 | ||
«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38)
ΜΕΡΟΣ Γ΄
Σήμερα, ο οικουμενισμός προωθεί σε πλανητική επέκταση τη διάδοση της δυτικής τεχνικής της «αγάπης» στο όνομα του Χριστού. Αυτή, βέβαια, η μορφή αγάπης δεν θέτει φραγμό στην (υλιστική) καταναλωτική όρεξη της παγκοσμιοποίησης.
Είδαμε (πρόσφατα, σχετικά) και στο Ελληνικό Κοινοβούλιο το πανδαιμόνιο των «αγαπητικών» αξιών της παγκοσμιοποίησης με την ψήφιση του νόμου περί «γάμου» ομοφυλοφύλων.
Με τα «αγαπητικά» κριτήρια των «μορφωμένων» οικουμενιστών επισκόπων, οι χαρακτηρισμοί του Αγίου Ιγνατίου για τις αιρέσεις είναι απαράδεκτες!...
Εμείς, χαρτογραφώντας την ερμηνευτική πορεία της σκέψης των Αγίων Αποστόλων και των Πατέρων περί ποιμένων και αιρέσεων (στο κατά Ιωάν. 7-13), υπογραμμίζουμε (επιλεκτικά) σε βραχείς αναφορές τα εξής σημαντικά.
Α) Από τις Αποστολικές Διαταγές (Για τους αιρετικούς – ΣΤ, V, 5)
α) «Φευκτέοι γαρ εισίν ως αληθώς οι βλασφημούντες θεόν∙ οι μεν γαρ πλείστοι των ασεβών άγνοιαν έχουσιν θεού, ούτοι δε κακόνοιαν ως θεομάχοι νοσούσιν∙ εκ γαρ της κακίας των αιρεσιωτών «εξήλθεν μόλυσμα επί πάσαν την γην», ως φησίν Ιερεμίας ο προφήτης (Ιερ. 23, 15)».
β) «Τους αθέους αιρεσιώτας αμετανοήτως έχοντας διαστείλαντες αφορίσατε από των πιστών και της εκκλησίας του Θεού εκκηρύκτους ποιήσατε, και παραγγείλατε τοις πιστοίς παντοίως αυτών απέχεσθαι και μήτε λόγω μήτε προσευχαίς κοινωνείν αυτοίς∙ «ούτοι γαρ εισίν αντίδικοι και επίβουλοι της Εκκλησίας, οι διαφθείροντες το ποίμνιον και μολύνοντες την κληρονομίαν…» (ΣΤ΄, XVIII, 3-5).
γ) «Επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον αφοριζέσθωσαν∙ ει δε και επέτρεψαν αυτοίς ως κληρικοίς ενεργήσαι τι, καθαιρείσθωσαν» (Αποστολικός Κανών ΜΕ΄).
δ) «Να φεύγετε τους ποιμένες που διαφθείρουν και να μη λέγετε ότι εγώ είμαι πρόβατο και όχι ποιμένας» (Αποστολικές Διαταγές – Β΄, ΧΙΧ).
1ο Σχόλιο
Υπογραμμίζουμε εκ των ανωτέρω ενοτήτων τα εξής:
1) «Εκ γαρ της κακίας των αιρεσιωτών “εξήλθε μόλυσμα επί πάσαν την γην”».
2) Για τους αιρετικούς που δεν μετανοούν, συνιστά η Αποστολική Διαταγή:
I) «αφορίσατε από των πιστών και της Εκκλησίας του Θεού»
ii) «παραγγείλατε τοις πιστοίς παντοίων αυτών απέχεσθαι»
iii) «μήτε προσευχαίς κοινωνείν αυτοίς»
3) Τους χαρακτηρίζει (η Αποστολική Διαταγή) ως:
Iv) «επίβουλους της Εκκλησίας»
v) «διαφθείροντες το ποίμνιον»
vi) «μολύνοντες την κληρονομίαν»
Ουσιαστικά , ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος αναπτύσσει (εφαρμόζει) στο έπακρο τις Διαταγές των Αποστόλων.
Αντίθετα, τα κύρια χαρακτηριστικά της σύγχρονης «επισκοπικής» ποιμαντικής, είναι η «συνοδική» κατοχύρωση των αιρέσεων.
Στο Χρονολόγιο των θεμάτων της «Ακαδημίας θεολογικών σπουδών – Βόλου», γίνεται συστηματική ανατοποθέτηση έναντι των αιρέσεων, γι’ αυτό και οι τιμητικές διακρίσεις – αναφορές σε Ζηζιούλα και Νησιώτη, «κορυφαίων» οικουμενιστών φιλοσόφων (τέλος σχολίου).
Η Εκκλησιαστική Ιστορία – Θεολογία δεν καταπίνει, όμως, τις σωστικές τοποθετήσεις (επί των αιρέσεων) των Πατέρων, οι οποίες σε διατηρούν στα πραγματικά όρια της Εκκλησίας.
Παράδειγμα ο Μ. Βασίλειος, ως έχων (πιστεύω) πρωτείο αντιαιρετικού βίου – διδασκαλίας.
