Μετάβασις ἀπό τόν δεσποτικόν θρόνον καί τό σύνθρονον εἰς τόν ἄμβωνα
Θέμα: Ἡ θέση καὶ ὁ ρόλος τῶν «Ἰδιωτῶν» ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ· «Ἔτσι δικαιολογεῖται, γιατί ἱδρύθηκαν στὴν Ἑλλάδα οἱ λεγόμενες θρησκευτικὲς ὀργανώσεις…».
«Δία νὰ ἐννοήσωμεν καλύτερα τὸν κίνδυνον, ποὺ διέτρεχεν ἡ Ἐκκλησία ἐκ τῶν αἱρετικῶν αὐτῶν δοξασιῶν, πρέπει νὰ ἐνθυμηθῶμεν, ὅτι οἱ αἱρεσιάρχαι καὶ οἱ ὀπαδοὶ των δὲν παρουσιάζοντο ὡς ἐχθροί τῆς πίστεως, ἀλλὰ ὡς ἐνδιαφερόμενοι νὰ ἐπικρατήση ἡ ὀρθὴ πίστις, τὴν ὁποίαν ὅμως τόσον οἰκτρῶς παρεμόρφωναν, καὶ ὅτι ἀνέπτυσσαν ἐπιχειρήματα ὑπὲρ τῶν θέσεών των, τὸ σφαλερὸν τῶν ὁποίων δὲν ἦσαν ὅλοι εἰς θέσιν νὰ ἀντιληφθοῦν, καὶ δι’ αὐτὸ πλεῖστοι παρεσύροντο εἰς αὐτάς. Ἀπὸ αὐτὰ ἐννοοῦμεν πόσον ἡ πίστις εἶχεν ἀνάγκην γενναίων ὑπερμάχων καὶ ὑπερασπιστῶν καὶ πόσον μεγάλη θὰ εἶναι ἡ συμβολὴ τοῦ Βασιλείου εἰς τὴν ἐπικράτησιν τῆς ὀρθῆς πίστεως» (Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος)[1].
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Καθὼς βρισκόμαστε ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς (καὶ τὸ Πάσχα ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων πλησιάζει), ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ ἐφαρμόσουμε κάθε εὐαγγελικὴ Ἐντολή, τόσο πρὸς τὸν πλησίον, ὅσο καὶ πρὸς τὸν Θεό, τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν «παθόντα καὶ ταφέντα· καὶ ἀναστάντα τὴν Τρίτη ἡμέρα, κατὰ τὰς Γραφάς». Καὶ ἐπειδὴ ὁ ἀναφερόμενος λόγος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου: «Πρέπει νὰ ἐνθυμηθῶμεν, ὅτι αἱ αἱρεσιάρχαι καὶ οἱ ὀπαδοὶ των δὲν παρουσιάζοντο ὡς ἐχθροί τῆς πίστεως, ἀλλὰ ὡς ἐνδιαφερόμενοι (δῆθεν) νὰ ἐπικρατήση ἡ ὀρθὴ πίστις, τὴν ὁποίαν ὅμως τόσον οἰκτρῶς παρεμόρφωναν·», συνέχει τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδία μας προχωροῦμε μετὰ φόβου, πίστεως καὶ ἀγάπης ἀλλὰ καὶ ἀγωνίας πρὸς τὸν Ἄμβωνα, τὸν τρίτο τοῦ Δεσπότου Θρόνο (ἐντός τοῦ κυρίως Ναοῦ), ἔχοντας γιὰ μία ἀκόμη φορά, ὡς «ξεναγό», τὸν πατέρα Αὐγουστῖνο Καντιώτη.
«Ἀλλὰ τί ἀκούω;»… (Φωνὴ τοῦ νῦν Ἐπισκόπου Φλωρίνης) «Στὴν πρώτη Ἐκκλησία ὁ κεντρικὸς στόχος τῆς Σαρακοστῆς ἦταν ἡ διδασκαλία περὶ τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς πρὸς τοὺς κατηχουμένους, δηλαδὴ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ προετοιμάζονταν νὰ γίνουν χριστιανοὶ διὰ τοῦ ἱεροῦ βαπτίσματος στὴ διάρκεια τῆς ἀναστάσιμης Θείας Λειτουργίας.
Σήμερα βέβαια ὑπάρχει ὁ νηπιοβαπτισμὸς καὶ ὁ θεσμὸς τῆς κατήχησης ἔχει ἀτονίσει στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πλὴν τῶν περιοχῶν ποὺ ἀναπτύσσονται ἱεραποστολικὲς ἀποστολές. Ὅμως, ἂν καὶ εἴμαστε βαπτισμένοι, δυστυχῶς χάνουμε καὶ προδίδουμε αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ λάβαμε κατὰ τὴν βάπτισή μας, τὴν χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.» [2].
