Ιερά Πανήγυρις Εορτής Αγίου Πνεύματος στον
Μητροπολιτικό ΙΝ Αγίας Τριάδας Πτολεμαΐδας (Αρχιερατική Θεία Λειτουργία
ιερουργούντος του Μητροπολίτη Ειρηναίου)
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΕΙΠΕ...
(Εἰς τὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος Πτολεμαΐδας, Δευτέρα 24 Ἰουνίου 2024)
Σήμερα, ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς συνήγαγε γιὰ νὰ πανηγυρίσουμε ―καὶ γιὰ δεύτερη μέρα ἐπιπλέον καὶ ξεχωριστὰ― τὴ μεγάλη εὐλογία τῆς καθόδου καὶ τῆς παρουσίας, μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ τρίτου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, ποὺ εἶναι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.
Χθές, Πεντηκοστή, διαβάσαμε τὶς ὑπέροχες εὐχὲς τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἐκεῖ ὅπου ὁ Χριστός ―ὁ Τριαδικός μας Θεός, θὰ ἔλεγα καλύτερα― μᾶς ὑπόσχεται ὅτι, τόσο στοὺς ζωντανοὺς ὅσο καὶ στοὺς κεκοιμημένους, ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θὰ πνέει καὶ θὰ τοὺς καθιστᾶ ζωντανοὺς πάντοτε καὶ αἰωνίους, εἴτε εἶναι σ’ αὐτὸν τὸν αἰσθητὸ κόσμο, εἴτε στὸν Οὐράνιο. Ἐπιπλέον ὅμως, δίδεται σὲ ’μᾶς ἡ παρηγοριά, μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὑποσχέθηκε ὁ ἴδιος ὅτι δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει μόνους, ἀλλὰ θά ’ρθει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ἐμεῖς ζοῦμε καὶ βιώνουμε καὶ παρακαλοῦμε νὰ ἔρθει στὴ ζωὴ καὶ νὰ κατασκηνώσει στὴν ψυχή, στὴν καρδιὰ καὶ στὸ μυαλό μας.
Ὑπάρχει μιὰ ξεχωριστή προσευχὴ ποὺ τὴν ξέρουμε ὅλοι, τὸ «Βασιλεῦ οὐράνιε Παράκλητε», ὅπου παρακαλοῦμε νά ’ρθει ―καὶ πρέπει νὰ τὸ κάνουμε καθημερινὰ― τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ νὰ παραμείνει ἢ καλύτερα νὰ τὸ κρατήσουμε ἐμεῖς, ἀνάλογα μὲ τὸν τρόπο ποὺ ζοῦμε στὴ ζωή μας. Καὶ εἶναι αὐτὸ πού, ὅταν τὸ ἔχουμε, θὰ μᾶς χαρίσει κάτι ποὺ ἔχουμε πολὺ ἀνάγκη. Δύο πράγματα: Καθαρότητα στὴ σκέψη καὶ κυρίως στὴν καρδιά μας καί ἀγάπη καὶ ἔντονα συναισθήματα διακονίας καὶ θυσιαστικῆς προσφορᾶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους (37:36).
Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι, κατὰ τὴ σημερινὴ ἑορτὴ, τὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται στὴν ἔννοια τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ στὴν ἑνότητα ποὺ μέσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πρέπει νὰ ἔχουμε. Καὶ οἱ Χριστιανοί, κάνοντας ἢ προσπαθῶντας νὰ κάνουμε πράξη τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ θὰ λέγαμε καὶ τὴν μεγάλη Του ἀνησυχία, ποὺ τὴν ἔδειξε μέσα στὴν Ἀρχιερατικὴ Προσευχὴ στὸ ὅρος τῶν Ἐλαιῶν, πρέπει νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι καὶ ἁγιασμένοι μὲ ὑπακοὴ καὶ μὲ ταπείνωση μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησία (38:34).
