Δέκα διακεκριμένοι επιστήμονες καταδικάζουν τις θεωρίες ταυτότητας φύλου και τη θεματική εβδομάδα
Η Χριστιανική Φοιτητική Δράση συζητά σχετικά με τη Θεματική Εβδομάδα «Σώμα και Ταυτότητα» με 10 επιστήμονες από όλο το φάσμα του σχετικού επιστημονικού χώρου: παιδαγωγικό, ψυχοπαιδαγωγικό, ιατρικό, ψυχιατρικό, νομικό, κοινωνιολογικό και θεολογικό.
Χριστιανική Φοιτητική Δράση
23 Δεκεμβρίου 2016 το Υπουργείο Παιδείας αποστέλλει εγκύκλιο με την ένδειξη ‘εξαιρετικά επείγον’ και ανακοινώνει την υλοποίηση στα Γυμνάσια της χώρας μας Θεματική Εβδομάδα με τίτλο, ‘Σώμα και Ταυτότητα’, εστιάζοντας σε τρεις βασικούς άξονες: την διατροφή και την ποιότητα ζωής, την πρόληψη του εθισμού και τις εξαρτήσεις, και τρίτον, τις έμφυλες ταυτότητες. Οι δύο πρώτοι άξονες αποτελούν θέματα που ήδη διδάσκονται οι μαθητές, ο τρίτος όμως είναι εξολοκλήρου νέος, και μόνο ο νεοσύστατος όρος ‘έμφυλες ταυτότητες’ που τον χαρακτηρίζει, δημιουργεί εύλογες απορίες και ερωτηματικά.
Τι ζητά τελικά το Υπουργείο;
Η εγκύκλιος αναλύει τον τρίτο άξονα σε θεματικές που προκαλούν ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία. Τα παιδιά καλούνται να διδαχθούν θεωρίες για «βιολογικό και κοινωνικό φύλο» και να «αποδομήσουν τα έμφυλα στερεότυπα». Ενώ οι γονείς, θα ενημερωθούν για θέματα όπως «φύλο», «σεξουαλικός προσανατολισμός και ανθρώπινα δικαιώματα» και «ομοφοβία και τρανσφοβία στην κοινωνία και στο σχολείο».
Οι αντιδράσεις είναι πολλές. Εκπαιδευτικοί αρνούνται να συμμετάσχουν στη Θεματική Εβδομάδα. Συνδικαλιστικές οργανώσεις εκπαιδευτικών καταγγέλλουν το Υπουργείο για προχειρότητα και αιφνιδιασμό. Γονείς ζητούν απαλλαγή των παιδιών τους από θέματα της Θεματικής Εβδομάδας. Εκπρόσωποι της Εκκλησίας υψώνουν έντονη τη διαμαρτυρία για το γκρέμισμα των ηθικών αξιών ακόμη και μέσα στο σχολείο.
