«Eι γαρ και η αίσθησις σοι
τούτο υποβάλλει, αλλά η πίστις σε βεβαιούτω»
(Αγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων – Δ΄ Μυσταγωγική
Κατήχηση)
«Για το Σώμα και το Αίμα του Χριστού»
Αναμφίβολα,
η Πίστη εις την αλήθεια της Ορθοδοξίας δέχεται (σήμερα) έντονη νεο-ταξική επίθεση
– κακοποίηση.
Να
θυμηθούμε, ότι «Πίστη είναι να θεωρούμε πραγματικά εκείνα που ελπίζουμε και
βέβαια εκείνα που δεν βλέπουμε», σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο (Εβρ. 11, 1).
Η Ορθόδοξη Πίστη διακρίνεται από κάθε ιδεαλιστική φιλοσοφία και από κάθε θρησκεία, διότι είναι Αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο. Παρά την γνωσιολογική πρόοδό του ο άνθρωπος, δεν «κατάφερε» να λύσει (ακόμα) το πρόβλημα της πρώτης αρχής, της πρώτης αιτίας των πάντων. Γι’ αυτό και δεν δικαιολογείται καμία θεοποίηση της επιστήμης εις βάρος της Πίστεως.
Μέχρι
σήμερα (21ος αιώνας) δεν εδραιώθηκε επιστημονικά η θέση (υλιστική)
του Πόλιτσερ, ότι: «η πίστη είναι εχθρός της γνώσης. Επιστήμη και πίστη είναι
πράγματα αντίθετα» (Στοιχειώδεις αρχές της φιλοσοφίας).
-
Ο Μ. Αθανάσιος, τόνισε: «Θεός που γίνεται καταληπτός δεν είναι Θεός» (P.G.
28, 597).
-
Ο Κλήμης Αλεξανδρείας συμπλήρωσε: «ο Θεός δεν είναι επιστημονικός γιατί είναι
αναπόδεικτος» (P.G. 8, 1365 A).
Oι επιστήμονες έχουν καταλάβει (θετικά ή αρνητικά), ότι είναι αδύνατο
γεγονός ο εγκλεισμός του Θεού στα όρια του επιστητού!
Οι
εξελικτικοί (περί ζωής) συνηθίζουν να συναγάγουν συμπεράσματα από μια
μονοδιάστατη θεώρηση του Δαρβίνου, ο οποίος (όμως) δεν είχε άρνηση στην ύπαρξη του
Θεού. Παράδειγμα δημιουργίας, μη δικαιολογήσιμης (απόλυτα) εξελικτικά, το
πολυστρώματο και πολυμερές γεγονός της δημιουργίας του Ανθρώπου, που
εμπεριέχεται στα λόγια του Χριστού, ως συμπυκνωμένη Απολογητική (διαχρονική)
μαρτυρία απέναντι στην άρνηση, αθεΐα.
Ο
Κύριος με απόλυτη κατηγορηματικότητα, τόνισε – αποκάλυψε:
-
«ουκ ανέγνωτε ότι ο ποιήσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς (Ματθ. 19,
4).
-
«από δε αρχής κτίσεως άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς ο Θεός» (Μαρκ. 10, 6-7).
Οι
σωματικές διαφορές των δύο φύλλων, Ανδρός και Γυναικός, που είναι γνωστές,
είναι ταυτόχρονα (εν πολλοίς) και συμπληρωματικές.
Μόνη,
η όποια «εξέλιξη», μήπως είδε σε εικόνα ή σε σχέδιο ή σε φυσική κατάσταση την
ανθρώπινη υποστατική συμπληρωματικότητα των φύλων και προχώρησε στην εκτέλεσή
τους; Άραγε ποιον (πρώτα) εξελικτικά δημιούργησε; Τον άνδρα, την γυναίκα ή
ταυτόχρονα και τους δυο.
Σ’
όλες τις περιπτώσεις (δυνατές) η μακροχρόνια εξέλιξη έπρεπε να έχει «κατά νου»
στην δημιουργία του ενός φύλου τις ιδιαίτερες συμπληρωματικές ανατομικές
ιδιότητες – διαφορές του έτερου φύλου, που δεν υπήρχε ακόμη: Παράδειγμα η
λειτουργία της αναπαραγωγής σ’ όλη την κλίμακα των ειδών.
Η
ύπαρξη δύο φύλων αποτελεί μεγίστη απόδειξη της ύπαρξης (ως προϋπόθεση)
λογικότητας, ενός δηλ. σοφού σχεδιαστού – βιολόγου – μηχανικού – χημικού κλπ…
Θαυμαστός ο Θεός εν τοις έργοις Αυτού!
Ο
Άγιος Κύριλλος στην Δ΄ Μυσταγωγική Κατήχησή του περί «Σώματος και Αίματος του
Χριστού», υπογραμμίζει τις ανθρώπινες δυσκολίες της μεταπτωτικής αντικειμενικής
αισθήσεως, προβάλλοντας ως βεβαιότητα την Πίστη στα λόγια του Χριστού.
