Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης

“.. Στη Ρουμανία ἡ καταπολέμηση τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης ἔχει ὁρισμένα χαρακτηριστικὰ ποὺ τὴν διακρίνουν ἀπὸ τὶς ἐνέργειες ὅλων τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν χωρῶν:

1. Εἶναι ἡ πιὸ ἔντονη ἀντίδραση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης

2. Εἶναι ἡ ἀντίδραση ποὺ καταστέλλεται ἀπὸ τὶς ἐκκλησιαστικὲς ἀρχὲς μὲ τον πιὸ ἔντονο τρόπο.

3. Οἱ συνθῆκες ὑπὸ τὶς ὁποῖες ανατύσσεται αὐτὸς ὁ ἀγῶνας εἶναι πολὺ σκληρὲς, δεδομένου ὅτι στὴ Ρουμανία δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας ἀρχιερέας ποὺ νὰ ἀπορρήψει τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης.

(..) Σὰς εὐχαριστῶ ἐκ μέρους ὅλων τῶν Ρουμάνων ἱερέων καὶ πιστῶν ἀγωνιστῶν κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γιὰ τὴν εὐκαιρία νὰ σὰς ἀπευθύνω αὐτὰ τὰ λόγια."

Θεολόγος Μιχαήλ Σίλβιου Κυρίλλου

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

 Πανοσιολογιώτατοι καί Αἰδεσιμολογιώτατοι ἅγιοι Πατέρες ,

 Ἀξιότιμοι κύριοι καθηγητές ,

Ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές

         Ἀπὸ τὶς ἰδεολογίες ποὺ ἐμφανίστηκαν στὸν κόσμο τὸν 20ό αιώνα ἴσως ἡ πιὸ ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ παγκοσμιοποίηση, τὸ Τεκτονικῆς ἐμπνεύσεως σχέδιο, τὸ ὁποῖο ἀποβλέπει στὴν κατάρριψη τῶν πολιτιστικῶν, οἰκονομικῶν, γλωσσικῶν καὶ θρησκευτικῶν συνόρων ἀνάμεσα στὰ διάφορα κράτη καὶ τὴνσυγχώνευση ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας σὲ μιὰ ἑνιαία ὁντότητα, σὲ πλανητικὴ κλίμακα, μὲ μιὰ μοναδικὴ πολιτικὴ, οἰκονομικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἡγεσία.

        Ἀπὸ πνευματικὴ ἄποψη, αὐτὸ τὸ ἰδεολογικὸ κατασκεύασμα εἶναι ἐπικίνδυνο, διότι, ἀφενός, φαίνεται νὰ εἶναι μιὰ ἐπανάληψη τοῦ σχεδίου περιφρόνησης τοῦ Θεοῦ ποὺ περιγράφεται στὸ ἐπεισόδιο τοῦ τῆς Βαβέλ ἀπὸ τὸ πρῶτο βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς (Γένεση 11), καὶ ἀφετέρου φαίνεται νὰ προετοιμάζει τοὺς ἀνθρώπους  γιὰ τὸ τελευταῖο στάδιο τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου.

         Ἡ παγκοσμιοποίηση ἀποτελεῖ τὸ ἄμεσον ἀποτέλεσμα τῆς ἀποχριστιανοποίησης τῆς Δυτικῆς κοινωνίας, ποὺ ἐπήλθε μὲ τὴν ἀπομάκρυνση τῆς χάριτος ἀπὸ τὴν ΔυτικὴἘκκλησία, λόγῳ τῆς ἀπόσχισής της ἀπὸ τὴν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς στὰ μέσα τοῦ ἑνδεκάτου αἰώνα, καὶ μὲ τὸν διαδοχικὸ κατακερματισμὸ τοῦ Δυτικοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου σὲ διάφορες αἱρέσεις καὶ ἀντιχριστιανικὲς φιλοσοφικὲς ἀντιλήψεις κατὰ τοὺς αἰῶνες ποὺ ἀκολούθησαν, ὅπως ἦταν ὁ Παπισμός, ἡ Ἀναγέννηση, ὁ Προτεσταντισμός, ὁ Διαφωτισμός, ὁ ἐξελικτισμός, ἡ ἐκκοσμίκευση, ὁ ἀθεϊσμός, ὁ Κομμουνισμός, ὁ καπιταλισμός, ὁ καταναλωτισμός, τὸ κίνημα τῆς «Νέας Ἐποχῆς» κ.α.

         Ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος κυριαρχημένος ἀπὸ τὸ Ἑωσφορικὸ πνεῦμα, ποὺ προάγει τὴν δαιμονικὴ ἐξέγερση ἐναντίον τοῦ Θεοῦ ἀναζήτησε στὴ ζωή του τὴν ἐκπλήρωση κάποιων ἑσχατολογικῶν ὑποσχέσεων τῆς Ἐκκλησίας, ὅμως σὲ μιὰ διεστραμμένη μορφή, ἀπογυμνωμένη ἀπὸ κάθε πνευματικὸ χαρακτήρα. Οὕτως ἡ ἑσχατολογικὴ ἀναμονὴ τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἔχει διαστρεβλωθεῖ σὲμιὰ προσπάθεια πραγμάτωσης τῆς εὐτυχίας ἑνός ἐπίγειου παραδείσου, μὲ τὴν βοήθεια τῆς τεχνολογίας, μέσα σὲ μιὰ δυστοπικὴ κοινωνία ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ μιὰ κοσμικὴ ἀγάπη, ἡ ὁποία μὲ τὴν σειρὰ της προσπαθεῖ νὰ μιμηθεῖ τὴν χριστιανικὴ ἁγάπη  ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸ συνδετικὸ στοιχεῖο τοῦ Σῶματος τοῦ Χριστοῦ , τῆς Ἐκκλησίας, τῆς σύναξης τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι, κατὰ τὸ πρότυπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ζοῦν σὲ κοινωνία ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἀναμεταξύ τους.

