ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ (ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ)

ΠΗΓΗ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Έπειτα και από την ημερίδα στην Θεσσαλονίκη ομολογουμένως περνούμε σε μία άλλη φάση του αγώνα δεδομένου ότι έχουν αποκρυσταλλωθεί “οι διαφορετικές απόψεις” σχετικά με τον τρόπο αποτείχισης των πιστών στις διάφορες εκκλησιαστικές συνάξεις που δημιουργήθηκαν ως πυρήνες αντίστασης και έχουν οργανωθεί προς αντιμετώπιση της παναίρεσης του Οικουμενισμού. Άλλωστε πέρασαν δύο έτη από την ψευτοσύνοδο του Κολυμβαρίου που αναγνώρισε ως Eκκλησίες τις ποικίλες αιρέσεις δημιουργώντας εκκλησιολογικό πλέον δογματικά ζήτημα, επομένως, και σωτηριολογικό, όπως σωστά έχει επισημανθεί, γι’ αυτό και έχουν δημοσιευθεί τόσο πολλά κείμενα, που ξεπερνούν κατά πολύ σε πλήθος άλλα παλαιοτέρων εποχών σε περιόδους που η Εκκλησία εταλανίζετο από τις διάφορες αιρέσεις που ενεφανίζοντο.Το θέμα έχει αναλυθεί επαρκώς και το ζήτημα πλέον δεν είναι αν γνωρίζουμε -όσοι ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε- αλλά ενώ γνωρίζουμε δεν κάνουμε εκείνο που επιτάσσει η ορθόδοξη Παράδοσή μας.

 Όταν κάθε ο επίσκοπος, ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για την τήρηση της εκκλησιαστικής Παραδόσεως και την διαφύλαξη της ορθόδοξης δογματικής διδασκαλίας δικαιολογεί τον εαυτό του αναλύοντας μεν αυτά που έγιναν στην Σύνοδο στο Κολυμβάρι αλλά δέχεται ως Αγία και Μεγάλη την ψευτοσύνοδο αυτή για να περάσει “αβρόχοις ποσί” το εκκλησιαστικό πρόβλημα και ισχυρίζεται ότι, επειδή η Εκκλησία πάντοτε έλυνε τα εκκλησιαστικά προβλήματα που ανέκυπταν με τις αιρέσεις, θα το λύσει και τώρα, χωρίς ο ίδιος να δημιουργεί τις συνθήκες όχι τις “ακαδημαϊκές προϋποθέσεις ” αλλά τις εκκλησιαστικές, όπως οι άγιοι Πατέρες, ξεχωρίζοντας την θέση του με διακοπή κοινωνίας, επειδή θεωρεί σχισματικές τάχα τέτοιες τάσεις, τότε ο επίσκοπος έχει αστοχήσει και είναι υπεύθυνος ενώπιον Θεού αλλά  και του πληρώματος της Εκκλησίας, διότι δεν έκανε τον καθήκον που του επιτάσσει η αρχιεροσύνη του. Η λογική της θεωρήσεως τέτοιων επισκόπων είναι, αφού η Εκκλησία λύνει τα προβλήματά της, άρα δεν χρειάζεται εμείς να κάνουμε κάτι άλλο παρά μόνο ακαδημαϊκά να λέμε και να δημοσιεύουμε άρθρα, και να γράφουμε βιβλία! Εν τάξει βγήκατε από την υποχρέωση! Τί πατερικό πνεύμα; Θαυμάζω!

Αν θα ρωτούσε κανείς σήμερα όλους τους συνειδητοποιημένους πιστούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας να εκφράσουν ποιά είναι εκείνα που δεν τους αρέσουν  σε σχέση με τον τρόπο της αντιμετώπισης του Οικουμενισμού το βέβαιο είναι ότι θα έθεταν:

v  1^ον ως το πλέον σοβαρό πρόβλημα την ασυμφωνία μεταξύ  -κυρίως των ποιμένων- για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αντιμετωπισθεί η συγκεκριμένη παναίρεση.

v  2^ον θα ρωτούσαν ποιό είναι αυτό που πρέπει να γίνει ως επόμενο βήμα, το οποίο ποτέ επισήμως δεν άκουσαν αυτά τα δύο χρόνια που πέρασαν μετά από την ψευτοσύνοδο του Κολυμβαρίου σε καμμία από τις ημερίδες που έγιναν.

