ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ ΚΑΙ «ΜΟΛΥΣΜΟΥ»
ΜΕΡΟΣ Β΄
Αγαπητοί,
Ο π. Παΐσιος Παπαδόπουλος πριν από καιρό επεσήμανε στους πιστούς πως ο άνθρωπος που διαστρέφει τα δόγματα της πίστεως ζει και με διεστραμμένο τρόπο, δηλαδή αμαρτωλό, δηλαδή με άνεση δίχως Σταυρό. Πράγματι, ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχει ο πιστός από την επαφή του με αιρετικούς είναι να γίνει όχι μόνο ομόπιστος αυτών αλλά και ομότροπος. Από εκεί θεωρώ πως πηγάζει και ο μολυσμός του πιστού από την αίρεση. Όταν έχεις άλλη πίστη πέρα από την Ορθόδοξη κινείσαι έξω από τα όρια της Εκκλησίας και είναι αδύνατον να καταντήσεις ομότροπος των Αγίων Πατέρων και άγιος, αλλά αντίθετα. Ένα αληθινό παράδειγμα είναι αυτό των προτεσταντών που και ομοφυλόφιλους επισκόπους έχουν αλλά και γυναίκες λεσβίες επισκόπους, κτλ. Έχοντας υπόψη τα παραπάνω επαναλαμβάνω πως καλόν είναι να ορίσουμε τη στενή σχέση της έννοιας του μολυσμού με την αμαρτία και όχι με το δόγμα αλλά και να περιορίσουμε κατά το δυνατόν τη γλώσσα μας όταν ομιλούμε για το «μολυσμό» των πιστών - που είναι τίμιο Σώμα Χριστού - από την αίρεση.
Στο σημείο αυτό - με αφορμή το σκανδαλισμό ορισμένων αδελφών μας - καλόν είναι να θυμηθούμε τα λόγια του αποστόλου Παύλου που γράφει προς τον Τιμόθεο και που έχουν σχέση α) με τον καλό στρατιώτη του Ιησού Χριστού και β) με τον σωστό εργάτη (της ευσεβείας). Ο Παύλος που κακοπαθεί κηρύττοντας το Ευαγγέλιο προτρέπει τον Τιμόθεο να συγκακοπαθήσει και αυτός και όλα να τα υπομένει για χάρη των εκλεκτών. «Συγκακοπάθησε σαν καλός στρατιώτης του Χριστού Ιησού…» (Β΄ Τιμ. 2,3) και πάλι, «Γι’ αυτό όλα τα υπομένω για τους εκλεκτούς, για να πετύχουν και αυτοί τη σωτηρία που υπάρχει στο Χριστό Ιησού μαζί με δόξα αιώνια.» (Β΄ Τιμ. 2, 10). Ο Παύλος αμέσως μετά θα γράψει λόγια που ταιριάζουν στην Κυριακή της Αγίας Τεσσαρακοστής που μας πέρασε, την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. «Πιστός είναι αυτός ο λόγος. Αν πράγματι πεθάναμε μαζί του, μαζί του και θα ζήσουμε. Αν υπομένουμε μαζί του, και θα βασιλέψουμε. Αν θα τον αρνηθούμε, κι εκείνος θα αρνηθεί εμάς. Αν απιστούμε, εκείνος πιστός μένει, γιατί να αρνηθεί τον εαυτό του δεν δύναται» (Β΄ Τιμ. 2, 11-14).
Αδελφοί, ο κίνδυνος από την αίρεση είναι να αρνηθούμε την πίστη του Χριστού. Πώς; Με το να αρνηθούμε πρώτα και κύρια τον τίμιο Σταυρό Του. Ο «μολυσμός» από την αίρεση είναι μία πραγματικότητα που με μαθηματική ακρίβεια κάνει τον άνθρωπο πρώτα ομότροπο κι έπειτα ομόπιστο, δηλαδή πρώτα αρνητή του Σταυρού του Κυρίου κι έπειτα αιρετικό, κακόδοξο. Ο άνθρωπος που κοινωνεί με την ασέβεια των αιρετικών, με τα λόγια και με τα έργα τους, αργά ή γρήγορα θα πάψει να είναι καλός στρατιώτης του Χριστού και καλός εργάτης της ευσεβείας, και όπως γράφει ο Παύλος: «καὶ ὁ λόγος αὐτῶν ὡς γάγγραινα νομὴν ἕξει» (Β΄ Τιμ. 2, 17), δηλαδή, καιο λόγος τους θα καταφάγει και θα εξαπλωθεί σαν γάγγραινα…
Στο σημείο αυτό καλόν είναι να πούμε πως ο κίνδυνος του μολυσμού ορισμένων πιστών που θέλουν να επί-κοινωνούν με την αίρεση και τους αιρετικούς (αλλά και ο κίνδυνος πολλών άλλων άδολων αδελφών μας από τις διεστραμμένες διδασκαλίες αυτών) δεν αφορά όλο το Σώμα της Εκκλησίας αλλά ορισμένα μέλη αυτής!
