ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ. Η ΕΥΓΕΝΕΙΑ!
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ''ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ''
Σεβασμιώτατε και αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
«Από Θεού άρχεσθαι».
Δεν είναι μικρής σημασίας ο λόγος της Γραφής που ζητά στα
λεγόμενά μας να κάνουμε πάντοτε αρχή από τον Θεό! Ο άγιος της Κλίμακος, ο
Ιωάννης, διευκρινίζει πάλι ότι «Τὸ «ΑΠΟ
ΘΕΟΥ ἄρχεσθαι» εἶναι ὀρθὸν καὶ πρέπον, ἐφ᾿ ὅσον ἀπευθύνομαι πρὸς ὑπηρέτας τοῦ
Θεοῦ»! Έχοντας τώρα κατά νου ότι ομιλούμε σε ανθρώπους που γνωρίζουν την «Γραμματική
και το Συντακτικό» της Ορθόδοξης Γλώσσας και Πίστης, προχωρούμε στην λέξη κλειδί που ίσως ανοίξει την σκέψη
μας, αλλά και την καρδιά μας, ως προς την «ευγένεια του κόσμου», των κοσμικών δηλαδή
ανθρώπων που μεταχειρίζονται άριστα την γλώσσα της «ευγένειας»! Δεν είναι λίγοι οι Χριστιανοί μας
που συγχέουν τα πράγματα και νομίζουν ότι οι άνθρωποι αυτοί μιλούν δια πνεύματος,
και μάλιστα αγαθού, με την γλώσσα δηλαδή της «Αγάπης»! Αδελφοί, επειδή και
πολλοί αξιωματούχοι Χριστιανοί χρησιμοποιούν την γλώσσα αυτή της «Ευγένειας» θα
πρέπει να προσέξουμε όλοι μας ώστε να
μην σκοντάψουμε πάνω στον Λόγο, στον
Ιησού Χριστό, αλλά και πάνω στα χωρία της Μίας Αγίας Γραφής! Κάθε πρόσωπο
και κάθε πράγμα, ακόμη και αυτά τα ευγενή μέταλλα, γνωρίζουμε ότι έχουν μία ιδιαίτερη
φωνή. Ο μαθητής και ο δάσκαλος, ο εργάτης και ο εργοδότης, ο ενοικιαστής και ο
ιδιοκτήτης, ο αρχόμενος και ο άρχων, έχουν και κατέχουν μία ιδιαίτερη θέση, ρόλο και τρόπο,
όπως και οι αριθμοί, και τα διάφορα
σύμβολα, ο Ήλιος και η Σελήνη, ακόμη και οι «πέτρες» κ.ο.κ., έχουν το καθένα
τον χαρακτήρα του, τις ιδιότητές του... την δική τους ΦΩΝΗ! Όλα όμως αυτά, τα έμψυχα
και τα άψυχα, δεν θα πρέπει να κάνουν τίποτε άλλο από το να μας μιλούν για την
δόξα Εκείνου, που σαν βρέφος θα Τον υποδεχτούμε στο μήνα αυτό, άσχετα
αν ο κόσμος δεν Τον γνωρίζει!
Συνέχεια στην σκέψη μας δίνει ο απόστολος Παύλος. Ο απόστολος
των εθνών γράφει στην προς Κορινθίους επιστολή, «Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων
λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον»
(Κεφ. 13,1). Εάν υποθέσουμε –λέγει- ότι ομιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμη
και των αγγέλων, δεν έχω όμως αγάπη [προς τα ορθά δόγματα και προς τους Αγίους Πατέρες], οι λόγοι μου ακούονται ως χάλκινος κώδωνας ή αλαλαγμός κυμβάλου! Κύμβαλο
είναι ένα είδος κρουστού οργάνου που αποτελείται από ορειχάλκινους κοίλους
δίσκους, που παράγουν ήχο είτε όταν κρούονται μεταξύ τους είτε όταν τους
χτυπάμε με άλλο αντικείμενο. Αδελφοί, ως «χάλκινους κώδωνας» ή «αλαλαγμός κυμβάλου», έτσι θα πρέπει να θεωρούμε τους «δυνατούς αγαπητικούς ήχους» που ακούμε ακόμη και σήμερα (μετά την Σύνοδο του Νοέμβρη στην Αθήνα) από αρχιερατικά χείλη! Και εξηγούμαστε…
Αλαλαγμός σημαίνει κραυγή πολεμικής ορμής ή ενθουσιασμού και αυτό
που ακούγεται σήμερα ως πολεμική κραυγή είναι' η εξάλειψη του φανατισμού! Από
ποιους; Μα φυσικά από τους Ορθοδόξους που δεν μπορούν να ανεχτούν την
υποκρισία, την απάτη, το ψέμα και τους ψευδοποιμένες! Με πόση ευγένεια ο κ.κ.
