Όταν το μίσος κατά της Εκκλησίας φθάνει στο αποκορύφωμά του (Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς)
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 27η Οκτωβρίου 2016.
Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στο χώρο της αθεϊστικής ιδεολογίας και γενικότερα του οργανωμένου αντιεκκλησιαστικού αγώνος τον τελευταίο καιρό, έρχεται και πάλι στο νου μας ο αισώπειος μύθος του ποντικού που βρυχάται, θέλοντας με αυτόν τον «ανορθόδοξο» τρόπο να φοβίσει τα λιοντάρια, να τα διώξει και να τους πάρει την περιοχή! Αυτό γίνεται και στο χώρο των αθεϊστών και εκκλησιομάχων, οι οποίοι «βρυχώνται» κατά της Εκκλησίας μας εδώ και εκατοντάδες χρόνια, με σκοπό να την εκφοβίσουν και να την τρέψουν σε φυγή, χωρίς όμως να κατορθώνουν το στόχο τους! Πασχίζουν με κάθε τρόπο να την διασύρουν εκμεταλλευόμενοι την ανηθικότητα, την υποκρισία και την φιλοχρηματία κληρικών της εποχής μας. Επικαλούνται την κοινή λογική αλλά στο τέλος φθάνουν στο σημείο να παραλογίζονται.
Δυστυχώς σ’ ένα τέτοιο συμπέρασμα πρέπει να καταλήξουμε, αν κρίνουμε από ένα πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδος «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (8-10-2016), με θέμα: «ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΥΝΙΟΥΕΛ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ: ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ». Συντάκτης ο δημοσιογράφος κ. Θωμάς Τσαλαπάτης. Διαβάζοντας το άρθρο πονέσαμε ψυχικά και προσευχηθήκαμε για τον συντάκτη, τον αγαπητό και κατά τα άλλα αξιοσυμπάθητο κ. Τσαλαπάτη. Παρακαλέσαμε τον Κύριο να παραβλέψει όσες ύβρεις ξεστόμισε με το άρθρο αυτό, πάνω στον αναβρασμό και στην οργή του. Παρακαλέσαμε να τον φωτίσει με το φως της Χάριτός Του και να τον ελευθερώσει από το σκότος της πλάνης, ώστε να επιτύχει και αυτός την σωτηρία της ψυχής του.
Ο λόγος του κ. Τσαλαπάτη δυστυχώς … «τσαλαπατάει» και ισοπεδώνει τα πάντα και τους πάντες, χωρίς να εξαιρεί κανέναν, ούτε ακόμη και αυτό το πανάγιο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Μοιάζει μ’ ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται και βγάζει μια λάβα που καίει και καταστρέφει, ό, τι βρει μπροστά της και δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά της. Μια πρωτοφανής οργή και ένα άσβεστο μίσος για κάθε τι, που θυμίζει Χριστό και Εκκλησία, αναδύεται μέσα από τις γραμμές του παρά πάνω άρθρου. Ένας οχετός ύβρεων, που στρέφεται με πολλή μανία απέναντι του κλήρου, ιδίως των επισκόπων, ξεχύνεται μέσα από την σκοτισμένη και ταλαίπωρη ψυχή του. Ποιος ξέρει άραγε, ποιες καταβολές, ποιες κακές επιδράσεις, ποια κακά παραδείγματα ανθρώπων από το κοινωνικό του περιβάλλον, στο οποίο έζησε και ανετράφη, επέδρασαν, με τρόπο καθοριστικό στην τρυφερή νεανική του ψυχή, ώστε να φθάσει, με την πάροδο του χρόνου, σ’ αυτό το αξιοθρήνητο κατάντημα;
