ΣΧΟΛΙΟ (ΤΡΙΠΛΟ): Εν σχέσει με τη φράση «Και η απλή συμπροσευχή υποδηλοί συμμετοχήν εις την πίστιν του συμπροσευχομένου…»,
1.Αξίζει να πούμε πως αν δύο αδελφοί διαπιστώσουν ότι έχουν διαφορετικές γνώμες πάνω σε δογματικά θέματα ή ιεροκανονικά, τότε ένας από δύο δεν έχει σίγουρα «Ορθόδοξη πίστη» και γι’ αυτό το λόγο, δεν θα πρέπει να συμπροσευχηθούνε μαζί, δηλαδή ο Ορθόδοξος με τον ΠΛΑΝΕΜΕΝΟ.
(Εδώ να πούμε, ως άλλο σχόλιο, αυτό που λέγει ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος. Λέγει για τον εαυτό του, ότι αν ο ίδιος έλεγε κάτι το αιρετικό –π.χ. εν ώρα κηρύγματος-, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτόματα γίνεται ή καλύτερα «είναι» αιρετικός. Δικαιολογεί λοιπόν ο άγιος Πατήρ το άποψη αυτή λέγοντας, πως μόνο τότε, πότε τότε; Όταν του υποδείξουν και του αποδείξουν την πλανεμένη ιδέα του, και αυτός δεν μετανοήσει αλλά παραμείνει στην άποψή του, τότε λοιπόν «ΕΙΝΑΙ» αιρετικός!)
2.Και τώρα να δούμε το ενδεχόμενο: Δύο αδελφοί, εξετάζουν τις απόψεις τους πάνω σε δογματικά και ιεροκανονικά ζητήματα και έχουν πλήρη συμφωνία (π.χ. «Η Σύνοδος της Κρήτης», ότι είναι ψευδοσύνοδος, δηλ. παναιρετική, και τα όμοια (ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΨΕΥΔΟΚΕΦΑΛΟ, ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ+)… Τότε λοιπόν, η συμπροσευχή αυτή (είτε Απλή είτε Μυστηριακή) δεν εκθέτει σε κίνδυνο κανέναν από τους δύο! Εφόσον έχουν κοινή πίστη, ο καθένας συμμετέχει στην ΜΙΑ Πίστη…
3.Και ό,τι γράψαμε μέχρι στιγμής, φανερώνει ότι προϋπόθεση-κριτήριο
για πάσης φύσεως συμπροσευχή δύο εν Χριστώ αδελφών είναι το Ορθόδοξο φρόνημά τους, και
όχι αν ακόμη ο ένας εξ αυτών δεν έχει αποτειχιστεί (κάτι που πιστεύουμε ότι ΕΙΝΑΙ και άποψη του
γέροντα Γαβριήλ του Αγιορείτη+) (+ και των συν αυτώ).
..................................
«Ο λαϊκός οικουμενισμός»
(π. Γεώργιος Καψάνης – Η ένωσις των «Εκκλησιών»)
Δεν είμαστε πολύ μακριά από το 1999, όταν ο π. Γεώργιος Καψάνης, καθηγούμενος (τότε) της Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου, στο βιβλίο του «ΘΕΜΑΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ – 1999» φανέρωσε – κατήγγειλε, χωρίς περιστροφές, τον «λαϊκό οικουμενισμό».
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο ο απλός πιστός να κατανοήσει την λειτουργία (μηχανισμό) του «λαϊκού οικουμενισμού», αυτής της αόρατης, εν πολλοίς, διαστάσεως της παναιρέσεως του οικουμενισμού. Η «σύνοδος» της Κρήτης ήτο έκδηλη, εύκολα (σχετικά) αντιληπτή στο σκοπό της, ενώ το αντίθετό της είναι η λανθάνουσα λειτουργία, που δεν γίνεται άμεσα αντιληπτή, διότι δεν φαίνεται ότι επιδιώκεται καθ’ εαυτήν.
Έκδηλη λειτουργία είναι μία πανήγυρις στον εορτασμό της μνήμης ενός αγίου ή θρησκευτικού γεγονότος, στη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου για παράδειγμα, όπου χρησιμοποιείται από τους οικουμενιστές ως ΕΞΗΓΗΤΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ η ανεξικακία, η ταπείνωση ή η πτωχεία και η υπομονή του Αγίου, ενώ αποσιωπάται το αντιαιρετικό φρόνημα – διδασκαλία του, τα συγγράμματά του (ομολογιακά) για την αίρεση του παπισμού∙ τονίζεται πολύ η αγάπη, ώστε σε λανθάνουσα υποσυνείδητη λειτουργία να συνδεθεί το ποίμνιο με την αγαπολογία του οικουμενισμού.
