Αγαπητοί, Στο Συναξάρι της 25ης Σεπτεμβρίου διαβάζουμε και
μαθαίνουμε τα εξής φοβερά σημεία… «Τη αυτή ημέρα (ΚΕ΄) η ανάμνησις του μεγάλου
Σεισμού, εν η τελείται η εν τω αέρι αρπαγή του παιδός. Ἀρθεὶς ἄνω παῖς τὸ
τρισύμνητον μέλος,
καθὼς νόες
ψάλλουσιν, ἀγγέλλει
κάτω. Επί της βασιλείας Θεοδοσίου του Νέου, του Θεού, οις τρόποις οίδε, θελήσαντος δείξαι τοίς ανθρώποις και προ της αναστάσεως την ημέραν της αναστάσεως, γέγονε σεισμός φοβερός·» (Μηναίο Σεπτεμβρίου) "Ο σεισμός αυτός έγινε στα χρόνια του βασιλιά Θεοδοσίου του Μικρού (410 μ.Χ.). Και σύμφωνα με την παράδοση, κατά την ώρα της λιτανείας, στην Κωνσταντινούπολη, αρπάχτηκε στον αέρα ένα παιδί, για να αποκαλύψουν οι Άγγελοι του Κυρίου τις λανθασμένες δοξασίες των αιρετικών θεοπασχιτών." |
-------------------------------------------------------------------------
Άγιος ο Θεός…
Τώρα βγήκανε κάποιοι που λέγανε πως στον Αγγελικό Ύμνο που λέμε κάθε τόσο οι πιστοί, στο «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς» πρέπει, τάχα, να προσθέσουμε και τις λέξεις «ο σταυρωθείς δι΄ ημάς».
Αρκετοί πιστοί παρασύρθηκαν. Πολλοί άλλοι μπερδεύτηκαν. Οι λέξεις δεν τους φαινότανε κακές, αντίθετα και σωστές ήταν και την αλήθεια φανέρωναν… Άλλοι πάλι λέγανε πως το σωστό ήταν να λέγεται ο Ύμνος όπως τους τον μάθανε οι πιο παλιοί και να μην προσθέσουν τίποτα. Κι έτσι υπήρχε απορία και διαμάχη.
Προσεύχονταν γι΄ αυτό κι οι Επίσκοποι κι ο Αυτοκράτορας και οι πιστοί. Κι ο Θεός έδειξε πώς έπρεπε, σωστά να Τον υμνούνε: Επέτρεψε κι έγινε ένας φοβερός σεισμός. Όλος ο λαός, άρχοντες και βασιλιάς και Πατριάρχης βγήκαν στους δρόμους. Πήραν σταυρούς και λάβαρα, εικόνες και εξαπτέρυγα κι εκεί, έξω από τη Βασιλεύουσα, κάνανε λιτανεία. Με δάκρυα προσεύχονταν στον Θεό να σώσει την Πόλη, να σώσει τις ζωές τους.
Ο σεισμός ασταμάτητος συνεχιζότανε…
Κι εκεί, μπροστά στα μάτια ολονών έγινε το θαύμα: Ένα παιδάκι, απ΄ αυτά που ακολουθούσαν τη λιτανεία, ξαφνικά, αρπάχτηκε – σαν από αόρατα χέρια – κι άρχισε ν΄ ανεβαίνει στον ουρανό. Σταμάτησαν όλοι, σαστισμένοι κι αμίλητοι στράφηκαν προς τα πάνω κι έβλεπαν το θαυμαστό σημείο.
Χάθηκε στον ουρανό το παιδί. Τι έγινε; Πώς έγινε; Τι να σήμαινε άραγε αυτό;
«Κύριε ελέησον!» ήτανε η προσευχή σ΄ όλων τα χείλη. «Κύριε ελέησον!».
Πέρασε ώρα. Και να, σαν να ΄τανε καθισμένο σ΄ ένα σύννεφο, σιγά-σιγά κατέβηκε ξανά το παιδί και στάθηκε ανάμεσά τους.
Εκεί, μπροστά σε όλους, μπροστά στον Πατριάρχη και τον Αυτοκράτορα είπε με δυνατή φωνή:
– Στον ουρανό, οι αγγελικοί χοροί ψάλλουνε τον Τρισάγιο Ύμνο, ασταμάτητα, χωρίς τις λέξεις «ο σταυρωθείς δι΄ ημάς». Παντού στον ουρανό αντηχεί το «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς».
Και λέγοντας τα τελευταία λόγια, άφησε την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Την ίδια στιγμή σταμάτησε κι ο σεισμός.
Πόσο προσεκτικοί είμαστε όταν προφέρουμε τον αγγελικό ύμνο, όπως τον ψάλλουν οι άγγελοι στον ουρανό;
Σ.Γ.Α.
ΠΗΓΗ:https://www.imlemesou.org/index.php/gonia-mikron-filon/stories/214-agios-o-theos
