« (...) Γιατί άνθρωπος αληθινός είναι
μόνον εκείνος που πιστεύει με ακρίβεια τα δόγματα της πίστεως (MG
55,462)»
« Ο Χρυσ. υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να μισούμε ούτε τους αιρετικούς, αλλά να προσπαθούμε με αγάπη να τους πείσουμε. Ο λόγος που χρησιμοποιούμε ως όπλο κατά των αιρετικών, δε χτυπάει, για να τους ρίξει κάτω, αλλά για να τους σώσει. Τούτη η μάχη στήνει τρόπαιο για τη σωτηρία των εχθρών αιρετικών (MG 56,248). Και ο Απ. Παύλος το ίδιο συνιστά: «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τίτου γ’ 10). Θα συμβουλέψουμε με αγάπη και πρώτη και δεύτερη φορά τον αιρετικό’ κι’ αν δούμε ότι εμμένει στην πλάνη του, τότε θα τον εγκαταλείψουμε, αλλά και πάλι με λύπη. Πάντως ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία είναι ξένα και αντίθετα προς το χριστιανικό πνεύμα.
Να είμαστε κοντά σε όλους και να ευεργετούμε τους πάντες’ όταν όμως ακόμη και οι αδελφοί μας διαφωνούν μαζί μας στις αλήθειες της πίστεως, να τους θεωρούμε σαν ξένους και βαρβάρους. Γιατί άνθρωπος αληθινός είναι μόνον εκείνος που πιστεύει με ακρίβεια τα δόγματα της πίστεως (MG 55,462)».
«ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ», ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Δ. ΧΑΡΩΝΗ, ΑΘΗΝΑ 1993, ΣΕΛ. 34,35
Αδελφοί, εάν εφαρμόσουμε την "ακρίβεια",
Τους οικουμενιστάς χριστιανούς της Εκκλησίας μας θα πρέπει να τους θεωρούμε "σαν ξένους και βαρβάρους", ή ως αιρετικούς;
Όσοι μιλούμε για την "ακρίβεια" δίχως να προσπαθούμε με αγάπη να τους πείσουμε (ενν. τους αιρετικούς), πράττουμε ορθά;
Όταν όμως ακόμη και οι αδελφοί μας διαφωνούν μαζί μας στις αλήθειες της πίστεως! Τι κάνουμε; Πρέπει "Να είμαστε κοντά σε όλους και να ευεργετούμε τους πάντες" ή όχι;
Θα συμβουλέψουμε με αγάπη και πρώτη και δεύτερη φορά τον αιρετικό' κι’ αν δούμε ότι εμμένει στην πλάνη του, τότε θα τον εγκαταλείψουμε! Όμως με τους "
"σαν ξένους και βαρβάρους" αδελφούς μας Ορθοδόξους, θα κάνουμε το ίδιο;
Ή θα τους συμβουλέψουμε με αγάπη, ή υπάρχει και άλλος τρόπος;
Αν, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία είναι ξένα και αντίθετα προς το χριστιανικό πνεύμα, το νόημα του λόγου: "Όποιος δεν είναι ταπεινός, δεν είναι Χριστιανός" (+ επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης), τι ακριβώς σημαίνει;
Κι’ αν δούμε ότι εμμένει στην πλάνη του (ο αιρετικός!), τότε θα τον εγκαταλείψουμε! αλλά το ίδιο θα κάνουμε και μ' αυτόν που του λες "Οικουμενισμός" και ακούει "κομμουνισμός" ; Και απ' αυτόν θα χωριστούμε;
Όταν όμως ακόμη και οι αδελφοί μας διαφωνούν μαζί μας στις αλήθειες της πίστεως! ΥΠΆΡΧΕΙ ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΓΩ;
Αδελφοί εν Χριστώ,
είναι ασφαλές να μιλούμε "για την ακρίβεια"με ακρίβεια, και τούτο γίνεται μόνο όταν μένουμε μόνιμα στο διαμέρισμα της "ταπείνωσης"...
