Βασιλικὴ Χανδρῆ: ἕνας ΑΞΙΟΣ πατέρας παλεύει γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι ἐνάντια τῆς Ἐκκλησίας.
Είναι φανατικοί οι Έλληνες Ορθόδοξοι χριστιανοί του Καναδά;
Ἀλήθεια, γιατί οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, ὄχι μόνο στὴν Καλιφόρνια, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλη τὴ Βόρεια Ἀμερική, δὲν πολεμοῦν γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὴν Ἀλήθεια, καὶ γιὰ τὸν Χριστό; Μήπως, δὲν ἔδωσαν ὅλη τὴ ζωή τους στὴν Ἐκκλησία στὴν ἀλήθεια καὶ στὸ Χριστό;
Ὄχι μόνο δὲν πολεμοῦν, ἀλλὰ μερικοὶ ἀπὸ αὐτούς, ὅπως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Καναδᾶ, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν παθητικότητά τους, ἐπιτίθενται στοὺς πιστοὺς χαρακτηρίζοντάς τους ὡς «φανατικούς». Στὸ κήρυγμά του, στὶς 24 Αὐγούστου στὴ θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ στὸ Καναδικὸ Μοναστήρι στὸ King City, ποὺ φέρει τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σωτήριος κατέκρινε ὡς «φανατικούς» τῆς σημερινῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας Χριστιανούς, δηλώνοντας ὅτι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς- παρὰ τὴν φλογερὴ πίστη του δὲν ἦταν ποτὲ φανατικός. Στὴ συνέχεια, λέει ὅτι ὁ φανατισμὸς προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀλαζονεία καὶ τὴν ὑπερηφάνεια- καὶ ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἡ πηγὴ κάθε εἴδους ἁμαρτίας.
Σύμφωνα μὲ τὸ λεξικό, ὁ φανατισμὸς εἶναι ἀκραία ἀφοσίωση ἢ ζῆλος. Ὁ φανατισμὸς ξεκινᾶ συχνὰ ἀπὸ μία ξαφνική, δραματικὴ ἀλλαγὴ στὴν παγκόσμια ἄποψη, συχνὰ λόγω μιᾶς ἐξαιρετικὰ ἐνοχλητικῆς ἐμπειρίας, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ εὔκολα μὲ τὴ χρήση «συνηθισμένων» ἢ γνωστῶν παραδειγμάτων. Ὅπως λόγου χάριν ἡ ἐμπειρία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴ Δαμασκό, ποὺ σίγουρα ἄλλαξε τὴν θρησκευτικὴ ἄποψη, ποὺ εἶχε μέχρι τότε. Μετὰ αὐτὴν τὴν ἐμπειρία ὁ Παῦλος ἐπέδειξε μεγάλη ἀφοσίωση καὶ ζῆλο ὑπηρετώντας τὸν Χριστό, καὶ σχεδὸν μόνος του κήρυξε τὸ Χριστιανισμὸ σὲ ὁλόκληρο τὸν Ἑλληνορωμαϊκὸ κόσμο. Ἦταν ὁ Παῦλος φανατικός;