            Καὶ ἐπειδή ἡ παγκοσμιοποίηση δὲν μπορεὶ  νὰ ἐπιτευχθεὶ  παρὰ μόνο μὲ τὴν δημιουργία ἑνός πλανητικοῦ κράτους καὶ μιᾶς πλανητικῆς οἰκονομίας καὶ θρησκείας ἐμφανίστηκε ὁ οἰκουμενισμός ὡς θρησκευτικὴ ἔννοια. Ἡ ἀναγκαιότητα ὕπαρξης μιᾶς παγκόσμιας θρησκείας σὲ ἕναν κόσμο χαρακτηρισμένο ἀπὸ θρησκευτικὸ σκεπτικισμὸ καὶ ριζοσπαστικὸ ἀγνωστικισμό, μπορεῖ  νὰ κατανοηθεῖ μόνο ὑπὸ τὸ πρίσμα τοῦ ἀπώτερου σκοποῦ τῆς παγκοσμιοποίησης,  ἤτοι τῆς προετοιμασίας τοῦ κόσμου γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἐάν αὑτὸς θὰ ἐρχόταν σὲ ἕναν κόσμο ἐντελῶς ἄθεο, ποιός θα τὸν ἀναγνώριζε πλέον ὡς Θεὸ καὶ θὰ τὸν λάτρευε ὡς τέτοιον; Μία πλαστὴ παγκόσμια θρησκεία, στὴν ὁποίαν ἡ Ἀλήθεια ἀντικαθίσταται ἀπό διαφορετικές «ἀλήθειες» που παράγονται ἀπό τὸν μεταπτωτικὸ  νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, μπορεῖ  νὰ δημιουργήσει τὸν ψευδοπνευματικὸ συνδετικὸ κρίκο που θὰ φέρει ὅλους ὅσοι ἔχουν ἀπορρίψει τὸν Θεὸ στὸ σημεῖο νὰ δεχθοῦν τὴν βασιλεία τοῦ Ἀντιχρίστου.

        Ἔνας ἀπλὸς ὁρισμὸς τοῦΟἰκουμενισμοῦ ἀπὸ μιὰ περισσότερο πολιτικὴ παρά θρησκευτικὴ ἄποψη, θα μᾶς ἒδειχνε ὅτι αὐτὸς εἶναι μιὰ προσπάθεια ἔνωσης ὅλων τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου σὲ μία Πανθρησκεία, ἡ ὁποία καλεῖται νὰ ἐξυπηρετήσει τὸν πολιτικῶς δηλωμένο σκοπὸ τῆς «ἐνοποίησης τῆς ἀνθρωπότητας». Ἀπὸ θεολογικὴ ἄποψη ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι μία ἐκκλησιολογικὴ αἵρεση ἡ ὁποία προωθεῖ τὴν συγκρητιστικὴ ἰδέα ὃτι ὅλες οἱ θρησκείες εἶναι μέρος τῆς ἰδίας θείας ἀποκάλυψης, τὴν ὁποία μία ἀπροσδιόριστη θεότητα ἔδωσε στὴν ἀνθρωπότητα, προκειμένου νὰ προχωρήσει στὴν πνευματικὴ αὑτοτελειοποίηση. Τὸ οἰκουμενιστικὸ δόγμα τῆς «ἀποδοχῆς τοῦ πλησίον» προϋποθέτει μία παγκόσμια θρησκεία, ἡ ὁποία προκύπτει ἀπὸ τὴν ὁμοσπονδιακὴ ἔνωση ὅλων τῶν ὑπαρχουσῶν θρησκειῶν καὶ λειτουργεῖ  ἐπί τῇ βάσει τῆς ἀρχῆς τῆς σχετικοποίησης τῆς ἀληθινῆς πίστεως ἕως τὴν πλήρη ἐξαφάνισή της ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη συνείδηση.

          Ὁ Οἰκουμενισμός μπορεῖ  νὰ ὁριστεῖ  ὡς μία ἐκκλησιολογικὴ αἵρεση ἡ ὁποία δημιουργήθηκε μὲ σκοπὸ τὴν ἕνωση ὅλων τῶν χριστιανῶν σὲ μία θρησκευτικὴ ὁντότητα, ἡ ὁποία νὰ θεμελιώνεται- βάσει τῆς ἀρχῆς τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ καὶ τῆς ἐκκλησιολογικὴς οὐδετερότητας- στὸ δόγμα ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν συνύπαρξη ὅλων τῶν αἱρετικῶν ἰδεολογιῶν τῶν μελῶν τῆς οἰκουμενικῆς κίνησης, ἔντονα προσαρμοσμένων στὶς ἰδεολογικὲς ἀνάγκες τοῦ  νέου κόσμου, τὴν ἐμφάνιση τοῦ ὁποίου προετοιμάζεται ἀπὸ τὴν παγκοσμιοποίηση.