Η Χριστιανική Φοιτητική Δράση, αντιλαμβανόμενη την κρισιμότητα του θέματος, θεώρησε χρέος της να παρέμβει στο διάλογο που έχει ανοίξει, συναντώντας ειδικούς από όλο το φάσμα του επιστημονικού χώρου: παιδαγωγικό, ψυχοπαιδαγωγικό, ιατρικό, ψυχιατρικό, κοινωνιολογικό και θεολογικό. Είναι έγκυρη επιστημονικά η διδασκαλία σχετικά με την ταυτότητα του φύλου όπως προτείνεται από το Υπουργείο; Είναι τα παιδιά αυτής της ηλικίας ώριμα για να διδαχθούν μια τέτοια θεματική, αλλά και οι καθηγητές έτοιμοι να τη διδάξουν; Έχουν δικαίωμα οι γονείς να ζητήσουν απαλλαγή των παιδιών τους από το εν λόγω μάθημα;
Παναγιώτης Γρηγορίου, Ψυχίατρος, Διδάκτωρ ΕΚΠΑ Κέντρο Ψυχικής Υγείας Γ.Ν. «Γ. Γεννηματάς»
Θα πρέπει να σεβαστούμε αυτά τα παιδάκια σ’ αυτήν την ηλικία, τα οποία αγωνίζονται και προσπαθούν να δημιουργήσουν την ταυτότητα του φύλου τους. Δεν είναι κάτι δεδομένο η ταυτότητα του φύλου, είναι δεδομένο σαν απαρχή, είναι δεδομένο σαν μία τάση, αλλά μέσα στην κοινωνία το αγόρι προσπαθεί να αποκτήσει τέτοια χαρακτηριστικά κοινωνικά ώστε να χαρακτηρίζεται από την κοινωνία, και ειδικά απ’ τους άντρες, ως άντρας. Και το κοριτσάκι αντιστοίχως, και αυτό θέλει να αποκτήσει κάποια χαρακτηριστικά που να γίνει αποδεκτό από τον κόσμο των γυναικών και να το θεωρήσουν και οι γυναίκες σαν γυναίκα. Διότι αν το απορρίψουν οι γυναίκες το κοριτσάκι -με τα αγόρια δεν μπορεί να ταυτιστεί έχει διαφορετικό βιολογικό φύλο- θα είναι έρμαιο.
Όλοι θέλουμε να αισθανόμαστε ότι ανήκουμε κάπου, σε μία από τις βασικές, αρχέγονες, πρωτόγονες θα έλεγα αρχετυπικές κατηγορίες, που είναι τα δύο φύλα στη ζωή. Το παιδάκι πρέπει να το βοηθήσουμε όχι να το μπερδέψουμε σ’ αυτήν την ηλικία, να μην ξέρει που ανήκει.
Αναστάσιος Ματσόπουλος, Επίκ. Καθηγητής Σχολικής Ψυχολογίας Παιδαγωγικό Τμήμα – Πανεπιστήμιο Κρήτης
Αλλά για να προάγουμε την ψυχική υγεία θεωρώ το ότι πρέπει να το κάνουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο και αν μη τι άλλο να μην συγχύζουμε τα παιδιά. Δεν προάγουμε την ψυχική υγεία συγχύζοντας κάποιον. Να σπάσουμε τα στερεότυπα αντρικών, γυναικείων ρόλων κτλ., συμφωνούμε σ’ αυτό και μιλάμε για ισότητα φύλων οπότε όλοι το υποστηρίζουμε αυτό το κομμάτι και δεν τίθεται θέμα γιατί κάποια παιδιά πρέπει να παίζουνε μόνο με ορισμένα παιχνίδια [και] κάποια άλλα να μην παίζουνε με κάποια άλλα, για παράδειγμα ότι τα αγόρια παίζουνε με στρατιωτάκια και τα κορίτσια παίζουνε με κούκλες. Εντάξει. Έτσι είναι ένα κομμάτι της ανατροφής τους, της κουλτούρας τους, ίσως της ιδιοσυγκρασίας τους. Το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι όταν γίνεται βαθύτερη προσέγγιση που έχει να κάνει με την κατανόηση του παιδιού ως προς το πως αισθάνεται τον εαυτό του. Και πάμε σε θέματα τα οποία δεν ξέρω αν όλα τα παιδιά είναι εκεί, έχουνε προβληματιστεί, και αν το χρονικό περιθώριο, που τώρα τα συζητάμε αυτά τα πράγματα, είναι το καλύτερο. Οπότε έχω μία επιφύλαξη γιατί ανοίγοντας τέτοια θέματα μπορεί να δημιουργηθεί και σύγχυση. Πρέπει να γίνει με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Μπορεί, μία πρόταση είναι, εφόσον αυτή τη χρονιά θα γίνει πιλοτικά, το Υπουργείο Παιδείας να λάβει -γιατί απ’ ό,τι κατάλαβα θα .. κάνουν κάποια αποτίμηση της προσπάθειας αυτής- να δούνε πως έγινε δεκτή από τους καθηγητές και από τα παιδιά και οπότε να δούνε τι περαιτέρω πρέπει να κάνουνε για να χτίσουνε όλες τις θεματικές. Αλλά νομίζω ότι, αν είχα να προβλέψω, θα έχουνε αρκετές δυσκολίες στην τρίτη θεματική, οπότε εκεί να το βελτιώσουνε και να το κάνουνε έτσι πιο δομημένα και πιο σωστά. Και σας είπα, η δικιά μου εμπειρία και η πρόβλεψη είναι ότι πολλοί καθηγητές δεν θα την κάνουνε καν, θα την αποφύγουνε για τους λόγους που μόλις είπαμε. Οπότε εκεί νομίζω ότι χρειάζεται καλύτερη μελέτη από πλευράς Υπουργείου.
