Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΣ
ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΖΩΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ
Ο βίος του αγίου Βονιφάτιου του υπηρέτη της πλούσιας Αγλαΐας (19 Δεκεμβρίου 290 μ.Χ.) ρίχνει άπλετο φως στην διπλή υπόθεσή μας που είναι μεν η δωρεά οργάνων αλλά κυρίως η δωρεά του Τριαδικού Θεού που έχει σχέση με τη δωρεάν ίαση όλων των ζώντων ασθενών σωμάτων, χάρη των νεκρών σωμάτων ή καλύτερα χάρη των ιερών λειψάνων των αγίων μαρτύρων Του.
Ο Βονιφάτιος και οι Αγλαΐα ήταν ειδωλολάτρες αλλ’ όμως η ζωή τους που περιστρεφόταν γύρω από τις γήινες ηδονές κατά περίεργο τρόπο έκλινε προς τους χριστιανούς μάρτυρες. Το ενδιαφέρον τους ήλθε ως άλλο άστρο και στάθηκε πάνω από τα νεκρά σώματα των αγίων του Θεού μαρτύρων, όλων εκείνων που ομολογούσαν τον Ιησού Χριστό ως Κύριο και Θεό τους. Κοινή επιθυμία τους έγινε η απόκτηση του λειψάνου ενός μάρτυρα των ημερών τους. Αν και οι δυό τους ήταν άπιστοι, ακατήχητοι και φυσικά αβάπτιστοι γνώριζαν και πίστευαν στην ιαματική τους δύναμη αλλά και στην προστασία που αυτά παρέχουν κυρίως στους κατόχους αυτών. Αναλαμβάνουν λοιπόν να φέρουν εις πέρας ένα περίεργο έργο! Ο συναξαριστής θα μας πει: «Κάποτε η Αγλαΐα θέλησε να αποκτήσει τα λείψανα ενός μάρτυρος σαν φυλαχτό στο σπίτι της για να τη φυλάει από το κακό. Έστειλε λοιπόν τον υπηρέτη της στην Ασία για να βρει και να αγοράσει το αντικείμενο της επιθυμίας της». Τότε, «Ο Βονιφάτιος πήρε μαζί του κάμποσα χρήματα και αρκετούς δούλους. Προτού αποχωριστεί την Αγλαΐα, της είπε: «Αν δεν μπορέσω να βρω έναν μάρτυρα και σου φέρω το δικό μου σώμα που θα έχει μαρτυρήσει για τον Χριστό, θα το τιμήσεις, κυρία μου;»…
Ας έλθουμε τώρα στις μέρες μας όπου και πάλι το ενδιαφέρον και η επιθυμία για «εγκεφαλικά νεκρά» σώματα είναι μεγάλη, σήμερα που ουκ ολίγοι ταξιδεύουν και πάλι στην Ασία αλλά και σε όλο τον κόσμο για να βρουν και να αγοράσουν το «αντικείμενο της επιθυμίας» τους, είτε αυτό λέγεται καρδιά, είτε νεφρό είτε κάποιο άλλο ζωτικό όργανο (είτε μονό είτε διπλό και πάντα ολοζώντανο). Τότε στην εποχή του αγίου Βονιφάτιου οι ενδιαφερόμενοι αγόραζαν όλο το σώμα του μάρτυρα από τους εκτελεστές δημίους ή άλλους υπευθύνους μετά από το πέρας του μαρτυρίου, δηλαδή μετά την αποχώρηση της ψυχής από το σώμα, πιστεύοντας ότι το εν λόγω σώμα μπορεί και να μείνει άφθαρτο, αναλλοίωτο. Αν πάλι δεν είχαν τα αναγκαία χρήματα ελάμβαναν τμήμα του σώματός του, για να τους φυλάει όπως προαναφέραμε από κάθε κακό ή αλλιώς από κάθε «αόρατο εχθρό», π.χ. θανατηφόρο ιό!
