Μαζί με τον Επίσκοπο, ακόμη κι αν πλανάται; Απάντηση στον Μητροπολίτη Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας Ειρηναίο
«Οι μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας, οι Καππαδόκες, μάς λένε: Καλύτερα να σφάλω και να είμαι μέσα στην Εκκλησία, παρά να νομίζω ότι ορθοτομώ, και να είμαι εκτός αυτής» (Επίσκοπος Φλωρίνης Ειρηναίος)
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Η σύγχρονη επιστήμη της ιατρικής υποστηρίζει πως η επέμβαση πάνω σε τραυματισμένο - πρησμένο μέλος του σώματος δεν θα πρέπει να είναι άμεση, αλλά να γίνεται σε περίοδο ύφεσης. Ακολουθώντας λοιπόν αυτό το παράδειγμα, ερχόμαστε με τη σειρά μας, 50 συν 1 ημέρες μετά την Ανάσταση του Κύριου και Σωτήρα ημών Ιησού Χριστού, ημέρα εορτής του Αγίου Πνεύματος, να θέσουμε τον λύχνον ψηλά στον λιχνοστάτη, «ώστε να φωτίζει όλους εκείνους που ευρίσκονται μέσα στο σπίτι» (Ματθ. 5:15), δηλαδή να καταθέσουμε, ενώπιον του Πληρώματος της επισκοπής μας, ορθόδοξες Πατερικές απόψεις-ερμηνείες περί υπακοής, ταπείνωσης και κατάρτισης, παίρνοντας αφορμή από τα μύρια όσα ειπώθηκαν από το στόμα του Σεβασμιωτάτου Επισκόπου Φλωρίνης κ. Ειρηναίου στην Αναστάσιμη (Πασχαλιάτικη) εκπομπή «Λόγια αγάπης» του τηλεοπτικού σταθμού Δυτικής Μακεδονίας FLASH TV[1].
Δυστυχώς ο λόγος του Σεβασμιωτάτου μητροπολίτη μας σκοτίζει, παρά φωτίζει κάποιες πτυχές της Αναστάσεως, παραπλανεί και δεν βγάζει από την πλάνη, όλους εκείνους τους εν Χριστώ αδελφούς μας που, εσφαλμένα, πιστεύουν, αφενός πως η χειροτονία και μόνο, είτε σε επίσκοπό είτε σε πρεσβύτερο, καθιστά το εν λόγω πρόσωπο «αλάθητο», δηλαδή ικανό να κηρύττει και να διοικεί την Επισκοπή-Ενορία του απλανώς, και αφετέρου ότι όλοι εμείς οι λαϊκοί, αλλά και οι ιερείς, οι διάκονοι και οι μοναχοί, οφείλουμε τυφλή υπακοή στον εκάστοτε επίσκοπο και στις συνοδικές αποφάσεις, δηλαδή άκριτη αποδοχή ακόμη και γνωστών μεταπατερικών εκκλησιαστικών και θεολογικών θέσεων και απόψεων.
Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να θέσουμε, ως άλλο θεμέλιο, λίγα αποδεικτικά λόγια περί των χαρισμάτων που λαμβάνει ο επίσκοπος κατά την χειροτονία του, τα οποία βρίσκουμε σε βιβλίο του μεγάλου Καθηγητή Π. Τρεμπέλα: «[Οι μητροπολίτες] ως διδάσκαλοι και ως διοικητές ή κυβερνήτες λαμβάνουν, κατά τη χειροτονία τους, μόνο την εξουσία και το δικαίωμα του κηρύττειν και του διοικείν» γράφει και συνεχίζει: «Το να κηρύττουν όμως ορθώς και επιτυχώς, καθώς και το να διοικούν με σωφροσύνη, θεοφιλώς και προς οικοδομή της Εκκλησίας, εξαρτάται και από τη δική τους συμβολή. Με άλλα λόγια, δεν επαρκεί μόνο η χειροτονία, ώστε αυτός που την έλαβε να ασφαλιστεί από κάθε παραπλάνηση. Και μόνο το γεγονός ότι κατά τη χειροτονία του επισκόπου ζητείται από τον υποψήφιο ένορκη βεβαίωση περί των ορθών του φρονημάτων και υπόσχεση ότι θα τηρεί απαρέγκλιτα τους Ιερούς Κανόνες και τις παραδόσεις της Εκκλησίας, μαρτυρεί, περίτρανα, ότι ο χειροτονούμενος υπόκειται στον κίνδυνο του να εκπέσει και μετά τη χειροτονία του από την αλήθεια και να απομακρυνθεί ο τρόπος που διοικεί από την βασιλική οδό, την οποίαν προδιαγράφουν οι Ιεροί κανόνες.» (Ας αναλογιστούμε εδώ την ανίερη και αντικανονική στάση του Επισκόπου Ειρηναίου απέναντι στο πρώτο καρναβάλι της Πτολεμαΐδας, όπου την ειδωλολατρική αυτή πομπή μετονόμασε σε «παιδική χαρά»[2]).