Σοφία Τσέκου, Καθηγήτρια Κοινωνιολογίας 2ο Γυμνάσιο Κορίνθου
Για λόγους παιδαγωγικούς καταρχάς δημιουργούνται πολλά προβλήματα κυρίως για την τρίτη θεματική ενότητα. Είναι πάρα πολύ ανώριμα τα παιδιά ηλικιακά, δεν μπορούνε να επεξεργαστούν στοιχεία για τις έμφυλες ταυτότητες. Με λίγα λόγια ζητάνε τι; Να σκεφτούν τα παιδιά, να αρχίζουν να επεξεργάζονται την ιδέα ότι δεν είναι μόνο δύο τα φύλα. Το βιολογικό φύλο είναι το αντρικό και το γυναικείο. Και οι μαθητές να μπουν σε διαδικασίες και μέσα από διάφορες εφαρμογές και βιωματικές δράσεις να σκεφτούν ότι κάποια στιγμή στη ζωή τους μπορεί και να αλλάξουν κοινωνικό φύλο. Αυτό λοιπόν σ’ αυτές τις ανώριμες και τρυφερές ηλικίες της προ-εφηβείας και της εφηβείας είναι απαράδεκτο να γίνεται και μέσα στο χώρο της θεσμοποιημένης .. εκπαίδευσης. Είναι έννοιες πάρα πολύ λεπτές, είναι έννοιες επικίνδυνες για να εισαγάγουμε τα παιδιά μας σε τέτοιες ευαίσθητες θεματολογίες. Με λίγα λόγια τα παιδιά γίνονται αντικείμενο προπαγάνδας. Είναι τόσο ανώριμα για να σκεφτούν τέτοιες διαδικασίες και μπορεί να έχουμε και τα ακριβώς αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Δηλαδή, να αντιμετωπίζουμε φαινόμενα που μπορεί να κυμαίνονται από τα απλά χαριτόλογα αστεία των παιδιών και να φτάσουμε μέχρι το μπούλινγκ και μέχρι τα πολύ σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Δεν είναι καθόλου απλά τα πράγματα, όταν μάλιστα και το εκπαιδευτικό προσωπικό δεν έχει και την κατάλληλη επιμόρφωση και την κατάλληλη αν θέλετε επεξεργασία τέτοιων εννοιών. Γι’ αυτό η τρίτη ενότητα είναι εκείνη που δυναμιτίζει τις αντιδράσεις για τη Θεματική Εβδομάδα.
