«Mη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων»
(Απ. Παύλος – Α΄ Κορ. 7,23)
Αναμφίβολα,
μια κοινωνική άμυνα – έλεγχος αναπτύσσεται (στις ημέρες μας) εν μέσω επιδημίας
προς διαφύλαξη της ελευθερίας μας, πνευματικής και σωματικής, έναντι της
νεοταξικής συμπεριφοράς δύο εξουσιών, πολιτικής και εκκλησιαστικής. Να
θυμίσουμε, ότι:
Ο
θεσμός των εξουσιών έχει κύρος και καθολικότητα, διότι είναι δώρο του Θεού.
Η
φύση, ο καθορισμός των ορίων και κατευθύνσεων της εξουσίας και των εκφάνσεών
της, διαγράφονται – υπογραμμίζονται στην Αγία Γραφή.
Η
διοικούσα – ποιμαίνουσα Εκκλησία (ιερατείο) έχει σαφή αποστολή την «διακονία
του λόγου» (Ματθ. ΚΗ΄, 18-20 και Πραξ. 3, στ΄- κ):
«ημείς δε τη προσευχή και τη διακονία του λόγου προσκαρτερήσωμεν».
Μέσα
στην όποια θύελλα αντικροουμένων θεωριών ή πραγματικοτήτων, η εκκλησία
φανερώνει (πρέπει) την αλήθεια του Ευαγγελίου, ως φρόνημα της Εκκλησίας.
Αν
επιχειρήσουμε ετυμολογία της λέξεως «Αλήθεια», αυτό σημαίνει (α+λήθη), δηλ.
φανέρωση του όντως πραγματικού, στέρηση της λήθης. Εντυπωσιακά αποτυπώνονται
(σήμερα) οι πτωτικοί νεοταξικοί μετασχηματισμοί της ποιμένουσας εκκλησίας. Έχει
επιδοθεί σε αιρετικό – νεοταξικό ορθολογισμό, όπως «σύνοδος» Κρήτης,
υποχρεωτικός εμβολιασμός (στέρηση ελευθερίας), αλληλέγγυα χρήση μάσκας εντός
του Ι. Ναού, ως υπογράμμιση αδύναμου εκκλησιαστικού βιώματος και συγκρότηση
οικουμενιστικής «ποιμαντικής».
Οι
πρόσφατες συγκεντρώσεις των Ελλήνων έναντι του υποχρεωτικού εμβολιασμού,
υπερβαίνουν τις κομματικές – εγωιστικές λογικές, και είναι όντως ευλογία Θεού,
ως εμβόλιο έναντι του νεοταξικού μικροβίου. Είναι έκφραση ελευθερίας και πρέπει
να λειτουργήσει ως παράγοντας πολιτικής συμπεριφοράς (στο άμεσο μέλλον).
Δεν
μπορούμε να μην υπογραμμίσουμε την ευαισθησία των Ελλήνων μπροστά στις
οποιεσδήποτε μορφές καταδουλώσεων και καταδυναστεύσεων.
Στη
σημερινή συγκυρία με τις πολλές εξωτερικές και εσωτερικές απειλές
(λαθρομετανάστευση, Τουρκία, παγκοσμιοποίηση), η κρατική λογική υπονομεύει την
εσωτερική συνοχή των Ελλήνων. Από τη μελέτη των διαχρονικών μεταπτώσεων των δύο
μεγεθών διακονίας, κράτους – εξουσίας και διοικούσης Εκκλησίας, πρώτη φορά
βλέπουμε στην νεότερη ιστορία μας τέτοια κατάπτωση (πολιτική και ηθική) των
ρόλων – ευθυνών τους.
Χριστιανικά,
ο ρόλος του κράτους δεν είναι (μόνο) ρόλος κοινωνικού οργανωτή.