Βαρθολομαίος στις 4 Νοεμβρίου 1994 είπε πως «Πρέπει να
συμβάλωμεν ώστε να φέρωμεν εις το προσκήνιον τας πνευματικάς αρχάς του
Οικουμενισμού, της αδελφοσύνης και της ειρήνης. Πράγματι, δια τον λόγον αυτόν,
συγκεντρωθήκαμεν εδώ! Αυτός-λέγει- είναι ένας τρόπος, δια του οποίου ημείς οι κληρικοί δυνάμεθα να βοηθήσωμεν αυτούς οι οποίοι
κυβερνούν. […] Αλλά τούτο δυνάμεθα να επιτύχωμεν μόνον εάν είμεθα ηνωμένοι εν
τω πνεύματι του ενός Θεού, ‘’Δημιουργού των πάντων, ορατών τε και αοράτων’’.
Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και
Ινδουϊσταί, Βουδδισταί και Κομφουκιανισταί είναι καιρός όχι μόνον δια συμφιλίωσιν, αλλ’ ακόμη και δια συμμαχίαν και
συνεργασίαν, δια να συντελέσωμεν εις την απομάκρυνσιν της ανθρωπότητος από τους
ψευτοπροφήτας του εξτρεμισμού και της μη ανεκτικότητας» [1]
Αγαπητοί, η ευγένεια δεν πρέπει να συγχέεται με την κολακεία (προς τον πατριάρχη!) και την συκοφαντία των αγωνιστών ως εξστρεμιστών! Η ιδιότητα του «ευγενικού» που συμπεριφέρεται πάντοτε με
ευγένεια, ακόμα και όταν είναι εκνευρισμένος, πρέπει να διακρίνεται από την «υποκρισία»
και τον «δόλο»! Αν όμως, όλα αυτά, έχουν
να κάνουν με τον ατελή και άπειρο κόσμο των χρηστών (του ιντερνέτ), τα πράγματα
είναι εντελώς διαφορετικά για τον κόσμο του Χριστού και των χρηστών μελών Του.
Από την «ιδιότητα του ευγενικού», είναι ανάγκη να
εντοπίσουμε και να νιώσουμε, εμείς οι πιστοί, αλλά και να διακρίνουμε την «ιδιότητα
του ευγενούς»! Η απλή ιδιότητα του ευγενούς, το να ανήκει δηλαδή κάποιος σε μία κοινωνική τάξη , με κάποιο τίτλο ευγενείας,
δεν μπορεί να συγκριθεί με την «ιδιότητα του ευγενούς» που αποκτά ο
άνθρωπος που ανήκει στο σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Σωτήρος Χριστού! Ναι, μπορεί ο καθένας μας ως πρόσωπο να σφάλει
και να πταίει στους λόγους του, αλλά και στους τρόπους του, αλλά εδώ δεν καταδικάζεται
ο απλός άνθρωπος, αλλά ο Άνθρωπος! Δεν καταδικάζονται κάποιοι αδελφοί και σύγχρονοι
πατέρες μας που αγωνίζονται ακόμη και εναντίον των ψευδοποιμένων επισκόπων τους, αλλά όλοι ομού οι Άγιοι Πατέρες μας, για το ότι δεν υπήρξαν ΕΥΓΕΝΙΚΟΙ, και ότι οδήγησαν στο ΣΧΙΣΜΑ!