Αρχίζει το σύντομο, συνθηματικού τύπου, άρθρο του, με αναφορά σε έναν δεδηλωμένο άθεο ισπανό καλλιτέχνη, τον Λουίς Μπουνιουέλ και το ιδιότυπο σλόγκαν του: «δόξα τω Θεώ είμαι ακόμη άθεος». Ο καλλιτέχνης δοξάζει τον Θεό! Αλλά ποιόν Θεό δοξάζει, αφού πιστεύει ότι δεν υπάρχει Θεός; Αν αυτό δεν είναι παραλογισμός, τότε τι είναι; Θαυμάζει και εγκωμιάζει τον ισπανό αθεϊστή, επειδή εξέφρασε μέσα από τις καλλιτεχνικές του δημιουργίες «ιερή οργή απέναντι στην υποκρισία του κλήρου». Λησμονεί όμως κάτι πολύ σημαντικό. Ότι ο άνθρωπος αυτός, ως ισπανός, έζησε σε μια χώρα όπου κυριαρχεί ο αιρετικός Παπισμός, ο οποίος κατάντησε μια καρικατούρα της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού, της Ορθοδοξίας, μια αλλοτριωμένη και απογυμνωμένη, από την Χάρη του Θεού, ανθρώπινη οργάνωση, που αδυνατεί να σώσει και να θεώσει τον άνθρωπο. Βίωσε την ανηθικότητα και την ιησουίτικη υποκρισία του παπικού κλήρου και ως εκ τούτου είναι, ως ένα σημείο δικαιολογημένη η «ιερή οργή» του. Το λάθος του συντάκτη είναι ότι βάζει στο «ίδιο τσουβάλι» και την Ορθοδοξία, η οποία απέχει όσο ο ουρανός από τη γη, από την αιρετική παπική και προτεσταντική Δύση. Είναι άλλωστε προσφιλής ο τρόπος των αθέων και όλων των χριστιανομάχων να καταφεύγουν στον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό, για να αντλήσουν επιχειρήματα κατά της Εκκλησίας του Χριστού, της αγίας Ορθοδοξίας μας. Και η τραγική ειρωνεία είναι το να είμαστε υποχρεωμένοι εμείς οι Ορθόδοξοι να απολογούμαστε για παρεκτροπές που δεν ευθυνόμαστε!
Παρά κάτω παρουσιάζει την προσωπική πινακοθήκη του ισπανού αθέου καλλιτέχνη: «Ένας αναρχικός πυροβολεί τον Πάπα, δίπλα σε δύο ταξιδιώτες απλώνεται μια λαοθάλασσα αίρεσης, ενσαρκωμένη στις διάφορες εκδοχές της, ένας άντρας τραβάει ένα πιάνο με δύο νεκρά βόδια πάνω του και δεμένοι πίσω του δύο παπάδες, κάποιος πετάει έναν επίσκοπο από το παράθυρο, ενώ ένας άντρας με όψη παρόμοια του Χριστού συμμετέχει σε μια σκηνή από τις ‘120 μέρες στα Σόδομα’ του Μαρκησίου Ντε Σαντ….».
Μέσα όμως από τους παρά πάνω πίνακες ο καλλιτέχνης, προφανώς, θέλει να εκφράσει την χρεοκοπία του κλήρου και την σαθρότητα της αιρετικής δυτικής χριστιανικής παραδόσεως, η οποία, ειρήσθω, έπαψε πια να συγκινεί τους ευρωπαίους και γι’ αυτό την απορρίπτουν ασυζητητί. Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή πασχίζει να αποτινάξει και το τελευταίο ίχνος αυτού του παραφθαρμένου Χριστιανισμού, ο οποίος ευθύνεται τα μέγιστα για την κακοδαιμονία, τόσο της Ευρώπης, όσο και ολοκλήρου της ανθρωπότητας. Ο σύγχρονος αθεϊσμός και ο άθεος ευρωπαϊκός Ουμανισμός είναι το τραγικό αποτέλεσμα του παπικού και προτεσταντικού «χριστιανικού» μοντέλου, το οποίο βύθισε την Ευρώπη στην ηθική και πνευματική σήψη, την οδήγησε σε μακροχρόνιους πολέμους, σε πρακτικές απίστευτου θρησκευτικού φανατισμού, (Ιερά Εξέταση), σε γενοκτονίες (σφαγές Ουγενότων και Σέρβων), στην αποικιοκρατία, την οικονομική αφαίμαξη, κλπ. Ο ευρωπαίος άνθρωπος νόμισε ότι, αρνούμενος το «θεό» του Παπισμού και του Προτεσταντισμού και απορρίπτοντας την τυραννία τους, θα απελευθερώνονταν. Αλλά δυστυχώς κατάντησε στο τέλος δούλος των παθών και των σαρκικών επιθυμιών του, καθ’ ότι «παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ομοιώθη αυτοίς», (Ψαλμ.48,13).
