Η νέα εκκλησιολογία της «σκασίλας» και της «εγγάμου γυναικός»
«Αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας: η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της από τέτοιου είδους αγάπες, που ως σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν.»
(Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
Αγαπητοί αδελφοί,
πέρασαν 54+1 χρόνια από τότε που ο σεβαστός πατέρας Χαράλαμπος Βασιλόπουλος (ο ιδρυτής της «Πανελληνίου Ορθοδόξου Ενώσεως» και θεμελιωτής του τυπογραφείου του «Ορθοδόξου Τύπου») έλαβε γράμμα από τον άγιο μοναχό Παΐσιο τον Αγιορείτη. «Πιστεύω ότι θα κάμετε αγάπην και θα το χρησιμοποιήσετε δια μέσου του θρησκευτικού σας φύλλου», σημείωνε ο Μοναχός και εξηγούσε τον λόγο της αποστολής «Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα, επόνεσα και εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω και ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός μοναχός), δια να χρησιμοποιηθή και αυτό, έστω και για μια βελονιά, δια το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέρας μας.» [1+].
Η παραπάνω εισαγωγική πρόταση του αγίου Μοναχού αποκαλύπτει ενώπιον των οφθαλμών μας το μέτρο εκείνο με το οποίο θα πρέπει να μετρήσουμε εαυτούς και αλλήλους για να δούμε εν τέλει ποιος από εμάς (είτε Πατριάρχης, είτε Αρχιεπίσκοπος, είτε Επίσκοπος, είτε απλός κληρικός είτε μοναχός είτε λαϊκός) φέρει αξίως το όνομα «Χριστιανός», είναι δηλαδή γνήσιο τέκνο της ορθόδοξης Εκκλησίας μας.
Ο μεγάλος σάλος
Εν πρώτοις ο φωτισμένος Μοναχός κάνει λόγο για «μεγάλο σάλο» που γίνεται μέσα στα όρια της Εκκλησίας μας «εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα». Και ποιος είναι αυτός ο μεγάλος σάλος; Είναι τα σχίσματα των (Ορθοδόξων Ανατολικών) Εκκλησιών. Αυτά είναι «το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέρας μας»!
Αλήθεια, ποιος από εμάς (που γνωρίζει τον μεγάλο σάλο των σχισμάτων που έγιναν και γίνονται εις την Εκκλησίαν μας, εξαιτίας των ποικίλων φιλενωτικών κινήσεων από Μελετίου Μεταξάκη έως του νυν Πατριάρχη Βαρθολομαίου) πονάει;
Αλήθεια, ποιος από εμάς (που βλέπει τον μεγάλο σάλο των σχισμάτων που έγιναν και γίνονται εξαιτίας α) των ψηφισμάτων της ψευδοσυνόδου της Κρήτης, της μετονομασίας δηλαδή όλων των αιρετικών ομολογιών σε χαριτωμένες «Αδελφές Εκκλησίες» β) των στενών εκκλησιαστικών επαφών - κατά την Θεία Λειτουργία - του νυν Πατριάρχου Βαρθολομαίου μετά του Πάπα, και γ) των σχισματογενών «Κακοκεφάλων», που απλόχερα μοιράζει ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος με μόνη την υπογραφή του) πονάει και προσεύχεται;
Αλήθεια, ποιος από εμάς, που βλέπει τις ενωτικές προετοιμασίες για το 2025 πονάει, προσεύχεται και επιπλέον ετοιμάζει κάποιο είδος «δημόσιας κλωστής» ώστε ν’ αποφευχθεί μια αναβίωση του «1054», δηλαδή ένα σχίσμα ακόμα;
Αλήθεια, ποιος από εμάς πονάει, προσεύχεται και ενεργεί υπέρ μετανοίας του νυν Πατριάρχη μας και των συν αυτώ (φιλοδιασπαστικών εν Χριστώ αδελφών μας);
Μήπως τελικά η εκκλησιολογία της σκασίλας (αδιαφορίας) έχει μολύνει και πολλούς από εμάς;
Η Πατριαρχική εκκλησιολογία της «σκασίλας»
«Αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας: η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της…» (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
Χάριν ιστορίας να μνημονεύσουμε εν τάχει τον μνημειώδη λόγο περί σκασίλας του νυν Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
«Μιλώντας σε εκδήλωση της Αρχιεπισκοπής Αμερικής… ενώπιον επιφανών μελών της ομογένειας, ο κ. Βαρθολομαίος… Μίλησε για αγνώμονα συμπεριφορά της ρωσικής εκκλησίας προς το οικουμενικό πατριαρχείο – τη μητέρα εκκλησία» [2].