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Εἰς ἀγωγὴ ἡμῶν τῶν ράθυμων, ἐφόδιο γνώσεως, καλὸ καὶ κατὰ πάντα χρήσιμο ἀποτελοῦν οἱ παρακάτω ἀποκαλυπτικὲς γραμμὲς γιὰ «Τὰ τρία ἀξιώματα τοῦ Κυρίου». Σκοπός μας τὸ νὰ ἐννοήσουμε ἢ καλύτερα νὰ ξεχωρίσουμε τὰ τρία πρόσωπα τοῦ Θρόνου (τὸ Δεσποτικό, τὸ Σύνθρονο καὶ ὁ Ἄμβωνας) ποὺ στὴν οὐσία τους εἶναι ΕΝ, καθὼς «Ἕνας» εἶναι ὁ Τριαδικὸς Θεός μας, καὶ «Μία» ἡ Ἐκκλησία Του, μὲ «Μία» καὶ μοναδικὴ Κεφαλή Της· τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Ἰδού·
Α) «Τὰ τρία ἀξιώματα τοῦ Χριστοῦ»
Σύμφωνα μὲ τὸν ἀρθρογράφο: «…ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ὡς Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ ἀνθρώπου ἦλθε νὰ προσφέρει γενικὴ ἀνόρθωση καὶ λύτρωση στὸν ἄνθρωπο, ἰδιαιτέρως νὰ τὸν ἐξιλεώσει γιὰ τὶς ἁμαρτίες του, καὶ νὰ τὸν εἰρηνεύσει μὲ τὸν Θεὸ διὰ τῆς σταυρικῆς του θυσίας· νὰ τὸν φωτίσει καὶ τὸν ὁδηγήσει σὲ ὅλη τὴν ἀλήθεια μὲ τὴν ἁγία του διδασκαλία, καὶ νὰ τὸν ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς τυραννικῆς δουλείας τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴ θεία του Χάρη καὶ ἐξουσία. Αὐτὸ ὑπῆρξε τὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο καὶ τὰ ἐπὶ μέρους τρία σωτήρια ἔργα καὶ δωρήματα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Καὶ αὐτὰ τὰ ἐργάσθηκε καὶ τὰ ἔφερε εἰς πέρας ὁ Κύριος μὲ τὸ τριπλὸ ἀξίωμά του. Αὐτὸ τὸ ἀξίωμα τοῦ Κυρίου εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ καὶ ἑνιαῖο. Παρουσιάζει ὅμως τρεῖς πλευρὲς γιὰ τὶς τρεῖς ἰδιαίτερες ἐνέργειες τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ του ἔργου καὶ γι’ αὐτὸ μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ τρία ἀξιώματα τοῦ Χριστοῦ, τὸ προφητικό του ἀξίωμα, τὸ ἀρχιερατικό του ἀξίωμα καὶ τὸ βασιλικό του ἀξίωμα.».
Β) «Τὸ Προφητικὸν ἔργον καὶ ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ»
(Ἀπὸ τὴν ἴδια πηγὴ) «Ὁ Κύριος ὡς προφήτης, δηλαδὴ ὡς διδάσκαλος τῶν θείων ἀληθειῶν, παρουσιάσθηκε στοὺς ἀνθρώπους… Ἀλλ’ ὄχι ὅπως ἕνας ἀπὸ τοὺς προφῆτες τῆς Παλαιᾶς, ἀλλ’ ὡς Προφήτης, ὁ Μέγας, ὁ μέγιστος καὶ ὑπερτέλειος τῶν προφητῶν, ὁ Μοναδικός, ὁ Ἀρχιπροφήτης, προφήτης καὶ διδάσκαλος, ὁ ὕψιστος διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητας, ποὺ ὅμοιος, ὅπως Ἐκεῖνος, δὲν εἶχε παρουσιασθεῖ πρίν, οὔτε καὶ στὸ μέλλον θὰ παρουσιασθεῖ. Διότι οἱ μὲν προφῆτες κήρυτταν κατ’ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος ὅμως, ὡς «ὁ μόνος σοφὸς Θεὸς» καὶ ἡ πηγὴ τῆς ἀλήθειας, κηρύττει ὅσα ἄκουσε ἀπὸ τὸν Πατέρα, ποὺ εἶναι καὶ δικά του θεῖα ρήματα ζωῆς αἰωνίου. …Αὐτὰ εἶχαν ὑπόψη καὶ οἱ ἅγιοί του Ἀπόστολοι καὶ χαρακτηρίζουν τὸ Διδάσκαλό τους ὡς «προφήτην δυνατὸν ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ παντός τοῦ λαοῦ» (Λουκ. κδ’ 19)·».
Καὶ καταλήγει ὡς ἑξῆς: «Αὐτὸ τὸ προφητικό του ἀξίωμα συνεχίζει νὰ τὸ ἀσκεῖ ὁ Κύριος καὶ στὴν Ἐκκλησία του πρωτίστως μὲ τοὺς ἐπισκόπους καὶ ἱερωμένους, γενικῶς δέ, μὲ τοὺς κήρυκες καὶ διδασκάλους τοῦ Εὐαγγελίου του, τοὺς ὁποίους φωτίζει καὶ καθοδηγεῖ μὲ τὸ Ἅγιό του Πνεῦμα στὸ νὰ διδάσκουν πλήρη καὶ τέλεια τὴ δική Του ἀλήθεια.» [3].
