ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΜΟΝΑΧΟ ΠΑΪΣΙΟ ΚΑΡΕΩΤΗ (ΚΑΡΥΕΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ) ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΕΣΠΩΝ ΚΑΙ ΕΟΡΔΑΙΑΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟ
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ ΚΑΙ ΕΟΡΔΑΙΑΣ
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ
Φλώρινα19.12.2016
ΠΡΟΣ
ὁσιολογιώτατο
μοναχὸ Παΐσιο Καρεώτη
Καρυὲς Ἁγίου Ὄρους.
Ὁσιολογιώτατε π.Παΐσιε.
Ἔλαβα τὴν ἐπιστολή σου καὶ ἀφοῦ τὴν ἀνέγνωσα ἐπικράνθην πολύ. «Τὶ νὰ ἐννοοῦσε ὁ ποιητής;». Ὁ καθένας δηλαδὴ μπορεῖ νὰ ἐξάγη, ὅποιοδήποτε συμπέρασμα διαβάζοντας ἕνα κείμενο! Μὲ τὴν παροῦσα δὲν ἀπολογοῦμαι, οὔτε θὰ ἐπιχειρήσω ἀναίρεσι, οὔτε καὶ θὰ ὑπεραμυνθῶ τῶν πανεπιστημιακῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τὶς καλὲς θέσεις τους, ἢ καὶ τὰ λάθη τους ἐφ’ ὅσον εἶναι ἐρευνηταί, ἀλλὰ εἶναι γεγονός, ὅτι τοὺς χρησιμοποιεῖ πάντοτε ἡ Ἐκκλησία μας.
Ἀναγινώσκοντας
σὲ δύο συνεχόμενες Κυριακὲς οἱ ἱερεῖς μας τὰ δύο Ἐγκύκλια Γράμματά μου καὶ ἀκούγοντάς τα οἱ χριστιανοί μας κανείς τους δὲν ἔκαμε αὐτὲς τὶς «ἀγριώτατες» ἐπισημάνσεις, τὶς ὁποῖες ἔκαμες ἐσύ. «Λὲς νὰ ὁδήγησα τὸ ποίμνιό μου στὴν κόλασι;» Ἄπαγε. Οὔτε κι ὁ ἐχθρός μας, ἂν ἔχουμε κι ἕνα τέτοιον. Λυποῦμαι πολύ, ποὺ λυπήθηκες πολύ, ἐπειδὴ τὴν πατρικὴ ἀγωνία μου γιὰ τὸ ἄγνωστο σὲ σένα ποίμνιό μου τὴν παραμόρφωσες καὶ τὴν κακοποίησες βάναυσα μὲ τόσα ἀλλότρια στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα οὔτε στὸν λογισμό μου, οὔτε καὶ στὶς προθέσεις μου εἶχα. Πιστεύω, ὅτι ἔγραψες κατὰ παραγγελίαν καὶ μόνο γιὰ νὰ γράψης. Δὲν εἶχες κάποια ποιμαντικὴ ἀγωνία. Οἱ ἅγιοι πατέρες μας ἔγραφαν κατὰ ποιμαντικὸ καθῆκον κι ὄχι γράφουμε, γιὰ νὰ γράφουμε.