Μεταξύ άλλων είπε: «(…) επιθύμησαν οι Ουκρανοί αδελφοί μας να έχουν τη δική τους εκκλησία και να μη υπάγονται στη Μόσχα, να μην εξαρτώνται από την Μόσχα, να μην καταδυναστεύονται από τη Μόσχα. Το κάναμε (ενν. την αναγνώριση της Ουκρανικής εκκλησίας ως αυτοκέφαλης) με αίσθημα ευθύνης έναντι της ιστορίας και έναντι της Ουκρανίας και των κατοίκων της. Θύμωσαν και έκοψαν την κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Έβγαλαν το όνομα (μου) από τα δίπτυχα και δεν με μνημονεύουν. Σκασίλα μου» [2+].
Αλήθεια, ποιος θα μπορούσε να μετρήσει τα σχίσματα εντός των ορθοδόξων Εκκλησιών εξαιτίας των φιλενωτικών κινήσεων από Μελετίου Μεταξάκη έως του νυν Πατριάρχη μας (ο οποίος με «αίσθημα ευθύνης» έναντι της ιστορίας των σχισμάτων εν τη Εκκλησία συγκάλεσε την δήθεν «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» της Κρήτης, φροντίζοντας να σβήσει από τον αρχικό κατάλογο των θεμάτων της το παλαιοημερολογίτικο ζήτημα, μάλλον λόγω της «σκασίλας» του για την ειρήνη και την αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών!);
Αδελφοί,
Τον καιρό εκείνο (Ιανουάριος 1969) ο άγιος Παΐσιος ευχόταν: «να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν, δια να γίνη πρώτον η ένωσις αυτών των «εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών και κατόπιν ας γίνη σκέψις δια την ένωσιν μετά των άλλων “Ομολογιών”, εάν και εφ' όσον ειλικρινώς επιθυμούν να ασπασθούν το Ορθόδοξον Δόγμα» [1+].
Σήμερα, επτά χρόνια μετά την «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» της Κρήτης (όπου η βοή του κοινού Ποτηρίου Ορθοδόξων - Κακοδόξων ηχεί ως άλλη «ευχή» που υποχρεωτικά πρέπει να ευοδωθεί), ας ευχηθούμε, να δώσει ο Θεός μετάνοια στον άσωτο Πατριάρχη μας κ. Βαρθολομαίο, μα και τον φωτισμό Του σε όλους εκείνους που βγήκαν για την αγάπη του Ιησού Χριστού από τα χαρακώματα της σκασίλας και αγωνίζονται εν αγάπη και αληθεία, δημόσια και με παρρησία για «να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών», αμήν!
Η εκκλησιολογία της «εγγάμου γυναικός»
Έχοντας υπόψη τον περί εκκλησιολογίας λόγο του αγίου Παϊσίου: «Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει. Δεν είναι Ναός, που χτίζεται από πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός.» [1+], αλλά και του π. Αθανασίου: «Ό,τι λέμε για τον Χριστό, για την Παναγία μιλάμε! Γιατί αυτό το θεωμένο σώμα του Χριστού, είναι το σώμα της Θεοτόκου, που είναι η Εκκλησία» ερχόμαστε στην, δια συμβόλων, Σταμούλιο εκκλησιολογία, που δεν είναι άσχετη με την νέα εκκλησιολογία της σκασίλας των μεταπατερικών θεολόγων που απεργάζονται την αποδόμηση των δογμάτων και την απομυθοποίηση των δογματικών διαφορών μεταξύ των λεγομένων «Αδελφών Εκκλησιών». Σκασίλα τους αν πληθαίνουν και βαθαίνουν τα σχίσματα εν τη Εκκλησία. Αυτοί οι «φιλενωτικοί» (π.χ. Βαρθολομαίος, Σταμούλης, Ελπιδοφόρος Αμερικής, Ιγνάτιος Βόλου, Ζηζιούλας ο θεολόγος) για ένα μόνο πράμα σκάνε∙ να εδραιώσουν μιαν άλλη εκκλησιαστικού τύπου Βασιλεία επί της γης, Παγκόσμια-Οικουμενική (άκρως Ερωτική και Θανατηφόρα)!