          Ἀπὸ αὑτῆς τῆς ἀπόψεως πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ἡ οἰκουμενικὴ κίνηση καὶ τὸ ἐκτελεστικὸ της ὄργανο, τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν καὶ νὰ κατανοηθεῖ ὁ δηλωμένος σκοπός τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ἡ πραγμάτωση τῆς ὀρατῆς ἐνότητας τῶν Χριστιανῶν. Δὲν πρέπει νὰ λησμονηθεῖ τὸ γεγονός ὅτι πίσω ἀπὸ τὶς οικουμενιστικὲς ὀργανώσεις βρίσκονται οἱ  ἴδιοι ἰδεολόγοι ποὺ χτίζουν καὶ τὴν κοινὴ πλανητικὴ οἰκονομικὴ ἀγορὰ καὶ τὴν Νέα πολιτικὴ Παγκόσμια Τάξη.

            Ἀπό ἱστορικῆς πλευρᾶς, τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν εμφανίστηκε στὰ μέσα τοῦ περασμένου αἰῶνα, τὸ έτος 1948, μὲ τὴν πρῶτη Γενική Συνέλευση τοῦ ΠΣΕ, ποὺ έλαβε χώρα στὸ Άμστερνταμ, ὅποὺ, ὡς ἀφορμή τῆς ὕπαρξης αὐτῆς τῆς πλανητικῆς οργάνωσης, προβλήθηκε ἡ ἀνάγκη νὰ δοθεὶ μία κοινή χριστιανική ὁμολογία στοὺς μὴ χριστιανικούς λαούς. Ἀποτελούμενο ἀπό πάρα πολλές προτεσταντικές κοινότητες, τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν διατήρησε μέχρι σήμερα τὴν μορφή μιᾶς προτεσταντικῆς ὁμοσπονδίας καὶ, παρά τὴν ἐκκλησιολογικὴ οὐδετερότητα, στὴν ὁποία ἔκανε ἀναφορά ἡ Δήλωση τοῦ Τορόντο, ἡ ὁποία ἐπικυρώθηκε πέρυσι καὶ ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης, ἔγινε φερέφωνο μιᾶς προτεσταντικῆς ἐκκλησιολογικῆς προοπτικῆς, ὅσον ἀφορᾶ τὸ είδος τῆς ἀποκατάστασης τῆς ἑνότητας τῶν χριστιανῶν, στὴν ὁποία ἀποβλέποὺν οἱ οἰκουμενιστικές προσπάθειες. Παραπέμποὺμε ἐδῶ στὴν ἄποψη πέντε Ἑλλήνων ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι διαμαρτυρήθηκαν  γιὰ τὶς τελευταῖες ἐκκλησιολογικές εξελίξεις στο πλαίσιο του ΠΣΕ ὅπως εμφανίζονται στὴν πρόσφατη Γενική Συνέλευση του ΠΣΕ στο Μπουσάν τῆς Νότιας Κορέας τὸ 2013: «Στη Γενικῆ Συνέλευση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἥ μάλλον ὀρθότερα τῶν αιρέσεων, ἡ ὁποία ἔλαβε χώρα στο Μπουσάν, διατυπώθηκε τὸ προτεσταντικό ἐκκλησιολογικὸ δόγμα περί τῆς ἀόρατης ἐνότητας τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι δήθεν «πολυδογματική»

1.Λαμβάνοντας ὑπόψη μας τὶς ἐπιπτώσεις τοῦ στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση, μποροῦμε νὰ διαπιστώσουμε δύο κατευθυντήριες γραμμὲς τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἡ μία γραμμὴ εἶναι θεολογική, ἡ ὁποία στοχεύει σὲ μιὰ συγκριτιστικὴ ἕνωση τῶν θεολογικῶν δογμάτων μέσῳ τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ καὶ τῆς σχετικοποίησης τῆς σημασίας τῶν δογμάτων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας (τῶν παραδεδομένων ἀπὸ τὴν θεῖα ἀπόκάλυψη στὴν σκέψη τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ στὴν διατύπωσή τους στὶς Ἱερὲς Συνόδους), θεωρώντας τα, ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Γενικῆς Συνέλευσης τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε τὸ 2006, ὡς ἁπλὲς παραδόσεις, ποικιλίες τῆς εὐαγγελικῆς ἔκφρασης καὶ τοποθετώντας τὰ στὸ ἴδιο ἀξιολογικὸ ἐπίπεδο μὲ τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες.

           Ἡ ἄλλη κατεύθυνση εἶναι ἡ πρακτικὴ, ἡ ὁποία συνίσταται στὴν ἰσοπέδωση τῆς ὀρθόδοξης θεολογικῆς συνείδησης, μέσῳ τῆς συνεργασίας ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν, πράγμα ποὺ ἀντιβαίνει στοὺς ἱεροὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, μὲ σκοπὸ νὰ δημιουργηθεῖ ἡ ἐντύπωση ὅτι ἡ βίωση ἑνὸς ἐπιπόλαιου τρόποὺ διάχριστιανικὴς κοινωνίας, σὲ ἐπίπεδο ἀμιγῶς ἀνθρώπινο, εἶναι πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ τὴν ἐν ἀληθείᾳ βίωση στὸ αὐστηρῶς ὁριοθετημένο πλαίσιο τῶν δογμάτῶν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἡ ὡς ἄνω ἀναφερώμενες κατευθύνσεις ἀντικατοπτρίζονται τόσο στὴν ὀργάνωση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ὅσο

………………………………………………….