Γράφει αναλυτικά: «Εν τύπω γαρ άρτου δίδοταί σοι το σώμα, και εν τύπω οίνου δίδοταί
σοι το αίμα, ίνα γένη, μεταλαβών σώματος και αίματος Χριστού, σύσσωμος και
σύναιμος Χριστού… Μη πρόσεχε ουν ως ψιλοίς των άρτω και τω οίνω∙ σώμα γαρ και
αίμα (Χριστού) κατά την δεσποτικήν τυγχάνει απόφασιν. Ει γαρ και η αίσθησις
σοι τούτο υποβάλλει, αλλά η πίστις σε βεβαιούτω».
Υπάρχει
(όχι τυχαία) μία σύζευξη (πίστεως - θεολογίας) μεταξύ των Πατέρων της
Εκκλησίας. Παράδειγμα, ο Αγ. Κύριλλος και ο Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, που έχουν
μια ενοποιητική θεώρηση περί της ανθρωπίνης (μεταπτωτικής) αισθήσεως.
Στο
βιβλίο «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», ο Αγ. Αυγουστίνος γράφει: «Η αίσθησις!...
Ποιος ημπορεί να μου εξηγήση αυτό το μυστήριον που υπάρχει εντός μου, την
αίσθησιν;
Τι
είναι κόλασις; Αίσθησις άνευ του Θεού Λόγου, αίσθησις εκ της οποίας εξεδιώχθη ο
Θεός. Και τι είναι Παράδεισος;
Αίσθησις
του Θεού, αίσθησις ανακραθείσα μετά του Θεού και πληρωθείσαι υπό του Θεού
Λόγου» (Σελ. 33). Βλέπε και «Αίσθησις εν τω Θεώ», του Αγ. Ισαάκ του Σύρου,
Λόγος 88).
1ο
Σχόλιο:
Σύμφωνα με τον Αγ. Κύριλλο, η αρμόδια και ικανώτερη πνευματική δύναμη για τη
ρύθμιση και διεύθυνση της Εκκλησιαστικής ζωής είναι η Πίστις, διότι αυτή
αποτελεί τη βάση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, το κέντρο αυτό της όλης
λατρευτικής ζωής της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Σ’
όλη την περίοδο «Κορονοϊός», καμία Ποιμαντορική θέση των σημερινών (οικουμενιστών)
επισκόπων δεν ανέδειξε, ως κριτήριο αληθείας – ζωής, την Πίστη. Αντίθετα,
διακήρυξαν (έμπρακτα) την «επιστημονική» οργάνωση της λατρευτικής ζωής, ως
παράρτημα Κρατικής υπηρεσίας! «Ει γαρ και η αίσθησίς σοι τούτο υποβάλλει, αλλά
η πίστις σε βεβαιούτω», ελέγχει (διαχρονικά) ο Αγ. Κύριλλος, ως φωνή της
Εκκλησίας.
Η
λοιμοξιολογική αίσθηση – υποβολή έκλεισε Ι. Ναούς, εισήγαγε τον φόβο – μάσκα
στην λατρεία, συκοφάντησε τη Θ. Κοινωνία, δίχασε τους Ορθοδόξους και εκδίωξε
την πίστη, την μόνη βέβαια βεβαιότητα!
Η
διοίκηση της Εκκλησίας επορεύθη στην τρέχουσα περίοδο «Κορονοϊός» καθ’ υποβολήν
αισθήσεως και όχι με την βεβαιότητα της Πίστεως.
2ο
Σχόλιο:
Στο «ΤΑΜΕΙΟ» της λέξεως «ΠΙΣΤΙΣ» εμπεριέχονται και αγώνες υπέρ της Ορθοδοξίας.
Ο
Αγ. Κύριλλος τρεις φορές εξορίσθηκε υπέρ της ορθοδοξίας, γι’ αυτό και το έργο
του αναγνωρίσθηκε από την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο (381). Οι σημερινοί επίσκοποι
επειδή έχουν διαστείλει δραστικά το θεολογικό βίωμά τους από την ορθοδοξία στη
«σύνοδο» της Κρήτης, γι’ αυτό δεν παρακινούνται (ως όφειλε) εσωτερικά σε άμεσες
ή έμμεσες απαντήσεις στις νέο-ταξικές επιθέσεις εναντίον της Ορθοδόξου
Εκκλησίας.
Κλείνοντας
να υπογραμμίσουμε τα λόγια του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης: «Ειδότα σαφώς ως εν ω
πίστις ευσεβείας και βίος άμεμπτος, εκεί και Χριστού πάρεστι δύναμις, ενώ δε
Χριστού πάρεστι δύναμις, εκεί κακίας πάσης φυγή και του ληστεύοντος την ζωήν
ημών θανάτου».
Μετάφρασις: «γνωρίζοντας καλά
ότι όπου υπάρχει ευσεβής πίστη και βίος άμεμπτος, εκεί βρίσκεται η δύναμη του
Χριστού, εκεί δεν υπάρχει καμία κακία ούτε ο θάνατος που ληστεύει τη ζωή μας»
(Περί του κατά Θεόν σκοπόν» Ε.Π.Ε. 8).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
