Ορθοδοξία και Οικουμενισμός
ΘΕΜΑ: ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
«Διότι πολλοί θα έρθουν με το ιδικόν μου όνομα και θα λέγουν• εγώ είμαι ο Χριστός και θα παρασύρουν πολλούς στον δρόμον της πλάνης» (Ματθ. 24,5)
Αγαπητοί,
Ο ιερός Χρυσόστομος καθώς εξετάζει τη σχέση της πίστεως με τη λογική λέγει πως «Το παν πίστις εστίν», δηλαδή Η πίστη είναι το παν. «Η πίστη είναι το παν, αν αυτή μας διαβεβαιώσει για κάτι, η καρδιά έχει το αίσθημα της ασφάλειας. Άρα η πίστη δίνει τη διαβεβαίωση, ενώ οι ανθρώπινοι συλλογισμοί κλονίζουν· η πίστη λοιπόν είναι αντίθετη με τον συλλογισμό του ανθρώπου, ο οποίος αμφιβάλλει» [1].
Ο ιερός Πατήρ εξ αρχής συνδέει την πίστη με την καρδιά και με ένα ιδιαίτερο αίσθημά της, αυτό της ασφάλειας. Το συμπέρασμα πάλι που βγάζει ο ιερός Πατήρ, όταν λέγει: «Άρα η πίστη δίνει τη διαβεβαίωση…» μας είναι πολύ χρήσιμο διότι Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΓΙΑ ΚΑΤΙ και όχι κάποιος ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Ας αναλογιστούμε εδώ α) το άγιο παράπονο του Ιησού λόγω ότι δεν δέχονταν οι ομοεθνείς του, τη δική Του μαρτυρία (και λογικά ούτε και τα τόσα θαύματά Του) και β) τα λόγια των Σαμαρειτών προς την Αγία και ισαπόστολο Φωτεινή: «Και εις την γυναίκα έλεγαν ότι «στον Ιησούν δεν πιστεύομεν πλέον από όσα συ μας είπες περί αυτού, αλλά διότι ημείς, οι ίδιοι τον έχομεν ακούσει και γνωρίζομεν καλά ότι πράγματι αυτός είναι ο Σωτήρ του κόσμου, ο Χριστός» (Ιωάν. 4, 42). Ας επανέλθουμε όμως στη φράση, «Η πίστη είναι το παν, αν αυτή μας διαβεβαιώσει για κάτι, η καρδιά έχει το αίσθημα της ασφάλειας…», μιας και οι Οικουμενιστές συνεχώς ομιλούν, ως άνθρωποι, για την ασφάλεια του κόσμου. Λοιπόν, θα τους πιστέψουμε; Θα δεχτούμε τα πλάνα λόγια τους, όταν μάλιστα ο αψευδής λόγος του Κυρίου μας, μας ειδοποίησε πως όταν οι άνθρωποι θα μιλούν για ειρήνη και ασφάλεια, τότε έξαφνα θα έρθει το τέλος;
Αδελφοί, στο ερώτημα «Τι είναι πίστη», ο Χρυσόστομος απαντά: «Αυτό είναι πίστη, το να βλέπει κανείς ως ορατά εκείνα που είναι αόρατα» [2]. Αν όμως σε κάτι που λέγει ο Θεός ή καλύτερα σε όλα όσα λέγει ο Θεός θα πρέπει να υπακούσουμε δίχως να αντιλέγουμε σε τίποτε «έστω κι αν αυτό που λέγεται φαίνεται ΑΝΤΙΘΕΤΟ στις δικές μας λογικές σκέψεις και στις αισθήσεις μας, (διότι) ο λόγος του Θεού έχει για μας μεγαλύτερη αξία από το λογικό και την όρασή μας» [3], ποιά δικαιολογία έχουμε εμείς οι πιστοί να ακολουθούμε έναν αιρετικό άνθρωπο που φανερά, ορατά, πράττει τα ΑΝΤΙΘΕΤΑ; Πότε άλλοτε ορθόδοξος Πατριάρχης ή επίσκοπος (π.χ. ο Κομοτηνής) μοίρασε ως , «ιερό» δώρο βιβλίο με «ιερά λόγια» που δεν είναι λόγια του Θεού, ούτε λόγια του Κυρίου, ΑΛΛΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥ; Είναι δυνατόν ένας ιερέας του Θεού που τελεί όλα τα Μυστήρια του Θεού στο Άγιον Όνομά του, του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος, να αναγνωρίζει ως ιερά, ως γνήσια, ως «λόγια Κυρίου», τα λόγια ενός ανθρώπου; Και τελικά εμείς θα πρέπει να κάνουμε ΥΠΑΚΟΗ στις «Κοινές Δηλώσεις» περί ασφάλειας του αρχιοικουμενιστή Πατριάρχη Βαρθολομαίου Α' μετά του Πάπα, στον άνθρωπο Μωάμεθ (ενν. λόγω ανασφάλειας), στον αναξιόπιστο Αντίχριστο, ή στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και στους Αγίους Πατέρες μας, που ό,τι είπαν ήταν πράγματι «λόγια Κυρίου», όπως αυτά του 15ου της ΑΒ; Ποιος αμφιβάλλει;
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Λάρνακα 24 Ιανουαρίου 2018
Υ.Γ.
Α'. «Εκείνο λοιπόν είναι πίστη, όταν δηλαδή πιστεύουμε εκείνα που δεν βλέπουμε, στρέφοντας τη σκέψη μας στην αξιοπιστία Εκείνου…» [4].
Β'. «Αν δεν πιστέψετε τα λόγια του Κυρίου, δεν θα κατανοήσετε» (Ησ. 7, 9).
[1], [2], [3], [4]: «ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ» (ΤΟΜΟΣ Γ’, ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ-ΠΙΣΤΗ), ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Δ. ΧΑΡΩΝΗ,ΟΥΡΑΝΙΑΣ Α. ΛΑΝΑΡΑ, ΕΚΔΟΣΙΣ «ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ», ΑΘΗΝΑΙ 1995, ΣΕΛ. 675-679.
