Η αίρεση είναι παράγοντας απώλειας της Θείας χάριτος

 

«Κατά την φωνήν του μεγάλου Βασιλείου»

(Αγ. Θεόδωρος Στουδίτης – Επιστολή (215), προς Μοναχό Μεθόδιο)

 

Η χαρισματική εκκλησιολογική προσφορά του Μ. Βασιλείου στο Ορθόδοξο πλήρωμα έχει αποτυπωθεί οριστικά και αμετάκλητα στο χώρο της Εκκλησίας∙ έχει ξεπεράσει το φράγμα της ιστορικής σχετικότητας και η σχετική διδασκαλία του αποτελεί μεταλλείο – θησαυρό για το ομολογιακό πλήρωμα και τις Μοναχικές Ομολογιακές αδελφότητες, που σπανίζουν (και τα δύο) στην εποχή μας.

Η εκκλησιολογία του, ως ο έλλογος (θεολογικός) αντίλογος στον οικουμενισμό, σε θεμελιώνει πλήρως στην ορθόδοξη (διαχρονική) Εκκλησία. Ο Μ. Βασίλειος είναι, ακόμη, η ηχηρή φωνή μέσα στην επίμονη, επιδεικτική σιωπή έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού, η οποία (σιωπή) ως υποπνευματικό μείγμα, έχει απλωθεί (σήμερα) σε επισκόπους – κληρικούς, σε ενορίες, σε Ι. Μονές, σε Χριστιανικές αδελφότητες, στο επίσημο Άγιο Όρος, στον εφημεριακό κλήρο και σ’ όλο (σχεδόν) το εκκλησιαστικό σώμα.

Εξαίρεση το ομολογιακό θάρρος των ολίγων Ορθοδόξων, που για πολλά χρόνια ακολουθούν την Πατερική διδασκαλία – γραμμή έναντι της αιρέσεως. Στους πιο δύσκολους και μακροχρόνιους αγώνες των Πατέρων εναντίον των αιρέσεων, οι λόγοι του Μ. Βασιλείου ήταν η εγγύηση της αψεγάδιαστης ορθόδοξης ομολογίας.

«Κατά την φωνήν του Μ. Βασιλείου», δικαιολογεί την ομολογιακή γραμμή του ο Αγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο οποίος πολλές φορές στο ξεκαθάρισμα των θέσεών του επικαλείται την μαρτυρία του Μ. Βασιλείου, όπως (ενδεικτικά):

Α. Επιστολή (62) – Κατήχησις – περίοδος εικονομαχίας:

«Μη γαρ εμά τα ρήματα του οικτρού; Διονυσίου του πανσόφου και Βασιλείου του μεγάλου. Και ούπω καιρός των άλλων θεοφόρων τας χρήσεις εισάγειν εν τώδε των γράμματι…».

Μετάφρασις: Μήπως δηλ. τα λόγια είναι δικά μου, εμού του ελεεινού; Είναι του πανσόφου Διονυσίου και του μεγάλου Βασιλείου. Και δεν είναι ακόμα ο καιρός να παραθέσω σ’ αυτό το γράμμα τα αποσπάσματα των άλλων θεοφόρων Πατέρων».

Σχόλιο: Στηρίζει ο Αγ. Θεόδωρος τους Ορθοδόξους, όπως μέχρι θανάτου τηρήσουν εαυτούς μακρυά της αιρέσεως (εικονομάχοι).

Β. Επιστολή (64) – Προς πνευματικούς πατέρες και αδελφούς – Περίοδος εικονομαχίας:

«Η γαρ της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον ανεβαίνει ως ο μέγας Βασίλειος έφη, και το αρχέτυπον εν τη εικόνι εκφαίνεται ως αύθις Διονύσιος ο πάνσοφος είπε».

Μετάφρασις: «Γιατί η τιμή της εικόνας μεταβιβάζεται στο πρωτότυπο, όπως είπε ο μέγας Βασίλειος, και το πρωτότυπο παρουσιάζεται στην εικόνα, όπως επίσης είπε ο πάνσοφος Διονύσιος».