«Άλλωστε», καταλήγει ο Τρεμπέλας, «οι τόσες καθαιρέσεις επισκόπων και πρεσβυτέρων για αίρεση ή σχίσμα ή άλλες βαρύτατες, περί την διοίκηση, παρεκτροπές, εκ των οποίων βρίθουν τα εκκλησιαστικά χρονικά, επιβεβαιώνουν αυτό κατά τρόπο που αποκλείει κάθε αντίρρηση. Κατ’ ατυχή συγκυρία, όλες οι Οικουμενικές Σύνοδοι συνήλθαν για να καταδικάσουν, είτε πρεσβυτέρους (Άρειο, Μακεδόνιο, Ευτυχή), είτε επισκόπους και μάλιστα πατριάρχες (Νεστόριο, Διόσκορο, Σέργιο, Ονώριο) και πλήθος επισκόπων, οι οποίοι δεν ασφαλίσθηκαν, στο να ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας, από το χάρισμα που έλαβαν στη χειροτονία τους» [3 / σελ. 178].
1. Η τυφλή υπακοή διαφθείρει συνειδήσεις, μεταλλάσει σιγά - σιγά και αθόρυβα, εμάς τους Ορθοδόξους σε αιρετικούς (Παπικούς). Μη γένοιτο!
Αγαπητοί, ο εχθρός ημών των Ορθοδόξων, ο Διάβολος, ο πλάνων την οικουμένη όλη, πολλές φορές κοπίασε στο να υποτάξει την Ορθοδοξία στην κακόδοξη Δύση, στην αίρεση του Παπισμού. Αναλογιζόμενοι το πρωτείο και μαζί το αλάθητο του Πάπα Φραγκίσκου, και επιπλέον το πόσες πλάνες έχουν ειπωθεί τον τελευταίο καιρό από το στόμα του, αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν οι οπαδοί του να πειθαρχούν και να μην αντιδρούν, να μένουν ενωμένοι με τον εωσφορικό «αλάθητο» και να υπακούουν τυφλά σε όσα άλαλα και μπάλαλα από καθέδρας εκφράζει και διατυπώνει, να λένε «ναι σε όλα!» (κάτι που, προ καιρού, είδαμε να γίνεται ―όχι τυχαία― εντός της Βουλής των Ελλήνων, χάριν Μνημονίων).
Συμπερασματικά, θα λέγαμε πως ο Διάβολος και τα όργανα του έπεισαν από αιώνες πριν τους οπαδούς του Παπισμού πως είναι καλύτερα να είναι μαζί με τον Πάπα ακόμη κι αν πλανάται, όχι γιατί η υπακοή και η ταπείνωση (δηλαδή η αναγνώριση των λαθών-αμαρτημάτων μας) είναι μεγάλες αρετές, αλλά για τον φόβο του αναθέματος, δηλαδή το φόβο να βρεθούν εκτός Εκκλησίας!
Οι διαπιστώσεις του θεολόγου Γεωργίου Ψαλτάκη, οι σχετικές με το αλάθητο του Πάπα φωτίζουν την υπόθεσή μας και αποκαλύπτουν τον τρόπο εργασίας των Οικουμενιστών ιεραρχών μας που με πονηρούς τρόπους εργάζονται τα της ένωσή μας με τον Πάπα, προσπαθώντας να ελέγξουν, αφενός, την αντίδραση των πιστών και αφετέρου να αποσπάσουν την συναίνεση των φαινομενικά πιστών και κατ’ ουσία αδιάφορων περί την Πίστη, Χριστιανών, σε ό,τι πράττουν ή σχεδιάζουν να πράξουν (π.χ. κοινό πασχάλιο, αρχιερατικά συλλείτουργα, αρχικά με την ονομαζόμενη «μακεδονική» αυτοκέφαλη Εκκλησία και στο τέλος ένωση των Μητροπόλεων της Δυτικής, Κεντρικής και Ανατολικής Μακεδονίας με την εν λόγω Εκκλησία, κλπ.)