Στὴν Ἀποκάλυψη 3: 15-16, ὁ Χριστὸς λέει στὴν Ἐκκλησία τῆς Λαοδίκειας, «Ξέρω τὰ ἔργα σου. Οὔτε κρύος εἶσαι, οὔτε ζεστός, θὰ ἤθελα νὰ εἶσαι εἴτε κρύος, εἴτε ζεστός. Ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶσαι χλιαρὸς καὶ οὔτε ζεστός, οὔτε κρύος, θὰ σὲ ξεράσω ἀπὸ τὸ στόμα μου». «Ζεστὸς» καὶ «κρύος» στὴ προκειμένη περίπτωση σημαίνει μία δέσμευση πάθους πρὸς ἢ κατὰ τοῦ Χριστοῦ. Προφανῶς, ὁ Χριστὸς θέλει νὰ εἴμαστε ἀφοσιωμένοι σὲ αὐτόν. Ἡ παθιασμένη δέσμευση δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ ὡς τὸ ἴδιο πρᾶγμα μὲ τὴν ἀκραία ἀφοσίωση ἢ τὸν ζῆλο; Εἶναι φανατικὸς κάποιος, ποὺ ἔχει ζῆλο γιὰ τὸ Χριστό;
Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ρωτήθηκε γιὰ τὴν πιὸ σημαντικὴ ἐντολή, εἶπε: «Νὰ ἀγαπᾶς τὸν Κύριο τὸν Θεό σου μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά, ὅλη σου τὴν ψυχή, ὅλο σου τὸ μυαλὸ καὶ ὅλη σου τὴ δύναμη». Στὴ συνέχεια πρόσθεσε: «Ἡ δεύτερη ἐντολὴ εἶναι ἐξίσου σημαντική: Νὰ ἀγαπᾶς τὸν πλησίον σου, ὅπως τὸν ἑαυτόν σου. Καμία ἄλλη ἐντολὴ δὲν εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ αὐτές» (Μᾶρκος 12: 30-31). Ὁ Ἰησοῦς ἁπλοποίησε τὸ νόμο, χωρίζοντάς τον σὲ δύο ὑποχρεώσεις, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἐπειδὴ κάτι εἶναι ἁπλὸ εἶναι καὶ εὔκολο. Ὁ Ἰησοῦς μᾶς ἔδειξε πόσο δύσκολο ἦταν νὰ ζοῦμε αὐτὸ τὸ νόμο, ὅταν Αὐτὸς ὁ ἴδιος, ἀγάπησε τὸν Πατέρα Του μὲ ὅλη του τὴν καρδιά, τὴν ψυχή, τὸ μυαλὸ καὶ τὴ δύναμή Του καὶ ὅταν ἀγάπησε ἐμᾶς, ὄχι σὰν τὸν ἑαυτό Του, ἀλλὰ περισσότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό Του, πεθαίνοντας μὲ ἕνα βίαιο καὶ ὀδυνηρὸ θάνατο στὸ Σταυρό. Αὐτὴ ἡ πράξη Ἀγάπης ἦταν ἀκραία. Στὴν πραγματικότητα, τίποτα δὲν εἶναι πιὸ ἀκραῖο ἀπὸ τὸν Δημιουργὸ νὰ πεθαίνει γιὰ τὴν ἴδια τὴν δημιουργία Του. Ἦταν ὁ Χριστὸς φανατικὸς, ὅταν τὸ ἔκανε;
Ἐπιπλέον, ὁ Ἰησοῦς μᾶς καλεῖ νὰ σηκώσουμε τὸν σταυρό μας καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε. Μᾶς καλεῖ νὰ εἴμαστε καὶ φανατικοί; Ἐὰν φανατικός, σύμφωνα μὲ τὸν ὁρισμό, εἶναι κάποιος μὲ ἀκραία ἀφοσίωση ἢ ζῆλο, τότε ἡ ἀπάντηση πρέπει νὰ εἶναι «ναί». Ὁ Ἰησοῦς μᾶς καλεῖ νὰ εἴμαστε ἔτσι καὶ μάλιστα μᾶς προτιμᾶ ἔτσι. Ὅσοι ἀπὸ ἐμᾶς πράγματι ἀγαπᾶμε τὸν Χριστὸ μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, τὴν ψυχή, τὸ μυαλὸ καὶ τὴν δύναμή μας, ἢ τουλάχιστον προσπαθοῦμε, τότε δὲν ἔχουμε κανένα πρόβλημα νὰ εἴμαστε καὶ νὰ λεγόμαστε φανατικοὶ γι’ Αὐτόν. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σωτήριος, ὅμως ἔχει μεγάλο πρόβλημα μὲ αὐτὸ τὸ γεγονὸς καὶ αὐτὴ τὴν ἀλήθεια. Τὸ πρόβλημά του εἶναι τόσο μεγάλο, ποὺ αὐταρχικὰ δίνει ἄλλη ἔννοια καὶ χαρακτηρίζει φανατικὸ κάποιον μὲ ὑπερβολικὴ ἀλαζονεία ἢ ὑπερηφάνεια, παρόλο ποὺ δὲν ὑπάρχει τέτοια περιγραφὴ στὸν ὁρισμὸ τῆς λέξης.