Σήμερα οι αγοράζοντες ζωτικά όργανα της επιθυμίας τους αυτό που λαμβάνουν (είτε δωρεάν είτε με χρήματα) είναι προϊόν μαρτυρίου; Αυτό που λαμβάνουν είναι νεκρό σώμα όπως των μαρτύρων; Αυτό που αγοράζουν φροντίζουν να μείνει ακέραιο και το θάπτουν στη γη και πάνω από τον τάφο στήνουν Θυσιαστήριο και Εκκλησία του Χριστού; Αυτό που επιθυμούν και αποκτούν το κρατούν στην οικία τους η οποία έχει μετατραπεί σε «κατ’ οίκον Εκκλησία» λόγω πραγματικού διωγμού ή λόγω απαγόρευσης της τέλεσης της Θείας Λειτουργίας (η οποία ως γνωστόν τελείται επάνω σε λείψανα Αγίων τα οποία είναι σφραγισμένα εντός της ιεράς Τραπέζης, δηλαδή εντός του Ιερού Θυσιαστηρίου); Φυσικά όχι! Η απόκτηση ζωτικών οργάνων δεν είναι προϊόν μαρτυρίου, αλλά εξαπάτησης (βλ. δωρεά οργάνων), φόνου (βλ. «εγκεφαλικός θάνατος») και αγοραπωλησίας από ενδεείς ανθρώπους της Ασίας και όχι μόνο. Τολμούμε να πούμε στο σημείο αυτό ότι η επιτυχία στη μεταμόσχευση ζωτικών οργάνων και η εύρεση αυτών είναι η μάνα που γέννησε (και θα γεννά) τη γνωστή σε όλους πανδημία των ημερών μας. Και τονίζουμε τον λόγο αυτό όχι μόνον από τον εαυτό μας αλλά κυρίως από την μαρτυρία σύγχρονου γέροντος της Δ. Μακεδονίας που λέγει ότι από την πανδημία των ημερών μας και τα σφραγισμένα φέρετρα θησαυρίζουν οι έμποροι ζωτικών οργάνων, «νόμιμοι» και παράνομοι, σφάζοντας μικρούς και μεγάλους ως άλλοι δήμιοι.
Ας σταθούμε εδώ για λίγο, χάρη της σημερινής εορτής, και ας εννοήσουμε την αξία των λειψάνων, την θαυματουργική και όχι μόνο, εξετάζοντας – λόγω πανδημίας και πένθους – τα διδακτικά περί διωγμού λόγια του αγίου Εφραίμ του Σύρου. Στον καιρό του Αντιχρίστου θα «Πενθεί η γη και η θάλασσα, διότι αποτόμως διεκόπη η φωνή της ψαλμωδίας και της προσευχής από τα στόματα των ανθρώπων. Πενθούν και όλαι αι Εκκλησίαι του Χριστού με μέγα πένθος, διότι έπαυσεν η υπηρεσία του αγιασμού και της τελέσεως του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας» [1].
Κλείνοντας το παρόν πόνημα που ως σκοπό έχει τον προβληματισμό όλων των Ορθοδόξων περί του διωγμού που υφίσταται η Εκκλησία του Χριστού λόγω των αντίχριστων νόμων που περιορίζουν τη αγιαστική δράση των αγίων του Θεού δια των ιερών λειψάνων τους, καταθέτουμε ένα θαύμα κατά πάντα διδακτικό, που έχει σχέση με το κομμάτιασμα ή καλύτερα τη διαίρεση τμήματος αγίου λειψάνου. Προσκυνητές από το νησί της Λέσβου φτάνουν λόγω αποκλεισμού στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης εις την ιερά Μονή της Αγίας Σοφίας της Κλεισούρας. Η είδηση για το άγιο μαντήλι της Γερόντισσας έφερε αυτούς στην κατ΄ οίκον εκκλησία της γιαγιάς από την Πτολεμαΐδα. Στο τέλος της διπλής παράκλησης η γιαγιά κατά συνήθεια έθεσε για προσκύνημα τίμια λείψανα αγίων που έχει στην κατοχή