Σχόλιο: Αναλύει ο Αγ. Θεόδωρος τις θεολογικές διαστάσεις των αγίων εικόνων.

Γ. Επιστολή (80) – Ιωάννη Λογοθέτη – Περίοδος εικονομαχίας:

«Ου ναός Θεού άγιος ο υφ’ αιρετικών βεβηλούμενος, αλλ’ οίκος κοινός ως φησίν ο μέγας Βασίλειος, του εφεστώτος αγγέλου εν αυτώ ως εφ’ εκάστης Εκκλησίας, υπεκστάντος δια την ασέβειαν∙ Διόπερ ουδ’ η τελουμένη εν αυτώ θυσία Θεώ ευπρόσδεκτος».

Μετάφρασις: «Γιατί όχι μόνο δεν είναι άγιος ναός του Θεού αυτός που βεβηλώνεται από τους αιρετικούς, αλλά είναι βέβηλος οίκος, όπως λέγει ο μέγας Βασίλειος, αφού ο άγγελος που υπήρχε σ’ αυτόν, όπως υπάρχει σε κάθε Εκκλησία, έφυγε από αυτόν εξ αιτίας της ασέβειας. Γι’ αυτό ούτε και η θυσία που τελείται μέσα σ’ αυτόν είναι ευπρόσδεκτη στον Θεό».

1^ο Σχόλιο: Υπενθυμίζει ο Αγ. Θεόδωρος, ότι η αίρεση είναι παράγοντας απώλειας της Θείας χάριτος, ιδίως όταν η αίρεση επικρατήσει – βεβηλώσει τους Ι. Ναούς, τότε φεύγει και ο φύλακας άγγελός τους, ενώ η Λειτουργική θυσία εντός τους δεν είναι ευπρόσδεκτη στον Θεό.

Ερώτημα: Αυτές τις σοβαρές συνέπειες της αίρεσης τις γνωρίζουν (άραγε) οι σημερινοί οικουμενιστές επίσκοποι – κληρικοί ή πράγματι η αίρεση καθιστά το άτομο λιγότερο ευαίσθητο στις Αγιοπνευματικές επεξηγήσεις των Πατέρων;

Δ. Επιστολή (215) – Στο Μοναχό Μεθόδιο – Περίοδος εικονομαχίας

Η Επιστολή περιλαμβάνει ερωταποκρίσεις, όπως:

Ερώτησις Γ΄: «Περί των κοινωθέντων εκκλησιών εκ των ιερών των κοινωνησάντων τη αιρέσει, και κατεχομένων υπ’ αυτών∙ ει χρή εν αυταίς εισιέναι χάριν ευχής και ψαλμωδίας.

Απόκρισις: «Ου χρή το καθόλου εις τας τοιαύτας εκκλησίας εισιέναι, κατά τους ειρημένους τρόπους, επειδή γέγραπται∙ «ιδού αφίεται ο οίκος υμών έρημος». Άμα γαρ τω εισαχθήναι την αίρεσιν, απέστη ο έφορος των εκείσε άγγελος, κατά την φωνήν του μεγάλου Βασιλείου, και κοινός οίκος ο τοιόσδε χρηματίζει ναός. « Και ου μη εισέλθω», φησίν, «εις Εκκλησίαν πονηρευομένων». Και ο Απόστολος∙ «τις συγκατάθεσις ναώ Θεώ μετά ειδώλων»;

Μεταφράσεις

Ερώτηση 3^η: «Για τις Εκκλησίες που βεβηλώθηκαν από τους ιερείς που κοινώνησαν με την αίρεση και κατέχονται από αυτούς. Εάν πρέπει να μπαίνουμε σ’ αυτές για να προσευχηθούμε και να ψάλλουμε».