1         https://graiulortodox.wordpress.com/tag/declaratia-de-unitate-new-delhi/.

…………………………………………….

καὶ στὶς ἐκκλησιολογικὲς ἀρχὲς ποὺ περιλαμβάνονται στὴν Δήλωση τοῦ Τορόντο ἀπὸ τὸ 1950.

           Ἀπὸ ὀργανωτικὴ ἄποψη τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν ἀποτελεῖται ἀπὸ μιὰ δογματικὴ ἐπιτροπὴ, «Πίστις καὶ Τάξις» καὶ ἀπὸ μιὰ ἐπιτροπὴ «διακονίας»,«Ζωή καί Ἐργασία»‧ὅσον ἀφορᾶ δὲ τὶς ἀρχὲς ποὺ διατυπώθηκαν στὴν Διακηρύξη τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Τορόντο , ἡ πραγμάτωση τῆς θεολογικῆς σύγκλισης ἐκφράζεται στὴν παρ. IV.6: «Οἱ ἐκκλησίες- μέλη τοῦ Συμβουλίου εἶναι πρόθυμες νὰ διαβουλεύονται μαζὶ, στὴν προσπάθειά τους νὰ μάθουν ἀπὸ τὸν Κύριο  Ἰησοῦ Χριστὸ τὶ μαρτυρία θὰ πρέπει νὰ δώσουν στὸ ὄνομὰ Του στὸν κόσμο», ὅποὺ προϋποτίθεται ἡ συμπροσευχὴ τῶν ὀρθοδόξων καὶ τῶν αἱρετικῶν.

        Ἡ δὲ ἰσοπέδωση τῆς θεολογικῆς συνείδησης, μέσῳ τῆς συνεργασίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς, ἐκφράζεται στὴν παρ. ΙV.7: «Μιὰ πιὸ ἔντονη συνεργασία τῆς κοινῆς συμμετοχῆς στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο σημαίνει καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Εκλησίες- μέλη θὰ πρέπει νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν μεταξὺ τους ἀλληλεγγύη, νὰ παρέχουν βοήθεια ἡ μία στὴν ἄλλη σὲ περίπτωση ἀνάγκης καὶ νὰ ἀπέχουν ἀπὸ ἐνέργειες ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν ἀδελφικὴ σχέση». Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ποὺ συμμετεῖχαν στὴν Συνδιάσκεψη τῆς Μόσχας τὸ 1948 εἶχαν αποφασίσει νὰ μὴ συμμετάσχουν στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση καὶ στὴν πρώτη Γενικὴ Συνέλευση του ΠΣΕ στὸ Ἄμστερνταμ. Παρ' ὅλα αὐτά, κατὰ τὴν Τρίτη Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Νέου Δελχί (1961), οἱ περισσότερες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες συντάχθηκαν τελικὰ μὲ αὐτὴν τὴν προτεσταντικὴ θρησκευτικὴ λέσχη, μὲ τὶς ἐπιπτώσεις τῆς πράξης αὐτῆς νὰ εἶναι αἰσθητὲς στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ μέχρι σήμερα. Τὸ 1961 ἐγινε μέλος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας.

            Προκειμένου νὰ ἀποκτήσουμε μία εἰκόνα γιὰ τὸν ἀγῶνα ποὺ γίνεται στὴν Ρουμανία ἐναντίον τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς συνόδου τῆς Κρήτης , θὰ πρέπει νὰ κάνουμε μερικὲς ἀναφορὲς στὶς ἐπιπτώσεις ποὺ εἶχε στὴν ζωὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας  ἡ συμμετοχὴ τῆς στὸ ΠΣΕ.

         Τὰ διδακτικὰ ἐγχειρίδια τοῦ μαθήματος τῆς Ἱστορίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς  Ρουμανίας ἀναφέρουν  γιὰ τὸν πατριάρχη Ἰουστινιανὸ Μαρίνα , κατὰ τὴν ποιμαντορία τοῦ ὁποίου πραγματοποιήθηκε ἡ συμμετοχὴ τῆς Ὀρθόδοξης  Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν , ὅτι  καθοδήγησε λεπτομερῶς τὴν συμμετοχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας σὲ ὅλες τὶς δραστηριότητες ποὺ διεξάγονταν στὸ πλαίσιο τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν καὶ τοῦ Συμβουλίου τῶν Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν κ.ο.κ

            Στὴν χώρα μας ἔχει  συμβάλει στὴν προώθηση τοῦ τοπικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἔτσι, μὲ τὰ ἐπιτεύγματὰ του ὁ πατριάρχης Ἰουστινιανὸς μένει στὴν ἱστορία ὡς μιὰ σημαντικὴ μορφὴ ὁλόκληρης τῆς Ὀρθοδοξίας ,ὡς  ἕνας σποὺδαῖος ἀγωνιστὴς τῶν  ἡμερῶν μας στὸν οἰκουμενικὸ χώρο

