Μετὰ τὶς γυμνασιακές του σπουδὲς στὸ Γυμνάσιο Ναυπάκτου, ἀπ’ ὅπου ἀποφοιτᾶ τὰ 1928, ἔρχεται στὴν Ἀθήνα μὲ συγκεκριμένο προσανατολισμὸ καὶ μεγάλη δίψα νὰ σπουδάσει Θεολογία. Τελειώνει τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν τὸ 1933. Γίνεται θεολόγος μὲ ἱερὸ πόθο νὰ καταστῆ κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ὄχι νὰ διαλέξη τὰ στενὰ ὅρια μιᾶς ἐπαγγελματικῆς ἀξιοποιήσεως τοῦ πτυχίου. Δὲν φιλοδοξεῖ δηλαδὴ ν’ ἀκολουθήση τὴ σταδιοδρομία ἑνὸς ἐκπαιδευτικοῦ, καθηγητοῦ τῶν θρησκευτικῶν.
- ΝΕΟΣ μὲ ὁρμή, μὲ χαρίσματα, μὲ ὁράματα γιὰ μία καλύτερη κοινωνία, ποὺ μπορεῖ νὰ στηριχθῆ μόνο στὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἀποφασίζει νὰ γίνη ἱεροκήρυκας, δάσκαλος σὲ πλατειὰ βάση.
Τὸ κήρυγμά του ἔχει μία ζωντάνια καὶ ἀμεσότητα, ποὺ ἀναγνωρίζουν ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ οἱ δάσκαλοί του. Ἔχει ὁ λόγος του τὸ χάρισμα τῆς ζεστῆς ἐπικοινωνίας μὲ τὸ ἀκροατήριο. Ἀγγίζει τὶς ψυχές τους.
Κατὰ τὰ ἔτη 1936 – 1937 ὑπηρετεῖ ὡς ἱεροκήρυκας κατηχητὴς στὴ Μητρόπολη Αἰτωλοακαρνανίας. Πάνω ὅμως στοὺς πρώτους ἐνθουσιασμοὺς καὶ τὰ πρῶτα μεγάλα σκιρτήματα καὶ ὁράματα τῆς ἱερῆς ἀποστολῆς του, ἔρχεται ἡ μπόρα τοῦ Ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου. Στὸ μεγάλο αὐτὸ Ἔπος τοῦ 1940 παίρνει μέρος ὡς ὑπαξιωματικὸς στὴν πρώτη γραμμή. Ζωντανὴ ἱστόρηση γεγονότων ἀπὸ τὸ Ἀθάνατο Ἔπος καταγράφονται στὸ βιβλίο του: «ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ’40».
Στὰ μαῦρα χρόνια τῆς Κατοχῆς, ποὺ ἐπακολούθησαν, τὸν βρίσκουμε στὰ Γιάννενα ἀγωνιστή, νὰ κρατάη ἀναμμένη τὴ λυχνία τῆς ἐθνικῆς περηφάνειας, τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς ἀντίστασης κατὰ τῆς τυραννίας. Ἐκεῖ ἔρχεται ἀντιμέτωπος μὲ τὶς Ἀρχὲς Κατοχῆς καὶ γιὰ τὴν Ἐθνικὴ δράση του καταδικάζεται σὲ θάνατο.
Ἀπὸ τὸ Φεβρουάριο τοῦ 1944 μέχρι τὴν 1η Ἰουνίου τοῦ 1956 ἐργάζεται ὡς ἱεροκήρυκας κατηχητὴς στὴν Αἰτωλοακαρνανία.
- ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ μὲ τὸ κήρυγμα ἀναπτύσσει θαυμαστὴ κοινωνικὴ δραστηριότητα στὴν περιοχὴ αὐτή. Γιὰ τὴν ἐξύψωση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου τῆς ὑπαίθρου ἱδρύει τὸ 1947, στοὺς Παπαδάτες Μακρυνείας, ἐργαστήριο κοπτικῆς καὶ ραπτικῆς, ὑφαντικῆς καὶ πλεκτικῆς γιὰ τὰ ἄπορα κορίτσια. Κάτι παρόμοιο κάνει ἀργότερα (1954) στὸ Θέρμο τῆς Τριχωνίδος. Φροντίζει ἐπίσης γιὰ τὴ λειτουργία στὰ χωριὰ αὐτὰ νυχτερινῶν σχολείων, γιὰ τοὺς ἀναλφάβητους.
Τὸ 1948 ὀργανώνει στὴ Μακρυνεία πρότυπο ἀγρόκτημα μὲ πτηνοτροφεῖο, Μελισσοκομεῖο, Ζωοτεχνικὸ τμῆμα καὶ Φυτώριο ὀπωροφόρων δένδρων γιὰ τὴ διάδοση τῆς δενδροκομίας.