Φυσικά, κάποιος ποὺ ἔχει ὑπερβολικὴ ἀφοσίωση ἢ ζῆλο, μπορεῖ νὰ εἶναι φανατικὸς γιὰ τὸ καλὸ ἢ φανατικὸς γιὰ τὸ κακό. Μπορῶ σίγουρα νὰ καταλάβω πώς ἕνας φανατικὸς γιὰ τὸ κακὸ μπορεῖ νὰ ἔχει ἀλαζονεία ἢ ὑπερηφάνεια, ἀλλὰ ἂν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ ὁ Χριστὸς ὁ ἴδιος, ἦταν φανατικοὶ γιὰ τὸ καλὸ (ἐξ ὁρισμοῦ τῆς λέξης), τότε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σωτήριος (ἔτσι γιὰ νὰ ὀνομάσουμε μερικοὺς Χριστιανούς, ποὺ ἔδωσαν τὴ ζωή τους γιὰ ἐμᾶς καὶ γιὰ τὴν πίστη μας) χαρακτηρίζει τὸν Ἀπόστολο Παῦλο καὶ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ ὡς ἀλαζόνες καὶ ὑπερήφανους!
Στὴν ὁμιλία του στὶς 24 Αὐγούστου, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σωτήριος ἐπαίνεσε ἐκείνους τοὺς Ἕλληνες, ποὺ ἔδωσαν τὴ ζωή τους, γιὰ νὰ τερματίσουν τὴν τυραννία τῶν Τούρκων μὲ τὸ ἀποτέλεσμα νὰ ὑποστηρίξουν τὴν ἐλευθερία, τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Εἶναι ὅμως ἀρκετὰ ἐνδιαφέρον ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σωτήριος δὲν τοὺς χαρακτηρίζει ὡς φανατικούς. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ πρόθυμα πέθαναν, δὲν εἶχαν ἀκραία ἀφοσίωση καὶ ζῆλο γιὰ αὐτὸ ποὺ ἀγωνίστηκαν; Φυσικὰ καὶ εἶχαν! Ἀλλά, ἂν δὲν ἦταν φανατικοί, τότε τί ἦταν;
Πολὺ ἁπλά, ὅταν κάποιοι ἔχουν ἐξαιρετικὴ ἀφοσίωση ἢ ζῆλο, ποὺ εἶναι πρὸς ὄφελός μας, τοὺς ἀποκαλοῦμε ἥρωες. Ὡστόσο, ἐὰν ἡ ἀκραία ἀφοσίωση ἢ ὁ ζῆλος τους δὲν εἶναι πρὸς ὄφελός μας, τοὺς ἀποκαλοῦμε φανατικούς! Φανατικὸς εἶναι μία βρώμικη σύγχρονη λέξη, ποὺ ὑπονοεῖ τὸ ἐπαναστατικό, τὸ καταστροφικό, τὸ παράλογο, καὶ τὸ ἀκραῖο, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἡ λέξη δὲν σημαίνει αὐτό.
Ἐπειδὴ ἡ ἀκραία ἀφοσίωση καὶ ὁ ζῆλος μας πρὸς τὸν Χριστὸ μᾶς ἐμποδίζει νὰ ἐκτελέσουμε τὴν θέληση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σωτήριου καὶ νὰ πάρουμε τὴν Θεία Κοινωνία μὲ πολλὰ κουταλάκια, ἐπειδὴ δὲν εἴμαστε ὑπάκουοι σὲ αὐτὴν τὴν αἵρεση, ἀλλὰ ἀντίθετα, εἴμαστε ὑπάκουοι στὸν Χριστό, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος μᾶς πιέζει καὶ μᾶς καλεῖ σὲ ὑπακοὴ καὶ μᾶς ἀποκαλεῖ φανατικοὺς ἢ μᾶς ντροπιάζει καλώντας μας ἀλαζονικούς.