2.Ίσως δὲν εἶναι  τυχαῖο ὅτι τὸ Ρουμανικὸ Πατριαρχεῖο , πρωτεργάτης τοῦ νηφάλιου (" προσεκτικοῦ") οἰκουμενισμοῦ στὶς  ἡμέρες μας, ἔχει ἀνακηρύξει τὴν φετινὴ χρονιὰ ὡς «Ἔτος τοῦ πατριάρχου Ἰουστινιανοῦ Μαρίνα». Το ἴδιο θριαμβολογικὸ ὕφος συναντάει κανεὶς καὶ στὰ διδακτικὰ ἐγχειρίδια τοῦ μαθήματος τῆς Ἱστορίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, τὰ ὁποία ἔχουν διαμορφώσει ὁλόκληρες  γενιὲς κληρικῶν, οἱ  ὁποῖοι ἔφεραν τὴν οἰκουμενιστικὴ ἰδεολογία ἕως τὶς πιὸ ἀπομακρυσμένες περιοχὲς τῆς χώρας, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς ἄποψης περὶ τῆς συμμετοχῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας στὴν οἰκουμενιστική κίνηση αὐτὲς τὶς δεκαετίες.

           Παραθέτω μερικὰ ἀποκαλυπτικὰ ἀποσπάσματα: Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ἔχει συμμετάσχει σὲ ὅλες τὶς δραστηριότητες τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν... [...] Όλες αυτές οἱ  επαφές έχουν ὁδηγήσει  ὄχι μόνο στὴν προώθηση τοῦ οἰκουμενισμοῦ [...] Ἀνάμεσα σὲ όλες αυτές τὶς 14 Ἐκκλησίες καὶ Ὁμολογίες

3 [νομίμως ἀναγνωρισμένες στὴν Ρουμανία] υπήρχε μία οἰκουμενικὴ ἀτμόσφαιρα συνεργασίας. [...] Τοιoυτοτρὅπως δημιουργήθηκε στὴν Ρουμανία ἕνας πραγματικός «τοπικός οικουμενισμός»

4.Πολλοί ἐκ τῶν θεολόγων ἀσπάζονται  τὴν ἄποψη ὅτι ἡ συμμετοχὴ τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας στὴν

……………………………

2 Prof. Pr. Dr. Mircea Păcurariu, Istoria Bisericii Ortodoxe Române , vol. III, Ed. I.B.M. al B.O.R., Bucureşti , 1994, σ. 486.

3 Ἀξιοσημείωτη εἶναι ἡ ἐμφάνιση τῆς ἔκφρασης «Ἐκκλησίες καὶ  Ὁμολογίες» ἤδη ἀπὸ τὸ 1994, τὸ ἔτος ἔκδοσης τοῦ συγκεκριμένου ἐγχειριδίου Ἱστορίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας.

4 Prof. Pr. Dr. Mircea Păcurariu, ὅπ. παρ. , σ. 521-523.

……………………………………………………………

οἰκουμενιστικὴ κίνηση βοήθησε τὴν ἐκκλησία μας νὰ ἐπιβιώσει τὴν περίοδο τοῦ καταπιεστικού κομμουνισμοῦ, γιατί υποτίθεται ὅτι μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τῆς δόθηκε ἕνα ἄνοιγμα πρὸς τὴν συνεργασία μὲ τὶς δυτικές ὁμολογίες, οἱ  ὁποῖες, μὲ τὴν σειρά τους, θὰ ἀσκοῦσαν πιέσεις στὸ κομμουνιστικό καθεστώς προκειμένου νὰ ἀποδυναμώσει τὸν διωγμό τοῦ χριστιανισμοῦ στὴν χώρα μας. Παρόλα αὐτά, τὸ 1989 στὴν Μόσχα, στὴν συνάντηση τῆς Κεντρικῆς Επιτροπῆς τοῦ Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ἡ ρουμανική ἀντιπροσωπεία ἐπέκρινε αὐτὸν τὸν διεθνὴ ὀργανισμό, ἐπειδὴ δὲν κατήγγειλε τὶς καταπατήσεις τῶν ἀνθρωπίνων δικαὶωμάτων στὴν Ρουμανία καὶ προτίμησε τὴν πολιτικὴ τῆς διπλωματίας τῆς σιωπῆς, κριτική τὴν ὁποία ἀποδέχτηκε ὁ διεθνὴς οἱκουμενιστικὸς ὁργανισμός