Ευαγγελικά,
η εξουσία (ως θεσμός) «Θεού γαρ διάκονος εστι σοι εις το αγαθόν» (Ρωμ. 13,4)
και υπακούμε στην κυβέρνηση «ου μόνον δια την οργήν, αλλά και δια την
συνείδησιν» (Ρωμ. 13,5). Ενώ οι εξουσίες είναι δημιούργημα του Θεού, οι
άρχοντες – κυβερνήτες είναι ευθύνη (κυρίως) των ανθρώπων.
Σήμερα,
ότι ήταν συνειδησιακά λογικό, χάνει το νόημά του∙ ό,τι ήταν εθνικά και
εκκλησιαστικά απαράδεκτο γίνεται ελπιδοφόρο και θετικό, ενώ σε πολλούς
ανθρώπους η όποια αποτίμηση των καιρών είναι αδύνατη.
Αναμφίβολα,
όταν μέσα στις συγκρούσεις συμφερόντων η αλήθεια και το πρόσωπο κινδυνεύουν, η
φωνή του Απ. Παύλου είναι αφυπνιστική: «Μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων» (Α΄ Κορ.
7,23).
Πιστεύω
ότι η ζωή στην Πατρίδα μας θ’ αλλάξει όταν εξαλειφθεί ο Αστο-χριστιανισμός. Ο
όρος διατυπώθηκε από τον μακαριστό Ν. Ψαρουδάκη και εκφράζει μια ιστορική
πραγματικότητα κατά την οποία «Οι Χριστιανοί δεν ήταν σωστοί Χριστιανοί. Ήταν
πρώτα του μαμωνά και ύστερα του Χριστού∙ πρώτα βάζανε τα συμφέροντά τους κι
ύστερα το Χριστό. Πρώτα ήταν ατομιστές αστοί κι ύστερα αλτρουιστές Χριστιανοί.
Ήταν μ’ ένα λόγο αστοχριστιανοί (Ν. Ψαρουδάκης – Για μια Ορθόδοξη πολιτική,
Σελ. 4).
Πρακτικά
ο αστοχριστιανός είναι άνθρωπος χαμηλής ορθόδοξης ζωτικότητας, που φοβάται κάθε
αυτοεγκατάλειψη, γι’ αυτό και εύκολο να τον κυβερνήσεις.
Να
θυμηθούμε, ότι έχει αντικαταστήσει την δύναμη της Πίστεως με την συστημική
«πλειοψηφία», την υγιή αντίδραση με το «νόμο» και την δική του ευθύνη με το
«ψηφοδέλτιο».
Κατά
τη γνώμη μου η παρούσα κατάσταση/οικουμενισμός, κακή νεοταξική κυβέρνηση,
οφείλεται (εν πολλοίς) στον αστο-χριστιανισμό.
Το
νόημα του αστοχριστιανισμού, ως προτεραιότητα της πολιτικής εξουσίας έναντι της
ορθής πίστεως είχε εμφανισθεί και σε παλαιότερες εποχές. Παράδειγμα από την Π.
Διαθήκη:
Ο
Προφήτης Ησαΐας ελέγχει τον μη πνευματικά ορθό πολιτικό και θρησκευτικό άξονα
του Ισραήλ:
«Ουαί
οι καταβαίνοντες εις Αίγυπτον «επί βοήθειαν» (Ησαΐας 21).
Σήμερα,
αυτή ακριβώς η «κατάβαση εις Αίγυπτον» χαρακτηρίζει – δυστυχώς – και τις δύο
μορφές εξουσίας (διακόνους) που θέσπισε ο Θεός δηλ. την «κρατική εξουσία» και
την «Διοικούσα Εκκλησία». Οι δύο μορφές εξουσίας την εποχή του Ισραήλ (όπως και
σήμερα) ουκ ήσαν πεποιθότες επί τον άγιον του Ισραήλ και τον Κύριον ουκ
εζήτησαν» (Ησαΐας – κεφ. 31,1).
Αυτή
η «κατάβαση εις Αίγυπτον» κράτους και διοικούσης εκκλησίας, εστιασμένη
ολοκληρωτικά στον υποχρεωτικό εμβολιασμό, δεν θα πρέπει να συμπαρασύρει τον
Ελληνικό λαό στην νεοταξική οπτική.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