v  3^ον θα εξέφραζαν την εύλογη απορία τους πώς συμβαίνει μια Σύνοδος να θεωρείται Αγία και Μεγάλη και να σφάλλει συν εν Πνεύματι Αγίω, ώστε να μην αποφαίνεται ορθόδοξα; Αν πάλι δεν αποφάνθηκε ορθόδοξα υπήρχε περίπτωση να είναι Αγία και Μεγάλη;

Τα ζητήματα αυτά δεν είναι άσχετα μεταξύ τους αλλά αλληλένδετα καθώς το ένα έθεσε τις εσφαλμένες προϋποθέσεις για το άλλο δημιουργώντας τελικά έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος, αν δεν ανοίξει με τον εκκλησιαστικό έλεγχο και την διάπυρη προσευχή μας να επέμβει ο Θεός στα εκκλησιαστικά πράγματα, θα συνεχίζεται η επέλαση του Οικουμενισμού και η κατάσταση δεν θα έχει τελειωμό. Υπάρχει ασυμφωνία, διότι δεν υπάρχει σωστή καθοδήγηση, αφού οι επίσκοποι δικαιολογούν την αδράνειά τους. Όταν λοιπόν επίσκοποι που έχουν χρέος να υπερασπισθούν την ακεραιότητα της δογματικής διδασκαλίας φιλοσοφούν μετά ανέσεως χωρίς το κόστος του διωγμού, τότε, πώς να γνωρίζει ο πιστός λαός το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνει, αφού βλέπει ακόμη και αυτούς τους ιερείς και τους μοναχούς που τους είχε ως φως να ακολουθούν την αίρεση βολεμένοι χωρίς να διαμαρτύρονται; Και επειδή έχουν πέσει όλοι πάνω τους κυριολεκτικά να πνίξουν την αποτείχιση με τον ονειδισμό, την διαστροφή, την παραπληροφόρηση, το ψεύδος, τις ίντριγκες, τις διώξεις, την περιθωριοποίηση, και αυτές ακόμη οι λίγες οι ψυχές που αγωνίζονται, πέρα των πρακτικών προβλημάτων που έχουν να αντιμετωπίσουν με την αποτείχιση, περιέρχονται επιπλέον και σε κρίση συνειδήσεως και έχουν αμφιβολίες για το δέον του αγώνα, αφού βλέπουν ότι έχει τελματώσει η κατάσταση και δεν προχωρά τίποτε. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν περιθώρια να αποτύχει ο αγώνας στη αποτείχιση; Αν ναι, θα υπάρξει ποτέ δυνατότητα αργότερα με τις συνθήκες που έχουν δημιουργήσει οι οικουμενιστές, στις θεολογικές σχολές, στις μητροπόλεις, στις ενορίες να γίνει αποτείχιση απέναντι στην αίρεση; Οπωσδήποτε ΟΧΙ!

Το πλέον αποκαρδιωτικό για όσους έχουν βγει στον αγώνα δεν είναι απλώς  το να διαπιστώνουν τον σκεπτικισμό, μάλλον δε την δειλία των αδελφών τους και τις παιδαριώδεις προφάσεις όσων ακόμη ψάχνουν τα ίχνη του λέοντος, αλλά να βλέπουν και να απορούν  κυρίως με την πολεμική εναντίον τους. Αυτό είναι το παράδοξο με τους μή αποτειχισμένους πλέον ότι όχι μόνο δεν βγήκαν στον αγώνα αλλά πέρασαν και στην πολεμική όσων αποτειχίστηκαν.Τελικά διερωτάται κανείς με τις ανόητες, αστήρικτες πατερικά, αιτιάσεις τους που όχι μόνο σκανδαλίζουν και δημιουργούν σύγχιση στους πιστούς αλλά και δεν αφήνουν τον αγώνα να τελεσφορήσει με την πολεμική αυτών των κληρικών και μοναχών, με ποιούς έχουν συνταχθεί; Αποτάχθηκαν τον σατανά και την πομπή του κατά τις υποσχέσεις τους πριν το Βάπτισμα και τώρα τρέχουν πίσω από την αίρεση και κοινωνούν με τους Οικουμενιστές και με όσους τους μνημονεύουν; Και δεν θα δώσουν λόγο στον Θεό εν ημέρα Κρίσεως; Δεν σκανδαλίζουν το  λιγοστό ορθόδοξο ποίμνιο που γνωρίζει τι συμβαίνει, διότι όλοι οι άλλοι στις ενορίες και στις μητροπόλεις δεν γνωρίζουν τίποτε, αφού δεν ομιλεί κανείς; Πηγαίνουν στο άγιον  Όρος, πνευματικά μας παιδιά, και στα γύρω μοναστήρια και οι μοναχοί αυτοί -τί να πει κανείς- τα κατασκανδαλίζουν λέγοντάς τα, ότι είμαστε πλανεμένοι και ότι δεν πρέπει να έρχονται στις συνάξεις των αποτειχισμένων! Και όλοι αυτοί λέγονται ορθόδοξοι!