σὲ δύο συνεχόμενες Κυριακὲς οἱ ἱερεῖς μας τὰ δύο Ἐγκύκλια Γράμματά μου καὶ ἀκούγοντάς τα οἱ χριστιανοί μας κανείς τους δὲν ἔκαμε αὐτὲς τὶς «ἀγριώτατες» ἐπισημάνσεις, τὶς ὁποῖες ἔκαμες ἐσύ. «Λὲς νὰ ὁδήγησα τὸ ποίμνιό μου στὴν κόλασι;» Ἄπαγε. Οὔτε κι ὁ ἐχθρός μας, ἂν ἔχουμε κι ἕνα τέτοιον. Λυποῦμαι πολύ, ποὺ λυπήθηκες πολύ, ἐπειδὴ τὴν πατρικὴ ἀγωνία μου γιὰ τὸ ἄγνωστο σὲ σένα ποίμνιό μου τὴν παραμόρφωσες καὶ τὴν κακοποίησες βάναυσα μὲ τόσα ἀλλότρια στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα οὔτε στὸν λογισμό μου, οὔτε καὶ στὶς προθέσεις μου εἶχα. Πιστεύω, ὅτι ἔγραψες κατὰ παραγγελίαν καὶ μόνο γιὰ νὰ γράψης. Δὲν εἶχες κάποια ποιμαντικὴ ἀγωνία. Οἱ ἅγιοι πατέρες μας ἔγραφαν κατὰ ποιμαντικὸ καθῆκον κι ὄχι γράφουμε, γιὰ νὰ γράφουμε.
Τὰ δύο αὐτὰ Ἐγκύκλια Γράμματά μου δὲν ἦσαν οὔτε Διατριβὲς ἐπὶ Διδακτορίᾳ, οὔτε λεπτομερὴς ἔρευνα τῶν βαθμῶν τῆς ἱερωσύνης καὶ πῶς ἐξελίχθηκαν ἱστορικὰ οἱ τόσοι λειτουργικοὶ τύποι καὶ καθιερώθηκαν πλέον, ὅπως τοὺς ἔχουμε σταθερὰ σήμερα.
Οἱ χριστιανοί μας, ἀγαπητέ μου Γέροντα, ἕνα κατάλαβαν. Ὅτι ὁ ἐπίσκοπός τους ἐκφράζει τὴν μεγάλη ἀγωνία του γιὰ τὴν ἑνότητα τοῦ σώματος τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας μας. Κι αὐτὸ πρακτικὰ μεταφράζεται σὲ ἀγωνία γιὰ τὶς ψυχές. Ἐπιμένω ταπεινὰ καὶ μετὰ γνώσεως, ὅτι εἶναι ἡ αὐτὴ ἀγωνία, γιὰ τὴν ὁποία ὁ Κύριός μας εἶπε πέντε φορὲς «ἵνα ὦσι ἓν», ὅσο κι ἂν μέμφεσθε «γιὰ παραλογισμὸ!!!» τὴν 3η σελίδα τῆς Ἐγκυκλίου μου, τὴν ὁποία κατακλείω μὲ τὴν εὐχὴ «περὶ τοῦ εὐδίου λιμένος τῆς ἑνότητος». Αὐτὸς εἶναι ἕνας γραπτὸς λόγος τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Αὐγουστίνου. «Ὥστε ἀναμάσημα Οἰκουμενιστικῆς καραμέλλας εἶναι καὶ ὁ λόγος τοῦ ἀειμνήστου ἀντιοικουμενιστοῦ Γέροντος περὶ εὐδίου λιμένος τῆς ἑνότητος;;;». Εὖγε π.Παΐσιε, «ἀνακάλυψες τὸν τροχό». Θὰ τὸ εἰπῶ νὰ τὸ γράψουν καὶ στὴν ΣΠΙΘΑ!
Τώρα ὅμως εἶναι ἡ σειρά μου νὰ πῶ κι ἐγὼ γιὰ τὸν παραλογισμὸ τῆς γραφῆς σου. Καὶ ἡ ἑνότητα καὶ ὁ ἁγιασμός μας εἶναι ζητούμενα, ἀγαπητέ μου. Ἔτσι εἶναι ὁ ἀτελὴς ἄνθρωπος καὶ ἡ τῶν τελείων ἀτέλεστος τελειότης. Εἶναι ἡ συνεχὴς κίνησί μας νὰ ἀγγίζουμε στὸν ἅγιο Θεὸ καὶ νὰ συμμετέχουμε στὸν ἁγιασμό του. Ἤξερε καλὰ ὁ Κύριός μας τὶ ἔλεγε στὴν ἀρχιερατική του προσευχή. Δυστυχῶς ἔβλεπε ὅλα τὰ σχίσματα τοῦ μέλλοντος. Δὲν θὰ τοῦ μάθουμε ἐμεῖς γράμματα! «Ἐξασφαλισμένη σωτηρία ἔχουν μόνο οἱ Προστεστάντες, ἅμα χαϊδέψουν λίγο τὴν Βibel τους».