1. «Ὁ ἄμβωνας ἦταν τὸ βῆμα, ἀπ’ ὅπου ἀκούγονταν οἱ λόγοι τῶν ἱεροκηρύκων…»
(π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης)
Ἀγαπητοί, ἔχοντας κατὰ νοῦ ὅτι ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ὀνομάσθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο ὡς ὁ μεγαλύτερος τῶν Προφητῶν· ὅτι δηλαδὴ ὅλοι οἱ ἄλλοι Προφῆτες, εἴτε μικροὶ εἴτε μεγάλοι, μίλησαν μὲ τὸν Μεσσία καὶ μίλησαν γιὰ τὸν Μεσσία, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ τὸν ἔδειξε ὑψώνοντας τὸ χέρι καὶ σημαδεύοντάς Τον μὲ τὸ δάκτυλό του ἦταν ἕνας· ὁ Τίμιος Πρόδρομος… Ἐπίσης, ὅτι οἱ δύο Προφῆτες ποὺ περιμένουμε, ὁμοίως, ὅταν ἔλθουν, πρόκειται, ὄχι νὰ κηρύξουν περὶ ἀντιχρίστων, ἀλλὰ γιὰ νὰ δείξουν τὸν Ἀντίχριστο καὶ νὰ ποῦν: «Αὐτὸς εἶναι», «Οὗτός ἐστι ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας» [Καὶ πιὸ ἐπίκαιρα: Αὐτὸς εἶναι αἱρετικός! Ἢ πιὸ Μυτιληνιώτικα-Καντιωτικά: Αὐτὸς ποὺ κάθεται στὸν Δεσποτικὸ Θρόνο ἢ στὸ Σύνθρονο εἶναι τύπος Ἀντιχρίστου, μὴ τὸν προσκυνήσετε, μὴ τὸν ἀκολουθήσετε!].
Ἔχοντας λοιπὸν αὐτὰ κατὰ νοῦ, ἂς κάνουμε μία νέα ἀρχὴ μὲ πρῶτο «ξεναγὸ» τὸν πατέρα Αὐγουστῖνο:
Α) «Οἱ χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων δὲν εἶχαν ναούς»
«(Ἀλλὰ) Μαζεύονταν σὲ σπίτια, σὲ σπηλιὲς καὶ σὲ κατακόμβες. (Καὶ) Ἐκεῖ τελοῦσαν τὴ θεία Λειτουργία. (Τότε ποὺ) Ἦταν ὅλα ἁπλά.», τότε ποὺ «Ἦταν ἡ ἁγία ἐποχή, ποὺ ἡ ὑπερηφάνεια δὲν ξεχώριζε ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς, ἀλλὰ ἐπίσκοποι καὶ πρεσβύτεροι, ταπεινοὶ καὶ ἑνωμένοι, συναντῶντο στὸ σύνθρονο σὰν ὑπηρέτες τοῦ Χριστοῦ… (Τότε ποὺ) οἱ πρεσβύτεροι γνώριζαν τὸν ἐπίσκοπό τους σὰν προκαθήμενο, ὡς προϊστάμενο τῆς ἀδελφότητος, καὶ δὲν ἔκαναν τίποτα χωρὶς τὴ δική του ἔγκρισι».
Καὶ πιὸ ἐπίκαιρα: Τότε ποὺ ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος δὲν τολμοῦσαν νὰ ἀλλάξουν – ἀπὸ μόνοι τους – τὸ παραμικρὸ ἀπὸ τὸ τυπικό τῆς Θ. Λειτουργίας οὔτε ἀμφέβαλαν γιὰ τὴ «μεσαία» καὶ «κεντρικὴ» θέση τοῦ Ἐσταυρωμένου ἐν τῷ ἱερῳ Βήματι καὶ ἐν τῇ Θείᾳ Λατρείᾳ… Τότε ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς – κληρικαλισμὸς δὲν εἶχε κτυπήσει τὴν πόρτα τῆς Ἐκκλησίας· Τότε ποὺ ἡ ὑπερηφάνεια δὲν ξεχώριζε τοὺς λαϊκοὺς ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς, ἀλλὰ ὅλοι μαζὶ συναντιόνταν ἐν τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ ὡς (ἰσότιμα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ) ὑπηρέτες τοῦ Χριστοῦ.