Ο μολυσμός από την αίρεση που μοιάζει με γάγγραινα,«ὡς γάγγραινα» (Β΄ Τιμ. 2, 17), δενβλάπτει όλο το Σώμα της Εκκλησίας αλλά μόνο τα μέλη που υιοθετούν τρόπους ζωής καιλατρείας των αιρετικών. Έως εκεί! Φυσικά δεν πρέπει εδώ να αγνοούμε τη δράσει των καλών στρατιωτών και εργατών της ευσεβείας που με τα λόγια και τα έργα τους γίνονται αιτία να αγιασθούν - σωθούν όχι μόνον οι παραστρατισμένοι αδελφοί μας αλλά ακόμη και οι αιρετικοί! Προσοχή λοιπόν πρέπει να δώσουμε στα παραπάνω λόγια του Παύλου περί γάγγραινας και μαζί στον λόγο του Ευαγγελίου που λέγει πως αν σε σκανδαλίζει ένα μέλος του σώματός σου να το αποκόψεις και να το πετάξεις μακριά ώστε η ασθένεια να μην μεταδοθεί σε άλλα υγιή μέλη αλλά και σε εμάς του ίδιους, λόγω του ότι ζούμε με αμέλεια για τη σωτηρία μας! «Και εάν το μάτι σου σε σκανδαλίζη και σε παραπλανά εις την αμαρτίαν, βγάλε το και πέταξέ το· είναι καλό για σένα να εισέλθης εις την ζωήν μονόφθαλμος παρά έχων δύο μάτια να ριφθής εις την γέννεαν του πυρός. (Κόψε δηλαδή τον δεσμόν και την επικοινωνίαν με πρόσωπα, που σου είναι μεν πολύτιμα και χρήσιμα σαν το μάτι αλλά σε παρασύρουν εις την αμαρτίαν, διά να αποφύγης έτσι την γέενναν του πυρός και εισέλθης εις την βασιλείαν των ουρανών)»( Ματθ. 18,9).
Αδελφοί, ένα νόμισμα για να μην είναι κάλπικο θα πρέπει τουλάχιστον και οι δύο όψεις του να είναι τυπωμένες. Στην εποχή μετά από τον Χριστό είναι αδιανόητο οι θεολόγοι του καιρού μας να παρουσιάζουν χίλιες εικόνες μολυσμού και καμία αγιασμού! Ο μεγαλύτερος κίνδυνος του ανθρώπου μ.Χ. δεν είναι να χαθεί αλλά να σωθεί, αμήν.
Ο άγιος Νικόδημος τέλος σχολιάζων τη Β΄ προς Τιμόθεον επιστολή και ειδικότερα στο κεφάλαιο 2 τον στίχο 17 [«καὶ ὁ λόγος αὐτῶν ὡς γάγγραινα νομὴν ἕξει»] γράφει: «Ἀκράτητον, λέγει, εἶναι τὸ κακὸν καὶ πλέον ἰατρείαν δὲν δέχεται• ἐπειδὴ οἱ τῶν αἱρετικῶν λόγοι βλάπτουσι καὶ διαφθείρουσι τὸ περισσότερον μέρος τῆς εὐσεβείας, ὡσὰν ἡ γάγγραινα καὶ εἶναιἀδιόρθωτοι• γάγγραινα δὲ, εἶναι ἕνα πάθος καὶ μία πληγή, ὅπου προξενεῖ σαπήλαν εἰς τὸ σῶμα...καὶ κατατρώγει τὰ ὑγιεινὰ μέρη τοῦ σώματος».
Αδελφοί μου, δεν γίνεται στο σώμα της Εκκλησίας να μην υπάρχουν «τὰ ὑγιεινὰ μέρη» αλλ’όμως, όπως συνεχίζει ο άγιος: «τῶν αἱρετικῶν ἡ κακοδοξία, πάντοτε πηγαίνει εἰς τὸ χειρότερονκαὶ γίνεται μεγαλυτέρα πληγή… Διὰ τοῦτο πρέπουν νὰ ἀποφεύγουν οἱ Χριστιανοὶ τούτους καὶπάντας τοὺς αἱρετικοὺς ὡσὰν λοιμοὺς καὶ πανούκλας, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ μὲ αὐτούς...ἀπωλεσθοῦν…», αμήν.
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
