Λόγος περί ακρίβειας και «μολυσμού»
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Ο Ιησούς Χριστός, καθ’ εαυτόν είναι «αμίαντος» (Εβρ. 7, 26), «αγνός» (Α΄ Ιωάν. 3,3), και όπως τονίζει ο αείμνηστος Νικόλαος Σωτηρόπουλος στο βιβλίο του με τίτλο «Ο Άνθρωπος»: «Τα μιάσματα της αμαρτίας δεν έθιξαν καθόλου τον Χριστό. Ο Υιός της Παρθένου είναι απολύτως αγνός. Και ως απολύτως αγνός είνε το πρότυπο της αγνότητος ή καθαρότητος ή αγιότητος. Στο Χριστό πρέπει να αποβλέπωμε εμείς οι μολυσμένοι από την αμαρτία και ακάθαρτοι, και να αγνίζωμε τους εαυτούς μας, για να ομοιάζωμε, όσο μπορούμε περισσότερο, με τον απολύτως αγνό, κατά το λόγο του παρθένου μαθητού, «Οίδαμεν δε ότι εάν φανερωθή, όμοιοι αυτώ εσόμεθα, ότι οψόμεθα αυτόν καθώς εστί. Και πας ο έχων την ελπίδα ταύτην επ’ αυτώ αγνίζει εαυτόν, καθώς εκείνος αγνός εστιν» (Α’ Ιωάν. γ’ 2-3)» (Σελ. 171).
Δηλαδή, «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα του Θεού, αλλ' ακόμη δεν έχει φανερωθή τι θα είμεθα στο μέλλον. Γνωρίζομεν όμως ότι όταν ο Χριστός φανερωθή με όλην αυτού την δόξαν, θα γίνωμεν και ημείς όμοιοι με αυτόν κατά την δόξαν, διότι θα τον ίδωμεν όπως είναι εις όλην του την θείαν δόξαν, η οποία θα είναι και ιδική μας δόξα. Και ο καθένας που έχει και κρατεί σφικτά αυτήν την ελπίδα στον Χριστόν, καθαρίζει και κρατεί τον ευατόν του αγνόν από κάθε αμαρτίαν, όπως και εκείνος είναι ο απόλυτα καθαρός και άγιος».
Έχοντας υπόψη τα παραπάνω καλόν είναι να ορίσουμε και να περιορίσουμε, να ορίσουμε τη στενή σχέση της έννοιας του μολυσμού με την αμαρτία και όχι με το δόγμα αλλά και να περιορίσουμε κατά το δυνατόν τη γλώσσα μας όταν ομιλούμε για το «μολυσμό» των πιστών - που είναι τίμιο Σώμα Χριστού - από την αίρεση. Η γνώμη μου είναι πως σφάλουν όσοι εξετάζουν την υπόθεση αυτή του «μολυσμού» ανεξάρτητα και χώρια απ’ την πραγματικότητα του «αγιασμού» των ορθοδόξων πιστών που πράγματι πιστεύουν ορθά, κρατούν δηλαδή σφικτά «την ελπίδα τους στον Χριστόν» αλλά παρασύρονται από την «κοινή γνώμη», τη γνώμη των πολλών που θεωρούν π.χ. τον πατριάρχη Βαρθολομαίο ως πηδαλιούχο της εκκλησίας του Χριστού ενώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο, τουτέστιν πηδαλιούχος του Οικουμενισμού! Σε μία ευλογημένη συζήτηση με μία εν Χριστώ αδελφή, το όνομα αυτής Σταυρούλα, που συνεχώς αναφερόταν στον μολυσμό μας από την αίρεση της είπα ότι και εγώ μπορώ να σου πω εκατό παραδείγματα μολυσμού, αλλά σου ζητάω, της είπα, να μου μιλήσεις για «αγιασμό». Η απάντηση - απορία της ήταν «τι εννοείς;»…
Αδελφοί θεωρώ μεγάλη αστοχία - στον υπέρ της πίστεως αγώνα - να θέτουμε ως θεμέλιο του αντιαιρετικού αγώνα τον «μολυσμό» από την αίρεση και όχι τον αγιασμό μας από τον Χριστό. Εάν ένας ή δύο, ένας άγιος Μάξιμος και ένας Αναστάσιος μοναχός έμειναν αγνοί και καθαροί από κάθε αμαρτία προσελκύοντας τη Χάρη της Αληθείας, δηλ. του Αγίου Πνεύματος και θωρακίζοντας έτσι τον εαυτό τους νίκησαν τους αιρετικούς μόνο με το Λόγο τους και κράτησαν την πίστη των αγίων Πατέρων μας ανόθευτη, αν και μυριάδες πιστοί παρασύρθηκαν απ’ αυτήν, εάν ένας άγιος Μάρκος στάθηκε με τη Χάρη του Θεού απέναντι σε μυριάδες εχθρούς της αληθείας, τότε πώς είναι δυνατόν η κυρίαρχη ιδέα των αγωνιστών κατά της γνωστής παναίρεσης να είναι ο «μολυσμός» και τα «συγκοινωνούντα δοχεία»; Αλήθεια, είναι και ότι οι ασθένειες και οι ιοί μεταδίδονται αλλά ισχύει μόνο αυτό; Όταν συγκοινωνούν τα φάρμακα με τους θανατηφόρους ιούς τι γίνεται;
Αδελφοί, «Στον Χριστό πρέπει να αποβλέπωμε εμείς οι μολυσμένοι από την αμαρτία και ακάθαρτοι και να αγνίζωμε τους εαυτούς μας, για να ομοιάζωμε…» με τη Χάρη Του στους ομολογητές αγίους μας, αμήν.
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Ιεροψάλτης
Λάρνακα 26-02-2018
Υ.Γ
"Όταν συγκοινωνούν τα φάρμακα με τους θανατηφόρους ιούς τι γίνεται;"...
Ή καλύτερα, όταν λέμε πως με την αποτείχιση δεν κάνουμε σχίσμα αλλά αντίθετα διατηρούμε την ΕΝΟΤΗΤΑ-ΥΓΕΙΑ τι ενοούμε; [Εννοούμε ότι με την πράξη μας αυτή εισάγουμε στο σώμα της Εκκλησίας (ενν. πως ο Χριστός είναι η Κεφαλή της) το καταλληλότερο φάρμακο ή πιο ορθά το ΑΝΤΙΔΟΤΟ της ασθένειας στην πιο κρίσιμη στιγμή, ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΕΝΑΣ ΠΙΣΤΟΣ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ (ενν. τον 15ο της ΑΒ’)!!!! ΤΟΤΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΗΡΕΜΕΙ ΚΑΙ Η ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ, "ΕΧΕΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΗΝ ΚΛΙΝΗ". Με την αποτείχιση δεν σώζεις το "τομάρι" σου, αλλά συμβάλεις στην ΗΡΕΜΙΑ μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας από τον πόνο που προκάλεσε ο πηδαλιούχος του Οικουμενισμού και κυβερνήτης της ψευδοσυνόδου της Κρήτης. Κατ' ουσία η αποτείχιση είναι "ΤΟΠΟΣ ΑΝΑΠΑΥΣΕΩΣ" των πιστών, αμήν. ΕΡΧΟΥ ΚΑΙ ΙΔΕ...