Στην Επιστολή του (28), προς «την Εκκλησία Νεοκαισαρείας Παραμυθητική», γράφει:
«Νυν εν καιρώ των εκείνου (του αποθανόντος επισκόπου) φωνών υπομνήσθητε, ός, εκκλησιάζων υμίν αεί διεστέλλετο∙ “Βλέπετε, λέγων, τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτας”. Πολλοί οι κύνες. Τι λέγω κύνες; Λύκοι μεν ουν βαρείς, εν επιφανεία προβάτων το δολερόν υποκρύπτοντες, πανταχού της οικουμένης το Χριστού ποίμνιον διασπώσιν. Ους φυλακτέον υμίν εγρηγορικού τινός ποιμένος επιστασία» (Μ. Βασιλείου – Ε.Π.Ε. 3 – Σελ. 152 – 153).
Ερμηνεία: «Τώρα είναι καιρός να ενθυμηθήτε τους λόγους εκείνου, ο οποίος εις τας συναθρίσεις σας δεν έπαυε να σας προτρέπη∙ «Βλέπετε τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτες (Φιλιππ. 3, 2). Πολλοί είναι οι σκύλοι, τι λέγω σκύλοι; Λύκοι άγριοι μάλιστα, κρύπτοντες την δολιότητα με ένδυμα προβάτων, διασπούν το ποίμνιον του Χριστού εις όλα τα σημεία της οικουμένης∙ Πρέπει να προφυλαχθήτε από αυτούς με την επιστασίαν ενός ξυπνητού ποιμένος».
2ο Σχόλιο: Από το ανωτέρω Χρονολόγιο της Πατερικής αντιαιρετικής θεολογίας – εκκλησιολογίας, υπογραμμίζουμε τους χαρακτηρισμούς «κύνας», «κακούς εργάτας», «λύκοι βαρείς», «επιφανεία προβάτων το δολερόν υποκρύπτοντες».
Σήμερα, δυστυχώς, οι «ποιμένες» οικουμενιστές, όχι μόνο ανέχονται τους αιρετικούς ως «εκκλησίες», αλλά συντελούν στη δημιουργία τους, την διάδοσή τους και στην αποδοχή τους (τέλος σχολίου).
Ποιος πράγματι είναι Ορθόδοξος ποιμένας, το επισκοπικό ΔΕΟΝ, το τονίζει ο Μ. Βασίλειος αναφερόμενος στον Επίσκοπο Μουσώνιο, αυθεντικό συνεχιστή του Γρηγορίου του θαυματουργού:
«Απεδήμησεν ένας άνδρας που ολοφάνερα υπερέβαλλεν όλους τους συγχρόνους του εις όλα μαζί τα ανθρώπινα ιδιώματα, έρεισμα της πατρίδος, στόλισμα των Εκκλησιών, στύλος και εδραίωμα της αληθείας, στερέωμα της εις Χριστόν πίστεως, ασφάλεια των οικείων, δυσπολέμητος από τους αντιπάλους, φύλακας των πατρικών θεσμών, εχθρός του νεωτερισμού∙ εδείκνυε δι’ εαυτού την παλαιάν μορφήν της Εκκλησίας, διαμορφώνων σαν εις μίαν ιεροπρεπή εικόνα της αρχαίας καταστάσεως το είδος της υπό την διαποίμανσή του Εκκλησίας, ώστε εκείνοι που εζούσαν μαζί του να νομίζουν ότι ζουν με τους άνδρας που έλαμψαν σαν φωστήρες προ διακοσίων και άνω ετών» (Επιστολή (28) – Ε.Π.Ε. 3, σελ. 149 – «Προς Εκκλησία Νεοκαισαρείας»).
3ο Σχόλιο: Η Επιστολή αυτή έχει γραφτεί το 368. Η αναφορά του Μ. Βασιλείου «Εις τους άνδρας που έλαμψαν σαν φωστήρες προ διακοσίων και άνω ετών, μας τοποθετεί στους Αποστολικούς Πατέρες.
Αντιλαμβανόμεθα, έτσι, την Εκκλησιολογική – πνευματική συνέχεια – συνάφεια του Μ. Βασιλείου με όλους τους τομείς της πνευματικής παραγωγής των Αγίων Αποστόλων και των Αποστολικών Πατέρων, όπως του Αγίου Ιγνατίου – για παράδειγμα (τέλος σχολίου).
Στις ημέρες μας δεν γίνεται, δυστυχώς, μια σοβαρή προσπάθεια (εκ μέρους του πληρώματος) βαθύτερης κατανόησης της διδασκαλίας των Πατέρων.
Αυτή η άγνοια διευκόλυνε, μέχρι τώρα, την εξάπλωση της αιρέσεως οικουμενισμός.
Χωρίς την θεολογική υπεραναπλήρωση, δηλ. χωρίς την έμπρακτη θεολογική φόρτιση από την διδασκαλία των Αγίων: Χρυσοστόμου, Γρηγορίου, Μ. Βασιλείου, Μ. Φωτίου, Μ. Αθανασίου, Αμφιλοχίου Ικονίου, Αγ. Νικολάου, Ι. Δαμασκηνού, Θεοδώρου Στουδίτου, Ιουστίνου Πόποβιτς, Γρηγορίου Παλαμά, Μαξίμου Ομολογητού, Νεκταρίου Πενταπόλεως, Μάρκου Ευγενικού, ο οικουμενισμός δεν αντιμετωπίζεται.
Αυτοί, δηλ. η διδασκαλία τους, φέρνει στο προσκήνιο την απαραίτητη θεολογική – εκκλησιολογική γνώση για την αντιμετώπιση της αιρέσεως.
«Της συμφωνίας της προς τους αγίους φρόντιζε» (Αγ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – «Προς Διάκονο Ήρωνα – Ι, 27) (Συνεχίζεται).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