Ἀγαπητέ μου ἀδελφέ. Καλῶς ἐχόντων τῶν πραγμάτων μπορεῖ καὶ νὰ μὴν μνημονεύη τὸν ἐπίσκοπό του ἕνας ἱερέας τῆς Μητροπόλεώς του; Ἂν δὲ τὸ γενικεύσουμε, θὰ μποροῦσαν τάχα καὶ ὅλοι οἱ ἱερεῖς μιᾶς Μητροπόλεως νὰ μὴ μνημονεύουν τὸν ἐπίσκοπό τους, ἐπειδὴ μνημονεύει τὸν Πατριάρχη; Ὁ δὲ ἐπίσκοπος ἀναίτιος ὢν θὰ χρειαζόταν μόνο, γιὰ νὰ ὑπογράφη τὶς μισθοδοτικὲς καταστάσεις τῶν «ἄσπιλων-ἀμόλυντων-ὀρθοδόξων» ἱερέων του ἢ ἔστω καὶ νὰ χειροτονῆ; Μήπως καὶ ἡ ὑπογραφή του θὰ τοὺς μόλυνε; Αἰδὼς Ἀργεῖοι!
Ἀφοῦ ὅμως ὁ λόγος μας ἔφθασε στὸ σημεῖο τοῦτο ἐρωτῶ κι ἐσᾶς. Ἁγιορείτης ὢν ἐσεῖς, πῶς ἀντέχετε νὰ ἐξαρτᾶσθε ἄμεσα ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, δηλαδὴ τὸν Πατριάρχη μας, τὸν ὁποῖο περιλούζετε μὲ ὅλα τὰ ρήματα; Ὁ ἡμέτερος π.Παΐσιος μόνο ἔμμεσα, μέσον ἐμοῦ, «δεχόταν τὸν μολυσμό» καὶ δὲν τὸν «ἄντεξε», γιαὐτὸ καὶ διέκοψε τὴν μνημόνευσι ἐμοῦ τοῦ ἐπισκόπου του. Ὡς μοναχὸς ποὺ εἶσθε, δὲν εἶσθε ἀδέσποτος. Σίγουρα ἐξαρτᾶσθε ἀπὸ κάποιο μοναστήρι. Τὸ ἴδιο πάλι καὶ ὡς καθηγητὴς τῆς Ἀθωνιάδος δὲν μπορεῖτε νὰ εἶσθε ἀδέσποτος. Αὐτὴν τὴν ἀγωνία ἐξέφρασα κι ἐγὼ μὲ τὶς δύο Ἐγκυκλίους μου τόσο γιὰ τοὺς ἱερεῖς μου, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς χριστιανούς μου. Κανεὶς δὲν εἶναι ἀδέσποτος στὴν Ἐκκλησία. Παρακαλῶ, νὰ πῆτε στὸν κομιστὴ τῆς Α’ ἐγκυκλίου νὰ σᾶς στείλη καὶ τὴν Β’, στὴν ὁποία παραθέτω ὅλες τὶς ὑπέροχες ἀναφορὲς τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου περὶ ἐπισκόπου καὶ θείας εὐχαριστίας, μήπως κι ἐκεῖ βρεθῆ κάτι κολάσιμο. Μὲ τὰ κείμενά μου αὐτὰ «δὲν κομίζω γλαῦκα εἰς Ἀθῆνας, οὔτε καὶ διδάσκω τὴν Ἀθηνᾶ»!