Γράφει ο π. Γεώργιος Καψάνης:
«Το σχέδιον του λαϊκού οικουμενισμού έχει ήδη αρχίσει να εφαρμόζεται με επιτυχίαν. Μερικοί ορθόδοξοι επηρεασμένοι από το γενικότερον κλίμα θρησκευτικής αδιαφορίας, αλλά και από τα κηρύγματα των πρωτεργατών του λαϊκού οικουμενισμού, λέγουν: «τι σημασία έχουν τα δόγματα; Η αγάπη προέχει. Η αγάπη επιβάλλει να ενωθώμεν, έστω και αν υπάρχουν δογματικαί διαφοραί» (Σελ. 59).
Το οικουμενιστικό σύστημα διοίκησης της εκκλησίας χρησιμοποιεί τέσσερις βασικές λειτουργίες, προκειμένου να διατηρηθή – εξαπλωθεί. Αυτές είναι: α) Η προσαρμογή β) η επιδίωξη σκοπών γ) η δυναμικότητα και δ) η ενσωμάτωση.
Δεν είναι τυχαίο, χωρίς σημασία, το γεγονός ότι οι οικουμενιστές επίσκοποι και ιερείς «αντλούν» εκκλησιολογία από τις ηθικές (κυρίως) διδασκαλίες των συγχρόνων Αγίων Πορφυρίου, Παϊσίου και Ιακώβου. Η αναφορά των οικουμενιστών στο βίο και στη διδασκαλία των εν λόγω Αγίων, επιθέτει επί των Αγίων ερμηνείες της προαιρέσεώς τους αυθαίρετες, προσδίδοντας ξεχωριστή και αυτόνομη αίσθηση της παρουσίας τους μέσα στην Εκκλησία, με σκοπό να μην έχουμε ως σημεία αναφοράς, πίστεως και ομολογίας, τους Μ. Βασίλειο, Ι. Χρυσόστομο, Ι. Δαμασκηνό, Αγ. Θεόδωρο τον Στουδίτη κ.λ.π. Παράδειγμα:
Στην εφημερίδα «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» (28/3/21), αρχιμανδρίτης της Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος, έγραψε επιστολή προς εμένα:
«ο άγιος Πορφύριος έλεγε, ότι «ποτέ δεν θα έφευγε από την Εκκλησία, οτιδήποτε κι αν συνέβαινε, και συμβούλευε μερικούς κληρικούς, που είχανε διαφορές με την επίσημη Εκκλησία, να κάνουν το παν για να γεφυρώσουν τη διαφορά και να επιστρέψουν στην Εκκλησία. Έλεγε μάλιστα: προτιμώ να πλανώμαι μέσα στην Εκκλησία, παρά να φύγω από την Εκκλησία. Κι έλεγε, ότι δεν θα ήθελε να σωθεί μόνος του, δίχως την Εκκλησία κι ότι δεν θα εγκατέλειπε το πλοίο της Εκκλησίας, γιατί έπαθε ρωγμή ή γιατί κινδύνευε» (Γέροντος Πορφυρίου, Ιερομονάχου, «Ανθολόγιο Συμβουλών», εκδ. «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος Μήλεσι Αττικής», σελ. 195). Εύχομαι η συμβουλή του Θεοφόρου Αγίου να γίνει πηγή φωτισμού, να έρθει (δηλ. εγώ) σε Μετάνοια και διόρθωσι πορείας…».
1ο Σχόλιο: Οι συμβουλές του Αγ. Πορφυρίου είναι απαντήσεις σε ερώτημα πιστών «εάν πρέπει να ακολουθήσουν το παλαιό ή το νέο ημερολόγιο». Ομίλησε ο Άγιος περί «πλάνης» και όχι περί «αιρέσεως». Μόνο για αναγνώστη – πιστό, ο οποίος δεν έχει ιστορικές, θεολογικές και εκκλησιολογικές γνώσεις, ισχύει η παράθεση των συμβουλών του Αγίου Πορφυρίου ως πρότυπα εκκλησιολογικής συμπεριφοράς, ως ποιμαντικοί κανόνες της διαχρονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας έναντι αιρετικών επισκόπων.
Οι τόσο, πραγματικά, πνευματικές – σοφές συμβουλές του Αγίου Πορφυρίου, προβάλλονται στο ποίμνιο ως «απροϋπόθετη υπακοή στον Επίσκοπο». Αυτό, βέβαια, εξυπηρετεί τους σημερινούς οικουμενιστές επισκόπους. Όπως τεκμαίρεται από την όλη διδασκαλία του Αγίου Πορφυρίου, ως θεολογικό νοητικό συνεχές του φρονήματός του, η διαβάθμιση της συμβουλής του δεν είναι αναιρετική της εφαρμογής του ΙΕ΄ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, της Αποτειχίσεως από τον αιρετικό επίσκοπο.
Eρώτημα: Έχουμε δηλ. μια σιωπηρή αναίρεση συνοδικού Κανόνα (ΙΕ΄) από τον Άγιο Πορφύριο; Άπαγε της βλασφημίας!
