«Αλλοτρίας δε βοτάνης
απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Αποστολική Εκκλησία – σύγχρονη εποχή)
ΜΕΡΟΣ ΙΓ΄
Για τον άνθρωπο του καιρού μας, η αντίληψή του
σχετικά με την Αποστολική Εκκλησία είναι θαμπή∙ αξιοσημείωτη και η άγνοια των
Ορθοδόξων εκείνων, που υπάγονται στη ρευστότητα των καιρών μας, τους αμαθείς
μπροστά στα θέματα για τα οποία έπρεπε να γνωρίζουν, όπως είναι ο οικουμενισμός
και η Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Δεν γνωρίζουν την καθοδηγητική θέση της πρώτης Εκκλησίας, το ξεκάθαρο και αναντίλεκτο πνευματικό περιεχόμενό της. Η καθολική δυσκολία, σήμερα, οργανώνεται – συντελείται στη ρευστοποίηση των Ευαγγελικών εννοιών, που επιχειρεί το πολυμήχανο δαιμονικό πνεύμα του οικουμενισμού.
Σιγά – σιγά το πνεύμα αυτό εισχωρεί στο εσωτερικό
του Ήθους και των Δογμάτων της Εκκλησίας, που είχαν αντέξει για αιώνες στις
επιθέσεις των αιρέσεων∙ είχαν αντέξει με τη βοήθεια των Αγίων Συνόδων και της
διδασκαλίας των Θεοφόρων Πατέρων.
Σήμερα, χαρτογραφώντας την εκκλησιολογική
συμπεριφορά του ποιμνίου, βλέπουμε ότι εκτός της απλής (εισαγωγικής) πίστεως
που διαθέτει, το δεύτερο ουσιαστικό χαρακτηριστικό του είναι η χρησιμοθηρική
κατεύθυνση της πίστεως.
Τα αιτήματά του προς το Θεό και τους αγίους είναι
(κυρίως) η παράκαμψη των βιοτικών στενώσεων και θλίψεων και η ελπίδα σωτηρίας
(αιωνίου).
Αποφεύγουν, όμως, οι σημερινοί ορθόδοξοι την ομολογία, ως σημείο συνάντησης με το Θεό, η έλλειψη της
οποίας δεν εγγυάται την σωτηρία, ιδίως σήμερα. Δίνουν έμφαση σε ελάχιστους
Αγίους, ενώ απορρίπτουν στην πράξη τους αγώνες των μεγάλων Πατέρων και τη διδασκαλία τους περί συμπεριφοράς
των πιστών εν καιρώ αιρέσεως, όπως έπραξαν ο Μ. Βασίλειος, Μάξιμος ο
Ομολογητής, Θεόδωρος Στουδίτης, Μάρκος ο Ευγενικός κ.λ.π.
Έχει δημιουργηθεί η ζώνη των ουδέτερων και
συμβιβασμένων ορθοδόξων, ως αναθεωρητές της Πατερικής διδασκαλίας. Ο Απ. Παύλος
είναι σαφής: «οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ.
3-12).
Οι επίσκοποι και οι ιερείς, μοναχοί και μοναχές, στο
σύνολό τους, ασκούν «υπακοή» στη διοίκηση της εκκλησίας με ηχηρή σιωπή, ενώ οφείλουν αντίδραση έναντι της παναιρέσεως
του οικουμενισμού∙ έτσι περνούν οι «αναγκαίες» προσαρμογές του ποιμνίου στην
γραμμή της ψευδοσυνόδου της Κρήτης (2016).
Από την πρώτη στιγμή μετά την «σύνοδο», ακολούθησε
μια σειρά έντονης ομολογίας από τους πιστούς, η οποία δημιούργησε αίσθηση
επερχόμενης ενωτικής αντίδρασης έναντι του οικουμενισμού. Η προτεραιότητα αυτή, δυστυχώς,
λόγω πολλών αρχηγικών τάσεων, τέθηκε στο ράφι!
Υπάρχει κενό ενότητας των Ορθοδόξων δυνάμεων, που
δημιουργεί αγωνίες που, πολύ φοβάμαι, ότι θα τις αυξήσει μια «νέα σύνοδος»,
προέκταση της Κρήτης!
1ο Σχόλιο: Το πλέον ανησυχητικό είναι η πεποίθηση, η εκκλησιολογική ερημότητα του
πληρώματος (γενικά), το οποίο γεμίζει τους Ι. Ναούς και τις Ι. Μονές και
νομίζει ότι η κατάσταση στην Εκκλησία διατηρεί την Ορθόδοξη Δογματική
ομοιογένειά της, νομίζοντας δηλ. ότι η σύνοδος στην Κρήτη έμεινε στα χαρτιά,
ότι «απέθανε και ετάφη»!
Οι πιστοί οφείλουν να μελετήσουν προσεκτικά τις
αποφάσεις και το περιεχόμενο της «συνόδου» στην Κρήτη, ώστε να κατανοήσουν ότι
επιχειρείται ένας ριζικός
αναπροσδιορισμός της σημασίας της ορθοδοξίας, ο οποίος ωθεί το
πλήρωμα σε συμμετοχή στο οικουμενικό κίνημα της νέας εποχής, της νέας τάξης
πραγμάτων∙ κίνημα ανταρσίας έναντι της Ορθοδοξίας.