Στὰ χωριὰ ποὺ περιοδεύει κηρύττοντας βλέπει καὶ τὶς ἀνθρώπινες ἀνάγκες καὶ κάνει ὅ,τι μπορεῖ, ὥστε νὰ γίνη ἡ ζωὴ τους καλύτερη. Ἐπιχειρεῖ γεωτρήσεις σ’ ἀναζήτηση νεροῦ. Ἐπιστρατεύει γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ κατοίκους τῶν χωριῶν. Καὶ ἡ ἐπιμονὴ του στέφεται μ’ ἐπιτυχία παρὰ τὶς προσωρινὲς μεμψιμοιρίες καὶ ἀπογοητεύσεις. Ἔτσι ὑπάρχουν σήμερα πλούσιες πηγὲς νεροῦ, ποὺ φέρουν τὴν ὀνομασία τοῦ ἐπιθέτου του, «Βρύσες Βασιλόπουλου».
- ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ἔπειτα ὥριμος στὸν ἱερὸ κλῆρο. Χειροτονεῖται Διάκονος στὸν κατάμεστο ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος Ἀγρινίου ἀπὸ τὸ Μητροπολίτη Αἰτωλοακαρνανίας Ἱερόθεο, στὶς 20 Μαΐου 1951, ἡμέρα Κυριακή.
Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα 21 Μαΐου 1951, χειροτονεῖται Πρεσβύτερος, καὶ τοῦ ἀπονέμεται τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου καὶ τὸ λειτούργημα τοῦ Πνευματικοῦ, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης τῆς ὁμώνυμης Κοινότητας τῆς Ἐπαρχίας Τριχωνίδος.
Ἔτσι, ἀπὸ τὴ χρονολογία αὐτή, στὸ κήρυγμα καὶ στὴ γενικότερη κοινωνικὴ δράση του, προστίθεται καὶ τὸ ἱερὸ λειτούργημα τῆς Ἱερωσύνης καὶ συγχρόνως τὸ βαρὺ καὶ ὑπεύθυνο πνευματικὸ ἔργο τοῦ ἐξομολόγου, στὴ Μητροπολιτικὴ περιφέρεια τῆς Αἰτωλοακαρνανίας καὶ στὸ Ἀγρίνιο εἰδικότερα.
- ΑΛΛΑ τὸ πιὸ μεγάλο κεφάλαιο τῆς ἀκάματης δραστηριότητός του, τὸ πιὸ λαμπρὸ στάδιο πνευματικῶν ἀγώνων, ἀρχίζει μὲ τὸν ἐρχομό του στὴν Ἀθήνα. Ἐπίκεντρό του ἀρχικὰ ἐδῶ εἶναι τὸ μικρὸ ἐκκλησάκι στὴν ὁδὸ Ρόμβης. Ἐκεῖ ἐξομολογεῖ, κηρύττει, διδάσκει, κατευθύνει. Ἐκεῖ ρίχνει τὴν καλὴ ζύμη, διευρύνει τὸν κύκλο τῶν γνωριμιῶν του, προσανατολίζεται σὲ νέες δραστηριότητες καὶ βάζει σ’ ἐνέργεια προγράμματα ἄμυνας καὶ προβολῆς τῆς Ὀρθοδοξίας.
- ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΙ πολὺ γρήγορα ὅτι λειτουργεῖ ἕνας μηχανισμὸς σκοτεινῶν δυνάμεων, ποὺ ἀποσκοπεῖ, μὲ ξενικὲς προπαγάνδες καὶ σκοτεινὲς ἀντίχριστες αἱρέσεις, νὰ διαβρώσει τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Ἑλλάδα. Βλέπει ὅτι οἱ αἱρέσεις αὐτὲς δροῦν ὀλέθρια γιὰ τὴν Πίστη καὶ τὴν Πατρίδα καὶ παράλληλα διαπιστώνει ὅτι δὲν ὑπάρχει ἕνα ἐπιτελικὸ ὄργανο, ποὺ νὰ ἐνημερώνη καὶ νὰ ξεσκεπάζη αὐτὲς τὶς ἐπικίνδυνες αἱρέσεις.
- Αὐτὴ ἡ πραγματικότητα τὸν ὁδηγεῖ στὴν ἵδρυση τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» (Π.Ο.Ε.), 21 Νοεμβρίου 1958, στὴν Ἀθήνα, σωματεῖο, ποὺ στὴ συνέχειά του, ἔχει νὰ ἐπιδείξει πλούσια χριστιανικὴ καὶ ἀντιαιρετικὴ δράση.