Η χειρότερη προϋπόθεση για έναν αγώνα είναι να εξαντληθούν οι δυνάμεις των αγωνιστών σε θεωρίες και απεραντολογίες που παρατείνουν την σύγχυση για το τι πρέπει να γίνει από την μια και από την άλλη με το να ενσπείρουν διαρκώς οι οικουμενίζοντες σενάρια συσχηματισμού τάχα των ήδη αγωνιζομένων κατά της αίρεσης με τους Οικουμενιστές μόνο και μόνο διασπάσουν τον αγώνα και για να αποπροσανατολίζουν το ποίμνιο που αγωνιά για την έκβαση των γεγονότων. Έπειτα, αν μόλις και μετά βίας κρατιέται σήμερα ένας αγώνας που υπάρχουν και κάποιες προϋποθέσεις τί θα γίνει τα επόμενα χρόνια που ήδη ετοιμάζεται στις θεολογικές σχολές η γενιά των Οικουμενιστών; Τότε δεν θα υπάρχει καν φρόνημα ορθόδοξο γιατί κανείς δεν θα ακούει ξεκάθαρη διδασκαλία. Να δούμε τότε οι ήδη νερόβραστοι Αγιορείτες που ενοχλούνται από την αποτείχιση με ποιούς θα αγωνισθούν; Ενθυμούμαι, κάποιοι πολύ πριν από την Σύνοδο του Κολυμβαρίου, τουλάχιστον μια δεκαετία μπροστά, σε μία σύναξη πατέρων ενδιαφερομένων για τον τρόπο αντιμετώπισης του Οικουμενισμού θέλησαν άκαιρα τότε να προβούν στην αποτείχιση. Έβλεπα εκείνο τον καιρό πολλούς ένθερμους “ζηλωτάς” της πίστεως, οι οποίοι έλεγαν πολλά περί αποτειχίσεως και με περισσό στόμφο και τώρα κακάρωσαν και όταν το είπα σε άλλη σύναξη αργότερα στο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής Μηλοχωρίου ότι έτσι θα γίνει τότε κάποιοι εθίγησαν. Και ενώ τους είχε γίνει πολλά χρόνια νωρίτερα σε κάποια σύναξη η πρόταση από το πρόεδρο της συνάξεως ότι πρέπει να ξεκινήσει άμεσα η αποτείχιση στην συνέχεια όταν ερωτήθηκαν, αν διαφωνούν να γίνει κάτι τέτοιο, σιώπησαν όλοι! Γιατί άραγε; Μήπως, διότι δεν είχαν το θάρρος ούτε και να διαφωνήσουν – αφού θα παρουσιαζόταν ως δειλοί με την άρνησή τους να συμμετέχουν στην αποτείχιση- και προτίμησαν τότε κάποιοι απ’ αυτούς, χωρίς να εκδηλωθούν φανερά, να σταματήσουν αρχικά να παρουσιάζονται στις συνάξεις και σιγά σιγά, στα μουλωχτά, αποσύρθηκαν τελείως από το στάδιο του αγώνα. Κάποιοι άλλοι έμειναν αλλά δεν βγήκαν ποτέ ενώ είχαμε συνεννοηθεί ότι κόκκινη γραμμή θα είναι το Κολυμπάρι και πως δεν γίνεται άλλο να περιμένουμε αλλά πρέπει να βγούμε στην αποτείχιση. Αποδείχτηκε τελικά ότι μαζευόμασταν για να φιλοσοφούμε περί ζητημάτων και να χάνουμε άσκοπα τον καιρό μας. Διότι όταν κάποιος θέλει να αγωνισθεί δεν φλυαρεί αλλά μετρά τις δυνάμεις του, αν δεν έχει ζητά βοήθεια από τον Κύριο, και βγαίνει στον αγώνα. Τότε, ενώ κανείς από τους πατέρες δεν θεώρησε ότι πρέπει να πάρει θέση, σηκώθηκε ο μικρότερος πνευματικός σας αδελφός, και αφού πήρε τον λόγο, σας είπε ότι ενώ τα πράγματα είναι τραγικά με την επέλαση του Οικουμενισμού δεν υπάρχουν ακόμη οι προϋποθέσεις αποτείχισης -διότι χρειαζόταν από κάπου να πιαστούμε - για να γίνει μία κίνηση, την οποία δεν θα αυτοαναιρούσαμε αργότερα με τη υπαναχώρησή μας. Διότι θα πρέπει να υπάρχουν τα εχέγγυα εκείνα που ως διαπιστευτήρια θα μας κρατήσουν σταθερούς και δεν θα επιτρέψουν -πρώτα στην συνείδησή μας- όταν θα ξεκινήσει ένας αγώνας έπειτα να κάνουμε πίσω κρίνοντας εκ των υστέρων ότι ήταν άκαιρη η ενέργεια διότι θα ξεθύμανε μπροστά στην προπαγάνδα και τους διώξεις που θα ασκούνταν, όπως ήδη συμβαίνει.