Διαβάζουμε λοιπόν: «Πού οδηγεί αλήθεια το πνεύμα της “πλάνης” (Β΄ Θεσ. Β΄ 11). Πονάει η ψυχή μας διότι τόσα εκατομμύρια Παπικοί αναγκάζονται να πιστεύουν, μιάς και είναι δόγμα πίστεως, ότι ο Πάπας, ένας άνθρωπος πεπερασμένος και κληρονόμος του προπατορικού αμαρτήματος, όπως όλοι μας, είναι αλάθητος, ωσάν να είναι Θεάνθρωπος, δηλαδή επίγειος θεός! Δεν τολμούν όμως να αντιδράσουν οι Παπικοί και να πουν το «όχι» στην αυθαιρεσία του εγωϊσμού του Πάπα, διότι τους περιμένει το ανάθεμα (ενν. το να τεθούν «εκτός Εκκλησίας»). Ή τον πιστεύεις ή αφορίζεσαι! Ακόμη και αν διανοηθείς (!) κάτι αντίθετο προς τον «αλάθητο», είσαι χαμένος! Δεν είναι μικρό το δίλημμα για τους περισσότερους. Ούτε είναι ασήμαντη η απειλή του αναθέματος. Γι’ αυτό και προτιμούν την σιωπή. Έτσι καταλήγουν στην φαινομενική πίστη και στην ουσιαστική αδιαφορία, που οδηγούν τελικώς στην διαφθορά, πράγμα που χαρακτηρίζει την «χριστιανική» Ευρώπη» [4 / σελ. 160].
2. Ή τον πιστεύεις ή αφορίζεσαι!
Έχοντας κατά νου τα παραπάνω ας αναλογιστούμε τον σκοπό του Σκοπού-Επισκόπου της Φλώρινας (Την απειλή του αναθέματος!)
Ιδού τι σχετικό είπε στην εκπομπή του FLASH TV:
● «Καλύτερα να σφάλω και να είμαι μέσα στην Εκκλησία, παρά να ορθοτομώ, να νομίζω, κ α ι ν α ε ί μ α ι ε κ τ ό ς α υ τ ή ς.
Διότι, όταν αντιδρώ, όταν απομονώνομαι, όταν δεν έχω επίσκοπο, θέτω τον εαυτό μου εκτός Εκκλησίας, κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο».
● «Σήμερα η Εκκλησία, λόγω της παγκοσμιοποίησης ―την οποία εννοώ ως ένας κόσμος που μπορούμε να κινούμαστε άνετα― έχει επηρεαστεί η ζωή της, σε μεγάλο μέρος, επειδή υπάρχει πληθυσμιακά και στην Ευρώπη, από τον προτεσταντισμό, δηλαδή μια Εκκλησία χωρίς επίσκοπο, χωρίς τους κληρικούς, όπου ο καθένας μπορεί να ερμηνεύει το Ευαγγέλιο και το κυριότερο ―όπως κάνουν οι Προτεστάντες― να νομίζει ότι ο ίδιος αντιδρώντας μπορεί να σωθεί».