Επειδή ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος είναι ακρίτας
στις επάλξεις της Εκκλησίας, οι
Επιστολές του, ως αφετηρία και συμπέρασμα ταυτόχρονα, αποτελούν φράγμα στον
οικουμενισμό. Επειδή οι Επιστολές του είναι και νοηματικά κακομεταχειρισμένες
από τους οικουμενιστές επισκόπους και ιερείς, γι’ αυτό και πρέπει να μελετηθούν
ως χρέος και ζυγός παράλληλα∙ τότε στην ψυχή θα δημιουργηθεί αληθής φωτισμός,
βαθύτατη ειρήνη, μιας και τα γραφόμενά του είναι σύντηξη φωτισμού και
ποιμαντικής μέριμνας∙ άρτος πνευματικός!
Θα συμβεί ότι συνέβη και στον Προφήτη Ιεζεκιήλ!
Παραθέτουμε το σχετικό εδάφιο, όπου ο δεσπόζων τόνος πίπτει στο λόγο του Θεού:
«Και είπε προς με∙ υιέ ανθρώπου, κατάφαγε την
κεφαλίδα ταύτην και πορεύθητι και λάλησον τοις υιοίς Ισραήλ. Και διήνοιξε το
στόμα μου, και εψώμισέ με την κεφαλίδα και είπε προς με∙ υιέ ανθρώπου, το στόμα
σου φάγεται, και η κοιλία σου πλησθήσεται της κεφαλίδος ταύτης της δεδομένης
εις σε∙ και έφαγον αυτήν, και εγένετο εν τω στόματί μου ως μέλι γλυκάζον»
(Ιεζεκιήλ, Γ΄, 1-3).
Ερμηνεία:
Και είπεν ο Κύριος προς εμέ: «Άνθρωπε, φάγε με
προθυμίαν τον τόμον αυτού του βιβλίου (ειλητάριο) και πήγαινε μετά να μιλήσεις
στους Ισραηλίτες και να τους μεταφέρεις τα λόγια μου». Μου άνοιξε μάλιστα καλά
το στόμα μου ο Κύριος και με βοήθησε να φάγω το βιβλίο. Και μου είπε: «Άνθρωπε,
το στόμα σου θα φάγη και η κοιλία σου θα γεμίση με το βιβλίο αυτό, το οποίο σου
έχει ήδη δοθεί». Και έφαγα το βιβλίο∙ και ενώ περιείχε θρήνους (το βιβλίο -
ειλητάριο), μοιρολόγια και απειλές, εγώ δοκίμασα
γλυκύτητα στο στόμα μου, ωσάν να είχα φάγει μέλι» (τέλος σχολίου).
Ο οικουμενιστικός μηχανισμός προσπαθεί να
δημιουργήσει εκκλησιολογικές αποχρώσεις υπέρ του, εκμεταλλευόμενος φράσεις –
θέσεις του Αγίου Ιγνατίου, οι οποίες εμπόδιζαν τους πιστούς να κατακτηθούν από
τις αιρέσεις.
Είναι φανερό (στις Επιστολές του) το πόσο επίμονα
και με πόση συνέπεια πολεμούσε τις αιρέσεις, εμπιστευόμενος το ορθόδοξο φρόνημα
– επίπεδο των επισκόπων, πρεσβυτέρων και διακόνων.
Παραδείγματα (εκ της διδασκαλίας του Αγίου):
1) «Σπουδάζετε ουν βεβαιωθήναι εν τοις δόγμασι του
κυρίου και των αποστόλων» (Μαγνησιεύσιν ΧΙΙΙ, 8-9).
2) «Τέκνα ουν φωτός αληθείας, φεύγετε τον μερισμόν και τας κακοδιδασκαλίας∙ όπου δε ο ποιμήν
εστιν, εκεί ως πρόβατα ακολουθείτε. Πολλοί γαρ λύκοι αξιόπιστοι ηδονή κακή
αιχμαλωτίζουσιν τους θεοδρόμους, αλλ’ εν τη ενότητι υμών ουκ έχουσιν τόπον»
(Φιλαδελφεύσιν ΙΙ, 20-23).
3) «Απέχεσθε των κακών βοτάνων, άστινας ου γεωργεί
Ιησούς Χριστός, δια το μη είναι αυτούς φυτείαν πατρός… Όσοι γαρ θεού εισίν και
Ιησού Χριστού, ούτοι μετά του Επισκόπου εισίν…» (Φιλαδελφεύσιν VΙΙ, 23-24).
2ο Σχόλιο:
Σε όλα τα σχετικά εδάφια – χωρία των επιστολών του,
περί υπακοής και τιμής στον Επίσκοπο, στους πρεσβυτέρους και στους διακόνους,
αναφέρεται ο Άγιος μηδενίζοντας πάντοτε το ρόλο της αιρετικής σκέψης
(φρονήματος), της ετεροδιδασκαλίας. Επιστρώνει στη συνείδηση του πιστού την
υπακοή στους ποιμένες, όταν αυτοί είναι απαλλαγμένοι των υποπροϊόντων της
αίρεσης. (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
