«Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤ. ΠΑΥΛΟΥ ΠΡΟΣ ΤΙΤΟΝ ΚΕΦ. 3,10)
Αγαπητοί φίλοι,
Ο όρος «Διάλογος» έχει κι αυτός αν όχι τα όριά του, τον
τρόπο του! Ο διάλογος της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας με τον λοιπό Χριστιανικό
κόσμο εδώ και μισό αιώνα παρουσιάζει μία εκτροπή και μία αστοχία, όπως αυτή
προκύπτει από τα στοιχεία της Κρητικής Συνόδου! Πριν προχωρήσουμε καλό είναι να
πούμε με τρόπο απλό πως, όταν ένας άνθρωπος μας πλησιάζει και δεν γνωρίζουμε τις
διαθέσεις του, αλλά έπειτα από τα λεγόμενά του καταλαβαίνουμε που το πάει… Έτσι αδελφοί μου και οι ΔΙΑΛΟΓΟΙ στο Παγκόσμιο
Συμβούλιο των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.)! Με την Σύνοδο της Κρήτης φάνηκαν οι
διαλογισμοί των συμμετεχόντων που σίγουρα μεταξύ αυτών δεν ήταν ο επίσκοπός μου, αλλ’ όμως ήταν στην Σύνοδο της Αθήνας
του Νοέμβρη!
Αυτοί τώρα που
συμμετέχουν εις τας Συνόδους (κληρικοί και λαϊκοί) ζητούν: Ενότητα εδώ και τώρα,
αλλά δεν συζητούν! Ούτε καν με τις Αυτοκέφαλες
Εκκλησίες (κληρικούς και λαϊκούς!), οι οποίες όπως γνωρίζουμε δεν είχαν ιδέα για όσα από κοινού - και από τους αντιπροσώπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας- ψηφίζονταν με ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ!
Αν τώρα, "άστοχος" είναι αυτός που αποτυχαίνει στο σκοπό του ή ο όχι καλά μελετημένος, από τα λίγα
στοιχεία που γνωρίζουμε εύστοχα λέμε ότι η Σύνοδος της Κρήτης Αστόχησε στους υπολογισμούς
της, και δεν βρήκε το στόχο της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, που αποτελεί και ευχή: «Τους εσκορπισμένους
επισυνάγαγε˙ τους πεπλανημένους επανάγαγε και σύναψον τη Αγία Σου Καθολική και
Αποστολική Εκκλησία», αλλά «Ευστόχησε» σε τούτο: πείρε τον άπειρο τίτλο της «Μίας και Μεγάλης Δημοκρατικής» Εκκλησίας!
Ο φιλόσοφος, κ. Χρ. Μαλεβίτσης τονίζει την συμβολή του διαλόγου στην εύρεση
της αλήθειας και μας δίνει –με τον τρόπο του- την άλλη όψη του ΔΙΑΛΟΓΟΥ, που
είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ!
Αλήθεια αδελφοί, οι Ορθόδοξοι αντιπρόσωποί μας που συζητούν πάντα
με ετερόδοξους, δηλ. αιρετικούς, συζητούν για την Αλήθεια, αλλά και την αναζητούν;
ή πρέπει να βρίσκονται εκεί μόνο για ΝΟΥΘΕΣΙΑ; Η συμβολή τους στις συζητήσεις είναι εν τέλει «συμβουλή», «παραίνεση», «ορμήνια», και
«διδαχή»; ή μήπως και αληθινά οι
άνθρωποι αυτοί-λέμε μήπως- αναζητούν, και αυτοί την ΑΛΗΘΕΙΑ, δηλαδή τον Ιησού Χριστό, αλλά «εν ετέρα μορφή»; Μήπως-λέμε
μήπως- αυτή είναι η μία νέα θεολογία περί προσώπου; ότι δηλαδή κάθε ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ (Ορθόδοξος ή
ετερόδοξος-αιρετικός, δεν έχει σημασία!) είναι ΕΝΑΣ ΧΡΙΣΤΟΣ «ΕΝ ΕΤΕΡΑ ΜΟΡΦΗ»;
Όχι αδελφοί μου, το πρόσωπο είναι αυτό που υφίσταται μόνον "εν κεφαλή"! Η κεφαλή είναι
αυτή που έχει όλα τα γνωρίσματα του Προσώπου, και για εμάς όλα αυτά υπάρχουν εν
τω προσώπω του Ιησού, του μόνου Αρχηγού της Πίστεως ημών! Και όχι, όχι "εν επισκόπω ή πατριάρχη ή άλλης αρχής και εξουσίας ανθρώπου"...
Αδελφοί, ο κ. Χρ.
Μαλεβίτσης μιλάει με θέμα: «Διάλογος και
αλήθεια», και λέγει πως: «Αλήθεια
και μονόλογος δε
συμβιβάζονται»! Ο ιερός Χρυσόστομος μιλώντας με θέμα την μετάνοια (τι να
κάνεις τους διαλόγους και την αναζήτηση της αλήθειας, όταν δεν υπάρχει
μετάνοια!), αναφέρει τον Προφήτη Ησαΐας! << Γι’ αυτό –λέγει-ο Ησαΐας βροντοφωνάζει· «Και δεύτε διαλεχθώμεν, λέγει Κύριος· και εάν ώσιν αι αμαρτίαι υμών ως
φοινικούν, ως χιόνα λευκανώ, εάν δε ώσιν ως κόκκινον, ως έριον λευκανώ» ( Ησ.
1,18). Βλέπετε, αναφωνεί ο ι. πατήρ σχολιάζοντας το χωρίο του Ησαΐα, βλέπετε,
εάν κάπου υπάρχει ουλή ή ρυτίδα μαζί με το χρώμα της καθαρότητας; Μήπως
υπάρχουν κάπου μαυράδια ή λεκέδες; Πουθενά δεν φαίνονται. Η παντοδυναμία του
Θεού, όταν το ζητήσει ο άνθρωπος, εξαλείφει τα πάντα.>>[1]
Φίλοι μου, Ένα από τα τρία
βασικά γνωρίσματα της Δημοκρατίας είναι η «Ισηγορία», δηλαδή η «Δυνατότητα ίσου χρόνου
λόγου σε όλους τους πολίτες»! Αν και το κράτος των Χριστιανών (ουρανοπολίτες!) ως πολίτευμα, Χριστιανοκρατία, δεν είναι από τον κόσμο τούτο γιατί ταυτίζεται με τη βασιλεία του Θεού, τουλάχιστον ως άνθρωποι
και πολίτες αυτής της γης, ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων! Ας πάρει ο
καθένας-που θέλει- τον χρόνο που του αναλογεί και ας τρέξει στον ποιμένα του,
στον επίσκοπό του, στον πνευματικό του, και ας συζητήσει και ας ζητήσει να
μάθει: για το αν πήγαν καλά τα πράγματα της πίστης μας κάτω
στην Κρήτη! Για χάρη της «Ισονομίας» που σημαίνει: «Ισότητα των πολιτών
απέναντι στους νόμους», ας συζητήσει και ας ζητήσει να μάθει: γιατί το μάθημα
των θρησκευτικών ακολουθεί την γραμμή που χάραξε η Σύνοδος της Κρήτης... Για χάρη
τέλος της «Ισοκρατίας» που σημαίνει: «Ίσο βάρος των πολιτών στις αποφάσεις της
πολιτείας, δηλ. ίσα πολιτικά δικαιώματα», ας συμβάλει ο καθένας μας με τον τρόπο του στις
συζητήσεις για την δήθεν «Αγία και
Μεγάλη Σύνοδο» του Κολυμπαρίου και εν
τέλει ως άλλος Κυρηναίος ας σηκώσει για λίγο τον ομολογιακό Σταυρό που έχει
βαρύνει τόσο μα τόσο τις πλάτες όσων τον σηκώνουν τους τελευταίους μήνες (μετά την εν
Κολυμπαρίο Σύναξη των Προκαθημένων μας!)
Ο άγιος Παύλος, ο απόστολος των εθνών δίνει σε όλους τους Χριστιανούς
όλων των αιώνων μία αγία και μεγάλη «συμβουλή»- «παραίνεση»-
«ορμήνια»-«διδαχή»: «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ
δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»… Από τα ωραία όμως λόγια του φιλοσόφου νου, δεν θα αναφέρουμε κάτι άλλο - σχετικό με τα «Επιπλέον γνωρίσματα» της δημοκρατικής
λειτουργίας, τα γνωστά ως «3 Δ», δηλαδή: την «Διαφάνεια των δημόσιων δεδομένων», την «Δημοσιότητα όλων των δημόσιων λειτουργιών», και την «Διαβούλευση πριν από τη λήψη αποφάσεων» - αλλά μόνον αυτά που στην απλή λογική του κοσμικού ανθρώπου είναι ως "φως Φανάρι"! Ο κοσμικός άνθρωπος πολλές φορές ΒΛΕΠΕΙ, αυτά που οι Υιοί
του Φωτός δεν ΒΛΕΠΟΥΝ, και ας ομιλούν περί "Προσώπου"!! «Η συμβολή -λέει ο κ. Μαλεβίτσης -του διαλόγου στην εύρεση της αλήθειας είναι
μεγάλη και αναμφισβήτητη. […] Υπάρχουν βέβαια, και περιπτώσεις που
δεν καταφέρνουμε να φτάσουμε στην αλήθεια, γιατί
δεν τηρούνται οι απαραίτητες αρχές στην οργάνωση και
τη διεξαγωγή του διαλόγου. Προσκρούουμε σε τυφλό και αδιάλλακτο
πάθος, σε ημιμάθεια ή άγνοια. Ο διάλογος γίνεται
στείρα αερολογία. Γιʹ αυτό χρειάζεται
τέχνη να διεξάγει
κανείς επιδέξια και ευχάριστα ένα
διάλογο. Τέχνη, επίσης, για να τον σταματάει έγκαιρα, όταν γίνεται άγονος και εριστικός. Η σημασία του διαλόγου για την αλήθεια, για τη ζωή γενικά, επικυρώνεται
απʹ τη θέση του στα δημοκρατικά πολιτεύματα.
Είναι θεμελιακό στοιχείο τους. Η ισηγορία,
η ελευθερία σκέψης
και λόγου είναι αναφαίρετο δικαίωμα
για τον άνθρωπο.
Είναι η ομορφιά
της δημοκρατίας. Η
εκκλησία του δήμου
και τα σύγχρονα
κοινοβούλια, τα δικαστήρια, οι συνελεύσεις, οι ομαδικές συγκεντρώσεις
υπήρξαν και είναι η δύναμη της, εδραιωμένη
στην ελεύθερη ανταλλαγή
απόψεων, στο διάλογο. Κατάπνιξη του διαλόγου μοιραία σημαίνει και κατάργηση της δημοκρατίας.
Και η απονομή της δικαιοσύνης δε γίνεται, χωρίς να ακουστούν και οι δύο πλευρές…»! [2]
Χωρίς να ακουστούν και οι δύο πλευρές!
Δηλαδή, Των Κληρικών και Των Λαϊκών, που αποτελούν την Στρατευομένη Εκκλησία, αλλά και οι φωνές των Αγίων της Θριαμβεύουσας!
Μία από τις φωνές αυτές προφητικά μας λέγει:
<< Εάν
υποθέσουμε, ότι ξεκαθαρίζουν τα πράγματα(!) και μένουν εδώ στην πόλι 200 με 300
Χριστιανοί, οι οποίοι θα πουν "Θέλουμε να ζήσουμε Χριστιανικά", δεν
υπάρχει μεγαλύτερη χαρά. Οι άλλοι, ό,τι θέλουν ας κάνουν. Και χαύρα και τζαμί να κτίσουν, δεν θα έχουμε καμμιά ευθύνη. Δε βλέπεις...." (π. Αυγουστίνος)>> [3]
ΑΔΕΛΦΟΙ, Ο ΕΧΩΝ ΩΤΑ [δηλ. "καρδιά" ανοιχτή] ΑΚΟΥΕΙΝ ΑΚΟΥΕΤΩ!
Εμπρός εις το φρικτόν αυτό θέαμα θα μείνετε αδιάφοροι; <<Δεν πρέπει να
μείνετε αδιάφοροι. Καιρός να εγερθήτε εν του πνευματικού ληθάργου, να
εξεγερθήτε και να πολεμήσετε με τα νόμιμα μέσα που παρέχει το φιλελεύθερον και
δημοκρατικόν πολίτευμα της πατρίδος, με την φωνή σας....>>
Ας ακούσουμε αδελφοί, την «συμβουλή», «παραίνεση»,
«ορμήνια», και «διδαχή» του αείμνηστου επισκόπου και πατρός ημών Αυγουστίνου Καντιώτη.
Αλλά και τη φωνή του π. Μελετίου που προχωρά πέρα από τον διάλογο, την
αναζήτηση της Αλήθειας, και από την μετάνοια για να φτάσει στην «Έμπρακτη
και ουσιαστική μετάνοια», που θα πρέπει να δείξουμε όλοι για να μην
έρθει η οργή του Θεού στην Μητρόπολή μας από την «αμετανοησία» των επισκόπων μας
( κατά και μετά την 23 και 24 του Νοέμβρη και λόγω του εξεταζόμενου -φυσικά- θέματος της Κρητικής Συνόδου!).
Για την, Έμπρακτη και ουσιαστική μετάνοια, ακούμε:
<<Αλλά ενώ η
μετάνοια έχει τόση αξία και αποτελεσματικότητα-λέγει ο π. Μελέτιος-, για να δρέψουμε τους καρπούς
της πρέπει η προσωπική μας μετάνοια να είναι έμπρακτη και ουσιαστική. Διότι «μετάνοια είναι όχι εκείνη που
διακηρύσσεται με λόγια, αλλ’ εκείνη που διαβεβαιώνεται από τα ίδια τα πράγματα»
(Ε.Π.Ε. Έργα Χρυσοστόμου, τομ. 30, σ. 253). Ο Ησαΐας λέγει· «Λούσασθε και
καθαροί γίνεσθε, αφέλετε τάς πονηρίας από των ψυχών υμών απέναντι των οφθαλμών
μου»( Ησ. 1,16). Και σχολιάζει ο άγιος Ιωάννης· Αφού λέγει «αφέλετε τας
πονηρίας από των καρδιών υμών», γιατί προσθέτει και « απέναντι των οφθαλμών
μου»; Δεν ήταν αρκετό το πρώτο μέρος της προτάσεως; Γιατί διαφορετικά
βλέπουν τα μάτια των ανθρώπων και διαφορετικά ο οφθαλμός του Θεού. «Ο άνθρωπος βλέπει στο πρόσωπο, ενώ ο Θεός
στην καρδιά» (Α΄ Βασ. 16,7). Είναι σαν να λέγει ο Θεός στους ανθρώπους, που
μετά την πτώση υποκρίνονται και παίζουν συνεχώς θέατρο ακόμη και μπροστά στα
μάτια του Θεού, ότι προσέξτε, μη νοθεύετε τη μετάνοια με προσχήματα, αλλά
δείξτε τους καρπούς της μετανοίας (Χρυσοστόμου, μνημ. έργ., σ. 255).
Πολύ σοφά και
αξιοπρόσεκτα λόγια.>> [1]
ΜΕ ΤΙΜΗ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Β. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, ΕΚΠΑΥΔΕΥΤΙΚΟΣ
ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016
[2] http://users.sch.gr/statpapako/dialogos.pdf
