Στις επάλξεις και με μπόρες...
… Αντί να τινάζονται κάποιοι σε κάθε οικουμενιστικό τσίμπημα κάθε ανάξιου επισκόπου, να πάρουν την απόφαση με ποιους είναι και να πλαισιώσουν τις τάξεις μιας καθαρά ορθόδοξης ομάδας την οποίαν θα εμπιστεύονται…
Ερμηνείες διανοητικές και ορθόδοξο φίλτρο
Στα θεολογικά θέματα και δη σε δογματικά – σωτηριολογικά της πίστεως, εάν δεν υπάρχει η καθαρή κρυστάλλινη άποψη από όλους, καταντά ένας προτεσταντικός σχετικισμός ή και πουριτανισμός. Πολλοί συμβουλεύουν μαζική αντίδραση. Δεκτόν αλλά πώς, με ποιους, πότε και πού. Αν πρόκειται για μια μελαγχολική τύπου αστυνομικής νουβέλας και ομιχλώδους τοπίου σε στυλ Σέρλοκ Χολμς, όχι, καλύτερα να παραμένει. Εδώ προετοιμάζεται έφοδος του Πάπα στη Μακεδονία και λένε και στο Άγιο Όρος, και οι Μονές μέσα και έξω από το Όρος σφυρίζουν αδιάφορα. Εξαιρέσεις πάντοτε υπήρχανε και υπάρχουν. Η διαφορά είναι της ερμηνείας; Διανοητική; Πνευματική; Ως πού; Σε κάθε περίπτωση υπάρχει και λειτουργεί το ορθόδοξο φίλτρο. Για όποιον το τοποθετεί. Και αν δεν υπάρχει, το αναζητάς. Το μόνο που δεν υπάρχει, είναι απόψεις στα της πίστεως. Τα σύκα – σύκα και η σκάφη – σκάφη.
Μια πρώτη αναγνωριστική διαφορά είναι η απόρριψη των μόνιμων προτύπων, εκτός αν πρόκειται για αναγνωρισμένη αγιότητα. Όλοι υποπίπτουν σε λάθη και αμαρτήματα. Δεύτερη, η λανθασμένη θεώρηση πως όταν βρίσκεσαι κάτω από πετραχήλι, τελείς υπό απόλυτη υπακοή. Σε όλα, πλην θεμάτων πίστεως και ηθικής. Όχι κατ’ ανάγκη σαρκικών αμαρτημάτων. Το αυτονόητο δηλαδή. Αν σου πει να κλέψεις π.χ., γίνεσαι ανυπάκουος. Όσο για θέματα πίστεως, τότε είναι που πρέπει να κάνεις σαματά επίσημο. Ομολογία το λεν. Χωρίς ομολογία όταν συντελείται προδοσία, και με ορθοδοξία στα χαρτιά, δεν γίνεται. Εδώ που φθάσαμε, δεν αρκεί μια απλή θεωρία και θεώρηση.
Σε περίπτωση διαφωνίας δύο πιστών σε θέματα πίστεως, τον πρώτο λόγο έχουν οι πνευματικοί τους. Και αν μεν είναι κοινός, είναι ευκολότερο. Σε αντίθετη περίπτωση, δύο τινά υπάρχουν: Ή και οι δύο πνευματικοί βρίσκονται σε πλάνη ή ο ένας. Και πάλι θα χρειαστεί λοιπόν ορθόδοξο φίλτρο. Το συνηθέστερο επιχείρημα του ενός είναι ότι διασπάται η ενότητα. Τότε, ας λειτουργήσει ως φίλτρο διαχωρισμού και απομάκρυνσης. Όσοι αδυνατούν ή δεν θέλουν να το χρησιμοποιήσουν, δυστυχώς παίζουν βλακωδώς ή και εσκεμμένα στο γήπεδο των Οικουμενιστών, το δικό τους παιχνίδι. Αδιάφορο αν γίνεται από αιρετικό ή πλανεμένο ορθόδοξο. Η ζημία που συντελείται είναι η ίδια. Αντί λοιπόν να ασπάζονται τα ανίερα επισκοπικά χέρια και να κλαψουρίζουν παρακαλώντας για ορθόδοξο έλεος, να ομολογούν την ορθόδοξη πίστη τους δημόσια. Παρατηρείται δηλαδή και στους ορθόδοξους αγώνες, ανάλογο φαινόμενο με το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Τεράστια λάθη που δυστυχώς εκπορεύονται από πνευματικούς. Η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από την αποτείχιση καί από αυτούς. Φίλτρο παντού.
Αν γίνεται πόλεμος, οι στρατιώτες αντί να πάνε στο μέτωπο, να παραμείνουν στους στρατώνες και να προσεύχονται για να τελειώσει. Το κράτος ξέρει, θα λένε. Αυτές οι οδηγίες δίδονται. Πνευματικοί ανάλογα λένε σε πνευματικοπαίδια τους για τον αόρατο και ορατό οικουμενιστικό πόλεμο. Πώς λέγεται αυτό; Λιποταξία. Πώς τιμωρείται η λιποταξία εν καιρώ πολέμου; Με θάνατο. Πού οδηγούνται οι πιστοί με αυτή την τακτική; Μα φυσικά εις τον θάνατο. Ας τα λέμε πλέον με το όνομά τους. Δεν γίνεται πόλεμος με τέτοιες ανομοιογενείς ομάδες. Τι υπακοές είναι αυτές; Απαράδεκτο και άξιοι της μοίρας τους. Είναι η αιρετική παρερμηνεία της δήθεν εξόδου από την Εκκλησία και της υπακοής, και το στρατηγικό λάθος της δυνητικότητας ως αντίδραση. Είναι ματαιοπονία να προσπαθείς να μεταπείσεις όποιον έχει αρπαχθεί από το δηλητήριο της αιρέσεως. Ούτε καν κατά τ’ άλλα σωστό σε άλλα πνευματικό. Θα επιμείνει. Δεν αλλάζει. Συζητώντας διαφωνούν και για το τι θα κάνουν. Ούτε φυσικά χωρούν πλειοψηφίες. Τελικά, δρόμος τους και δρόμος μας. Τέρμα οι διπλωματίες!