5.«Ὁ τοπικὸς Οἰκουμενισμός», ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ὡς μία μορφή εἰρηνικῆς συνύπαρξης μεταξὺ διαφορετικῶν θρησκευτικῶν ὁμολογιῶν, τῶν ὁποίων τὰ δόγματα διαφέρουν, ἔχει κηρυχθεῖ  ἔντονα σὲ ἕναν λαὸ, στὴν ἱστορία τοῦ ὁποίου δὲν ἔχει ὑπάρξει οὔτε μία ἀξιομνημόνευτη αἱματηρὴ θρησκευτικὴ διαφορά. Ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς ἀνάγκης νὰ διατηρηθεῖ   ἡ κοινωνικὴ εἰρήνη, ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν Ρουμανία οὕτως ἤ ἄλλως, ὡς ιστορικὴ παράδοση, ἔχει διαδοθεί ἡ οἰκουμενιστικὴ ἰδέα ὅτι δὲν ὑπάρχουν θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ τοῦ Ὀρθοδόξου πληθυσμού, ποὺ ἀποτελεῖ πλειονότητα, καὶ τῶν ἄλλων Ὁμολογιών, ὅτι «ὀ Θεὸς εἶναι ἕνας», ὅτι «λατρεύουμε ὅλοι μας τὸν ἴδιο Θεό», ἀντιλήψεις ποὺ έχουν ἀποδυναμώσει  τὴν Ορθόδοξη δογματικὴ συνείδηση τοῦ πληθυσμού σὲ τέτοιον βαθμό, ὥστε πολλοὶ Ρουμάνοι  νὰ θεωροῦν τὸ ιδεώδες ποὺ προτείνει τὸ ΠΣΕ μιὰ ἀπολύτως φυσιολογικἡ φιλοδοξία, ἐκπληρώνοντας τὰ λόγια τοῦ Ἕλληνα ἰατροῦ Ἀλέξανδρου Καλόμοιρου, ὁ ὁποῖος ἐξηγεῖ  ὅτι ὅσοι ὀνειρεύονται τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανών μὲ τὸν τρόπο ποὺ κηρύττει ὁ ὁικουμενισμός, ἔχουν ἕνα οὐτοπικό ὄραμα ἀμειγώς ἀνθρώπινο, τὸ ὁποῖο ἀποδίδουν όμως στὸν Χριστό.

 Τὴν πιὸ σοβαρὴ συνέπεια τοῦ «τοπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ» ἀποτέλεσε ἡ δίκη δύο ἐπισκόπων τὸ 2008 γιὰ μυστηριακὴ κοινωνία μὲ τοὺς Ελληνόρρυθμους Καθολικοὺς. Αφού ἐπέδειξαν μετάνοια δὲν

…………………………………

5

http://www.obinfonet.ro/docs/nmr/nmrex/datex/Biserica%20Ortodoxa%20si%20Ecumenismul%20azi.htm

………………….

τοὺς ἐπιβλήθηκε καμία ποινή 6 ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο. Ἔνας ἐξ αὑτῶν προέβη τὸν Μάρτιο τοῦ τρέχοντος έτους σὲ καθαἵρεση ἱερέα ποὺ εἶχε διακόψει τὸ μνημόσυνὸ του γιὰ τὴν συμμετοχὴ του στὴν αἱρετικὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης.

         Ἡ οἰκουμενικὴ νοοτροπία ἐξεφραζόταν στὴν Ρουμανία σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν προπαγάνδα τῆς παγκοσμιοποίησης, ποὺ κήρυττε ἐπιθετικὰ τὴν ἀναγκαιότητα ἐγκαταλείψης τῶν ἐθνικῶν ἀξιῶν καὶ τῆς οἱκοιοποίσης τῶν κοσμοπολίτικων ἀξιῶν, στὶς ὁποῖες στηρίζεται  ἡ Νέα Παγκόσμια Τάξη. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν σύνθεση προέκυψε ἕνα νέο  ἦθος, βαθιὰ ξένο πρὸς τὸ Ὀρθόδοξο καὶ ἐθνικὸ πνεῦμα, καὶ αὐτὸ ὁδήγησε κάποια στιγμὴ στὴν ἐνοχοποίηση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία θεωρεῖται ὡς ἀντιδραστικὸ παράγοντα στὴν πολιτικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἔνταξη στὸ εὐρωπαϊκὸ πλαίσιο ἀξιῶν.

           Γιὰ νὰ ἀμυνθοῦν ἐναντίων αὐτῶν τῶν κατηγοριῶν, οἱ ρουμανικὲς ἐκκλησιαστικὲς ἀρχὲς αἰσθάνθηκαν τὴν ἀνάγκη νὰ προσαρμοστοῦν στοὺς νέους τρόποὺς σκέψης. Τὰ λειτουργικὰ βιβλία ἔχουν «καθαριστεὶ» ἀπὸ προσευχὲς, ὕμνους καὶ τελετουργίες ποὺ δὲν συνάδουν μὲ τὴν πολιτικὰ ὀρθὴ σκέψη τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου, ἔχουν τροποποιηθεῖ, ὥστε νὰ βρίσκονται ἐν ἁρμονία μὲ τὸ οἰκουμενιστικὸ πνεῦμα (οἱ προσευχὲς ἐπανένταξης τῶν αἱρετικῶν, τῶν σχισματικῶν καὶ τῶν μὴ-Χριστιανῶν στὴν Ὀρθοδοξία, ἔχουν αφαιρεθεὶ κάποιοι ὕμνοι ἀπὸ τὴν ἀκολουθία τοῦ Πάσχα, γιὰ νὰ μὴν ἐνοχληθοῦν κάποιες εὐαισθησίες, ἀφαιρέθηκε τὸ Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, γιὰ νὰ μὴν θυμίσει πλέον στοὺς Ρουμάνους πιστοὺς ὅτι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὑπάρχουν μόνο αἱρετικοὶ καὶ σχίσματα καὶ ὄχι «χριστιανοὶ αδελφοί», ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ ἀκόμη καὶ ἡ ἀνάγνωση τῶν ἐξορκισμών τοῦ Ἁγίου Βασιλείου).