Αλέξανδρος Κακαβούλης, Καθηγητής Αναπτυξιακής Ψυχολογίας και Αγωγής Πανεπιστήμιο Κρήτης
Η αναφορά θεμάτων ομοφυλοφιλίας στη σχολική αίθουσα είναι γενικά αντιπαιδαγωγική γιατί γίνεται λόγος για αρνητικά συμπτώματα ενός σπανίου βιολογικού φαινομένου, αινίγματος conundrum, κατά την ορολογία της βιολογικής ανθρωπολογίας. Οι σχετικές πληροφορίες δεν προσφέρονται για να γίνουν σχολικές γνώσεις, όπως όλα τα άλλα μαθήματα του αναλυτικού προγράμματος, ούτε και για βιολογική, ψυχολογική και πνευματική καλλιέργεια των μαθητών. Πρόκειται περισσότερο για ειδικά προβλήματα που πρέπει να προσεγγίζονται συμβουλευτικά από τους ειδικούς και γονείς, πάντα με σεβασμό στο κάθε ανθρώπινο πρόσωπο και στη διαφορετικότητά του.
Έτσι χαλαρώνει η ηθική του φύλου, όταν γίνεται αντικείμενο διδασκαλίας, δημόσιας διδασκαλίας. Επικαλούνται οι αρμόδιοι που θέλουνε να εισαγάγουν αυτά τα θέματα .. έμφυλες ταυτότητες .. επικαλούνται ξένα μοντέλα. Καταρχήν, δεν είναι υποχρεωμένο του Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας να τα αντιγράψει, γιατί έχουμε άλλη αφετηρία, έχουμε άλλες βάσεις, άλλες ρίζες εμείς. Έχουμε την Ορθόδοξη Εκκλησία μας η οποία είναι κυρίαρχη θρησκευτική παρουσία στον Ελληνικό χώρο. Δεν μπορούμε λοιπόν να τα αγνοήσουμε αυτά. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ακόμη και την ανάγκη να τεθούν θεμέλια καλής οικογένειας.
Αναστασία Μωραϊτάκη, Ψυχολόγος – Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια Κέντρο Παιδοψυχικής Υγιεινής Αθηνών
Λέω λοιπόν ότι μπορεί να έχουμε ένα άρτια καταρτισμένο* (;) πρόγραμμα σε ότι αφορά το κομμάτι της πληροφόρησης, αλλά να μην έχουμε ένα αντίστοιχο βίωμα και το βίωμα είναι που μας ενδιαφέρει πάρα πολύ. Δηλαδή ένα κομμάτι είναι της ενημέρωσης, το οποίο είναι καλό να δοθεί από το σχολείο γιατί θα δοθεί με έναν τρόπο έγκυρο, ειδάλλως τα παιδιά θα το αναζητήσουν και θα το αναζητήσουν ενδεχομένως και σε λιγότερο αξιόπιστους χώρους. Υπάρχει τώρα και το διαδίκτυο το οποίο προσφέρει πακτωλό πληροφοριών. Άρα χρειάζεται αυτό το κομμάτι. Ταυτόχρονα όμως αυτό που μας ενδιαφέρει και αυτό που κυρίως χτίζει ποιοτικές σχέσεις είναι το υγιές βίωμα. Το πως βλέπω εγώ μέσα στην οικογένειά μου τους γονείς μου να ζουν τη μεταξύ τους σχέση. Επιτρέπεται η θηλυκότητα; Αναδεικνύεται από τον πατέρα μου η θηλυκότητα της μητέρας μου; Αναδεικνύεται ο ανδρισμός του πατέρα μου από τη μητέρα μου; Αυτοί οι δυο μεταξύ τους, επιτρέπουν να εκδηλώνεται η τρυφερότητά τους; Πολύ σημαντικά θέματα και αντίστοιχα αυτά αφορούν και το χώρο του σχολείου, γιατί πάλι οι εκπαιδευτικοί πέρα από το τι θα πουν είναι και το τι δείχνουν.
Η παρουσία ενός γονέα, ενός εκπαιδευτικού, που χαίρεται αυτό που είναι ο ίδιος ως άνθρωπος και απολαμβάνει και τη σχέση του με το σύντροφό του, είναι το καλύτερο μάθημα.