Να σημειώσουμε εδώ λίγα πρόσθετα λόγια του επισκόπου μας κ. Ειρηναίου περί του κινδύνου της πνευματικής αφάνειας και πνευματικού θανάτου όσων αντιδρούν, λόγια που είπε την ημέρα της μεγάλης εορτής του Αγίου Πνεύματος, εντός του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος στην Πτολεμαΐδα. Ιδού:
● «Έρχεται λοιπόν ο ίδιος Χριστός, έρχονται μετά από αυτόν οι άγιοι Απόστολοι, τους οποίους θα εορτάσουμε σε λίγες μέρες, και μετά από αυτούς οι Πατέρες οι Αποστολικοί, οι μεγαλομάρτυρες, οι μάρτυρες, οι όσιοι μεγάλοι ασκητές και μοναχοί, οι Νεομάρτυρες και ακόμη μέχρι σήμερα όλοι οι νεώτεροι άγιοι, για να πουν σε όλους εμάς το πόσο επικίνδυνο είναι να ζούμε μόνοι μας μέσα στο χώρο της Πίστης και στη ζωή της Εκκλησίας, χωρίς να καθοδηγούμαστε. Είναι επικίνδυνο να εκφράζουμε προσωπικές απόψεις, δημόσιες κατακρίσεις, ζηλωτικούς διαλόγους, χωρίς να υπάρχει Επίσκοπος και Εκκλησία και Σύνοδοι. Είναι ακόμη πιο επικίνδυνο και μας ζημιώνει πνευματικά και μας οδηγεί στην πνευματική μας αφάνεια και στον πνευματικό μας θάνατο, να νομίζουμε ότι εμείς έχουμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και μπορούμε να ξεχωρίζουμε από την Εκκλησία και να την ελέγχουμε νομίζοντας και πιστεύοντας ότι είμαστε σωστότεροι κι από το ιερό της Σώμα» [5]
Εν είδει σχολίου να πούμε στο σημείο αυτό ότι κάπως έτσι ήταν ο τότε διάλογος του Πατριάρχη με τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, όταν ο πρώτος προσπαθούμε να πείσει τον Άγιο να τους ακολουθήσει στον γκρεμό της αίρεσης του μονοθελητισμού. Είναι "επικίνδυνο", του έλεγε, "να ζούμε μόνοι μας μέσα στο χώρο της πίστης και στη ζωή της Εκκλησίας χωρίς να καθοδηγούμαστε. Είναι επικίνδυνο να εκφράζουμε προσωπικές απόψεις, δημόσιες κατακρίσεις, ζηλωτικούς διαλόγους, χωρίς να υπάρχει Επίσκοπος και Εκκλησία και Σύνοδοι."!
3. Ο επίσκοπος Φλωρίνης Ειρηναίος πλανάται! Παρερμηνεύει θέση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Αγαπητοί, ο επίσκοπός μας κ. Ειρηναίος, στις 5 Μαΐου του σωτήριου έτους 2024 είπε πως οι Πατέρες της Εκκλησίας μας κηρύττουν ότι είναι καλύτερα να σφάλουμε και να είμαστε μέσα στην Εκκλησία, παρά να ορθοτομούμε και να είμαστε εκτός αυτής. Αλλ’ όμως εδώ στην πόλη της Πτολεμαΐδας και στην ημερήσια εφημερίδα ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ (Παρασκευή 21 Ιουνίου 2024) είχαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε το δημοσιευμένο άρθρο του Καθηγητή π. Θεοδώρου Ζήση με τίτλο: «Μαζί με την Εκκλησία, έστω κι αν πλανάται; Παρερμηνεύουν τον Χρυσόστομο τρεις επίσκοποι και ένας Αγιορείτης ηγούμενος». Λίγα αποσπάσματά του αρκούν να αποδείξουν ότι ο επίσκοπος Φλωρίνης Ειρηναίος πλανάται! Ιδού:
• «Παρατηροῦμε ἐν πρώτοις ὅτι ἡ παρερμηνευόμενη θέση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου δέν δίδεται μέ ὑπόδειξη τῆς πηγῆς ἀπό τήν ὁποία ἀντλήθηκε, δηλαδή μέ ἀκριβῆ παραπομπή στό ἔργο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου…
Ἐμεῖς θά δώσουμε ἐν πρώτοις τό ἀκριβές κείμενο καί στήν συνέχεια τίς ἑρμηνεῖες πού δίδονται μέ σχετικά σχόλια.
Κείμενο Χρυσοστόμου: Εἰ γάρ καί ἐσφάλλετο ἡ Ἐκκλησία, οὐ τοσοῦτον κατόρθωμα ἀπό τῆς τῶν χρόνων ἀκριβείας ἦν, ὅσον ἔγκλημα ἀπό τῆς διαιρέσεως καί τοῦ σχίσματος τούτου.
Μετάφραση της ΕΠΕ:
Γιατί, κι ἄν ἀκόμη ἡ Ἐκκλησία διέπραττε σφάλμα, δέν θά ἦταν τό κατόρθωμα ἀπό τήν ἀκριβῆ τήρηση τῶν χρόνων τόσο μεγάλο, ὅσο εἶναι τό ἔγκλημα πού προέρχεται ἀπό τή διαίρεση καί τό σχίσμα..