Απάντηση

«Δεν πρέπει να μπαίνουμε καθόλου στις εκκλησίες αυτές με τους τρόπους που αναφέρθηκαν, γιατί είναι γραμμένο∙ «Να, το σπίτι σας εγκαταλείπεται έρημο». Γιατί μόλις μπαίνει μέσα στις εκκλησίες αυτές η αίρεση, φεύγει ο άγγελος που εποπτεύει όλα όσα γίνονται εκεί, σύμφωνα με τα λόγια του μεγάλου Βασιλείου, και ο ναός αυτός γίνεται ένα απλό σπίτι. Γιατί λέγει∙ «Δεν θα μπω μέσα σε εκκλησία πονηρών». Και ο Απόστολος∙ «ποια συμφωνία υπάρχει ανάμεσα στον ναό του Θεού και στα είδωλα;».

2^ο Σχόλιο: Να θυμίσουμε την ευθυγράμμιση του Αγ. Αμφιλοχίου (Ικονίου) με τον Απ. Παύλο. Ο Άγιος Αμφιλόχιος χαρακτηρίζει τις αιρέσεις ως «είδωλα εκκλησιών». Αυτά τα είδωλα αναγνώρισαν (δυστυχώς) στην Κρήτη ως «εκκλησίες» με μυστήρια και χάρι οι οικουμενιστές Πατριάρχες και οι λοιποί επίσκοποι.

3^ο Σχόλιο: Ο οικουμενισμός έχει θέσει σε κίνηση τη φοβική συναισθηματική ενεργητικότητα των απλών πιστών στο κατώφλι της συνειδήσεως, χαρακτηρίζοντας ως ανομική (παράνομη) συμπεριφορά την υιοθέτηση της ανωτέρω Πατερικής διδασκαλίας. Ισχυρίζονται ψευδώς, ότι οδηγεί σε «σχίσμα» ή «εκτός Εκκλησίας». Αυτός είναι ο καταναγκασμός της Μετα-Πατερικής «θεολογίας»!

Να υπογραμμίσουμε, ότι οι αναφορές του Αγ. Θεοδώρου στο Μ. Βασίλειο, ως ορθοτομούντα τον λόγο της Αληθείας, είναι απλόχερα κατανεμημένες στις Επιστολές του, στις οποίες (πολλές φορές) διαβάζουμε (ενδεικτικά):

- «Ως ο μέγας Βασίλειος έφη» (Επιστολή 64)

- «Ως φησίν ο μέγας Βασίλειος» (Επιστολή 80)

- «Που δε ο μέγας Βασίλειος φάσκει» (Επιστολή 72)

 - «Τούτο πάλιν βοά ο μέγας Βασίλειος» (Επιστολή 137)

- «Εχόντων υμών των Θεοδιδάκτων την Θεοχάρακτον βίβλιον του μεγάλου Βασιλείου» (Επιστολή 164)

- «ότι, φησίν, ο άγιος Βασίλειος εν τοις Κανόσιν» (Επιστολή 165)

Η σημερινή (τόση) άγνοια των πιστών (;) και η ασέβεια των οικουμενιστών επισκόπων – κληρικών έναντι της ορθής εκκλησιολογίας της Εκκλησίας, ελέγχεται και αποδοκιμάζεται (διαχρονικά) από τον Μ. Βασίλειο:

«Την ασέβειαν αυτών στενάξω ή την αμαθίαν βδελύξομαι;».

Δηλ.: «Να αναστενάξω δια την ασέβειάν των ή να σιχαθώ την αγραμματοσύνην των;». (Μ. Βασίλειος – Εις το «Εν αρχή ην ο Λόγος» - Ε.Π.Ε. 7).

Αναμφίβολα, στις σημερινές συνθήκες αρνητικής παγκοσμιοποίησης, οικουμενιστικής δουλείας και υγειονομικής – πολιτικής δικτατορίας, ο Μ. Βασίλειος ολοφάνερα επέχει θέση σηματωρού της πνευματικής εν Χριστώ ζωής και πλοηγού (άριστου) στην ορθόδοξη εκκλησιολογία.

«Ει πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου…».

 

 

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