Απόστολος Νικολαΐδης, Καθηγητής Κοινωνιολογίας της Θρησκείας και Κοινωνικής Ηθικής Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής ΕΚΠΑ
Όλα τα συστήματα δύο πράγματα φοβούνται: την οικογένεια και δεύτερον το πρόσωπο. Δηλαδή η οικογένεια επειδή αποτελεί το πρώτο κύτταρο στο οποίο ενυπάρχουν όλες οι δομές και οι κοινωνικές λειτουργίες. Εκεί οι γονείς μπορούνε να περάσουν εκείνες τις αξίες που θέλουν, οι οποίες δεν συμφέρουν μία κοινωνία η οποία θέλει να εκκοσμικευθεί περαιτέρω ή να αλλάξει τα πράγματα ίσως και γρηγορότερα απ’ ότι οι θεσμοί μπορεί να αλλάξουν από μόνοι τους. Και βέβαια η οικογένεια έχει την δυνατότητα όπως και η κοινότητα, η θρησκευτική κοινότητα αργότερα, να δημιουργήσει ισχυρές προσωπικότητες.
Η ανισότητα θα έλεγα ότι υπάρχει οντολογικά και θα έπρεπε να το καταλάβουμε λιγάκι και ηθικά. Θα σας κάνει εντύπωση ότι έχουνε περάσει δισεκατομμύρια ανθρώπων, και θα περάσουν και άλλα τόσα, και κανείς δεν ταυτίζεται με κανέναν. Που σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Αυτήν την μοναδικότητα δεν μπορείς με ισοπεδωτικές μεθόδους .. του «κοινωνικού φύλου» .. να την αλλάξεις, να την καταστρέψεις.
Η τάση να επιβάλω το μέχρι τούδε αφύσικο ως φυσικό, και μάλιστα να θέλω να το επιβάλω αυτό, είναι επιλήψιμο. Όπως η τάση να συμπεριφερθώ σ’ αυτά τα θέματα όπως συμπεριφέρομαι ας πούμε στο κεφάλαιο της ενδυμασίας, όπου περιμένω τη μόδα να μου πει τι θα φορέσω φέτος. Αυτό για μένα είναι μία ολοκληρωτική νοοτροπία κι εγώ προσωπικά είμαι εναντίον κάθε τέτοιας νοοτροπίας και ολοκληροκρατίας και ολοκληρωτισμού. Και νομίζω ότι εκεί είναι η αξία της οικογένειας και των γονέων, να φτιάξουν ισχυρές προσωπικότητες έτσι ώστε να μην περιμένουν τι θα τους πουν οι άλλοι για το τι πρέπει να κάνουν οι ίδιοι. Άρα λοιπόν, εάν όλο αυτό το σύστημα είναι μία μόδα ή ένας τρόπος διασάλευσης της κοινωνικής και βιολογικής ευταξίας των πραγμάτων, εκεί νομίζω ότι χρειάζεται κανείς να αντισταθεί.
Καλλιρόη Παντελίδου, Καθηγήτρια Αστικού Δικαίου Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
Οι γονείς έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να ασκούν τη λεγόμενη γονική μέριμνα. Με απλά λόγια τη φροντίδα για το παιδί που περιλαμβάνει: την επιμέλεια του προσώπου του παιδιού -αυτό είναι το σπουδαιότερο τμήμα της γονικής μέριμνας- τη διοίκηση της περιουσίας του και την εκπροσώπηση του παιδιού. Σημαντικό στοιχείο της επιμέλειας είναι και η σχολική εκπαίδευση του παιδιού και στο πλαίσιο αυτής της σχολικής εκπαίδευσης βεβαίως συνεργάζονται με το σχολείο. Κανονικά υπάρχει συνεργασία και όχι αντιπαλότητα. Όταν όμως το σχολείο που υπηρετεί κατά το Σύνταγμα την εθνική και πνευματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων και την καλλιέργεια της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλαση του παιδιού σε ελεύθερο και υπεύθυνο πολίτη, έρχεται σε τόσο σοβαρά ζητήματα σε αντίθεση με τις αρχές που οι γονείς ακολουθούν, νομίζω ότι οι γονείς έχουν δικαίωμα να ζητήσουν τη μη συμμετοχή των παιδιών τους. Εφόσον με αιτιολογημένη δήλωση μπορούν να ζητήσουν απαλλαγή από ολόκληρο μάθημα, κατά μείζονα λόγο και πάντοτε βέβαια με φειδώ, μπορούν να απαιτήσουν και μία πολύ πιο περιορισμένη σε έκταση απαλλαγή. Μια μερική απαλλαγή θα την ονόμαζα.