Στο βιβλίο του «Έρως και Θάνατος», ο κ. Σταμούλης, ο τόσο «σκασμένος» (καταθλιβόμενος από την Αειπάρθενο Παναγία), γράφει: «εντός της Ορθόδοξης πνευματικότητας,.. κυριαρχεί πλέον σχεδόν ολοκληρωτικά, και ως εκ τούτου καταθλιπτικά, η συνήθεια, προκειμένου να μιλήσει κανείς για τη μητέρα του Θεού, να χρησιμοποιεί τον όρο ‘‘Παρθένος ’’… Η παρθενία είναι μια δευτερεύουσα πραγματικότητα… Θα τολμούσα έτσι να πω, ότι η παρθενία είναι ένα εργαλείο…
Και νομίζω, ότι μια τέτοια εξήγηση μας επιτρέπει να πούμε και το κατά τα άλλα ‘‘αιρετικό’’, πως εάν δεν υπήρχε η ανάγκη ενός εξωτερικού ‘‘συμβόλου’’, που θα απεδείκνυε τη θεοπρέπεια του μυστηρίου – την ανθρωποπρέπεια έτσι κι αλλιώς απεδείκνυε η παρουσία της Μαρίας - ο Χριστός θα μπορούσε να γεννηθεί και από μια έγγαμη γυναίκα»’’ [3].
Αλήθεια, η εκκλησιολογία της «σκασίλας» δεν έχει μολύνει και πολλούς λαϊκούς (πανεπιστημιακούς θεολόγους και άλλους γνωστικούς);
Αλήθεια πώς είναι δυνατόν να μη θυμώσουμε εν Χριστώ και να μην περικόψουμε την (εκκλησιαστική) κοινωνία με τους μεταπατερικούς (κληρικούς και λαϊκούς) θεολόγους όταν τους γίνεται γνωστό, π.χ. ότι: «Ο άγιος Επιφάνιος Κύπρου στο έργο του Κατὰ Αἰρέσεων θέτει ρητορικά το ερώτημα για το ποιος, ιστορικά, έχει τολμήσει να ονομάσει Μαρία την αγία και να μην προσθέσει «τὸ παρθένος». Τονίζει, αυτολεξεί: «Τὶς ποτε, ἤ ἐν ποίᾳ γενεᾷ τετόλμηκε καλεῖν τὸ ὄνομα Μαρίας τῆς ἁγίας, καὶ ἐρωτώμενος οὐκ εὐθὺς ἐπήνεγκε τὸ, Παρθένον; [...] Καὶ τῷ μὲν Ἀβραὰμ προσετέθη τὸ ‘‘φίλος Θεοῦ’’ καὶ οὐ διαλυθήσεται ‧τῷ δὲ Ἰακὼβ, τὸ ‘‘Ἰσραὴλ’’ καλεῖσθαι, καὶ οὐκ ἀλλοιωθήσεται ‧καὶ τοῖς ἀποστόλοις, τὸ ‘‘βοαναργὲς’’, τουτέστιν υἱοὶ βροντῆς, καὶ οὐκ ἀποκαταλειφθήσεται ‧καὶ τῇ ἁγίᾳ Μαρίᾳ τὸ Παρθένος, καὶ οὐ τραπήσεται» [3+], κι αυτοί απαντούν «Σκασίλα μου»;
Ας ευχηθούμε λοιπόν για μία ακόμη φορά , να δώσει ο Θεός τον φωτισμό Του σε όλους μας και στον κ. Σταμούλη, ώστε να βγούμε το δυνατόν γρήγορα από τα χαρακώματα της σκασίλας. Ειδική ευχή και προσευχή προς τον Φιλάνθρωπο Θεό, ας γίνουν τα λόγια τούτα του π. Αθανασίου Μυτιληναίου: «η Εκκλησία (συμπλέκεται) με το πρόσωπο της Θεοτόκου… η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η Επιτομή της Εκκλησίας. Συνεπώς, παν ό,τι “κατηγορείται”, αναφέρεται, στην Εκκλησία, στην Θεοτόκο κατηγορείται. Δηλαδή “αναφέρεται”. Και παν ό,τι κατηγορείται στον Χριστό, στην Θεοτόκο κατηγορείται. Ό,τι λέμε για την Εκκλησία, για την Παναγία μιλάμε. Ό,τι λέμε για τον Χριστό, για την Παναγία μιλάμε!» [4]…