Καί μόνο γραμματικά καί συντακτικά ἄν βασανίσει κανείς τό κείμενο τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου, ἀντιλαμβάνεται τήν λανθασμένη ἑρμηνεία του. Γνωρίζουμε ὅλοι μας, ὅπως διδασκόμαστε στά σχολεῖα, ὅτι μέ τόν ὑποθετικό σύνδεσμο «εἰ» καί τό ἐπιδοτικό «καί», δηλαδή μέ τό «εἰ καί», «ἄν καί», εἰσάγονται οἱ λεγόμενες παραχωρητικές ἤ ἐνδοτικές ἤ ἐναντιωματικές προτάσεις, μέ τίς ὁποῖες ὁ λέγων «παραχωρεῖ», ὑποχωρεῖ «ἐνδίδει» καί διατυπώνει κάτι τό ὁποῖο εἶναι ἀδύνατο ἤ ἀπίθανο, καί ἀντίθετο, «ἐναντιώνεται» πρός τήν πραγματικότητα, γι᾽ αὐτό καί ὀνομάζονται οἱ προτάσεις παραχωρητικές, ἐνδοτικές καί ἐναντιωματικές. Οὐσιαστικῶς οἱ προτάσεις εἶναι ὑποθετικές. Ὁ λέγων διατυπώνει μία ὑπόθεση, δέν παρουσιάζει ἕνα πραγματικό γεγονός. Ἑπομένως τό «εἰ καί ἐσφάλλετο ἡ Ἐκκλησία» τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου δέν μᾶς λέγει ὅτι «ἡ Ἐκκλησία σφάλλεται», ἀλλά «ἄν ἡ Ἐκκλησία ἐσφάλλετο». Μέ τήν προσθήκη δέ καί τοῦ συνδέσμου «καί» ἐνισχύεται ἡ ὑπόθεση καί τήν καθιστᾶ ἀδύνατη καί ἀπίθανη τήν ὑπόθεση, δηλαδή τό νά σφάλλει, νά κάνει λάθος ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι δηλαδή σάν νά λέγει ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος: Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀδύνατο νά κάνει λάθος· ἄς ὑποχωρήσω ὅμως καί ἄς δεχθῶ τό ἀντίθετο ὅτι μπορεῖ νά κάνει λάθος, δηλαδή: «Ἀκόμη καί ἄν ἔκανε λάθος ἡ Ἐκκλησία». Εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἴδια παραχώρηση πού κάνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς Γαλάτες, ὅταν τούς λέγει: «ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω». Δηλαδή, «ἀλλά καί ἄν ἐμεῖς ἤ ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό, σᾶς κηρύττει εὐαγγέλιο διαφορετικό ἀπό αὐτό πού σᾶς κηρύξαμε, νά εἶναι ἀναθεματισμένος». Ἦταν ποτέ δυνατόν ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἤ ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό νά ἀλλάξουν τό Εὐαγγέλιο, νά κηρύξουν «ἕτερον Εὐαγγέλιον»; Κάνει ὅμως αὐτή τήν ἀπίθανη ὑπόθεση ὁ μέγας Ἀπόστολος, γιά νά δείξει τήν ἀνάγκη νά τηρηθεῖ τό Εὐαγγέλιο ἀναλλοίωτο ἀκόμη, καί ἄν ὁ ἴδιος ἤ ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό ἐπιχειροῦσαν νά τό ἀλλάξουν. Δέν μπορεῖ κανείς ἑπομένως νά συμπεράνει, ἀπό αὐτό καί νά πεῖ ὅτι «κρεῖττον μετά τοῦ Παύλου πλανώμενος, παρά ὀρθοτομῶν χωρίς αὐτοῦ».