Θα μου επιτρέψτε να διευκρινίσω ότι άλλο πράγμα είναι ο σεβασμός στις επιλογές του άλλου και άλλο αν πρέπει να δοθεί και νομική δέσμευση στις επιλογές αυτές.
Νικήτας Αλιμπράντης, Ομότ. Καθηγητής Κοινωνικού Δικαίου Πανεπιστήμιο Στρασβούργου – Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου λέει στο Πρωτόκολλο Άρθρο 2 ότι εάν η διδασκαλία στο σχολείο είναι αντίθετη με τις πεποιθήσεις των γονέων, θρησκευτικές ή φιλοσοφικές, μπορούν οι γονείς να ζητήσουν απαλλαγή. Εδώ πρόκειται για μία θεωρητική ιδεολογία η οποία είναι αντίθετη με τον σύνολο Ελληνικό πολιτισμό και βεβαίως με τις προσωπικές πεποιθήσεις πλείστων γονέων -για να μην πω της τεράστιας πλειοψηφίας- και επομένως μπορούν να ζητήσουν απαλλαγή.
Εάν δεν υπάρξει απαλλαγή, δεν δοθεί απαλλαγή, τότε θα μπορούμε να πάμε δικαστικά και να ζητήσουμε και μάλιστα την άμεση εφαρμοστικότητα των αποφάσεων του δικαστηρίου.
Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι επειδή ακριβώς η εγκύκλιος αυτή προσκρούει στο Άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, πρέπει να ζητηθεί δικαστικά η ανάκλησή της.
Εμμανουήλ Παναγόπουλος, Επίκ. Καθηγητής Χειρουργικής τ. Συντονιστής Διευθυντής ΕΣΥ
Νομίζω ότι δεν είναι ζήτημα προτεραιότητος και νομίζω είναι μία κακή επιλογή γιατί στα παιδιά του Γυμνασίου, δηλαδή 12 έως 15 χρονών που ξεκινάνε την εφηβεία τους, που έχουν ήδη μία σύγχυση περί των φύλων, ερχόμαστε εμείς να τους πούμε για όλες αυτές τις παραλλαγές και .. για το τι μπορεί να κάνει, να τους μιλήσουμε για τη ρευστότητα του φύλου. Νομίζω ότι δεν τα βοηθούμε τα παιδιά. Πέραν αυτού όμως είναι, ποιός και τί θα πει στα παιδιά. Είναι οι καθηγηταί έτοιμοι να διαχειριστούν ένα τέτοιο θέμα;
Όσο δε για το πως μπήκε, μπήκε με τον χαρακτήρα μιας ‘επείγουσας εγκυκλίου’ απ’ ό,τι ξέρω. Κανείς δεν ήξερε τίποτε, εντελώς ξαφνικά σαν μία πολύ μεγάλη αλλαγή. Το μεγάλο γίνεται μεθοδικά, γίνεται με μια προετοιμασία, γίνεται με μια διαφάνεια. Εμφανίζεται λοιπόν τώρα κάτι πολύ μεγάλο το οποίο γίνεται ως ‘επανάσταση’. Εγώ έχω υποψία ότι αυτό το πράγμα δεν έχει καθαρή σκοπιμότητα αλλά έχει μια σκοπιμότητα η οποία είναι κρυμμένη και η οποία στην ουσία βασικά αποδομεί τον άνθρωπο.