Αλήθεια, ό,τι λέγει ο κ. Σταμούλης για «τον Χριστό» και για την «έγγαμη γυναίκα», τι σχέση έχει με την ορθόδοξη Εκκλησιολογία, δηλαδή με το Σώμα του Ιησού Χριστού (με τον μονογενή υιό της Αειπαρθένου Θεοτόκου Μαρίας), δηλαδή με την μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν Του;
Αλήθεια, ό,τι λέγει ο Έλληνας οικουμενιστής θεολόγος περί «εγγάμου γυναίκας», μήπως περιγράφουν (συμβολικά) το νέο Οικουμενικό δόγμα των «Αδελφών Εκκλησιών»;…
Συμπεράσματα
Α΄. Σκοπός των Οικουμενιστών Πατριαρχών και σύγχρονων πτυχιούχων θεολόγων, είναι: η Ορθόδοξη Οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της… Η διάλυση-αποδόμησή της με τα σχίσματα των Εκκλησιών (απώλεια σκανδαλισμένων ψυχών) και όχι η ένωση (απώλεια νεκρών-σκανδαλοποιών).
Β΄. Δεν πρέπει εμείς οι Ορθόδοξοι να «σκάμε», δηλαδή να αποθαρρυνόμαστε και να απογοητευόμαστε. Διότι, «Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χρίστου και Αυτός την κυβερνάει.» (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης). Το πηδάλιο της Εκκλησίας δεν το κρατάει ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ούτε ο θεολόγος Σταμούλης, αλλά ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο σαρκωθείς για την ημών σωτηρία «εκ Πνεύματος άγιου και Μαρίας της Παρθένου».
Γ΄. «Ας ευχηθούμε όλοι να δώση ο Θεός την χάριν Του και ο καθένας μας ας βοηθήση με τον τρόπον του δια την δόξαν της Εκκλησίας μας.»
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Πτολεμαΐδα 22-1-2023
Σημειώσεις-Παραπομπές
[1] ‘’«Γράμμα από τον Αγ. Παΐσιο» (Επιστολή του Γέροντα σε ιερέα)’’, https://imml.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2097:gramma-apo-ag-paisio&catid=123&Itemid=620
[2] ‘’Βαρθολομαίος: «Σκασίλα μου» αν δεν με μνημονεύει η Ρωσική Εκκλησία’’ ,https://www.vimaorthodoxias.gr/oikoumeniko-patriarxeio/vartholomaios-skasila-moy-an-den-me-mnimoneyei-i-rosiki-ekklisia/?print=print
[3] ‘’Περί Παρθενομάχου «θεολόγου»’’, https://www.romfea.gr/images/article-images/2019/10/romfea/ag.dimitrios_eorti/gia_stamouli.pdf
[4] «Η Υπεραγία Θεοτόκος μέσα από τον 44ο Ψαλμό», https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/pneymatika-ofelima/7029388_p-athanasios-mytilinaios-i-yperagia-theotokos-mesa-apo-ton-44o