[Ἂς ἀναλογιστοῦμε ἐδῶ· Τὸν Σωτήρα Χριστὸ νὰ κάθεται στὸ Σύνθρονο ἐν μέσῳ τῶν 12 Ἀποστόλων καὶ ἔπειτα! νὰ δένει στὴν μέση του τὸ λέντιο ὡς ἄλλος ὑπηρέτης καὶ νὰ γονατίζει… Τὸ «Ἐπιγονάτιο», ποὺ κρέμεται ἀπὸ τὸ δεξιὸ γόνατο τοῦ ἐπισκόπου καὶ τῶν ὀφφικιάλων ἱερέων! ποὺ φέρει παραστάσεις κυρίως τοῦ Σταυροῦ! ποὺ συμβολίζει «τὴ μάχαιρα τοῦ Πνεύματος (δηλαδὴ τὴν ὀρθὴ διδασκαλία), τὴ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τὴ συντριβὴ τοῦ διαβόλου, τὸ λέντιο ποὺ φόρεσε ὁ Κύριος, ὅταν ἔπλυνε τὰ πόδια τῶν μαθητῶν του»… Τὰ σωτήρια γεγονότα ποὺ συνέβησαν τὴ Μεγάλη Πέμπτη στὴ διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου! «τὸν ἱερὸ Νιπτήρα», «τὴν παράδοση τῆς Θείας Εὐχαριστίας», «τὴν Ἀρχιερατικὴ Προσευχὴ τοῦ Κυρίου» καὶ τὴν Προδοσία τοῦ Ἰούδα.]
ΦΩΝΗ ΠΑΤΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ:
«(Ὕστερα) Ἔστησαν στὴ μέση τοῦ ναοῦ ἕνα ψηλὸ βῆμα, ποὺ τὸ ὀνόμασαν ἄμβωνα»
«Οἱ χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων δὲν εἶχαν ναούς. Ἦταν ὅλα ἁπλά. Ἀλλὰ σὲ καμία Λειτουργία ποὺ γινόταν δὲν ἔλειπε τὸ (σ.σ. Ὀρθόδοξο Ἀνατολικὸ) κήρυγμα.. Ἡ διδαχὴ ἦταν ἀπαραίτητη. Οἱ χριστιανοὶ μάθαιναν τί πρέπει νὰ πιστεύουν καὶ τί πρέπει νὰ πράττουν καὶ γιατί. Ἤξεραν καλὰ τὴ θρησκεία τους. Κανένας ἄπιστος δὲν μποροῦσε νὰ τοὺς κλονίσει. Ἦταν σὲ θέση καὶ ἄλλους νὰ διδάξουν καὶ νὰ τοὺς φέρουν στὸ Χριστό.
Ὅταν ὕστερα ἀπὸ τὴ νίκη τοῦ Μ. Κωνσταντίνου οἱ Χριστιανοὶ ἄρχισαν νὰ κτίζουν ἐκκλησίες, ὄμορφα κτίρια, καὶ τότε δὲν ἔλειψε τὸ κήρυγμα. Ὅρισαν μάλιστα καὶ ἰδιαίτερο μέρος στοὺς ναοὺς, γιὰ νὰ γίνεται ἀπὸ κεῖ τὸ κήρυγμα. Ἔστησαν (ΤΟΤΕ) στὴν μέση τοῦ ναοῦ ἕνα ὑψηλὸ βῆμα, ποὺ τὸ ὀνόμασαν ἄμβωνα. Περίφημος ἦταν ὁ ἄμβωνας τῆς Ἁγίας Σοφίας·»,
[«Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν μᾶς λέει, ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς «ἐγενήθη ἡμῖν σοφία ἀπὸ Θεοῦ·» (Α΄ Κορινθ. α΄ 30), μὲ τὸ «σοφία», ἐννοεῖ τὸ Προφητικὸ ἀξίωμά Του… Ἐπίσης διδακτικὸς εἶναι καὶ λόγος αὐτὸς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Πράγματι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὅπως δύναταί τις νὰ μάθη ἀπὸ τὰ λεγόμενα (τῆς Γραφῆς), αὐτὸς εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ σοφία, ἡ εἰκών, ἡ χεὶρ καὶ ἡ δύναμίς του· διότι ἕν εἶναι τὸ γέννημα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι γνωρίσματα τῆς γεννήσεως ἐκ τοῦ Πατρός. Διότι μὲ τὸν ὅρον Υἱὸς καθιστᾶς φανεράν τὴν οὐσίαν· ἂν ἐνθυμηθῆς τὸν ὅρον Λόγος, φέρεις εἰς τὴν σκέψιν σου πάλιν ὅτι προέρχεται ἐξ αὐτοῦ καὶ ὅτι εἶναι ἀδιαίρετος ἀπὸ τὸν Πατέρα· ὅταν τὸν εἴπης σοφίαν, σκέπτεσαι πάλιν ὅτι δὲν προέρχεται ἀπὸ ἔξω, ἀλλ’ ὅτι εἶναι ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐντὸς αὐτοῦ·» (Πραγματεία «Περὶ τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου»*)].
«Περίφημος (λοιπὸν) ἦταν ὁ ἄμβωνας τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὅπως καὶ ἄλλων ἱερῶν ναῶν… Ἀργότερα – λέγει – ὁ ἄμβωνας ἔφυγε ἀπὸ τὴν μέση τοῦ ναοῦ καὶ προσκολλήθηκε σὲ μία ἀπὸ τὶς κολῶνες πρὸς τὸ βόρειο μέρος τοῦ ναοῦ. Πάνω στοὺς ἄμβωνες αὐτοὺς ἀνέβαιναν οἱ διάκονοι καὶ διάβαζαν τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ κυρίως ἀνέβαιναν οἱ ἱεροκήρυκες (σ.σ. εἰς τύπον καὶ τόπον Ἀρχιπροφήτου Χριστοῦ;) καὶ δίδασκαν τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ἡ (ὀρθόδοξη) διδασκαλία ὑπῆρχε πάντοτε. Ἦταν ὑποχρεωτικὸ καθῆκον ὅλων τῶν κληρικῶν», καταλήγει ὁ π. Αὐγουστῖνος. [4].
2. (Φωνὴ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου) «Οἱ πιστοὶ δροῦσαν. Ξεσηκώνονταν οἱ πιστοί. Ἔτσι δικαιολογεῖται, γιατί ἱδρύθηκαν στὴν Ἑλλάδα οἱ λεγόμενες θρησκευτικὲς ὀργανώσεις, οἱ ὁποῖες σήμερα θεωροῦνται καὶ λέγονται ὅτι εἶναι «παραεκκλησιαστικές». Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ρετσινιὰ καὶ ὕβρη ἐναντίον τῶν ὀργανώσεων ἀπ’ αὐτή. Ὁ Θεὸς νὰ φυλάξει. Ὁ Θεὸς νὰ φυλάξει»
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, Πτολεμαϊδιῶτες, Φλωρινιῶτες, Λαρισινοί, Ἀθηναῖοι, Περιστεριῶτες καὶ λοιποί,
Βλέπουμε εἰδήσεις στὴν τηλεόραση; Ἀκοῦμε ραδιόφωνο, διαβάζουμε ἐφημερίδες, περιοδικά, κλπ. ἔντυπα; – Βεβαίως, τὸ κινητό μου τηλέφωνο εἶναι τηλεόραση, εἶναι καὶ ραδιόφωνο, καὶ ἐφημερίδα, καὶ κλείνει μέσα του ὅλα τὰ περιοδικὰ ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὅλων τῶν ἐθνῶν καὶ ὅλων τῶν γλωσσῶν. Καὶ ὄχι μόνο, εἶναι καὶ ὁ προσωπικός μου «ἄμβωνας»…
Ὡραῖα! Καὶ τί θὰ εἴχαμε νὰ ποῦμε, νὰ γράψουμε νὰ σχολιάσουμε γιὰ τὸ κίνημα τῶν Νεοορθοδόξων ἢ ἀλλιῶς τῶν Νεοχριστιανῶν;… Καὶ πιὸ ἐπίκαιρα: Γιὰ τὸ κίνημα τῶν Φιλομοφυλοφίλων, ἐπισκόπων, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν (ἐκπαιδευτικῶν, θεολόγων καὶ λοιπῶν); Ἀδελφοί, ὁ «ἄμβωνας» δικό σας … ἀλλὰ καὶ δικός μας! Ἰδοὺ ὅ,τι ἀκούσαμε:
Α) «Ἐδῶ καὶ πέντε μὲ ἕξι μῆνες ἄρχισε νὰ φαίνεται τὸ ρεῦμα τῶν Νεοορθοδόξων», λέγει ὁ π. Ἀθανάσιος καὶ ἐπαυξάνει: «Κι αὐτὸ τὸ ἔντυπο προερχόταν ἀκριβῶς ἀπὸ τοὺς Νεοορθοδόξους… Ἔχουμε κι ἕναν ἄλλον τίτλο ποὺ τὸν ἄκουσα στὸ ραδιόφωνο· Νεοχριστιανός. Ἐσεῖς τὸ ἀκούσατε αὐτό; Νά, ἤτανε μία ἐκπομπή… ποὺ μάλιστα τὴν ἄκουσα χτὲς τὸ βράδυ, τοῦ Καζαντζάκη, δύο ἔργα, θὰ βγεῖτε ἀπὸ τὰ ροῦχα σας. Δὲν ἤξερα ποιανοῦ εἶναι, ἀλλὰ στὸ τέλος ἄκουσα ὅτι εἶναι τοῦ Καζαντζάκη αὐτά… ἦταν ἀνάγνωση ἀπὸ κάποιο βιβλίο καὶ ἐκεῖ ἀναφέρετο στὸ θέμα, Νεοχριστιανισμός… Κάποιος νέος (λοιπὸν) πῆγε στὴν πλατεία κι ἄρχισε νὰ λέγει ὡραῖα χριστιανικὰ πράγματα στοὺς νέους… Βέβαια τὸ ὅλο κλῖμα τοῦ διηγήματος, τοὺς ἔδειχνε, ὅτι ἦταν μία προσπάθεια νὰ παρουσιαστεῖ, μία θὰ λέγαμε σύζευξη τοῦ Μαρξισμοῦ μὲ τὸν Χριστιανισμό. Ἦταν φανερὸ δηλαδή… Βέβαια περιττὸ νὰ σᾶς πῶ, καὶ ἐσεῖς ἀκοῦτε ραδιόφωνο, πιθανὸν νὰ βλέπετε καὶ τηλεόραση, ἐμεῖς δὲν βλέπουμε, ἀλλὰ λέγονται καὶ ἀκούγονται τόσα πολλά, (καὶ) εἶναι τόσο ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΜΕΝΑ, ὥστε ὁμοίως ἐκπλήσσει αὐτὸ τὸ γεγονός. Ὡστόσο κοιτάξτε! Ἐπειδὴ κάποιοι, θὰ λέγαμε πρωτεργάτες αὐτοῦ τοῦ κινήματος, ποὺ εἶναι γνωστοί· δὲν μὲ ἐκπλήσσει, διότι ἐγὼ περίμενα νὰ φτάσουμε σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο… Λοιπόν, ξαναλέγω ὅτι εἶναι δικαίωμα τοῦ καθενὸς νὰ πιστεύει ὅ,τι θέλει. Θέλεις αὐτό, θέλεις ἐκεῖνο, ὅπως θέλεις. Σὲ θέματα πίστεως· κι ἐκεῖ ὁ καθένας δύναται νὰ πιστεύει ὅ,τι θέλει.»! Ἀλλά…
