Πατάξω τὸν ποιμένα. Τιμή στο παιδί που τόλμησε να πει ΟΧΙ.
Η έμπνευση του κειμένου είναι μια τιμή στο παιδί, που τόλμησε να πει «ΟΧΙ» στην συμμετοχή του στην πομπή του καρνάβαλου
Κωφίδης Ευάγγελος
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές ἐν Χριστῷ,
Η Γραφή μας φωνάζει με δύναμη: «Πατάξω τὸν ποιμένα (γονέας, δάσκαλος, ιερέας), καὶ διασκορπισθήσονται τὰ πρόβατα» (Ζαχ. 13:7). Σήμερα, ὁ ποιμένας δέχεται πληγές ἀπὸ κόσμο ποὺ ἀρνεῖται τὴν ἀλήθεια, καὶ τὰ πρόβατα σκορπίζονται στὸν θόρυβο τῶν ἀνθρώπων ποὺ λένε: «Διαῤῥήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀποῤῥίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν» (Ψαλμ. 2:3). Ἀλλὰ μέσα σ’ αὐτὴν τὴν σύγχυση, ἕνα παιδὶ ἑστάθη σὰν μαρτύριο ζωντανό, ἀρνούμενο νὰ σκύψει τὸν λαιμὸ του στὸν ζυγὸ τῆς ἀπιστίας.
Ναί, βλέπουμε βασιλεῖς καὶ ἀρχηγούς, σύγχρονες ἐξουσίες, νὰ συναθροίζονται κατὰ τοῦ Κυρίου (Ψαλμός 2:2), προωθώντας νόμους ποὺ σπέρνουν σκότος ἀντὶ φωτός. Ἀλλὰ τὸ μικρὸ αὐτὸ παιδί, μέσα στὸ σχολείο, στὴν τάξη ποὺ γίνεται ἐπίπεδο μάχης γιὰ τὴ ψυχή του, εἶπε «ὄχι». Ὄχι στὴν συμμετοχὴ σὲ ὅ,τι διαψεύδει τὴν ἁγιότητά του. Ὄχι στὴν πράξη ποὺ θὰ λέγει ψέματα στὴν καρδιά του, πράγματι, θὰ «στεναχωρήσει τὸν Χριστό».
Ὅταν ἕνα παιδὶ ἀρνηθεῖ νὰ ὑπακούσει στὴν «παρέλαση τοῦ καρναβαλιού», δὲν λέει απλῶς «ὄχι» σε μιὰ δραστηριότητα· λέει «ναί» στὴν ἀλήθεια ποὺ «ὁ κόσμος μισεῖ» (Ἰωάν. 15:19). Τὸ «ὄχι» αὐτό εἶναι σπινθῆρας ἀντίστασης στὸ σκοτάδι, μαρτυρία πὼς ἡ πίστη δὲν εἶναι θεωρία, ἀλλὰ ζωὴ ποὺ θὰ πονέσει γιὰ νὰ ζήσει. Ἀλλὰ τί πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ αὐτὸ τὸ παιδί; Πῶς νὰ τὸ στηρίξουμε μπροστὰ στὴν πίεση τῶν συμμαθητῶν, τῶν δασκαλῶν, ἢ καὶ τῶν νόμων ποὺ ἐπαναστατοῦν κατὰ τοῦ Κυρίου;
Ὁ συμμαθητής ποὺ βλέπει τὸ παιδὶ νὰ μένει μόνο, πρέπει νὰ ἐνθυμηθεῖ τὶς λέξεις τοῦ Χριστοῦ: « μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης » (Ματθ. 5:10). Ἡ στάση τοῦ παιδιοῦ εἶναι κάλεσμα γιὰ νὰ «συγχαίρει», ὄχι νὰ περιφρονήσει. Ὄχι, δὲν εἶναι «περίεργο»· εἶναι ὁ λύχνος ποὺ ἀναδεικνύει τὴ σκοτεινιά. Ὁ συμμαθητής μπορεῖ νὰ πλησιάσει μὲ ταπείνωση: « Ο λόγος σου είν’ αξιόπιστος κι ο αφοσιωμένος σου τον αγαπάει» (Ψαλμ. 118:140). Νὰ τοῦ πει: «Δὲν εἶσαι μόνος· κι ἐγὼ θέλω νὰ μάθω ἀπὸ τὴν πίστη σου». Ἡ πράξη τοῦ ἑνὸς ἀνοίγει δρόμο γιὰ τοὺς ἄλλους.
