Καθ᾿ ὅλην τήν εἰκοσιπενταετίαν τῆς Πατριαρχίας μου -
Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος
Καθ᾿ ὅλην τήν εἰκοσιπενταετίαν τῆς Πατριαρχίας μου, ἀδελφοί
καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, ἀγωνίσθηκα διά τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀξιωθείς
νά ζήσω τήν πραγματοποίησιν, κατά τόν παρελθόντα Ἰούνιον ἐν Κρήτῃ, τῆς Ἁγίας
καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐργάσθηκα διά τήν
προαγωγήν τοῦ διαθρησκειακοῦ καί τοῦ διαχριστιανικοῦ διαλόγου, διά τήν εἰρήνην
καί τήν καταλλαγήν, διά τήν δικαιοσύνην καί τήν ἀλληλεγγύην, καί ἀνέλαβα
ποικίλας πρωτοβουλίας διά τήν προστασίαν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Δέν
ἐσίγησα ἀπέναντι εἰς τάς συγχρόνους ἐξελίξεις, αἱ ὁποῖαι ἀπειλοῦν τό ἀνθρώπινον
πρόσωπον, τόν οἰκονομισμόν καί τήν παγκοσμιοποίησιν, τήν κοινωνικήν ἀδικίαν
καί τήν καταπάτησιν τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου.
Ἰδιαιτέραν μέριμναν ἐπέδειξα διά τά προσφιλῆ τέκνα τῆς Ἁγίας
τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τά ἐγγύς καί τά μακράν. Τό πανίερον
Φανάρι μας φυλάσσει ἀνυστάκτως τήν πνευματικήν παρακαταθήκην τοῦ Γένους, ἡ ὁποία
τρέφει καί ζωογονεῖ τήν πορείαν αὐτοῦ ἐν τῷ κόσμῳ. Θεόσταλτος καί ἀνεκλάλητος
χαρά ὑπῆρξαν δι᾿ ἐμέ αἱ λειτουργίαι καί αἱ ἄλλαι ἱεραί ἀκολουθίαι εἰς τούς ἐρειπωμένους
ναούς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τοῦ Πόντου καί τῆς Ἀνατολικῆς Θρᾴκης, ὅπου ἠκούσθη,
μετά ἀπό δεκαετίας πολλάς, τό«Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ
καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καί ἐψάλη τό «Χριστός Ἀνέστη».
Δοξολογῶ τόν Θεόν τῆς Ἀγάπης δι᾿ ὅσα
ἐπεδαψίλευσεν εἰς τό ταπεινόν μου πρόσωπον, ἀναπληρῶν τά ἐλλείποντα καί
κρατύνων τήν Μετριότητά μου εἰς τό «ἔργον διακονίας» (Ἐφεσ. δ΄,12). «Τί
ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων, ὧν ἀνταπέδωκέ μοι;» (Ψαλμ. 115,3).
Τά εἰκοσιπεντάχρονα τῆς Πατριαρχικῆς διακονίας μου εἶναι
καί καιρός μνήμης. Μνημονεύω μέ εὐγνωμοσύνην ὅλους ἐκείνους εἰς τούς ὁποίους
ὀφείλω, μετά τόν Θεόν, τά πάντα: τό ζῆν καί τό εὐ ζῆν, τόν φόβον
Θεοῦ καί τό Ὀρθόδοξον φρόνημα, τήν ἀφοσίωσιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τήν ἀγάπην πρός
τά γράμματα, τήν ἐμπιστοσύνην εἰς τήν δύναμιν τοῦ Καλοῦ, τήν φιλάνθρωπον
διάθεσιν, τό δέσιμο μέ τήν φύσιν, τήν κοινωνικότητα καί τούς ἀνοικτούς ὁρίζοντας.
Ἀναγνωρίζω εὐγνωμόνως τήν καθοριστικήν συμβολήν εἰς τήν διαμόρφωσιν τῆς
προσωπικότητός μου, τοῦ πνευματικοῦ πατρός καί Γέροντος μου, μακαριστοῦ
Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος, ἐκ τῶν τιμίων χειρῶν τοῦ ὁποίου
ἔλαβα τήν χάριν τῆς ἱερωσύνης πρίν ἀπό 55 χρόνια ἀκριβῶς, τήν 13ην Αὐγούστου
1961, ἐδῶ εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ναόν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου εἰς τήν
Παναγίαν. Εἰσῆλθα εἰς τόν ἱερόν κλῆρον ἐν ἐπιγνώσει ὅτι ὁ ἑαυτός μου ἀνήκει
πλέον ὁριστικῶς καί ἀμετακλήτως εἰς τόν Χριστόν καί εἰς τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας
Αὐτοῦ, ὄχι εἰς τόν Βαρθολομαῖον.
Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος
ΠΗΓΗ: ''ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ'' [http://anastasiosk.blogspot.gr/2016/09/blog-post_49.html]