Ἐν τῷ μεταξὺ συνεχίζει τὸ φανταστικὸ παιχνίδι τοῦ μυαλοῦ του μὲ τὸ νὰ μᾶς μαλώνει γιὰ τὴν δῆθεν λεγόμενη ἀλαζονεία μας. Ἀναφέρεται στὴν παραβολὴ τοῦ τελώνου καὶ Φαρισαίου, καὶ μᾶς συγκρίνει μὲ τὸν Φαρισαῖο, ποὺ βάζει τὸν ἑαυτό του καὶ τὴ δική του δικαιοσύνη πάνω ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους, στὸ σημεῖο ὅτι ὁ Θεὸς πρέπει νὰ εἶναι ὑποχρεωμένος σὲ αὐτόν, ποὺ εἶναι τόσο καλός, παρὰ ὁ Φαρισαῖος νὰ εἶναι ὑποχρεωμένος στὸν Θεό. Αὐτὰ λέει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος.
Δὲν ὑπάρχουν λέξεις νὰ ἐξηγήσουν πόσο λυπηρὸ εἶναι ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος ἔχει ἐπιβάλει αὐταρχικὰ πολλὰ κουταλάκια Κοινωνίας τόσο εὔκολα χωρὶς καμία προσπάθεια νὰ ξεκαθαρίσει καὶ νὰ ξεδιαλύνει νόμους, ποὺ ὑποτίθεται εἶναι κατὰ τῆς Θείας Κοινωνίας (ποὺ στὴν ἀλήθεια δὲν ὑπάρχουν), ἢ νὰ καθησυχάσει τοπικὲς ἀρχὲς δημόσιας ὑγείας. Εἶναι πραγματικὰ τρομακτικὸ νὰ τὸν ἀκοῦμε νὰ δηλώνει ὅτι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς θὰ ἔπαιρνε Θεία Κοινωνία μὲ τὰ πολλαπλὰ κουταλάκια, ἂν ἦταν ζωντανὸς σήμερα. Εἶναι ἀπογοητευτικό, ποὺ ἐπιμένει νὰ παρερμηνεύει τὸν κανόνα σχετικὰ μὲ τὰ δοχεῖα, ποὺ παλιὰ ἔφερναν οἱ ἄνθρωποι στὴν ἐκκλησία, γιὰ νὰ λάβουν τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸν τρόπο ποὺ συνεχίζει νὰ προκαλεῖ ἐσκεμμένα σύγχυση στοὺς πιστούς. Εἶναι τρομακτικὸ ποὺ τολμάει νὰ ὑψώσει τὸν ἑαυτὸν του πάνω ἀπὸ τὴ Σύνοδο τοῦ Πατριάρχη μας- πάνω ἀπὸ τὶς ὁδηγίες τοῦ Πατριάρχη, ποὺ ὁ ἴδιος ἔχει δώσει τὴν ξεκάθαρη ἐντολὴ νὰ μή παρεκκλίνει ἀπὸ τὴ μία λαβίδα- πάνω ἀπὸ τοὺς ἐθνικοὺς καὶ κρατικοὺς νόμους τοῦ Καναδᾶ, ποὺ δὲν παρεμβαίνουν στὶς μεθόδους Κοινωνίας μας -ἔτσι δημιουργώντας τοὺς δικούς του νόμους Κοινωνίας- πάνω ἀπὸ τὶς προηγούμενες Ἱερὲς Οἰκουμενικὲς Συνόδους -πάνω ἀπὸ τὴν Ἱερὴ Παράδοση- πάνω ἀπὸ τὰ λόγια του Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος εἶπε: «Ἄρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (2 Θεσσαλονικεῖς 2:15) καὶ ἀκόμη πάνω ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, προσπαθώντας γιὰ νὰ μᾶς πείσει ὅτι παρόλο ποὺ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας δὲν μπορεῖ νὰ μεταδώσει ἀσθένειες, ἡ Ἁγία Λαβίδα καὶ τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο μποροῦν νὰ μᾶς μολύνουν, ἂν καὶ ἐπικαλύπτονται ἀπὸ τὴν Θεία Κοινωνία, κάτι ποὺ δὲν ἔχει συμβεῖ ἀκόμη καὶ κατὰ τὴ διάρκεια μιᾶς πανούκλας πανδημίας σὲ 2000 χρόνια!