Β) «Ἐὰν κάποτε παρεκκλίνει ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἔχουμε χρέος νὰ τὸν βοηθήσουμε… Πρῶτα-πρῶτα τὸ χρέος τὸ ἔχει ὁ κληρικός. Τὸ δεύτερο λόγο τὸν ἔχουνε οἱ λαϊκοί.» (Φωνὴ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου)
«Ἐὰν κάποτε παρεκκλίνει ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς (ἐνν. ὁ ὀρθόδοξα βαπτισμένος), δηλαδὴ δέχεται παράξενα πράγματα ἔχουμε χρέος γιὰ λόγους ποιμαντικοὺς νὰ τὸν βοηθήσουμε. Πρῶτα – πρῶτα τὸ χρέος τὸ ἔχει ὁ κληρικός, δηλαδὴ ὁ ἱερεύς, δηλαδὴ νὰ πάρουμε αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν βοηθήσουμε. Τὸν δεύτερο λόγο τὸν ἔχουνε οἱ λαϊκοί. Δὲν μπορεῖ ἕνας κληρικὸς νὰ γνωρίζει τί γίνεται μέσα στὴν ἐνορία του, ἔχει (δὲ) βοηθοὺς ὅλους τούς ἐνορίτες του. Αὐτοὶ λοιπὸν θὰ τὸν βοηθήσουν, κι ἂν μὲν εἶναι ἱκανοὶ ἄνθρωποι, ἁρμόδιοι, κατάλληλοι, ἔχουνε θεολογικὴ κατάρτιση, θὰ τὸν πάρουν νὰ τὸν βοηθήσουν… εἶναι χρέος μας, εἶναι ἀδελφός, εἶναι ἐν πλάνῃ καὶ ὀφείλουμε νὰ τὸν βοηθήσουμε, ἀναμφισβήτητα. Εἶναι σαφῆ αὐτά».
Γ) «Ἔτσι δικαιολογεῖται, γιατί ἱδρύθηκαν στὴν Ἑλλάδα οἱ λεγόμενες θρησκευτικὲς ὀργανώσεις…» (π. Ἀθανάσιος)
[«Ὁ κλῆρος ἔπεσε. Τὸ κήρυγμα δὲν ἀκουγόταν πιὰ ὅπως πρῶτα. Σπάνια περνοῦσε ἱεροκήρυκας, γιὰ νὰ κηρύξη τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄμβωνας ἦταν πιὰ σὰν ἕνα ἄχρηστο ἔπιπλο. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀνέβηκε πιὸ ψηλά, πρὸς τὴν ὀροφή, καὶ ἔμοιαζε μὲ περιστερώνα» (Φωνὴ ἐπισκόπου Αὐγουστίνου)].
«Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ὅμως ποὺ μπορεῖ νὰ γίνεται μία κακομεταχείριση τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ, τὰ πράγματα ἀλλάζουνε», λέγει ὁ π. Ἀθανάσιος!… Καὶ κρούει τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου: «Ἐδῶ ἡ Ἐκκλησία θὰ σηκωθεῖ καὶ θὰ φωνάξει. Καὶ ἂν αὐτὸ βέβαια δὲν τὸ κάνει αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία, ὡς διοίκηση ἀλλά, δὲν σημαίνει ὅτι καὶ οἱ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μίαν ἀντίληψη τῶν πραγμάτων, (ὅτι) δὲν πρέπει νὰ μιλήσουνε… Μέσα στὴν Ἑλλάδα ἔχουνε μπεῖ, ἀπὸ τὴν Εὐρώπη κυρίως, πολλὰ ρεύματα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀντιχριστιανικά. Ἦλθε ὁ Ὑλισμός, ὁ Δαρβινισμός, ἦλθε ὁ Φροϊδισμός… Ὅταν λέμε Φροϊδισμός, ὁ Φρόιντ εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ὑπεστήριξε τὸν πανσεξουαλισμό!