Οι αιρετικοί εξώκειλαν και θα λέγαμε κάνουν την δουλειά τους σύμφωνα με τα φρονήματα που έχουν. Το θέμα είναι ότι οι Ορθόδοξοι δεν αποφασίζουν να βγουν στον αγώνα! Και εδώ βρίσκεται όλη η ευθύνη τους. Ας μας πουν όλοι αυτοί που περιμένουν το κοινό ποτήριο για να τους κεράσουν με αυτό το βδέλυγμα της αιρέσεως τώρα που και θεσμικά έχουν εμβαπτισθεί στην κοινή κολυμβήθρα του Οικουμενισμού της Κολυμβάριας αναγνώρισης του αιρετικού βαπτίσματος εκάστης κακόδοξης ομολογίας  τόσο φανερά δεν βλέπουν ακόμη οι τυφλοί ότι πηγαίνουν εκτός της Οδού της σωτηρίας; Δεν μας λέγουν όμως και κάτι ακόμη, τί άλλο θα πρέπει να γίνει εκ μέρους των Οικουμενιστών για να συνειδητοποιήσουν ότι ακολουθούν κατά πόδας την αίρεση;

ü  Αφού πέρασε εκατονταετία πλέον με τον Οικουμενισμό,

ü   Αφού συγκλήθηκε η Σύνοδος στο Κολυμβάρι  και αναγνώρισε τις αιρέσεις ως εκκλησίες,

ü  Αφού στις τοπικές Εκκλησίες με συνοδικές αποφάσεις της Ιεραρχίας τους επικυρώθηκε η αναγνώριση τους,

ü  Αφού έκλεισε ο κύκλος της ορίμανσης του κακού με το συνοδικό κείμενο “Προς τον λαό”.

ü  Αφού βλέπουμε να συνεχίζεται η κατρακύλα με τέτοιους ρυθμούς που δεν έχει όριο.

Και αυτοί ομιλούν για κοινό ποτήριο!!!

 Δεν έγινε ακόμη λέγουν το κοινό ποτήριο. Και εμείς ερωτούμε η κοινή κολυμβήθρα πού έγινε, εκφράζει άλλη πίστη ως δογματικό περιεχόμενο; Άλλο Σύμβολο πίστεως ομολογούν κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και άλλο πριν από το Άγιο Βάπτισμα;