- Ἡ ἀντιαιρετικὴ αὐτὴ δραστηριότητα ἔπρεπε νὰ ὑποστηρίζεται καὶ ἀπὸ ἕνα δημοσιογραφικὸ ὄργανο, ἀπὸ μία ἐφημερίδα. Ὡραῖος καὶ θεάρεστος στόχος, ποὺ ὅμως προσέκρουε, ὅπως ὁ ἀείμνηστος ἔλεγε, «στὸν ἀργύρη», δηλαδὴ στὰ οἰκονομικά. Καὶ ὅμως τὸ τόλμημα ἔγινε τὸ 1961. Ἔγινε ἡ ἔκδοση τῆς ἐφημερίδας καὶ συνεχίζει ἔκτοτε τὴν ἔκδοσή της, δίνοντας μάχες καὶ καταγγέλλοντας σκοτεινὰ σχέδια κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ ἐφημερίδα αὐτή, παρὰ τὶς ἀτέλειές της καὶ τὰ τυχὸν λάθη της, ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ἕνα ἔγκυρο καὶ σοβαρὸ ὄργανο Ὀρθοδόξου ἀγῶνος.
- Ἀπὸ τὸ 1962 μέχρι τὸ 1968 διετέλεσε Ἡγούμενος στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἀσωμάτων Πετράκη, ἀπ’ ὅπου ἀπομακρύνθηκε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς δικτατορίας.
Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ ἀντιαιρετικὸς ἀγώνας παίρνει σάρκα καὶ ὀστᾶ. Στὴν αἴθουσα τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» (Π.Ο.Ε) γίνονται συγκεντρώσεις Χριστιανῶν καὶ ἀκούγονται πύρινα τὰ κηρύγματα τοῦ μακαριστοῦ π. Χαραλάμπους, ποὺ ξεσκεπάζει τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις, ποὺ καταγγέλλει τοὺς ἐχθρούς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἔθνους.
- Δὲ φτάνουν ὅμως τὰ κηρύγματα, οἱ ὁμιλίες καὶ τὰ δημοσιεύματα τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου». Χρειάζονται καὶ βιβλία. Βιβλία μικρὰ καὶ μεγάλα. Βιβλία φθηνά, εὐκολοδιάβαστα ἀπὸ τὸ λαό, ποὺ νὰ τὸν πληροφοροῦν τί μεθοδεύουν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, ποὺ νὰ τὸν προετοιμάζουν γιὰ ἄμυνα καὶ μάχη ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἔθνους.
- ΑΡΧΙΖΕΙ, λοιπόν, τότε ὁ μακαριστὸς π. Χαράλαμπος τὰ μεγάλα ξεσκεπάσματα. Μὲ ἀδιάσειστα στοιχεῖα ἀποκαλύπτει καὶ καταγγέλλει τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις, τὶς αἱρέσεις καὶ ὅλα τὰ κυκλώματα, ποὺ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτές.
Τὸ μικρὸ τυπογραφεῖο τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου», ποὺ ἦταν τότε στὴν ὁδὸ Ζωοδόχου Πηγῆς 109, δουλεύει ἐντατικά. Ἐκδίδονται τὰ ἀποκαλυπτικὰ βιβλία: «Ξεσκέπασμα τῆς Μασωνίας», τὸ «Ξεσκέπασμα τῶν Ἰεχωβάδων». Καὶ ἀκολουθεῖ ἔπειτα τὸ 1971 τὸ βιβλίο «Ὁ Οἰκουμενισμὸς χωρὶς μάσκα», ἕνα βιβλίο – βόμβα, ποὺ ξεσκεπάζει τοὺς σκοτεινοὺς μηχανισμοὺς, ποὺ ἐπιδιώκουν καὶ μεθοδεύουν τὴν ἕνωση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν Παπισμό.
Στὴν πολύπλευρη ἀκάματη δραστηριότητά του δὲν ξέρει κανεὶς τί νὰ προτάξη. Ὁπωσδήποτε ὅμως κορυφαία θέση παίρνει ἡ δραστηριότητά του ὡς σπουδαίου καὶ πολυγραφότατου συγγραφέα.
- ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ του ἔργο ἀποτελοῦν ἑκατοντάδες βιβλία. Ἀπ’ αὐτὰ τὸ σπουδαιότερο, νομίζουμε, εἶναι τὸ πεντάτομο ἔργο του «Ἡ Ἀποκάλυψη Ἐξηγημένη» καθὼς καὶ «Ἡ Ἁγία Γραφὴ Ἐξηγημένη», δηλαδὴ «Τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον» καὶ «Τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον».
