕΙ. Πέρασε ἕνας χρόνος καὶ δὲν εἶπε τίποτε ἀπολύτως… Φαίνεται πὼς τοῦ ἄρεσε.
Οἱ πιστοὶ λοιπόν, ἑτοιμάζονται νὰ ἑορτάσουν «Πάσχα ἱερόν, Πάσχα καινόν, Ἅγιον, μυστικόν, ἄμωμον, μέγα… Πάσχα τῶν πιστῶν», ἀλλὰ καὶ οἱ τῶν ἡμερῶν μας «κεκρυμμένοι» αἱρετικοί, γνήσια τέκνα ἐκείνων τῶν (φιλοπαπικῶν) Ἀρχιερέων καὶ Φαρισαίων, προετοιμάζονται νὰ συνεορτάσουν «Πάσχα κοινό, Πάσχα «μασκαράδων»… Πάσχα ἀνίερο, βλάσφημο, ἀδιάντροπο… Πάσχα μετὰ τῶν αἱρετικῶν» (καὶ «Κανεὶς ἱεροκήρυκας δὲν μιλάει», οὔτε ὁ Ἐπίσκοπός μας), ἕνα Πάσχα ποὺ ἂν ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς καὶ γίνει θέλει νὰ μολύνει ἀλλὰ καὶ νὰ νεκρώσει πολλοὺς ἀπὸ τοὺς συμμετέχοντας Ὀρθοδόξους εἴτε μοντέρνους εἴτε παραδοσιακούς, ἱερεῖς καὶ λαϊκοὺς καὶ ἐν τέλει – μὴ γένοιτο- ἔχει νὰ σχίσει τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἁγία Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ ἀνάξια στελέχη της.
Φωνὴ ὑπὲρ τοῦ καρναβάλου. Φωνὴ ὑπὲρ τῶν αἱρέσεων. Ἠκούσθη ποῦ; Στὴν ἡρωικότερη Μητρόπολη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἐκ στόματος ποίου; Ἐπισκόπου Εἰρηναίου Λαφτῆ τοῦ κρυφοοικουμενιστῆ, θαυμαστῆ καὶ συνοδοιπόρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχη. Καὶ ἠκούσθη πότε; Ἀπὸ τότε ποὺ κάθισε στὸν Θρόνο Αὐγουστίνου Καντιώτη.
«Εἰ τίς οὐ φιλεῖ τὸν (Ἐσταυρωμένο) Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα» (Α΄ Κορ. 16, 22).
Σημειώσεις:
(*) «Οἱ (σατανοκίνητες) ἀπόκριες πέφτουν κάθε χρόνο τὴν τελευταία Κυριακὴ πρὶν τὴν Σαρακοστή, ἡ ὁποία ὅπως εἴπαμε ξεκινᾶ μὲ τὴν Καθαρὰ Δευτέρα. Οὐσιαστικὰ λοιπόν, ἡ Κυριακή (τῆς Τυρινῆς) πρὶν τὴν Καθαρὰ Δευτέρα ἔχει ἐπικρατήσει καὶ σὰν ‘Κυριακή τῆς ἀποκριᾶς’.»
[1] youtube.com [2] el.wikipedia.org [3] el.wikipedia.org