 Έπειτα, το άλλο επιχείρημα τους είναι: «Εμείς -λέει- κάναμε σπουδές! Μπορούσαμε να κάνουμε στον κόσμο καριέρα! Και όλα τα αφήσαμε για τον Χριστό! Ήρθαμε και κλειστήκαμε στα μοναστήρια! Και τώρα  γίναμε προδότες;». Το ότι αφιερώθηκε κάποιος στον Χριστό με την κουρά του ή με την ιεροσύνη του σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνει και αγώνα, και αυτομάτως έχει αγιάσει και όλοι άλλοι πρέπει να τον ακολουθούν; Είναι αυτό “λογική” πιστού ανθρώπου, μάλιστα αφιερωμένου ως μοναχού που έχει επίγνωση, ότι μέχρι να κλείσει τα μάτια και η ψυχή του να φτάσει στα χέρια του Χριστού χρειάζεται να προσέχει και να αγωνίζεται αγρυπνώντας, όχι μόνο με το κομποσχοίνι και την ακολουθία, αλλά έχοντας και άγρυπνη την συνείδησή του να μην χάσει την πίστη του σ’ Αυτόν που σταυρώθηκε για εμάς; Η αυτονόμηση της ασκητικής από την δογματική διδασκαλία της Πίστεως είναι η μεγαλύτερη αίρεση των καλογήρων της εποχής μας και ότι καλύτερο για τους Οικουμενιστές να κάνουν το έργο τους. Η Θυσία του  Ιησού Χριστού που μας σώζει και η απαραχάρακτη πίστη που μας διασφαλίζει την μετοχή μας στην Χάρη για τον σύγχρονο μοναχισμό όπως αποδεικνύεται από την στάση τους πήγε στο περιθώριο! Δεν είμαστε όμως γκουρού για να κάνουμε άσκηση χωρίς ορθόδοξη πίστη και χωρίς να έχουμε την αναφορά μας στον Τριαδικό Θεό εις υπακοήν πίστεως! Τόση θεολογική αγραμματοσύνη; Αυτά δίδαξαν και εφάρμοσαν οι άγιοι Πατέρες; Αυτά γράφουν οι κανόνες της Εκκλησίας; Για να περιορισθώ εδώ και να μην χρειαστεί να αναφερθούμε στο ότι υπάρχουν πιστοί που αγωνίζονται περισσότερο από καλογήρους και έχουν εμπειρίες από την την ίδια την Παναγία μας, την Κυρία Θεοτόκο και άλλους αγίους και λαμβάνουν προσωπικές προσκλήσεις για να βγουν στον αγώνα και οι επίσκοποι μας και καλόγεροι κοιμούνται. Και ορισμένοι εξ υμών μας εξουδενώνουν στα πνευματικοπαίδια  μας ως πλανεμένους όταν πηγαίνουν προσκύνημα στο άγιον όρος και στα μοναστήρια τους. Θα έρθει η ώρα που φανερωθεί ποιοί βρίσκονται στην πλάνη. Εύχομαι να μην είναι σκληρός ο τρόπος που θα το καταλάβουν διότι όταν θα έρθει η σειρά να καταργηθεί το άβατο του Αγίου Όρους ίσως τότε ξυπνήσουν!

Θα αναφερθώ εδώ στην Ιουδήθ, πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης, και χήρα του Μανασσή, η οποία αν και γυναίκα και ενήργησε πιο συνετά από τους σημερινούς ορθοδόξους και μάλιστα τους πατέρες και δη τους αγιορείτες.

