ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΧΙΟΥ: ΜΕΤΕΔΙΔΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΕΠΡΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΛΥΕ ΜΕΤΑ
Με απέραντη υπομονή στα καθημερινά και στις επιθέσεις του πειρασμού, φανέρωνε τη συμφιλίωσή του με το Θεό και τους ανθρώπους.
Διαρκώς συνέτρωγε με τους λεπρούς και έλαμπε το πρόσωπό του όταν τους μετέδιδε τη θεία κοινωνία και κατέλυε μετά, χωρίς τον παραμικρό φόβο ότι θα νοσήσει από την μεταδοτική ασθένεια.
Ώρες ατέλειωτες συζητούσε μαζί τους και τους στήριζε, νιώθοντας μια μεγάλη γαλήνη, αφού, μέσω αυτών των ταλαιπωρημένων ανθρώπων, ένιωθε ότι επικοινωνούσε με το Θεό και διατηρούσε ζωντανή σχέση μαζί Του.
Οι λεπροί βρήκαν τον πιο στοργικό πατέρα στο πρόσωπό του. Ή λειτουργία του ιδρύματος βασιζόταν στο κοινοβιακό σύστημα και όλα τα φρόντιζε ο ίδιος.
Με στοργή και αγάπη αγκάλιασε όλους τους αρρώστους, μάλιστα πάρα πολλοί ασθενείς ενδύθηκαν το μοναχικό σχήμα. Ειδικά οι περισσότερες γυναίκες ασθενείς του Λεπροκομείου, έγιναν μοναχές, οι οποίες τώρα πια τον αποκαλούσαν Γέροντά τους. Η Υπεραγία Θεοτόκος συμπαραστεκόταν στον Άνθιμο και έτρεχε αρωγός στην δύσκολη πάλη του με τον ανθρώπινο πόνο. Η θαυματουργή δύναμη της Παναγίας της Βοήθειας , με την προσευχή και την μεσιτεία του Γέροντα Άνθιμου επιτέλεσε αναρίθμητα θαύματα.
Έτσι, έχοντας ως μεσίτρια την Παναγία, απευθύνθηκε πολλές φορές στον Κύριο, με δάκρυα στα μάτια, για τη θεραπεία λεπρών και θαυματουργούσε, αφού οι πληγές στα σώματα, αλλά και στις ψυχές των ασθενών έκλειναν ξαφνικά, μετά τις δικές του παρακλήσεις.Και αυτό γινόταν μ’ έναν φυσικό για τον ίδιο τρόπο, αφού το θέλημά του ήταν υποταγμένο στο θέλημα του Θεού.
H πείρα του ήταν βγαλμένη από τις θλίψεις του και από τις θλίψεις των λεπρών. Θεωρούσε, κάτι εμείς, που συχνά δεν αναγνωρίζουμε, πως οι παντοειδείς θλίψιες είναι ο κλήρος των πιστών. Κανείς δεν ανεβαίνει στον ουρανό με άνεση.
Ο αγώνας καρδιάς του αγίου είναι μια ευκαιρία να γίνει το πρότυπό μας, ώστε ανάλογα με τις δυνάμεις μας να κάνουμε εκείνο, που ταιριάζει στον εαυτό μας.
proskynitis