Γιὰ πολλοστὴ φορὰ καὶ μετὰ πλεονασμοῦ καταθέτω στὸ ποίμνιό μου τὴν ἀγωνία μου γιὰ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Βεβαίως αὐτὸ δὲν παθαίνει τίποτε, διότι εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ σταυρωθεὶς καὶ ἀναστὰς Κύριος. Οἱ χριστιανοὶ ὅμως παθαίνουν καὶ παραπαθαίνουν μὲ τὰ σχίσματα, ὅπου καὶ ὅποτε γίνονται αὐτά. Μὴν ἀνακαλύψετε ὅμως πάλι λεξίδια καὶ σὲ τούτην τὴν ἀτελῆ ἀπάντησί μου καὶ μοῦ τὰ ἐπιστρέψετε ὡς ξιφίδια. «Ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς».
Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ὁμολογία σου, ὅτι μὲ ἀγαπᾶς, ἔστω κι ἂν ὁ σκληρὸς λόγος τῆς ἐπιστολῆς σου δὲν ἦταν ἁπλῶς ξιφίδιο, ἀλλὰ δαμασκὶ βεβαμμένον. Γνωρίζεις βεβαίως, ὅτι ἡ ἄκρα δικαιοσύνη συνορεύει μὲ τὴν ἄκρα ἀδικία. Χαίρομαι, διότι ἀγαπᾶτε τὸν μακαριστὸ Γέροντα Αὐγουστῖνο ὅλοι οἱ ὀρθοδοξολαλοῦντες, ἀλλὰ μόνον ἀπὸ πολλὰ χιλιόμετρα μακριά του! Πολὺ θὰ χαιρόμουν νὰ διατελούσατε συνεργάτες του, ὅσα χρόνια ἤμουν ἐγὼ καὶ νὰ τοῦ γράφατε τὰ μισά, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ γράψατε σὲ μένα.
Ταῦτα, ἀγαπητέ μου, εἶχα νὰ σημειώσω ἀκροθιγῶς κι ὄχι νὰ ἀπαντήσω καταλεπτῶς στὴν ὁσιολογιότητά σου αἰτούμενος ἅμα καὶ τὴν ἐν κομβοσχοινίῳ μνημόνευσι τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀτελοῦς ἐπισκόπου Θεοκλήτου ἀναλώσαντος ἐπὶ πενῆντα ἔτη (1967-2017) τὴν ζωή του κυριολεκτικῶς στὰ σύνορα τῆς Πατρίδος μας. Κλείνοντας δέ, θὰ ἤθελα μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη νὰ σὲ προτρέψω νὰ εἰρηνεύης, διότι ἡ ὅλη γραφή σου καὶ τὸ ὕφος τῆς ἐπιστολῆς-ἐγκυκλίου σου μαρτυρεῖ ἐσωτερικὴ ταραχὴ καὶ δυστυχῶς ἔπαρσι χωρὶς σύνορα. Νὰ σοῦ θυμίσω πάλι νὰ ἔχης πάντα κατὰ νοῦν τὴν ἐσωτερικὴ ἀγωνία καὶ τὴν ἐγρήγορσι, μήπως ἰσχύση φεῦ ὀψέποτε καὶ γιὰ σένα ὁ λόγος τῆς Γραφῆς, «τὰ πολλά σε γράμματα εἰς μανίαν περιτρέπει…» (Πράξεις 26,24).
Μετ’ ἀγάπης καὶ πρὸς Κύριον εὐχέτης
+Ὁ Μητροπολίτης
Ο ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ ΚΑΙ ΕΟΡΔΑΙΑΣ
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ
ΠΗΓΗ: ''ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ'' [http://www.eordaia.org/index.php/14-2016-dekemvrios/1807-epistoli-pros-monaxo-paisio-kareoti-karyes-agiou-orous-apo-ton-mitropoliti-florinis-prespon-kai-eordaias-theoklito]