Ὁ δάσκαλος ποὺ «συνεργάζεται» μὲ τὶς ἀντικριστὲς δυνάμεις ἀναλαμβάνει τρομερὴ εὐθύνη. Ο δάσκαλος ποὺ πιέζει τὸ παιδὶ νὰ παραιτηθεῖ τῶν ἰδεῶν του, πούλησε τὴ ψυχή του γιὰ τὴν «ἐξυπνάδα» τοῦ κόσμου. Ἀντὶ νὰ γίνει διωκτής, καλεῖται νὰ γίνει Παῦλος: νὰ δει τὸ φῶς στὸ «ὄχι» τοῦ παιδιοῦ καὶ νὰ μετανοήσει. Νὰ θυμηθεῖ: «Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. 10:11). Ἂν ὁ δάσκαλος εἶναι πιστός, θὰ ὑπερασπιστεῖ τὸ δικαίωμα τοῦ παιδιοῦ νὰ ἐλευθερώσει τὴν συνείδησή του, ὄχι νὰ τὸ καταδικάσει στὸ περιθώριο.
Ἡ Ἐκκλησία, σὰν Μητέρα, ὀφείλει νὰ περιλάβει αὐτὸ τὸ παιδὶ μὲ τὴ θέρμη τῶν μαρτύρων. Νὰ τοῦ δείξει ὅτι τὸ «ὄχι» του εἶναι σπέρμα ποὺ θὰ καρποφορήσει σὲ χίλιες γενιές. Νὰ τὸ ἐνθαρρύνει μὲ τὶς ἱστορίες τῶν Ἁγίων: τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ποὺ ἐλέησε τὴ θέα τοῦ σταδίου ἀντὶ νὰ προσκυνήσει τοὺς εἰδωλολατρικούς θεούς, τῆς Ἁγίας Βαρβάρας ποὺ ἔμεινε μόνη ἀπέναντι στὸν πατέρα της. Νὰ τοῦ πει: «Ἂς μὴ φοβηθεῖς… ἐγώ εἰμι μετὰ σοῦ» (Ἠσ. 41:10). Ὁ γονέας, ὁ πνευματικός, ἡ κοινότητα, πρέπει νὰ στέκονται ὡς τεῖχος ἀγάπης, νὰ προσεύχονται γιὰ τὴν ἀνδρεία του, καὶ νὰ τοῦ δείχνουν ὅτι ἡ πραγματικὴ «παρέλαση» εἶναι ἐκείνη ποὺ καταλήγει στὸν Παράδεισο.
Ἡ κοινωνία θὰ προσπαθήσει νὰ τὸ «περιθωριοποιήσει», νὰ τὸ βαφτίσει «ψεκασμένο». Ἀλλὰ θυμίζουμε: «Ἐὰν ὑβρίζεσθε ἐν ὀνόματι Χριστοῦ, μακάριοι» (Α Πέτρ. 4:14). Ἡ περιθωριοποίηση εἶναι ὁ σταυρός του παιδιοῦ· ἀλλὰ ὁ σταυρὸς εἶναι ὁ θρόνος τῆς δόξας. Ὅπως ὁ Χριστὸς φάνηκε ἀδύναμος στὸν Γολγοθά, ἔτσι καὶ αὐτὸ τὸ παιδὶ φαίνεται «ἀσθενὲς» στοὺς ὀφθαλμούς του κόσμου. Ἀλλὰ «ἡ ἀσθένεια τοῦ Θεοῦ ἰσχυροτέρα ἐστὶν τῶν ἀνθρώπων» (Α Κορ. 1:25). Ὁ κόσμος θὰ πει: «Χάνεις τὴν παιδικὴ σου χαρά», ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία θὰ ψάλλει: «και την χαράν σας αυτήν κανείς δεν ημπορεί να σας την αφαιρέση» (Ἰωάν. 16:22).