- ΕΠΙ ΠΕΝΗΝΤΑ περίπου χρόνια Χριστιανικῆς καὶ ἐθνικῆς δράσεως δίνει ὑπὲρ Χριστοῦ καὶ Πατρίδος καὶ τὴν ὕστατη ἰκμάδα τῆς ζωῆς του, χωρὶς νὰ παραπονῆται, ποὺ δὲν ἔγινε Ἀρχιερέας, χωρὶς νὰ κρατάη κακία, διότι πότε τοῦ ἀφαιροῦσαν τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου καὶ πότε τοῦ ἀπαγόρευαν νὰ κηρύττη!
Ἡ ἔντονη πνευματικὴ ἐργασία, οἱ παλιές, πολύχρονες καὶ κοπιαστικὲς πορεῖες, οἱ ἀγωνίες, οἱ πολύπλευρες ἀντιξοότητες καὶ φροντίδες κλόνισαν τὴν ὑγεία του, ποὺ εἶχαν πλήξει παλαιότερα πλευρίτιδες. Κλονίστηκε ἡ γενναία καὶ ἀνυποχώρητη καρδιά του. Τὴν κούρασαν οἱ ἀγρυπνίες καὶ οἱ κακουχίες, ὁ ἀσκητικὸς βίος.
Καὶ ὁ θάνατος τὸν βρῆκε στὶς ἐπάλξεις, τέσσερες μέρες μετὰ τὴν ὀνομαστική του γιορτή, ξημερώματα Κυριακῆς, 14 Φεβρουαρίου 1982, ἀφοῦ στὸ ταπεινὸ γραφεῖο του ἦταν ἀκόμα ἁπλωμένα τὰ χειρόγραφά του. Τὸν πῆρε ὁ Θεός, ἀφοῦ, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς γιορτῆς του, ἀποχαιρέτησε τ’ ἀγαπημένα του πρόσωπα, ποὺ τὸν εἶχαν ἐπισκεφθῆ.
Ἡ νεκρώσιμη ἀκολουθία τοῦ ἐκδημήσαντος εἰς Κύριον, π. Χαραλάμπους ἔγινε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἀσωμάτων Πετράκη, τῆς ὁποίας ὁ μεταστὰς ἦταν ἀδελφὸς καὶ πρώην Ἡγούμενός της, τὴ Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 1982. Κατὰ τὴν ἡμέρα ἐκείνη τόσο ὁ ἱερὸς Ναὸς ὅσο καὶ τὸ προαύλιο καὶ ὁ γύρω χῶρος τοῦ Μοναστηριοῦ εἶχαν κατακλυσθῆ ἀπὸ μεγάλο πλῆθος κληρικῶν καὶ λαϊκῶν. Στὰ βλέμματα ὅλων ἦταν ὁλοφάνερη ἡ συγκίνηση καὶ ἡ ἀγάπη γιὰ τὸ μεγάλο ἀγωνιστὴ ἱερωμένο. Ὁ πατὴρ Χαράλαμπος ἐτάφη τὴν ἴδια μέρα στὴ γενέτειρά του Ἀνάληψη Τριχωνίδος.
«Μακάριοι οἱ νεκροὶ οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ’ ἄρτι» (Ἀποκ. ιδ´ 13).
Αὐτὸς ὁ πιὸ πάνω οὐρανόσταλτος λόγος τῆς θείας Ἀποκαλύψεως ταιριάζει στὸν ἀείμνηστο, πολυσέβαστο Γέροντα Ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, ποὺ ἀνάλωσε τὴ ζωή του στὴν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πατρίδος.
Αὐτὸς ὁ λόγος, αὐτὴ ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, γιὰ εὐτυχὲς πέρασμα ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο τὸν πλήρη δεινῶν καὶ ἀντιξοοτήτων, στὴν εὐτυχισμένη αἰωνιότητα «ἔνθα ἀπέδρα πᾶσα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός», ἰσχύει γιὰ τοὺς ἀγωνιστὰς τῆς Πίστεως, γιὰ τοὺς ἀσυμβίβαστους προμάχους τῆς Ὀρθοδοξίας, γιὰ τοὺς πορευομένους στὸ δρόμο, ποὺ καθηγίασαν οἱ Μάρτυρες καὶ οἱ Πατέρες.
Πιστεύουμε ὅτι ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιμανδρίτης π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος ἀνήκει στοὺς «μακάριους», ποὺ μὲ τὴν κοίμησή τους καλοῦνται ἀπὸ τὴν οὐράνια φωνή, «ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν» (Ἀποκ. ιδ´ 13).
* Ἀπό τό βιβλίον τοῦ κ. Μιχαήλ Τσώλη «Ὁ μακαριστός Γέροντας Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος», Ἐκδόσεις «Ὀρθοδόξου Τύπου».