Η Ιουδήθ από τη Βαιτυλούα σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη έσωσε τους συμπατριώτες της, τους Ιουδαίους, από την επιδρομή των Ασσυρίων. Τον 4ο αι.πΧ, ο Ολοφέρνης, που ήταν στρατηγός του Ναβουχοδονόσορα, πολιορκούσε τη Βαιτυλούα με 170.000 στρατιώτες και 12.000 ιππείς. Οι πολιορκημένοι βρίσκονταν σε απελπιστική κατάσταση. Ο Ολοφέρνης είχε δώσει διαταγή να κόψουν την ύδρευση της πόλης, ελέγχοντας τις πηγές. Τριάντα τέσσερις μέρες άντεξαν την πολιορκία οι κάτοικοι της Βαιτυλούας. Η Ιουδήθ αναλαμβάνει πρωτοβουλία να σώσει την πόλη της με κάθε τίμημα. Η Ιουδήθ, χήρα του Μανασσή αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Η Βίβλος αναφέρει λεπτομέρειες της προετοιμασίας της για να γοητεύσει τον Ολοφέρνη αλλά και τον οποιοδήποτε θα συναντούσε στην προσπάθειά της να πετύχει το σκοπό της. Έτσι παρουσιάστηκε στο στρατόπεδο. Εντυπωσίασε τους πάντες στο πέρασμά της και ζήτησε να δει το στρατηγό. Οι φύλακες την οδήγησαν στον Ολοφέρνη. Του παρουσιάστηκε ως η σεμνή ιέρεια της πόλης που είχε αγανακτήσει με όσα γίνονταν στην πόλη της και γι’ αυτό και θα του έδινε τη λύση που κι εκείνος έψαχνε για την κατάληψή της. Ο Ολοφέρνης είχε ήδη γοητευτεί από αυτή την πανέμορφη γυναίκα. Του υποσχέθηκε να μείνει μαζί του και τον παρακάλεσε να την αφήσει μόνο να τελεί τα νυχτερινά της καθήκοντα, σαν ιέρεια που ήταν, σε ένα φαράγγι με νερό. Η Ιουδήθ του έδωσε όλες τις υποσχέσεις που ήθελε να ακούσει, ότι δηλαδή θα του χαρίσει την πολυπόθητη νίκη. Ο Ολοφέρνης υποκύπτει στη γοητεία της Χρησιμοποίησε τη γοητεία, τη διάνοια της και με κολακείες τον έπεισε ότι θα τον οδηγούσε όχι μόνο στην κατάληψη της Βαιτυλούας αλλά και ολόκληρης της Ιουδαίας μέχρι και την Ιερουσαλήμ. Ο Ολοφέρνης παραδόθηκε εύκολα στην μοιραία γοητεία και στην μαγική προσωπικότητα αυτής  της όμορφης και έξυπνης γυναίκας. Της υποσχέθηκε ότι, αν γίνουν όλα αυτά, θα την οδηγήσει στο ανάκτορο του Ναβουχοδονόσορα. Εκείνη σε ανταπόδοση του ζήτησε να του κάνει το τραπέζι με εδέσματα που η ίδια είχε φέρει μαζί της. Όλη αυτή η κατάσταση με τη γοητευτική ιέρεια είχε παγιδεύσει όχι μόνο τον Ολοφέρνη, αλλά όλους τους άντρες του στρατοπέδου. Την πρώτη νύχτα η Ιουδήθ κοιμήθηκε μόνη της μέχρι τα μεσάνυχτα, οπότε ζήτησε να της επιτρέψουν να τελέσει τη νυχτερινή λατρεία. Ο στρατηγός έδωσε την εντολή στους φύλακες να μην την εμποδίζουν από τα θρησκευτικά της καθήκοντα. Αυτή ήταν μια σημαντική επιτυχία για την Ιουδήθ, που είχε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, το οποίο πήγαινε πολύ καλά. Η δεύτερη νύχτα ήταν πιο συναρπαστική.   Το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή Ο Ολοφέρνης μη μπορώντας να κρατήσει άλλο τον πόθο του γι’ αυτή τη λάγνα γυναίκα, την προσκάλεσε σε δείπνο. Η Ιουδήθ τον άφησε να περιμένει από αυτή τα πάντα. Το δείπνο είχε άφθονο κρασί, που ο Ολοφέρνης το τίμησε. Όταν ήρθε η ώρα,  στρατιώτες και δούλοι  απομακρύνθηκαν για να μείνουν οι δυο τους. Το κρασί είχε κάνει τη δουλειά του. Ο στρατηγός  με τα μεγάλα σχέδια και το μεγάλο στρατό, βυθίστηκε σε λήθαργο με ένα χαμόγελο απόλυτης ευτυχίας. Εκείνη χωρίς κανέναν ενδοιασμό του έπιασε το κεφάλι από τα μαλλιά και με δύο χτυπήματα με το σπαθί του, έκοψε το κεφάλι του. Το επόμενο πρωί είπε στους φύλακες ότι ο στρατηγός κοιμόταν βαριά και είχε δώσει εντολή να μην τον ξυπνήσει κανείς. Οι φύλακες χαμογέλασαν με νόημα και έδειξαν κατανόηση. Εκείνη προχώρησε έχοντας στο ταγάρι της το κεφάλι του Ολοφέρνη. Με την εντολή που είχε δώσει ο στρατηγός να της επιτρέπουν να κάνει τις τελετές όπου ήθελε, βγήκε από το στρατόπεδο  και επέστρεψε στην πόλη της  με το κεφάλι του στρατηγού. Μόλις μαθεύτηκε το γεγονός και το κεφάλι του κρεμάστηκε στα τείχη της Βετιλούας, η ψυχολογία των επιτιθεμένων άλλαξε. Οι πολιορκητές τράπηκαν σε φυγή και οι Εβραίοι γλύτωσαν τη σφαγή. Οι Ιουδαίοι τίμησαν την Ιουδήθ και δόξασαν το Θεό για τη σωτηρία τους.