Ποιός, λοιπόν, εἶναι ὁ ἀλαζονικὸς Φαρισαῖος; Ποιὸς εἶναι ὁ ἀποδιοργανωτικός, καταστροφικός, παράλογος καὶ ἀκραῖος φανατικός, ποὺ ἔχει περισσότερη ἐμπιστοσύνη στὴ δική του λανθασμένη κρίση, παρὰ στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ διὰ μέσου τῆς Θείας Κοινωνίας; Ἄν, ἀντὶ νὰ ἐπιβάλει τὰ πολλαπλὰ κουταλάκια, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σωτήριος, εἶχε ξοδέψει τὸ μισὸ ἀπὸ τὸν χρόνο του καὶ ἐνέργεια ἁμιλλώμενος τοὺς Ἕλληνες μαχητὲς τῆς ἐλευθερίας, ποὺ θαυμάζει τόσο πολύ, γιὰ νὰ παλεύει γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιὰ τὴν Ἀλήθεια καὶ γιὰ τὸν Χριστό, τότε ὅλοι θὰ ἦταν ἑνωμένοι ὡς μία οἰκογένεια, κανεὶς δὲν θὰ τὸν ὀνόμαζε ΑΝΑΞΙΟ καὶ ὅλοι θὰ τὸν ἀποκαλοῦσαν «πατέρα», ὅπως λέει ὅτι ἐπιθυμεῖ νὰ κατονομάζεται στὸ κήρυγμά του. Εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ ἤθελε πάρα πολὺ νὰ ὀνομαστεῖ ἄξιος πατέρας, ἀλλὰ πρῶτα πρέπει νὰ εἶναι ΑΞΙΟΣ καὶ νὰ συμπεριφέρεται ὡς πατέρας, γιὰ νὰ ὀνομάζεται ἔτσι.
Κάποιος πρέπει νὰ πεῖ στὸν Ἀρχιεπίσκοπο Σωτήριο ὅτι ἕνας ΑΞΙΟΣ πατέρας παλεύει γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι ἐνάντια τῆς Ἐκκλησίας. Κάποιος πρέπει νὰ τοῦ ὑπενθυμίσει ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἴμαστε ΕΜΕΙΣ, ὁ λαὸς καὶ οἱ πιστοί. Πρέπει λοιπὸν νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ ΕΜΑΣ. Ὁ ΑΞΙΟΣ Ὀρθόδοξος πατέρας γίνεται τὸ ἀπόλυτο παράδειγμα ὑπακοῆς καὶ ταπεινότητας καὶ δὲν προσπαθεῖ νὰ ἐπιβάλει αὐτὲς τὶς ἀρετὲς σὲ ἄλλους, γιὰ νὰ τὶς ἐλέγξει καὶ νὰ τὶς χειριστεῖ, γιατί αὐτὲς εἶναι δαιμονικὲς μέθοδοι ποὺ δὲν λειτουργοῦν σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἐνδυθεῖ τὸν Χριστό. Ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ἐνδυθεῖ τὸν Χριστὸ ξέρουν τὸ σωστὸ ἀπὸ τὸ λάθος καὶ δὲν μποροῦν νὰ ξεγελαστοῦν ἀπὸ Μακιαβελικοὺς χειρισμοὺς καὶ ψέματα. Ἕνας ἀληθινὸς ἐπίσκοπος διδάσκει μὲ παράδειγμα καὶ ὄχι μὲ βία, μὲ Ἀγάπη καὶ ὄχι μὲ προσβολές.
Δυστυχῶς φαίνεται ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος καὶ οἱ ἐπίσκοποι, ποὺ δὲν ὑπερασπίζονται τὴν Ἐκκλησία, χρειάζονται ἕνα ἀναζωογονητικὸ παράδειγμα ἑνὸς Ἐπισκόπου, ποὺ πολεμᾶ. Ἕνα τέτοιο παράδειγμα θὰ δοθεῖ πολὺ σύντομα. Ἐλπίζω στὸν Θεὸ νὰ τοὺς ἐπαναφέρει ἀπὸ τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν ἀποστασία τους.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς
Βασιλικὴ Χανδρῆ
Τοῦ Ἐν Χριστῷ Συνδυασμοῦ Ὀρθοδόξων Ψυχῶν
Πηγὴ: Ἑλληνοκαναδικὸν ΒΗΜΑ, 2-9-20
Ορθόδοξος Τύπος