          Τὰ κηρύγματα ποὺ ἐκφωνοῦνται μπροστὰ στὸ Ἅγιο Βῆμα ἐκφράζουν περισσότερο τὴν οἱκουμενιστικὴ νοοτροπία παρὰ τὴν ὀρθόδοξη δογματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀκρίβεια: γίνονται μεγάλες παραχωρήσεις στὶς ἠθικὲς ἐκτροπὲς τοῦ κόσμου, εἰς βάρος τῶν κανονικῶν ἐπιταγῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχει ἡ ἄποψη, ὅλο καὶ πιὸ διαδεδομένη μεταξὺ τῶν θεολόγων, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία οἱ

………………………

6 http://www.greco-catolica.org/a393-decizia-oficiala-a-sinodului-bor-ips-nicolae-corneanu-si-ps-sofronie-drincec-au-fost-iertati.aspx.

…………………….

        Μὲ τὴν σειρὰ τους οἱ πιστοὶ ποὺ ἀκολουθοῦν τοὺς ὁμολογητὲς ἱερεῖς ὑφίστανται τὴν δημόσια κατακραυγή, κυρίως ἐκ μέρους τῶν ἱερέων ἀπὸ τὶς ἐνορίες ποὺ  εγκατάλειψαν, οἱ ὁποῖοι τοὺς κατηγοροῦν ὅτι ἔγιναν παλαιοημερολογῖτες, ὀπαδοὶ  προτεσταντικῶν παραφυάδων ἤ ακόμα καὶ Ρωμαιοκαθολικοί . Μὲσω μιᾶς ἰσχυρῆς προπαγάνδας ἐναντίον τῶν ἀντιρρησίων τῆς Συνόδου τῆς Κρἤτης ἡ ἱεραρχία, ἡ ὁποία δὲν φαίνεται νὰ εἶναι διατεθειμένη νὰ ἀπορρίψει τὴν αἵρεση τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης προετοιμάζει τοὺς πιστοὺς καὶ  τους ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι δὲν διέκοψαν το μνημόσυνο νὰ ἀντιλαμβάνονται τὶς ἀποφάσεις ποὺ θὰ ληφθοῦν στὴν παροῦσα Σύναξη καὶ  τὶς μελλοντικὲς ἀποφάσεις τῶν ὁμολογητῶν πιστῶν ὡς ἀντικανονικὲς καὶ  παράνομες, ὡς ἀνάμειξη στὶς ἐσωτερικὲς ὑποθέσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας. Ὅσον ἀφορᾶ δὲ τους ἱερεῖς οἱ  ὁποῖοι δὲν διέκοψαν τὸ μνημόσυνο, οἱ  περισσότεροι ἐξ αὐτῶν ἔχουν τὴν πεποίθηση ὅτι ἡ ἄνευ ὅρων ὑπακοὴ στὸν οἰκεῖο ἐπίσκοπο εἶναι πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ἀλήθειας τῆς πίστεως.

        Οἱ Ρουμᾶνοι ἱερεῖς καὶ πιστοὶ, ὑπερασπιστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας έναντίον τῆς αἱρετικῆς Συνόδου τῆς Κρήτης ἔχουν μεγάλες προσδοκίες ἀπὸ αὐτὴ τὴν Σύνὰξη καὶ ἀπὸ τὴν προγραμματισμένη νὰ λάβει χώρα στὸ Κίεβο. Δύσπιστοι ὅσον ἀφορᾶ μιὰ ἀλλαγὴ τῶν πραγμάτων στὴ Ρουμανία ἰδίως σχετικὰ μὲ τὴν στάση τῶν ἱεραρχῶν ποὺ ἔλαβαν μέρος τὸ περασμένο έτος στὴν αἱρετικὴ Σύνοδο, οἱ Ρουμᾶνοι ὁμολογητὲς ἱερεῖς καὶ πιστοὶ ἀναμένουν ἀπὸ τὶς ἀντιοικουμενιστικὲς συνάξεις, τα ἀναθέματα ποὺ θὰ ἀπαγγελθοῦν  νὰ ἐπεκταθοῦν πέραν τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, προκειμένου νὰ συμβάλουν καθοριστικὰ στὴν ἀφύπνιση τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν οἱ  ὁποῖοι ἀκόμα δὲν συνειδητοποιούν πόσο σοβαρή είναι ἡ κατάσταση.

         Ὑπάρχει  ἡ προσδοκία τὸ ἀνάθεμα νὰ περιλαμβάνει καὶ τοὺς ἱδρυτὲς τοῦ οἰκουμενισμοῦ, οἱ  ὁποῖοι  ἀποτελοῦν –σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ πατρὸς Ντουμίτρου Στανιλοάε, ποὺ παραθέσαμε προηγουμένως – μέρος τοῦ εὐρύτερου συστήματος ὑποδούλωσης τῆς ἀνθρωπότητας στὸ πλαίσιο τοῦ σχεδίου τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων.