Σήμερα δυστυχῶς, λόγῳ τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ, ἐπικρατεῖ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἕνας προτεσταντισμός! Νομίζουν, δηλαδὴ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς ὅτι μποροῦν νὰ κρίνουν Συνόδους, Ἐπισκόπους, ἱερεῖς ἢ μποροῦν νὰ ζοῦν τὴν Ἀλήθεια καὶ νὰ Ὀρθοτομοὺν τὴν Πίστη ―ὅπως λέμε στὴν Ἐκκλησία― καὶ νὰ ἑρμηνεύουν τὸ Εὐαγγέλιο μόνοι τους. Κι αὐτὸ εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνο! Κι αὐτὸν τὸν κίνδυνο τὸν κρούει πρῶτος ὁ Χριστός, λίγο πρὶν συλληφθεῖ καὶ ὁδηγηθεῖ στὸ Σταυρό. «Κράτα τους», λέγει, «Θεέ μου σὰν νὰ εἶναι ἕνα, ἔτσι ὥστε νὰ σὲ ὑμνοῦν καὶ νὰ σὲ λατρεύουν μὲ σωστὸ τρόπο».
Πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι οἱ Χριστιανοὶ σήμερα πρέπει νὰ ἐκφράσουνε, καὶ εἶναι ἀδήριτη [=ἐπιτακτικὴ] ἀνάγκη, νὰ ἐκφραστεῖ ὁ Χριστὸς καὶ ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου μέσα στὴ κοινωνία ποὺ ζοῦμε. Ὄχι ὅμως μὲ λόγια. Οἱ ἄνθρωποι ὅλοι κουραστήκαμε ἀπὸ τὰ λόγια, καὶ οἱ Χριστιανοὶ δὲν εἴμαστε ἄνθρωποι τῶν λόγων ἀλλὰ πρέπει νὰ γίνουμε ἄνθρωποι τῶν ἔργων (40:21). Ἔρχεται λοιπὸν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἔρχονται μετὰ ἀπὸ Αὐτὸν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, τοὺς ὁποίους θὰ ἑορτάσουμε σὲ λίγες ἡμέρες καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτοὺς οἱ Πατέρες οἱ Ἀποστολικοί, οἱ μεγαλομάρτυρες, οἱ μάρτυρες, οἱ ὅσιοι μεγάλοι ἀσκητὲς καὶ μοναχοί, οἱ Νεομάρτυρες καὶ ἀκόμη καὶ μέχρι σήμερα ὅλοι οἱ νεώτεροι Ἅγιοι, γιὰ νὰ ποῦν σὲ ὅλους ἐμᾶς τὸ πόσο ἐπικίνδυνο εἶναι νὰ ζοῦμε μόνοι μας μέσα στὸ χῶρο τῆς Πίστης καὶ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς νὰ ὑπάρχει Ἐπίσκοπος καὶ Ἐκκλησία καὶ Σύνοδοι. Εἶναι ἀκόμη πιὸ ἐπικίνδυνο καὶ μᾶς ζημιώνει πνευματικὰ καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν πνευματική μας ἀφάνεια καὶ στὸν πνευματικό μας θάνατο, νὰ νομίζουμε ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μποροῦμε νὰ ξεχωρίσουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ τὴν ἐλέγχουμε, νομίζοντας καὶ πιστεύοντας ὅτι εἴμαστε σωστότεροι κι ἀπὸ τὸ ἱερό της Σῶμα (42:10).
Νὰ ἔχετε Πίστη, νὰ ἔχετε ὑπακοή, νὰ ἔχετε σιωπὴ στὸν τρόπο ποὺ ζεῖτε! Νὰ ἔχετε εὐγένεια καὶ ποιότητα ἢ καλύτερα νὰ ἔχουμε ―γιὰ ὅλους μας εἶναι καὶ ὅλοι μας τὴν ἔχουμε ἀνάγκη― αὐτὴν τὴν χριστιανικὴ μέθοδο καὶ τὸν τρόπο ζωῆς!