Αδελφοί, μήπως ήρθε η ώρα των «πετρών»; Οι
"πέτρες" πρέπει να μιλήσουν ή όχι; Αδελφοί, είναι ανάγκη τον καιρό
αυτό να αλλάξουμε τακτική στον αγώνα μας κατά των Οικουμενιστών ανδρών που ως
λυκοποιμένες έχουν ντυθεί το ένδυμα της ευγένειας, αλλά και προς τους
σιωπούντας επισκόπους και ιερείς! Άραγε συμμετέχουμε- ως κράτος ή ως Εκκλησία -σε κάποιον αγώνα
ανάδειξης του «ευ γένους» λαού; Εν τέλει, ως απλοί λαϊκοί θα αγωνιστούμε
απέναντι στον Οικουμενισμό και στην επισκοπική πλάνη που κουνάει το χέρι για να
κατέβει ο ήχος της όποιας φωνής και ο τόνος αυτής; Και εν τέλει τι μας
χρειάζεται η ψευδοευγένεια; Αλλά και η δική μας ευγένεια, Σε τι θα μας βοηθήσει από δω και πέρα, και Σε τι βοήθησε
όλο αυτό τον καιρό; Τελικά ο άνθρωπος διαπιστώνει ότι οι ''πέτρες'' χρειάζονται για να
ακονιστούν πάνω σ' αυτές οι μάχαιρες του πνεύματος, για να αποκόψουν την παναίρεση της επισκοπικής
αυθεντίας, και όχι μόνο! Τελικά, διαπιστώνεις ότι η υπόθεση θέλει
τουλάχιστον «δύο μάχαιρες», για βαθιές τομές, και ότι οι θωπείες δεν είναι θεραπευτικό αλλά χαλαρωτικό μέσο!
Αλήθεια Σεβασμιώτατε, Θα θέλαμε η ευγένειά σας να μας εξηγήσει τους λόγους της διαφωνίας σας με τον π. Παΐσιο Παπαδόπουλο; Για ποιο λοιπόν έργο αγαθό ζητείτε να τον καθαιρέσετε; Για ποιό λόγο τον διασύρετε με την στέρηση της ηγουμενίας της Ιεράς Μονής εις την οποία μόνο αυτός κοπίασε; Μήπως επειδή ξεκαθάρισε την στάση του έναντι του βλάστημου και αιρετικού Πατριάρχη μας, που ο Θεός να τον ελεήσει τον ταλαίπωρο; Για ποιο λόγο τον εξευτελίζετε με το να τον σύρεται στα εκκλησιαστικά δικαστήρια, αλλά και πριν από αυτά στις ανεπίσημες συνάξεις των κληρικών σας εμπαίζετε αυτόν; Αλλά και τολμάτε να λέτε σε λαϊκούς που στηρίζουν τον π. Παΐσιο, ότι' μας οδηγεί στην κόλαση;;; Αν ο Ορθοτομών π. Παΐσιος μας οδηγεί εκεί που λέτε, τότε που οδηγεί το σώμα των επισκόπων ο πατριάρχης μας; Τον Θεό δεν τον φοβάστε σεις οι επίσκοποι; Αλλοίμονο στον ελληνικό λαό μας! Ποιος θα τον γλυτώσει από την οργή του Θεού... όταν δεν υπάρχει μετάνοια!
Αδελφοί, δεν αδιαφορούμε για τις επιπτώσεις του λόγου μας ως προς
τον σκανδαλισμό των πιστών, αλλά αγωνιούμε περισσότερο για τις πτώσεις των
ποιμένων μας που μπορούν να συμπαρασύρουν όλη την μητρόπολή μας στον Άδη και
στο σκοτάδι! Ο «μεσαιωνικός επισκοπισμός» έχει παρέλθει προ πολλού! Δεν
βρίσκουμε άλλο καλύτερο παράδειγμα για να θεμελιώσουμε την νέα αυτή μορφή του
αγώνα μας εναντίων όσων διώκουν Ιερείς ή λαϊκούς που αγωνίζονται με ομολογιακή ΦΩΝΗ, και που αρθρώνουν ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι Μία και Μοναδική, η Ορθόδοξη, και ότι
εκτός αυτής, το αιώνιο σκοτάδι της δήθεν ευγένειας!