4. Ο Φλωρίνης Ειρηναίος, υποστηριχτής της πλάνης του επισκοποκεντρισμού
Επίσης, ο Επίσκοπος Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας κ. Ειρηναίος είπε: «Υπάρχουν και προβλήματα όμως, μέσα στην Εκκλησία, που νομίζει κάποιος χριστιανός ότι η δική του αλήθεια είναι πιο ισχυρή απ' αυτή του Επισκόπου, της Εκκλησίας δηλαδή. Αυτό είναι μια πλάνη, και πρέπει να την προσέξουμε. Κι είναι μια ευκαιρία, παρότι σήμερα είναι ημέρα γιορτής, αλλά είναι κάτι που στερεί την Ανάσταση. Η αυθαιρεσία της ερμηνείας του Ευαγγελίου και της ζωής της Εκκλησίας. Ένας έχει την ευθύνη, πνευματικά, ο επίσκοπος. Σε κάθε επισκοπή.» [3+]
Και πάλι στο εν λόγω άρθρο του π. Θεοδώρου, οι Πτολεμαϊδιώτες σε σχέση με την παρεξηγημένη έννοια της υπακοής στους επισκόπους, ανέγνωσαν τα εξής:
«Πολλοί ἐπίσκοποι, ἀλλά καί λοιποί κληρικοί καί θεολόγοι, οἰκουμενιστικῶν προδιαγραφῶν καί ἐπιδιώξεων ἤ δειλοί καί ἄτολμοι μπροστά στήν ἐξαπλούμενη παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ Συγκρητισμοῦ, ὑποστηρικτές καί τῆς πλάνης τοῦ ἐπισκοπο-κεντρισμοῦ, τῆς γνώμης δηλαδή ὅτι κέντρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί τῆς λατρείας εἶναι ὁ ἐπίσκοπος, διατυπώνουν τήν γνώμη ὅτι χωρίς τόν ἐπίσκοπο, χωρίς τήν σύμφωνη γνώμη του, δέν πρέπει τίποτε νά γίνεται, γιατί ὅ,τι γίνεται εἶναι ἄκυρο καί διαιρετικό. Ἀκόμη καί λάθος νά κάνει ὁ ἐπίσκοπος, πρέπει νά κάνουμε ὑπακοή. Σημαίνει αὐτό, ὅτι, ἀκόμη καί αἱρέσεις ἄν διδάσκει ἤ δέχεται, πού μᾶς ὁδηγοῦν στήν κόλαση, πρέπει νά τόν ἀκολουθήσουμε καί ἐμεῖς στήν κόλαση; Περίεργη καί πλανεμένη ἐκκλησιολογία καί σωτηριολογία. Ἡ ὑπακοή ὅμως στόν ἐπίσκοπο δέν εἶναι ἀπροϋπόθετη οὔτε ἀδιάκριτη. Ὑπακοῦμε στόν ἐπίσκοπο ἤ στό σῶμα τῶν ἐπισκόπων, τήν Ἱεραρχία, ὑπό τόν ἀπαράβατο ὅρο, ὑπό τήν ἀναγκαία προϋπόθεση, ὅτι ὀρθοτομοῦν τόν λόγο τῆς ἀληθείας, ὅτι δέν νοθεύουν τό Εὐαγγέλιο καί τήν Ἁγιοπατερική Παράδοση…
Αὐτή ἡ ἐπικίνδυνη ἐκκλησιολογία καί σωτηριολογία, συνδεδεμένη καί μέ τήν πλάνη τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ, περί τοῦ ὅτι ἀκόμη καί ἄν ἡ «Ἐκκλησία», δηλαδή ἡ Ἱεραρχία, κάνει λάθος, πρέπει νά μένουμε μέ τό λάθος μέσα στήν «Ἐκκλησία», παρά νά ἀποχωριζόμαστε, κυκλοφοροῦσε ἐδῶ καί ἀρκετά χρόνια, γιά νά φρενάρει καί νά ἀποδυναμώσει τίς τάσεις πρός τήν ἁγία ἀνυπακοή, πού δυνάμωσαν μετά τήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης. Καί ἐπειδή οἱ τάσεις ἀνυπακοῆς στούς κακούς ἐπισκόπους πληθαίνουν καί δυναμώνουν, ἀνέβηκε καί τό θεολογικό καί ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο αὐτῶν πού ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ὑπακοή στούς ἐπισκόπους, στήν Ἱεραρχία, πού τήν ταυτίζουν κακῶς μέ τήν Ἐκκλησία, εἶναι ὑποχρεωτική, ἔστω καί ἄν ἡ Ἱεραρχία διαπράττει «λάθη», ὅπως καθησυχαστικά ὀνομάζουν τίς αἱρέσεις, ξαναβαπτίζοντάς τες μέσα στήν κολυμβήθρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καί ἐπειδή αὐτό εἶναι ἀδύνατο νά πείσει τούς στοιχειώδη ὀρθόδοξη εὐαισθησία διαθέτοντες, καταφεύγουν σέ παρερμηνεία καί διαστρέβλωση τῶν ὅσων σέ ἄλλη συνάφεια καί γιά ἄλλο θέμα λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὥστε νά ἐξακολουθήσουν οἱ ἀνυποψίαστοι νά τούς θεωροῦν ὡς πατερικούς, καί τό χειρότερο: ἡ αἵρεση καί ἡ πλάνη νά παραμένουν ἄτρωτες, καί ὡς πνευματική λοίμωξη, ὡς πνευματικός Κορωνοϊός, νά ἐξαπλώνονται ἀνεμπόδιστα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Γίνονται μάλιστα περισσότερο πιστευτά ὅσα λέγουν, ὅταν κηρύσσονται ὄχι ἀπό γνωστούς οἰκουμενιστές, τούς ὁποίους δέν ἐμπιστεύεται τό ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἀλλά ἀπό θεωρούμενους παραδοσιακούς καί πατερικούς ἐπισκόπους καί λοιπούς κληρικούς.».