         Σὲ ἀντίθετη περίπτωση, μετὰ τὴν ἐξαφάνιση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ἱδρυτὲς του θὰ ἐπινοήσουν ἁπλῶς μιὰ ἄλλη ἰδεολογία ποὺ νὰ τὸν ἀντικαταστήσει κατὰ τὸ πολιτικὸ πρότυπο μὲ το ὁποῖο ὁ κομμουνισμὸς ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὸν καπιταλισμὸ καὶ τὸν καταναλωτισμὸ, ποὺ ἀποτελοῦν πιὸ λεπτὲς καὶ ἐπικίνδυνες μορφὲς ὑποδούλωσης τῆς ανθρωπότητας. Ἐπίσης , ὑπάρχει  ἡ προσδοκία οἱ σύναξις νὰ δώσουν πέρα ἀπὸ τὸ ζήτημα τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τὶς ἀπαντήσεις ποὺ ἀρνήθηκαν  νὰ δώσουν οἱ συμμετάσχοντες τὸ περασμένο ἔτος στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης.

        Τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ ὅλους τοὺς ναούς ὅπου λειτουργοῦν ὁμολογητὲς ἱερεῖς ἀναγνώσθηκαν κατὰ τὴν παράδοση τὰ ἀναθέματα συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν ἀναθεμάτων ἐναντίον τῶν διδασκαλιῶν ποὺ ἀποδέχτηκε ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης.

         Ἀνάθεμα τὰ αἱρετικὰ κείμενα τῆς οικουμενιστικῆς ψευδόσυνόδου τῆς Κρήτης τοῦ Ἰουνίου τοῦ 2016 τῆς αυτοαποκαλούμενης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι τὰ ἀποδέχονται καὶ τὰ ἐφαρμόζουν, κείμενα τὰ ὁποία: -καθιερώνουν τὴν λεγόμενη «ἀποκατάσταση τῆς ἐνότητας τῶν χριστιανῶν» καὶ τὴν ἱστορική ὀνομασία «Ἐκκλησία» γιὰ τοὺς αἱρετικούς-καθιερώνουν τὸν Καταστατικό Χάρτη τοῦ λεγόμενου Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιών ὡς βάση τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς αἱρετικούς-τὸν δογματικὸ μινιμαλισμό -καθιερώνουν τὴν Δήλωση τοῦ Τορόντο ἡ ὁποία διατείνεται ὅτι ὑπάρχουν μέλη τῆς Εκκλησίας ἐκτός τῶν ὀρίων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ ὅτι «τὸ νὰ ἀποτελεῖ κάποιος μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι πιὸ περιεκτικὸ ἀπὸ τὸ νὰ ἀποτελεῖ  μέλος τῆς ίδιας του τῆς Ἐκκλησίας». -κατά μίαν ψευδῆ οἰκονομία καθιερώνουν τοὺς μεικτούς  γάμους (με τους αἱρετικοὺς). -καθιερώνουν τὸν ὄρο «ἀνθρώπινο πρόσωπο», τὸν ὁποίο χρησιμοποιεῖ  ὁ Μητροπολίτης Ἰωάννης  Ζηζιούλας. 

            Τῇ ληστρικῇ, αἱρετικῇ καί οἰκουμενιστικῇ ψευδοσυνόδῳ τῆς Κρήτης τοῦ Ἰουνίου 2016, τῇ λεγομένῃ «Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Συνόδῳ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τοῖς κακοδόξοις αὐτῆς κειμένοις, ἅτινα θεσμοθετοῦσιν

α) τήν διεξαγωγήν τοῦ διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί αἱρέσεων μέ κριτήριον τάς προτεσταντικάς πλατφόρμας καί οὐχί τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν,

 β) τήν λεγομένην «ἀποκατάστασιν τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν» καί τήν ἱστορικήν ὀνομασίαν τοῦ ὅρου «ἐκκλησία» διά τοὺς αἱρετικούς,

  γ) τόν Καταστατικόν Χάρτην τοῦ προτεσταντικοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» -αἱρέσεων καί τόν δογματικόν μινιμαλισμόν ὡς βάσιν τοῦ διαλόγου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν αἱρέσεων,

 δ) τήν «Δήλωσιν τοῦ Τορόντο» τοῦ 1950, σύμφωνα μέ τήν ὁποίαν i) ὑπάρχουσιν μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ἐκτός τῶν τειχῶν Αὐτῆς, ii) ὑπάρχει Ἐκκλησία ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί iii) τό ἀποτελεῖν μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ περιεκτικώτερον ἔστιν ἤ τό ἀποτελεῖν μέλος τῆς ἰδίας Ἐκκλησίας,

ε)τοὺς μεικτούς γάμους μέ πρόσχημα μίαν ψευδήν οἰκονομίαν, καί στ) τήν αἱρετικήν ζηζιούλιαν θεωρίαν περί ἀνθρωπίνου προσώπου, καί τοῖς ἀποδεχομένοις καί ἐφαρμόζουσι τάς αἱρετικάς αὐτῆς ἀποφάσεις, ἀνάθεμα (γ΄).

       Σὰς εὐχαριστῶ ἐκ μέρους ὅλων τῶν Ρουμάνων ἱερέων καὶ  πιστῶν ἀγωνιστῶν κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ  γιὰ τὴν εὐκαιρία νὰ σὰς ἀπευθύνω αὐτὰ τὰ λόγια.

Θεολόγος Μιχαήλ Σίλβιου Κυρίλλου