της. Όταν ονομάτισε το όνομα ενός εξ αυτών ο ιερέας και συν αυτώ συνταράχτηκαν. Χρόνια ολόκληρα ο ιερέας έψαχνε να βρει τμήμα λεπτόν από τον άγιο του χωριού, μα πουθενά. Και τώρα γονατιστός παρακαλεί τη γιαγιά να του δώσει έστω και λίγο οστούν, ελάχιστο σώμα του Αγίου Κωνσταντίνου εξ Αγαρηνών. Εδώ αδελφοί μου αξίζει να μείνουμε στην απάντηση της γιαγιάς: “Και ποια είμαι εγώ που θα κόψω το σώμα του Αγίου; Αδύνατον!” Η παράκληση των πιστών ταξιδιωτών εντείνεται και ο Θεός φωτίζει. “Να κάνουμε προσευχή κι ό,τι πει ο Άγιος”, είπε η γιαγιά. Και τότε, εν μέσω προσευχής όλοι οι παρόντες άκουσαν έναν ήχο κρότου, «κρακ»! Το οστούν είχε διαιρεθεί στα δύο! Πανευτυχείς οι Λέσβιοι πήραν το ένα τμήμα στο τόπο τους. Ο μετανάστης άγιος που μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη επιστρέφει στον οικείο τόπο, εντός του ομώνυμου Ιερού Ναού του χωριού του.
Αλήθεια εν Χριστώ αδελφοί, ποιος μπορεί να ζυγίζει το έγκλημα αυτό κατά του ανθρώπινου προσώπου, της εικόνος του Θεού; Αν η γιαγιά δεν ετόλμησε να βάλει τα χέρια της επάνω εις το σώμα του αγίου και να το διαμελίσει, πώς οι ιατροί μας και το νοσηλευτικό προσωπικό διαμελίζουν ζωντανούς ανθρώπους, ασθενείς μεν αλλ’ ζωντανούς; Αλλ’ ιδού και ο δίκαιος μισθός τους. Ας λάβουν πρώτοι το δήθεν σωστικό εμβόλιο…
Όσο για την στάση της επίσημης διοικούσης Εκκλησίας υπέρ των μεταμοσχεύσεων, κλείνω το στόμα μου αδελφοί, χάρη Χριστουγέννων.
Καλή Θεία Λειτουργία άνευ πειρασμού. Αμήν!
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Πτολεμαΐδα 19 Δεκεμβρίου 2020
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ – (Ο ΕΞ ΑΓΑΡΗΝΩΝ)
«Σε νέα ανάκριση, που τον οδήγησαν, φώναζε ο άγιος: «Ω ηγεμών, άμποτε να εγνώριζες και συ το συμφέρον της ψυχής σου και να εγινόσουν χριστιανός». Ο ηγεμών μην υποφέροντας «την ύβριν» διέταξε να τον απαγχονίσουν και να τον θάψουν στα τουρκικά μνήματα εξακολουθώντας να θεωρεί τον άγιο σαν μωαμεθανό, αλλά και για να μη τον πάρουν οι χριστιανοί και τον τιμήσουν σαν άγιο.
Μαρτύρησε στις 2 Ιουνίου του 1819.
Το Άγιον Όρος έστειλε μοναχούς στο Αϊβαλί να μάθουν λεπτομέρειες για τα βασανιστήρια, που υπέφερε ο άγιος, για να τα καταγράψουν. Έπειτα οι ίδιοι πήγαν στην Κωνσταντινούπολη και κατόρθωσαν να εξαγοράσουν τα φορέματα, που φορούσε κατά τοΝ μαρτυρικό θάνατο ο άγιος. Αυτά βρίσκονται στο Άγιον Όρος, στα Καυσοκαλύβια και πολλοί άρρωστοι, που τα έφεραν επάνω τους ζητώντας την πρεσβεία του Αγίου, βρήκαν την υγεία τους.» [2].
- [1] “ΙΔΟΥ ΕΡΧΟΜΑΙ ΤΑΧΥ”, ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΠΑΥΛΙΤΤΟΥ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ “Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ”, ΑΘΗΝΑΙ (1976), σελ. 36
- [2] https://www.pigizois.gr