Ο συντάκτης στη συνέχεια προσπαθεί, με μεγάλη δόση αφέλειας και δογματικού φανατισμού, να μεταφέρει την όντως εφιαλτική θρησκευτική κατάσταση της Δύσης και στην Ορθόδοξη Ανατολή. Παρουσιάζει μια άλλη ιδική του, «τσαλαπάτεια», «πινακοθήκη», πιο πλούσια σε ύβρεις και σαρκασμό κατά της Εκκλησίας, την οποία θα ζήλευε και ο ισπανός Μπουνιουέλ: «Παπάδες να πλανεύουνε γιαγιάδες και να ανταλλάσσουν τη σωτηρία της ψυχής τους με διαθήκες, διαπλοκές με μαφίες και δίκτυα, την εκτός τόπου και χρόνου μαυρίλα της πρωινής ομαδικής προσευχής στα σχολεία, την εικόνα του Ιησού να μας κοιτά ειρωνικά σε τοίχους σχολείων, πανεπιστημίων και νοσοκομείων, ευλογημένες μπίζνες με νηστίσιμο αστακό, βρώμικες ανάσες και έξαλλα μάτια, γενειοφόρους παιδεραστές να χαμογελούν με εκείνο το μειδίαμα του ανθρώπου που τη σκαπούλαρε, τον άγιο Παΐσιο να προβλέπει πολέμους, να κατεβάζει ιστοσελίδες και να παίζει καράτε με σαολίν μοναχούς,….»! Δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε με όλο αυτό τον οχετό των ύβρεων, οι οποίες αρχίζουν από το πανάγιο πρόσωπο του Κυρίου μας, επεκτείνονται στον σύγχρονο άγιο της εποχής μας, τον άγιο Παΐσιο, παίρνουν «σβάρνα» κληρικούς όλων των βαθμίδων και καταλήγουν στον πιστό λαό του Θεού! Διερωτώμεθα: μήπως όσα γράφει ο συντάκτης είναι ποινικώς κολάσιμα, ως υποκίνηση θρησκευτικού μίσους και ρατσιστικής ρητορικής, τα οποία εμπίπτουν, κατά την γνώμη μας, στις διατάξεις του πρόσφατα ψηφισθέντος αντιρατσιστικού νόμου;
Τον ενοχλούν τα σκάνδαλα των κληρικών. Σύμφωνοι. Σε τι του έφταιξε όμως ο Αρχηγός της Πίστεως μας, ο Οποίος, από άπειρη αγάπη για τον άνθρωπο, έχυσε το αίμα Του πάνω στο σταυρό για την σωτηρία όλων μας και αυτού του ιδίου; Το μειλίχιο και γεμάτο αγάπη βλέμμα του Χριστού μας το βλέπει «ειρωνικό»! Αλλά, όπως εύστοχα διδάσκουν οι ψυχολόγοι, ο κάθε άνθρωπος βλέπει και κρίνει τα πράγματα γύρω του, ανάλογα με την υγεία των ψυχικών του οφθαλμών. Όπως, δηλαδή, αλλιώς βλέπει το περιβάλλον ο υγιής σωματικός οφθαλμός, αλλιώς ο μύωπας, και αλλιώς ο έχων ασθενή όραση, το ίδιο συμβαίνει και με τους ψυχικούς οφθαλμούς. Εν προκειμένω, ο συντάκτης «καθρεφτίζει» στο θεϊκό βλέμμα του Χριστού την ασθένεια των πνευματικών του οφθαλμών.