Ο νοών νοείτω!
5. «Η (επισκοπική) αυθαιρεσία της ερμηνείας του Ευαγγελίου και της ζωής της Εκκλησίας.»
Ο Επίσκοπος Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας κ. Ειρηναίος στην τηλεοπτική εκπομπή «Λόγια αγάπης» είπε: «Ο Χριστός λοιπόν γι' αυτό λέει ότι, πρώτα η υπακοή και η ταπείνωση κι έπειτα η άρση του Σταυρού. Η άρση λοιπόν του Σταυρού σε κάποια πράγματα μπορεί να είναι και το να υπακούσω σε κάτι για το οποίο διαφωνώ. Είναι και η έννοια άλλωστε της υπακοής και των μεγάλων ασκητών»
Και την ημέρα της εορτής του Αγίου Πνεύματος, πρόσθεσε: «Να έχετε πίστη, να έχετε υπακοή, να έχετε σιωπή, στον τρόπο που ζείτε. Να έχετε ευγένεια και ποιότητα ή καλύτερα να έχουμε, για όλους μας είναι και όλοι μας την έχουμε ανάγκη, αυτήν την χριστιανική μέθοδο και τον τρόπο της ζωής… Και σήμερα είναι ανάγκη η πίστη να εκφράζεται με ταπείνωση, με υπακοή, με τη σιωπή μας που πολλές φορές είναι έντονη όταν γίνεται και εκκωφαντική, αλλά μιλάει με τη ζωή μας, μιλούν τα μάτια και η καρδιά μας, διδάσκει η παρουσία μας και η διακονία μας μέσα στην κοινωνία που ζούμε. Μόνο τότε μπορούμε να μεταφέρουμε τη ζωή της Εκκλησίας και να καταστήσουμε χριστοκεντρικές τις κοινωνίες μας για να ζήσουμε όλοι ευτυχισμένοι»!
Εν τέλει, αδελφοί, είναι ακατήχητοι οι επίσκοποί μας ή ισχύει αυτό που λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ότι την εποχή του Αρείου όπου οι αιρετικοί είχαν πολύ δύναμη ακόμη και μέσα στο Παλάτι, αντικαθιστούσαν τους καλούς επισκόπους με ομόφρονές τους και άφηναν στον επισκοπικό θρόνο μόνο τους δειλούς και τους άτολμους;
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Ιεροψάλτης,
Πτολεμαΐδα 29 Ιουνίου 2024
Σημειώσεις:
[3] «ΟΙ ΛΑΪΚΟΙ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ», Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ, Έκδοσις Δευτέρα, Αδελφότητος θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1976 (με απόδοση στην δημοτική)
[4] «ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ 9Αντιαιρετικός οδηγός)», Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, Έκδοσις Τρίτη, Αδελφότητος θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1998
[5] (40:22-42:10) Ιερά Πανήγυρις Εορτής Αγίου Πνεύματος στον Μητροπολιτικό ΙΝ Αγίας Τριάδας Πτολεμαΐδας (Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Μητροπολίτη Ειρηναίου)