Ἐκεῖνοι ποὺ στέκονται μόνοι, γιὰ νὰ μὴν πέσουν, θυμίζουν τοὺς Ἁγίους ποὺ ἔκαψαν τὴν ἱστορία μὲ τὴ φλόγα τῆς πίστης τους. Σὰν τὸν Δανιὴλ ποὺ ἀρνήθηκε νὰ προσκυνήσει εἰδωλικό άγαλμα, ἢ τοὺς τρεῖς παῖδες στὴν κάμινο, αὐτὸ τὸ παιδὶ δείχνει ὅτι ἡ πίστη δὲν εἶναι «συμμετοχὴ» σὲ ἐκδηλώσεις, ἀλλὰ συμμετοχὴ στὸν Σταυρό. Ὁ ζυγὸς τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 11:29) δὲν εἶναι βάρος, ἀλλὰ ἐλευθερία· κι ὅποιος τὸν ἀπορρίπτει, ἀπορρίπτει τὴν χάρη. Ἡ «πομπὴ τοῦ καρναβαλιού» μπορεῖ νὰ εἶναι σύμβολο παγκόσμιας ἀλλοτρίωσης, ἀλλὰ τὸ παιδὶ ἐπέλεξε νὰ πατήσει τὸ μονοπάτι τῶν δακρύων, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀγάπη.
Ὁ Κύριος μᾶς ὑπενθυμίζει: « Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν » (Ἰωάν. 15:18). Ἡ μαρτυρικὴ στάση τοῦ παιδιοῦ δὲν εἶναι «περιθωριοποίηση», ἀλλὰ ἀνάδειξη τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὅταν οἱ δεσμοὶ τῶν ἀνθρώπων θέλουν νὰ δέσουν τὶς ψυχές, ἡ ἐλευθερία τοῦ Πνεύματος σπάει τὰ δεσμά. Οἱ Ἅγιοι ἔκλαψαν, ἐταλαιπωρήθησαν, ἀλλὰ «οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν» (Ἑβρ. 11:35), διότι ἤξεραν: «ὁ ζυγὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μόνη δόξα».
Αὐτὸ τὸ παιδὶ εἶναι στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ. Δὲν χρειάζεται νὰ τὸν «σώσουμε» ἀπὸ τὴν ἀντίστασή του· χρειάζεται νὰ τὸν προσκυνήσουμε γιὰ τὴν ἀγάπη του. Ὅπως ὁ Κύριος εἶπε στὸν Πέτρο: «Ὑπαγε ὀπίσω μου, Σατανᾶ» (Ματθ. 16:23), ὅταν αὐτὸς πρότεινε εὐκολία, ἔτσι κι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀρνηθεῖ κάθε συμβιβασμὸ μὲ τὰ «καρναβάλια» τῆς ἁμαρτίας.
Νὰ χαίρεται αὐτὸ τὸ παιδί, γιατὶ «οὕτως ὀφείλομεν ἡμεῖς ὑπὲρ τῶν ἁγίων πάσχειν» (Α Κορ. 12:26). Κάθε δάκρυ του, κάθε μοναξιά του, εἶναι προσφορά στὸν οὐράνιο θυσιαστήριο. Ἡ παρέλασή του δὲν εἶναι στὸ δρόμο μὲ τὰ ρόπαλα καὶ τὰ μασκάρια· εἶναι στὴ σιωπηλὴ πορεία τῶν δακρύων ποὺ θὰ μετατραποῦν σὲ χαρὰ ἀνέκφραστη.
Δόξα σοι, ὁ Θεός, ποὺ δυναμώνεις τὰ ἀδύνατα. Δόξα σοι, ποὺ ἀναδεικνύεις Ἁγίους ἀπὸ τὰ στόματα τῶν νηπίων. Ἀμήν.