Αδελφοί, ας εφαρμόσουμε την ταπεινή ακρίβεια που κρύβει την χάρη του Θεού
μιας και ο "λόγος που χρησιμοποιούμε ως όπλο κατά των αιρετικών, δε χτυπάει, για να τους ρίξει κάτω, αλλά για να τους σώσει. Τούτη η μάχη στήνει τρόπαιο για τη σωτηρία των εχθρών αιρετικών (MG 56,248)
« Ο Χρυσ. υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να μισούμε ούτε τους αιρετικούς, αλλά να προσπαθούμε με αγάπη να τους πείσουμε. Ο λόγος που χρησιμοποιούμε ως όπλο κατά των αιρετικών, δε χτυπάει, για να τους ρίξει κάτω, αλλά για να τους σώσει. Τούτη η μάχη στήνει τρόπαιο για τη σωτηρία των εχθρών αιρετικών (MG 56,248). Και ο Απ. Παύλος το ίδιο συνιστά: «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τίτου γ’ 10). Θα συμβουλέψουμε με αγάπη και πρώτη και δεύτερη φορά τον αιρετικό’ κι’ αν δούμε ότι εμμένει στην πλάνη του, τότε θα τον εγκαταλείψουμε, αλλά και πάλι με λύπη. Πάντως ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία είναι ξένα και αντίθετα προς το χριστιανικό πνεύμα.
Να είμαστε κοντά σε όλους και να ευεργετούμε τους πάντες’ όταν όμως ακόμη και οι αδελφοί μας διαφωνούν μαζί μας στις αλήθειες της πίστεως, να τους θεωρούμε σαν ξένους και βαρβάρους. Γιατί άνθρωπος αληθινός είναι μόνον εκείνος που πιστεύει με ακρίβεια τα δόγματα της πίστεως (MG 55,462)».
«ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ», ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Δ. ΧΑΡΩΝΗ, ΑΘΗΝΑ 1993, ΣΕΛ. 34,35
ΣΧΟΛΙΟ:
Τους οικουμενιστάς χριστιανούς της Εκκλησίας μας θα πρέπει να τους θεωρούμε "σαν ξένους και βαρβάρους", ή ως αιρετικούς;
Όσοι μιλούμε για την "ακρίβεια" δίχως να προσπαθούμε με αγάπη να τους πείσουμε (ενν. τους αιρετικούς), πράττουμε ορθά;
Όταν όμως ακόμη και οι αδελφοί μας διαφωνούν μαζί μας στις αλήθειες της πίστεως! Τι κάνουμε; Πρέπει "Να είμαστε κοντά σε όλους και να ευεργετούμε τους πάντες" ή όχι;
Θα συμβουλέψουμε με αγάπη και πρώτη και δεύτερη φορά τον αιρετικό' κι’ αν δούμε ότι εμμένει στην πλάνη του, τότε θα τον εγκαταλείψουμε! Όμως με τους "
"σαν ξένους και βαρβάρους" αδελφούς μας Ορθοδόξους, θα κάνουμε το ίδιο;
Ή θα τους συμβουλέψουμε με αγάπη, ή υπάρχει και άλλος τρόπος;
Αν, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία είναι ξένα και αντίθετα προς το χριστιανικό πνεύμα, το νόημα του λόγου: "Όποιος δεν είναι ταπεινός, δεν είναι Χριστιανός" (+ επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης), τι ακριβώς σημαίνει;
Κι’ αν δούμε ότι εμμένει στην πλάνη του (ο αιρετικός!), τότε θα τον εγκαταλείψουμε! αλλά το ίδιο θα κάνουμε και μ' αυτόν που του λες "Οικουμενισμός" και ακούει "κομμουνισμός" ; Και απ' αυτόν θα χωριστούμε;
Όταν όμως ακόμη και οι αδελφοί μας διαφωνούν μαζί μας στις αλήθειες της πίστεως! ΥΠΆΡΧΕΙ ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΓΩ;
Αδελφοί εν Χριστώ,
είναι ασφαλές να μιλούμε "για την ακρίβεια"με ακρίβεια, και τούτο γίνεται μόνο όταν μένουμε μόνιμα στο διαμέρισμα της "ταπείνωσης"...
Αδελφοί, ας εφαρμόσουμε την ταπεινή ακρίβεια που κρύβει την χάρη του Θεού
μιας και ο "λόγος που χρησιμοποιούμε ως όπλο κατά των αιρετικών, δε χτυπάει, για να τους ρίξει κάτω, αλλά για να τους σώσει. Τούτη η μάχη στήνει τρόπαιο για τη σωτηρία των εχθρών αιρετικών (MG 56,248)