Δες τε τώρα όμως την ειρωνεία του πράγματος. Ερχόμαστε στο σχολείο, το σχολείο δεν θέλει θρησκευτικά με κατήχηση, θέλει θρησκευτικά με πληροφόρηση. Σ’ αυτό το μάθημα [ενν. «Θεματική Εβδομάδα»] γίνεται κατήχηση. Περνάει ιδεολογία. Αυτό γιατί να το κάνει η Πολιτεία που είναι τόσο ευαίσθητη στην κατήχηση; Με αποτέλεσμα, ο κάθε διδάσκων, μη εκπαιδευμένος, μη ειδικός να περάσει ιδεολογία. Διότι το θέμα αυτό της ομοφυλοφιλίας και των φύλων κτλ. έχει παγκόσμια ιδεολογικοποιηθεί. Αυτό λοιπόν επίσης με φοβίζει, διότι τελικά αντί να κάνουμε κάτι καλό που θα εξυγιάνουμε την ψυχή την παιδική, τι θα γίνει; Θα της δημιουργήσουμε μέσα, πιθανότατα -δεν μπορούμε να το ελέγξουμε- θα της δημιουργήσουμε μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτό που πάμε να επιλύσουμε. Γι’ αυτό θέλει πολύ ωριμότητα για να γίνει αυτό το πράγμα. Θέλει πολύ σεβασμό και θέλει βαθιά συστολή για να το κάνεις. Εδώ λοιπόν δεν υπάρχει συστολή, υπάρχει θράσος, καμμιά ωριμότητα και υπάρχει μια επιθετική, επαναστατική, ξαφνική, αιφνιδιαστική επιβολή ενός συστήματος αγωγής στην ευαίσθητη ηλικία των παιδιών του Γυμνασίου, σε μια τόσο ευαίσθητη εποχή.
Είπατε επίσης και το εξής, αυτό που προανέφερα κι εγώ, ότι ο ένας να αρχίσει να χρησιμοποιεί τρόπους του άλλου φύλου, ένα αγόρι ενός κοριτσιού και ούτω καθεξής. Γιατί να το κάνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι πάει να γίνει κάτι που δεν είναι. Εμείς στην Εκκλησία θέλουμε να βοηθήσουμε τον κάθε άνθρωπο να γίνει αυτό που όντως είναι.
«Μή μείνωμεν ὅπερ ἐσμέν, ἀλλ᾿ ὅπερ ἦμεν γενώμεθα».
Αυτό τι σημαίνει; Να μην αρκεστεί κανείς σε αυτό που τώρα είναι, αλλά να ανακαλύψει αυτό που όντως είναι. Την κρυμμένη δυναμική του. Θα μου άρεσε πάρα πολύ ένα μάθημα, μία θεματική εβδομάδα ή ενέσεις σε διάφορα μαθήματα τέτοιου φρονήματος. Αυτό ελευθερώνει τον άνθρωπο, όλο το άλλο τον σκλαβώνει.
Χριστιανική Φοιτητική Δράση
Το θέμα του τρίτου άξονα της Θεματικής Εβδομάδας που ήδη έχει αρχίσει να πραγματοποιείται στα Γυμνάσια της χώρας μας, αποδεικνύεται λοιπόν ότι είναι αν μη τι άλλο πολύ λεπτό και ευαίσθητο θέμα που θίγει και αμφισβητεί την υπόσταση του ανθρώπινου προσώπου, την ανθρώπινη οντολογία. Που επηρεάζει πολύπλευρα την κοινωνία και πλήττει καίρια τα ήθη και τις παραδόσεις της Πατρίδας μας. Είναι ένα θέμα που δεν πρέπει κανέναν μας να μας αφήσει αδιάφορο.
Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση , Αβέρωφ – Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ
