ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΝ
Η ΚΡΑΥΓΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΥΓΗ
Μία ανθρώπινη γλώσσα βγάζει διάφορες φωνές σε διαφορετικό τόνο,άλλοτε μελωδικές άλλοτε παρακλητικές μα πάντα διαλεκτές διαλλακτικές σε ποικίλες διαλέκτους, που μέσα τους κρύβουν μία αίσθηση κι ένα συναίσθημα που ξεπηδά από μέσα προς τους έξω σαν αγκαλιά, σαν ειδοποίηση κι άλλοτε σαν προειδοποίηση. Όχι ότι η σιωπή δεν έχει την χάρη της, μα σαν υπάρχει λόγος ο τρόπος της φωνής, ένα αχ στον πόνο, ένα πω-πω στο θαυμασμό κι ένα πως στην απορία του εργάτη, είναι Αυτός κι αυτό που φανερώνεται και φανερώνει τα μέσα μας μέσ' από τις υποσχέσεις μας, τους όρκους αλλά και τις μνήμες των Πατέρων μας, κι όλα αυτά μαζί με τόσα άλλα δώρα διάφορα, κάνουν ευθείες τις γραμμές, τους δρόμους, και κρατούν τους φάρους των νοημάτων αναμμένους με φλόγες που αλλάζουν χρώματα για να φωτίζουν και μαζί να κρατήσουν το νέο ταξιδιάρη σε απόσταση ασφαλή, μακριά μας, δίχως να χρειαστεί να συγκρουστεί με την σιωπή των δικαίων, των σκοπών, μιας και όλοι θέλουμε τους νέους πρώτα να μας κοιμίζουν κι έπειτα να μας ξεπερνούν στα ταξίδια της Σοφίας ως προς την ανακάλυψη των αποκεκαλυμένων μυστηρίων που κρύβουν οι λέξεις, οι φωνές, οι άνθρωποι και τα οστά τους, στοιχεία που συνθέτουν όρους υψηλούς όπως ελευθερία, ισότητα, χαρμονή και αρμονία, φως γη και ουρανός, θυσία και θαύμα, εικόνες όλες θαυμάσιες αποτυπωμένες στο ακρωτήριο μιας πέτρινης καρδιάς πούφτασε να γίνει σκόνη και έρημος χρυσή, της έκφρασης παιδί του πόνου αποπαίδι, στερεωμένος με καρφιά κόντρα στου ανέμου τις φωνές, του χρόνου λησμονιές για το ποιο τάχα είναι το νόημα των λέξεων, της ζωής, του Σταυρού, της δίκαιας πνοής και του ληστού υπακοής.
Προς δόξαν Θεού Πατρός, αμήν.
Δ.Β.Ε