Η κατανόηση των συμβουλών του δεν άπτεται συνοδικών αποφάσεων εναντίον των αιρέσεων∙ αποκλείει ο Άγιος Πορφύριος επί μέρους διαφωνίες, ιάσιμες, στο πλαίσιο καλής διοικητικής – πνευματικής λειτουργίας της Εκκλησίας.
Ερώτημα: Είναι δυνατόν η συμβουλή ενός Θεοφόρου Αγίου να αποδομεί την διασκεπτική δομή της σκέψης της Εκκλησίας, των αγώνων της εναντίον των αιρετικών, που έχουν συμπυκνωθεί (οι αγώνες) σε Αποστολικούς και Οικουμενικούς συνοδικούς κανόνας;
Τέτοιες εννοιολογικές πλατφόρμες διαμορφώνουν οι φιλοοικουμενιστικές τοποθετήσεις των «έγκυρων» ερμηνευτών του Αγίου Πορφυρίου! (τέλος σχολίου).
Ο Αρχιμανδρίτης Σάββας Αγιορείτης, γράφει (εύστοχα):
«Κάποιοι τον παρουσιάζουν (δηλ. τον Άγιο Πορφύριο) ως οικουμενιστή, ανεκτικό στον συγκρητισμό, αδιάφορο γενικότερα, ως προς τα ηθικά θέματα ή τα θέματα πίστεως» (Βλέπε το σχετικό – αξιόλογο - βιβλίο του Αρχιμ. Σάββα Αγιορείτου, που έχει τον τίτλο «ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΓΑΠΗ Ή ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ; Ο Άγιος Πορφύριος απαντά…»).
Δεν συμφωνούμε, βέβαια, και με τις «υπερ-ορθόδοξες» θέσεις ορισμένων, που δεν αναγνωρίζουν τους εν λόγω Αγίους, διότι (λέγουν) δεν κήρυξαν επαναστατικοποιημένη την αντίθεσή τους στον οικουμενισμό.
Η αντίθεσή τους στον οικουμενισμό είχε εξαπλωθεί στο πλήρωμα, ως πνευματικός χάρτης προσανατολισμού, μέσα στο λαβύρινθο φρονημάτων του κοινωνικού συνόλου. Ήταν το κατάλληλο φάρμακο της εποχής τους (μας).
Οι πνευματικές θεραπείες (και θαύματα) που επιτέλεσαν στο εκκλησιαστικό πλήρωμα, εξουδετέρωσαν τις νέο-εποχίτικες επιρροές, ώστε να αποτελέσουν οι Άγιοι Πορφύριος, Παΐσιος και Ιάκωβος, το ενωτικό σημείο πρόσδεσης με την διαχρονική Εκκλησία, ως Αγιαστική, Ορθόδοξη ασκητική αγωνιστικότητα και ορθή πίστη!
Ο Απ. Παύλος υπογραμμίζει την παρουσία και επενέργεια των Αγίων Πορφυρίου, Παϊσίου και Ιακώβου σε πλαίσιο δομικής (διαχρονικής) εκκλησιολογικής ανάλυσης: «…και αυτός (ο Χριστός) έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς τον καταρτισμόν των αγίων, εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού. Μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως…» (Εφες. 4, 11-13). Είναι ιδιαίτερα βοηθητικό να προσεγγίσουμε – κατανοήσουμε την αρετή της «Υπακοής» στον θεμελιακό λόγο του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου:
«Εν όσοις γαρ ουκ εστι παράβασις Θεού εντολής ή αποστολικών κανόνων και διατάξεων, εν πάσιν ανάγκη πάσα υπακούειν αυτώ (στον Πνευματικό) οφείλετε και ως τω Κυρίω πείθεσθαι∙ Εν όσοις δε κινδυνεύει το του Χριστού Ευαγγέλιον και οι νόμοι της Εκκλησίας αυτού, ου μόνον ου δει πείθεσθαι τούτω παραινούντι υμίν και διατασσομένω, αλλ’ ουδέ αγγέλω άρτι απ’ ουρανού κατεληλυθότι και υμίν ευαγγελιζομένω, παρ’ ο οι αυτόπται του λόγου ευηγγελίσαντο» (Παραινέσεις προς τον διάδοχό του Αρσένιο και τους αδελφούς της Μονής).
Ο π. Γεώργιος Καψάνης, είπε:
Α) «Και η απλή συμπροσευχή υποδηλοί συμμετοχήν εις την πίστιν του συμπροσευχομένου…» (Σελ. 58).
Β) «Η ένωσις δεν θα γίνη από τους επισκόπους και τους θεολόγους, αλλά από τον λαόν, ο οποίος δι’ όλων αυτών των μέσων (δηλ. συμπροσευχές, συλλείτουργα με αιρετικούς κ.λ.π) θα προετοιμασθή ψυχολογικώς, δια να μη αντιδράση ή και να επιβάλη εκ των κάτω την ένωσιν. Αυτός είναι ο λεγόμενος λαϊκός οικουμενισμός» (Σελ. 58)».
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