…Ὅλα αὐτὰ τὰ ρεύματα, τὰ ὁποῖα ΠΡΟΣΕΒΑΛΑΝ τὴν Πίστη, ἀνέλαβαν ἄνδρες σπουδαῖοι νὰ τ’ ἀντιμετωπίσουν. Πρόχειρα σᾶς λέγω, τὸν Ἰωάννη Σκαλτσούλη… μετὰ ὁ Ἀπόστολος Μακράκης… ὁ Φλαμιάτος… ὁ π. Εὐσέβιος Ματθόπουλος (1849–1929), ὁ κατόπιν ἱδρυτὴς τῆς «ΖΩΗΣ». Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶχαν νὰ πολεμήσουν ἐναντίον ὅλων τῶν (ἀντιχριστιανικῶν) ρευμάτων, ΔΙΟΤΙ ΤΟΤΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ὡς διοίκηση, δὲν εἶχε τὴν δυνατότητα, καὶ δὲν τὴν εἶχε γιὰ τὸν ἑξῆς λόγο. Μὴ σᾶς φανεῖ παράξενο. Διότι ἐφρόντισαν, ὅταν στὴν Ἑλλάδα ἄρχισε νὰ δημιουργεῖται μία ὀργάνωση ἀπὸ τὸ κράτος, φρόντισαν ἡ Ἐκκλησία νὰ δεσμευθεῖ ἀπὸ τὸ κράτος. Καὶ τὸ Ὑπουργεῖον Θρησκευμάτων, ἔ, τὸ εἶχε Προτεστάντης Βαυαρός· ἤτανε ὁ Μάουρερ (σ.σ. «Ὁ Γκεὸργκ Λούντβιχ φὸν Μάουρερ (1790-1872) εἶχε ὁρισθεῖ μέλος τῆς ἀντιβασιλείας μέχρι νὰ ἐνηλικιωθεῖ ὁ βασιλιὰς Ὄθων.»), ὁ ὁποῖος ἔκανε ΝΟΜΟΥΣ ποὺ μέχρι σήμερα – μέχρι τὸ 1923, 1924 οἱ νόμοι αὐτοὶ ἐπικρατοῦσαν – καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀκόμα δὲν ἔχει ἀπαλλαγεῖ. Σημειώσατε ὅτι κατάφεραν μὲ τοὺς ΝΟΜΟΥΣ αὐτούς, ἡ Πολιτεία νὰ ἔχει πάντοτε τὸ ΜΑΤΙ της μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἤτανε ὁ λεγόμενος «Βασιλικὸς ἐπίτροπος»…
Δ) «Τί σήμαινε Βασιλικὸς ἐπίτροπος»;
«Τί σήμαινε Βασιλικὸς ἐπίτροπος; Οὐδεμία συνεδρίασης τῆς Συνόδου ἐγένετο, ἐὰν δὲν παρίστατο ὁ Βασιλικὸς ἐπίτροπος. Καὶ ἂν ἔκαναν κάποια σύναξη, οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου ἦσαν ΑΚΥΡΕΣ, ἐὰν δὲν ἦταν ὁ Βασιλικὸς ἐπίτροπος ΠΑΡΩΝ. Δηλαδὴ τὸ ΜΑΤΙ τῆς Πολιτείας, ποὺ σήμαινε ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν μποροῦσε νὰ κάνει τίποτε, ἐὰν δὲν τὸ ἐνέκρινε ἡ Πολιτεία. Ἀπ’ αὐτὴν τὴν ΑΡΡΩΣΤΙΑ πάσχει μέχρι σήμερα ἡ Ἐκκλησία. Ἂν θέλετε νὰ πάρετε μία εἰκόνα τῆς ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ τοῦ περασμένου αἰῶνος – ὅτι ἀναλάμβαναν πλέον οἱ ΙΔΙΩΤΑΙ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ τὴν γλυτώσουν ἀπὸ τὰ ρεύματα ποὺ εἶχαν εἰσπηδήσει εἰς τὴν Εὐρώπη κι ἀπὸ τὴν Εὐρώπη στὴν Ἑλλάδα -, διαβάστε τὸ βιβλίο «Παπουλάκος».
…Σημειώσατε δέ ὅτι τότε δροῦσε μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας· σύνδεσμος ἦταν ὁ ἐκ Νικαίας καταγόμενος Θεόκλητος Φαρμακίδης. Ὁ (Ἀρχιμανδρίτης) Θεόκλητος Φαρμακίδης εἶχε σπουδάσει στὴν Γερμανία καὶ ἔτσι ἐδέχετο Προτεσταντικὲς θέσεις. Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες ὑποδουλώσεως τῆς Ἐκκλησίας στὴν Πολιτεία. Ἕνας ἀντίπαλός του ἦταν ὁ Οἰκονόμου ἐξ Οἰκονόμων (σ.σ. ἐπιφανὴς κληρικὸς καὶ θεολόγος, 1780-1857). Κι ἔχομε ἐδῶ μία ΟΔΟ, ἔτσι! Γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖτε τί ἐγίνετο τότε στὴν Ἑλλάδα μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ρεύματα. Ἡ δέ, ἐπίσημος Ἐκκλησία παγιδευμένη ἀπὸ τὴν Πολιτεία μὲ τὸν τρόπο ποὺ σᾶς εἶπα, δὲν μποροῦσε ν’ ἀντιδράσει. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΣ ΔΡΟΥΣΕ; Οἱ πιστοί. Οἱ πιστοὶ δροῦσαν. Ξεσηκώνονταν οἱ πιστοί.» [5].