Από την ζωή του Χριστού κατανοούμε ότι και ένας ΔΙΑΛΕΧΤΟΣ, ένας απόστολος και μαθητής Του μπορεί να καταλήξει προδότης, αλλά και από την απολογία του πρωτομάρτυρα Στεφάνου, πολύ γρήγορα
καταλαβαίνουμε και μαθαίνουμε τον τρόπο που μιλούν οι άγιοί μας όταν οι προθέσεις των ημετέρων είναι πλέον φανερές! Ο άγιος Στέφανος που στέκεται μπροστά στους αρνητές του
Χριστού, για να δικαστεί, αρχίζει κάπως
έτσι… <<Εκείνος είπε: «Άντρες αδελφοί και πατέρες,
ακούστε: Ο Θεός της δόξας φανερώθηκε στον πατέρα μας Αβραάμ, όταν ήταν στη
Μεσοποταμία πριν αυτός να κατοικήσει στη Χαράν,
3 και είπε προς αυτόν: Έξελθε από τη γη σου και από τους συγγενείς σου,
και έλα στη γη που θα σου δείξω..>>, και τελειώνει με τα λόγια αυτά! <<Σκληροτράχηλοι και
απερίτμητοι στις καρδιές και στα αυτιά, εσείς πάντοτε αντιτάσσεστε στο Πνεύμα
το Άγιο, όπως οι πατέρες σας έτσι κι εσείς.
52 Ποιον από τους προφήτες δεν καταδίωξαν οι πατέρες σας; Και σκότωσαν
αυτούς που προανάγγειλαν την έλευση του Δικαίου, του οποίου τώρα εσείς γίνατε
προδότες και φονιάδες, 53 οι οποίοι
λάβατε το νόμο μέσω διαταγών αγγέλων, αλλά δεν τον φυλάξατε>> (Πράξ. 7, 1-53).
Αγαπητοί, η αλήθεια
είναι μαλώχτρα-έλεγε ο π. Νικηφόρος- αλλά, και μαζώχτρα, που συνάζει τα
λογικά πρόβατα μέσα στην μάντρα του Χριστού.
Εάν Σεβασμιώτατε θέλετε να ακολουθήσετε αλλότριο ποιμένα, εάν είστε της σχολής του "Βαρθολομαίου", δεν
θα σας ακολουθήσουμε. Εάν πάλι αφήσετε σεις το ποίμνιό σας, δηλαδή τα παιδιά μας
και τα εγγόνια μας, τους συγγενείς μας, τους φίλους και τους συνεργάτες μας, να
ακολουθούν την νέα λατρευτική πλάνη της πανθρησκείας και την πομπή στην οποία βαδίζουν όλοι μαζί: Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται
και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδουϊσταί, Βουδδισταί και Κομφουκιανισταί… και
όχι στο όνομα του ενός Θεού, αλλά <<εν τω πνεύματι του ενός Θεού,
‘’Δημιουργού των πάντων, ορατών τε και αοράτων’’>>, λυπούμαστε βαθύτατα, και δηλώνουμε ότι έτι περισσότερο θα αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε την καταστροφική αυτή πορεία.
Εάν Σεβασμιότατε πιστεύεται, αλλά και σεις άγιοι ιερείς μας, ό,τι και ο πατριάρχης τον οποίο ακόμη μνημονεύεται, ότι δηλαδή «είναι καιρός όχι μόνον δια
συμφιλίωσιν, αλλ’ ακόμη και δια συμμαχίαν και συνεργασίαν», και έτσι συμβάλλεται
και εσείς με τον τρόπο σας, «εις την απομάκρυνσιν της ανθρωπότητος από τους
ψευτοπροφήτας του εξτρεμισμού και της μη ανεκτικότητας», δηλαδή του π. Παΐσιου και όσων τον ακολουθούν, ας είναι! Ο Αβραάμ ένα παιδί υπόσχεσης είχε και
δεν δίστασε να το Θυσιάσει προς δόξα Θεού...
Αγαπητοί,
Ο Κύριος ημών είπε στους μαθητές Του, όλων των αιώνων, ακριβώς αυτά που είπε και στους 12. ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΙ, αλλά και ΑΓΑΠΑΤΕ
ΑΛΛΗΛΟΥΣ! Πως λοιπόν να ακολουθήσουμε,
όποιον ακολουθεί τα ίχνη του πατριάρχη και των οικουμενιστών που ζητούν
και αναζητούν ΕΝΑΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ, το θεό της Πανθρησκείας; Αλλά και πως να αγαπήσουμε το Π.Σ.Ε., και κάθε άλλο ΠΣΕΜΑ.
Με τιμή
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Πρόεδρος του Συλλόγου
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
[1] ]Περιοδικό «Ορθοδοξία» του Πατριαρχείου, τεύχος
ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1994, «6ο Παγκόσμιο Συνέδριο Θρησκείας και Ειρήνης», προς τους
εκπροσώπους διαφόρων Θρησκειών, στην πόλη RIVA DEL GARDA της Ιταλίας