Γιατί το αναφέρω αυτό; Για να δείξω ότι όταν ένας άνθρωπος έχει πίστη θα βρει τον τρόπο να δράσει. Εδώ γυναίκα αδύναμο πλάσμα και με την προσευχή της βρήκε την δύναμη να πάρει την κατάσταση στα χέρια τη και σεις πατέρες δεν μπορείτε; Και τί κάνετε τότε στο άγιο Όρος και στα άλλα μοναστήρια; Ελπίζω εν προκειμένω  μια γυναίκα να γίνει πηγή έμπνευσης για αγώνα!
Το ότι όλους τους συνειδητοποιημένους ορθόδοξους δεν τους εκφράζει ο Οικουμενισμός θεωρείται δεδομένο.  Το ότι όμως, υπάρχουν αδελφοί μας που ακόμη δεν έκαναν αποτείχιση, ενώ στον χώρο όπου πατέρες και λαϊκοί έχουν ξεχωρίσει την θέση τους από την αίρεση, υπάρχει ακόμη διαφωνία σχετικά με τον τρόπο της αποτείχισης, δεν μας καθιστά όλους υπεύθυνους γι’ αυτή την αδράνεια απέναντι στην παναίρεση αφ’ ενός και αφ’ ετέρου για την διάσπαση στο μέτωπο του αγώνα, αφού καθένας θεωρεί σωστή την άποψή του; Στην Εκκλησία όμως έχουμε απόψεις ή κρατούμε την Ιερά Παράδοση με το να είμαστε στοιχημένοι πίσω από τους αγίους Πατέρες, όταν μάλιστα αυτή η αγία μας Παράδοση είναι ισόκυρη της Αγίας Γραφής; Έγραψε γι’ αυτήν στην “Περί Αγίου Πνεύματος” πραγματεία του ο Μέγας Βασίλειος καθώς και άλλοι άγιοι Πατέρες επεσήμαναν ότι στο χριστεπώνυμο πλήρωμα, στο Σώμα του Χριστού δεν ενεργεί κανείς αυθαίρετα αλλά σύμφωνα με την προγενέστερη εκκλησιαστική Παράδοση! Όποιος δεν ακολουθεί την Οδό αυτή των αγίων Πατέρων δεν μπορεί να βαδίζει επί του ασφαλούς και δεν μπορεί να έχει την εξωφρενική απαίτηση να τον ακολουθούν οι άλλοι στην οδό της απωλείας.

Είναι πλέον καιρός να γίνει μία αποτίμηση στο τί θεωρούμε από κοινού ορθό ήτοι ποιό είναι το κοινά αποδεκτό  για να προχωρήσουμε αποτελεσματικά στην επίσημη και συνοδική καταδίκη του Οικουμενισμού.  Όσοι παρακολουθούμε την αρθρογραφία στα διάφορα ιστολογία διαπιστώνουμε τις τάσεις που αναπτύσσονται οι δυνάμεις μηχανικής. Αν γνωρίζουμε, έστω και λίγο, από φυσική κατανοούμε ότι πρέπει να βρούμε την συνισταμένη των δυνάμεων αυτών για να την αξιοποιήσουμε στην αποτείχιση ως την ώθηση εκείνη των εκκλησιαστικών πραγμάτων που μας παρέχει την δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε το σοβαρό πρόβλημα που δημιουργεί ο Οικουμενισμός, συνοδικά με την καταδίκη του, καθώς, και όλων εκείνων που περισσότερο από έναν αιώνα δεν θέλησαν να συμμορφωθούν με αυτά που μας ενεπιστεύθη η Εκκλησία. Είναι κάτι που μας διαφεύγει ότι ως αίρεση στερεί την δυνατότητα της σωτηρίας; Άραγε, δεν διαπιστώνουμε ότι ο Οικουμενισμός δημιουργεί διάσπαση στους κόλπους της Εκκλησίας καθώς η νωχέλεια των εκκλησιαστικών ταγών να αντιμετωπίσουν την σύγχρονη παναίρεση σκανδαλίζει τους πιστούς; Ας θυμηθούμε αυτό που έλεγε ο Αγ. Ιωάννης Μαξίμοβιτς και ας μετρήσουμε το χρέος μας απέναντι στις στρατιές των αγίων που θυσιάστηκαν για να μείνει απαραχάρακτη η πίστις, ότι «στα έσχατα χρόνια μας κάθε Χριστιανός είναι υπεύθυνος για το σύνολο της Χριστιανοσύνης»!