Το γεγονός, βεβαίως, ότι ο συντάκτης εκφράζεται με τόση μανία και τόσο μίσος κατά της Εκκλησίας, δεν σημαίνει ότι στον χώρο της Εκκλησίας είναι όλα είναι ρόδινα και αγγελικά. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε, για να είμαστε αντικειμενικοί, ότι και μέσα στην Εκκλησία παρατηρούνται απαράδεκτα φαινόμενα. Ότι διαπιστώνονται περιπτώσεις κληρικών και λαϊκών που ναυαγήσαν πνευματικά. Άλλοι παρασύρθηκαν από το χρήμα, άλλοι έπεσαν θύματα αιρέσεων, άλλοι βυθίστηκαν στις ηδονές και άλλοι ζουν μια, πέρα για πέρα, κοσμική ζωή, ενώ παριστάνουν τους ποιμένες, ή τους καλούς χριστιανούς. Και έτσι αντί να οικοδομούν, σκανδαλίζουν τον πιστό λαό του Θεού και την κοινωνία. Πάντα υπήρχαν μέσα στην Εκκλησία τέτοια φαινόμενα. Η Εκκλησία δεν είναι μια κάστα αγίων, αλλά νοσοκομείο ψυχών. Ένας τόπος μετανοούντων και μεταποιούμενων αμαρτωλών.
Αν όμως ήθελε να είναι αντικειμενικός ο συντάκτης απέναντι στην Εκκλησία και κυρίως στην αλήθεια, θα έπρεπε να παραθέσει και την άλλη πλευρά των πραγμάτων. Να τονίσει δηλαδή το γεγονός, ότι η Εκκλησία έχει να παρουσιάσει μια πληθώρα περιπτώσεων αγίων και ενάρετων κληρικών και λαϊκών, που με την ποιμαντική τους διακονία και την αγία ζωή τους δόξασαν την Εκκλησία, ευεργέτησαν την κοινωνία και έγιναν παραδείγματα άξια προς μίμηση. Έγιναν ποιμένες αληθινοί, που θυσίασαν την ζωή τους υπέρ των λογικών τους προβάτων. Δεν θα έπρεπε επίσης να παραβλέψει το τεράστιο πνευματικό και κοινωνικό έργο που επιτελεί η Εκκλησία αυτές τις δύσκολες ήμερες για το Έθνος και λαό μας, κάτι που επαινεί και μεγάλη μερίδα αντικειμενικών αντιπάλων Της. Η σημερινή τραγική πραγματικότητα είναι, ότι το κράτος και οι άλλοι δημόσιοι φορείς, εγκατέλειψαν στην Εκκλησία τη διακονία εκατοντάδων χιλιάδων συνανθρώπων μας, οι οποίοι τρέφονται καθημερινά, ντύνονται, στεγάζονται, περιθάλπονται, λαμβάνουν την απαραίτητη φαρμακευτική τους αγωγή, εξοφλούνται λογαριασμοί τους, στηρίζονται πνευματικά και ψυχολογικά και γενικά επιβιώνουν χάρις σ’ Αυτήν.
Θα κλείσουμε, παραθέτοντας ένα απόσπασμα από τον θεόπνευστο λόγο της Γραφής, το οποίο βρίσκει πλήρη εφαρμογή στην προκειμένη περίπτωση: «ιδού ήλθε Κύριος εν αγίαις μυριάσιν αυτού, ποιήσαι κρίσιν κατά πάντων και ελέγξαι πάντας τους ασεβείς αυτών περί πάντων των έργων ασεβείας αυτών ων ησέβησαν και περί πάντων των σκληρών ων ελάλησαν κατ’ αυτού αμαρτωλοί ασεβείς»(Ιούδ.14,15). Θα έρθει ο Κύριος, κατά την ημέρα της Β΄ Παρουσίας Του, συνοδευόμενος από τα πλήθη των αγίων και των αγγέλων Του, για να κρίνει όλους τους αμαρτωλούς και να ελέγξει όλους τους ασεβείς για όλα τα έργα της ασεβείας, τα οποία διέπραξαν και επίσης για όλους τους σκληρούς και βλάσφημους λόγους και διδασκαλίες που ελάλησαν εναντίον του Θεού. Αλλοίμονο σε κείνους που τώρα υβρίζουν και πολεμούν την Εκκλησία. Θα βρεθούν αναπολόγητοι τη φοβερή εκείνη ημέρα!