«Ἔτσι (λοιπὸν) δικαιολογεῖται, γιατί ἱδρύθηκαν στὴν Ἑλλάδα οἱ λεγόμενες θρησκευτικὲς ὀργανώσεις… Ἔτσι σᾶς δικαιολογῶ, γιατί οἱ ΙΔΙΩΤΑΙ ἔχουν ἀναλάβει τὸ ἔργο αὐτό», ἔλεγε ὁ π. Ἀθανάσιος (ἀπ’ ἄμβωνα παγκοσμίου ἐμβέλειας-ἰντερνέτ)!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ἀγαπητοί, ἀκούσαμε τὰ ἀπὸ τοῦ «ἄμβωνος» σοφὰ λόγια τοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, ἀλλὰ καὶ τὰ τῆς ἱστορίας τοῦ «ἄμβωνος» λόγια τοῦ ἁγίου Ἐπισκόπου μας, τοῦ Φλωρίνης Αὐγουστίνου, δύο ἀνδρῶν ποὺ ἀληθινὰ καὶ ἐπάξια στάθηκαν καὶ στέκονται «εἰς τύπον καὶ τόπον» τοῦ Ἀρχιπροφήτου Χριστοῦ. Πρὶν κλείσουμε τὴν συγγραφὴ αὐτή, καὶ ἐν εἴδει σύνοψις θυμίζουμε στὴν ἀγάπη σας τὸν ἐν σοφίᾳ λόγο τοῦ ἀειμνήστου Π. Τρεμπέλα· Ὅτι Προφήτης δὲν εἶναι μόνο αὐτὸς ποὺ βλέπει τὸ παρελθὸν ἢ τὸ μέλλον, ἀλλὰ κυρίως αὐτὸς ποὺ «βλέπει-ἑρμηνεύει – κηρύττει» ὀρθόδοξα τὶς Γραφὲς (Εὐαγγέλιο καὶ Πηδάλιο),
Κλείνουμε λοιπόν, λέγοντας πὼς μπορεῖ ὁ Δεσποτικὸς θρόνος νὰ ἀνήκει στὸν Πατριάρχη, στὸν Ἀρχιεπίσκοπο καὶ στὸν Ἐπίσκοπο, μπορεῖ στὸ Σύνθρονο ἄλλοτε νὰ στέκονταν ὁ Πατριάρχης μετὰ τῶν Μητροπολιτῶν ἢ ὁ Μητροπολίτης μετὰ τῶν Ἀρχιεπισκόπων καὶ Ἐπισκόπων ἢ ὁ Ἐπίσκοπος μετὰ τῶν Πρεσβυτέρων καὶ ἄλλοτε ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος, ὁ Βασιλεὺς μετὰ τῶν Ὑπουργῶν καὶ Συμβούλων του, ὅμως, αὐτὸ ποὺ σαφῶς, σαφέστατα καὶ βεβαίως βεβαιότατα δὲν τοὺς ἀνήκει (ἐνν. σήμερα, ἐν καιρῷ Ψευδοσυνόδου, Οἰκουμενισμοῦ καὶ Πανθρησκείας· Σοδομισμοῦ καὶ πάσης ἐπισκοπικῆς Ἀναρχίας – Πατριαρχικῆς Μοναρχίας) εἶναι ὁ Ἄμβωνας, δηλαδὴ ὁ Θρόνος τοῦ Ἀρχιπροφήτου Χριστοῦ. Γιατί; ΓΙΑΤΙ «Αὐτὸ τὸ προφητικό του ἀξίωμα συνεχίζει νὰ τὸ ἀσκεῖ ὁ Κύριος καὶ στὴν Ἐκκλησία του πρωτίστως μὲ [τοὺς ἐπισκόπους καὶ] ἱερωμένους, γενικῶς δέ, μὲ τοὺς κήρυκες καὶ διδασκάλους τοῦ Εὐαγγελίου του, τοὺς ὁποίους φωτίζει καὶ καθοδηγεῖ μὲ τὸ Ἅγιό του Πνεῦμα στὸ νὰ διδάσκουν πλήρη καὶ τέλεια τὴ δική Του ἀλήθεια.».
Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ, Ἀναγνώστης
Σημειώσεις:
[*] «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, ΕΡΓΑ 9, ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ», Σελ. 73-75.
[1] ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ι. ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ, “Ο ΦΩΣΤΗΡ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ” ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ “Ο ΣΩΤΗΡ”, ΑΘΗΝΑΙ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1998, ΣΕΛ. 63,64. [2] eordaia.org [3] «Τὰ τρία ἀξιώματα τοῦ Χριστοῦ» xfd.gr [4] «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΝΑΟΣ», ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β’, ΑΘΗΝΑΙ 1989, ΣΕΛ. 138. [5] «Τί εἶναι ἡ Νεοορθοδοξία;» youtube.com