Αντί να τινάζονται κάποιοι σε κάθε οικουμενιστικό τσίμπημα κάθε ανάξιου επισκόπου, να πάρουν την απόφαση με ποιους είναι και να πλαισιώσουν τις τάξεις μιας καθαρά ορθόδοξης ομάδας την οποίαν θα εμπιστεύονται. Όπου αναπαύονται καλύτερα αλλά σε αυτή τη συχνότητα. Άλλως, θα ψαχουλεύουν μεμονωμένα υλικό αντίδρασης. Τι καρπούς ελπίζουν να φέρει η συνεργασία τους με έναν αιρετίζοντα επίσκοπο; Και να σταματήσει το παραμύθι ότι για να είναι κάποιος επίσκοπος αιρετικός πρέπει να το πει Σύνοδος! Η Σύνοδος επιβάλλει ποινή ή απαλλάσσει. Η αιρετικότητα προϋπάρχει της ποινής. Δεν ξεφυτρώνει μαζί της. Μην τρελαθούμε τώρα! Μόνο δικαστές θα βλέπουν την απόκλιση, αν κάνουμε παραλληλισμό με τα κοσμικά δικαστήρια; Κι εμείς όσοι τη βλέπουμε την εγκληματικότητα και τη διαστροφή θα τους κάνουμε παρέα μέχρι το δικαστήριο να τους καταδικάσει ή αν δεν θέλει να τους δικάσει; Και να διακινδυνεύσουμε την ακεραιότητα της περιουσίας μας; Της ουσίας της πίστεως, στα θεολογικά; Κοινή λογική δεν υπάρχει; Άλλο αν έχουν ακόμη τυπικά το δικαίωμα της υπογραφής στα κοσμικά, δηλαδή εκτελούν έγκυρα Μυστήρια στα θεολογικά.
Άλλη μία μορφή φίλτρου είναι και η γλωσσική σύνταξη ανάλογα με το ποιο θέτω ως υποκείμενο στη σύνταξη. Αποτειχίζοντας (ενεργητικό) την αίρεση, αποτειχίζομαι (παθητικό) κι εγώ άμεσα από αυτήν. Έχουμε ασχοληθεί με αυτά εκτενώς σε προγενέστερες μελέτες. Τώρα όμως, ας ξεκαθαρίσει ότι: αν μερικοί δεν βλέπουν αίρεση σε αιρετικό παρ’ όλο που αυτή τους έχει καταδειχθεί από κάποιους πολλές φορές, να γίνει σαφές ότι ταυτίζονται μαζί του. Αιρετικοί δηλαδή, και να μην έχουμε κανένα πρόβλημα να το λέμε. Όταν ο Παύλος λέγει «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού», σε καθιστά προσωπικά υπεύθυνο να διακρίνεις τον αιρετικό και μάλιστα άμεσα. Δεν σου λέει περίμενε πέντε τέρμινα μέχρι να γίνει σύνοδος, αν γίνει. Μυαλό έχεις, γραφές έχεις, μια δυο φορές και τέρμα! Τώρα βέβαια στη μεταπατερική εποχή που η επιστήμη προόδευσε και έχουμε καλά φαρμακευτικά σκευάσματα και αλλάζουμε και τη γραμματική και ο αιρετικός γίνεται συνώνυμος με τον καβγατζή, θα μπορούσαμε στους καβγατζήδες να χορηγούμε ηρεμιστικά , οπότε μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν και με λίγη διανοητική γιόγκα θα λύνονται πολλά θεολογικά προβλήματα! Να το πούμε στον Ελπιδοφόρο. Είμαστε έξυπνοι!
Αλλ΄όχι. Δεν είμεθα εξυπνότεροι όταν γράφουμε πέντε λέξεις σε περίπτωση αιρέσεως. Η αντίδραση πρέπει να είναι άμεση, μη διανοητική και πάντα με ορθόδοξη διήθηση. Και φαίνεται ότι είναι σαν πνευματικός νόμος, σε καιρό αιρέσεως και προ συνοδικής καταδίκης, όποτε γίνει, τις περισσότερες φορές ένας μόνο συνήθως επίσκοπος να αντιδρά ορθόδοξα. Με τους άλλους, τι σχέση μπορεί να έχουμε; Μόνοι τους βγήκαν από τα τείχη της πίστεως. Ας ξαναμπούν. Εμείς είμαστε εκεί που ήμασταν πάντα και που ήταν οι άγιοί μας. Αγιότητα είναι ο στόχος, δηλαδή επάνοδος εις το «αρχαίον κάλλος», εις τον πραγματικόν εν Χριστώ άνθρωπον.