Εὔχομαι ὁλόψυχα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ φωτίζει τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς ἔτσι ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ ἐκφράζουμε μὲ τὴ βιοτή μας καὶ μὲ τὴ ζωή μας τὴν ἀληθινή μας Πίστη. Καὶ σήμερα εἶναι ἀνάγκη ἡ Πίστη νὰ ἐκφράζεται μὲ ταπείνωση, μὲ ὑπακοή. [Νὰ ἐκφράζεται] μὲ τὴ σιωπή μας, ποὺ πολλὲς φορὲς εἶναι ἔντονη ὅταν γίνεται, καὶ «ἐκκωφαντική», ἀλλὰ μιλάει ἡ ζωή μας, μιλοῦν τὰ μάτια καὶ ἡ καρδιά μας, διδάσκει ἡ παρουσία μας καὶ ἡ διακονία μας μέσα στὴν κοινωνία ποὺ ζοῦμε. Μόνο τότε μποροῦμε νὰ μεταφέρουμε τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ καταστήσουμε χριστοκεντρικὲς τὶς κοινωνίες μας, γιὰ νὰ ζήσουμε ὅλοι εὐτυχισμένοι!
Ἡ εὐχή μας λοιπὸν σήμερα εἶναι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα νὰ πνέει στὴ ζωή μας καὶ νὰ καθαρίζει τὴ σκέψη καὶ τὴν καρδιά μας, ἔτσι ὥστε νὰ πορευόμαστε ὅλοι μὲ μοναδικὸ κριτήριο τὴ συνάντησή μας μέ τὸν Ἰησοῦ Χριστό.
Χρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα, νὰ εἴσαστε ὅλοι εὐλογημένοι καὶ γεμᾶτοι στὴ ζωή σας μὲ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.
ΣΧΟΛΙΟ: Κάπως έτσι ήταν ο τότε διάλογος, ο διάλογος του Πατριάρχη με τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, όταν ο ΠΡΩΤΟΣ προσπαθούμε να πείσει τον Άγιο να τους ακολουθήσει στον γκρεμό της αίρεσης του μονοθελητισμού. Είναι "επικίνδυνο", του έλεγε, "να ζούμε μόνοι μας μέσα στο χώρο της πίστης και στη ζωή της Εκκλησίας χωρίς να καθοδηγούμαστε.Είναι επικίνδυνο να εκφράζουμε προσωπικές απόψεις, δημόσιες κατακρίσεις, ζηλωτικούς διαλόγους, χωρίς να υπάρχει Επίσκοπος και Εκκλησία και Σύνοδοι."
ΑΝ ΚΑΙ ΕΝΑΣ,
" Το 646 μετέβη στη Ρώμη, όπου συνάντησε τον Πάπα Μαρτίνο Α΄, στον οποίο εξήγησε το πρόβλημα της Εκκλησίας στο Βυζάντιο. Μάλιστα κατόρθωσε να συγκαλέσει τη Σύνοδο του Λατερανού το 649, η οποία καταδίκασε την αίρεση του μονοθελητισμού και αναθεμάτισε όσους την ακολουθούν.
Η απόφαση της Συνόδου ερμηνεύτηκε από τον διάδοχο του Ηρακλείου, επίσης αιρετικό, αυτοκράτορα Κώνστα Β΄ ως στάση κατά του κράτους και γι’ αυτό το 453 στάλθηκε απόσπασμα στη Ρώμη, το οποίο συνέλαβε τον άγιο Μάξιμο, τους τρείς μαθητές του και τον Πάπα Μαρτίνο και τους οδήγησε δέσμιους στην Κωνσταντινούπολη. Η τιμωρίες ήταν φρικτές, στον άγιο Μάξιμο και τους μαθητές του, τους έκοψαν τη γλώσσα και το δεξί χέρι και στον Πάπα τον εξόρισαν στη Χερσώνα και τον καταδίκασαν να ζει σε άθλιες συνθήκες. Ο άγιος Μάξιμος πέθανε τις 13 Αυγούστου του 662 φυλακισμένος το φρούριο Σχίμαρι Λαζικής. Λίγο αργότερα πέθαναν και οι μαθητές του, καθώς και ο εξόριστος Πάπας.
Η Εκκλησία μας αναγνώρισε τους αγώνες του αγίου Μαξίμου, τον οποίο κατέταξε στους μεγάλους αγίους και του έδωσε τον τίτλο του ομολογητή. Το ίδιο έκαμε και για τους τρεις μαθητές του και για τον άγιο Μαρτίνο.
Η διδασκαλία του αγίου Μαξίμου πηγάζει από τους αρχαίους Πατέρες της Εκκλησίας και από τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και εκφράζει απόλυτα τη γνήσια παράδοση."
...........................................
