ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 11η Ιουνίου 2018
Όλος ο κόσμος μοιάζει μ’ ένα καζάνι που βράζει. Τα μεγάλα παγκόσμια γεγονότα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα από το κακό στο χειρότερο και όλα δείχνουν, ότι βαδίζουμε ολοταχώς σε ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Η ηθική και πνευματική κατρακύλα, η οποία κυριαρχεί στις τραγικές και αποκαλυπτικές ημέρες μας, είναι πρωτοφανής και δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία.
Η δύστυχη πατρίδα μας χωρίς αμφιβολία παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ όλη αυτή την κατρακύλα. Τον τελευταίο καιρό φαίνεται όλα τα δαιμόνια μαζεύτηκαν στην Ελλάδα και βάλθηκαν όλα μαζί, να γκρεμίσουν ο,τι έχει απομείνει όρθιο. Πήραν εντολή από τον αρχηγό τους, τον Εωσφόρο, να έρθουν εδώ, διότι εδώ υπάρχουν ακόμη αντιστάσεις, ενώ στις άλλες χώρες έχουν ολοκληρώσει το καταχθόνιο έργο τους. Μέχρι τώρα κατόρθωσαν πολλά. Ο αρχηγός τους δεν έχει παράπονο. Παρελάσεις ομοφυλοφίλων, νόμος περί αλλαγής φύλου, νόμος περί αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια και βάλε! Όμως δεν φθάνουν αυτά. Πρέπει να επακολουθήσουν και άλλα, πολλά άλλα. Όσα δεν μπορεί ακόμη να χωρέσει το μυαλό μας, μπροστά στα οποία ωχριούν τα προηγούμενα. Και όλα αυτά μέχρι πότε; Μέχρις ότου ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής του Θεού.
Εν τω μεταξύ η παναίρεση του Οικουμενισμού κάνει θραύση ιδιαίτερα μάλιστα μετά τη συνοδική κατοχύρωσή της από την «Σύνοδο» της Κρήτης, ενώ παράλληλα κάθε τόσο νέες οικουμενιστικές θεωρίες βγαίνουν στο φως της δημοσιότητος. Πρόσφατα στο ιστολόγιο «Αμέθυστος», δημοσιεύτηκε σε συνέχειες άρθρο ενός «Ορθοδόξου» Επισκόπου του Πατριαρχείου της Αντιόχειας, του George Khodr, με τίτλο: «Ο Χριστιανισμός σε έναν πλουραλιστικό κόσμο: Η Οικονομία του αγίου Πνεύματος» σε μετάφραση και σχόλια του θεολόγου κ. Γεωργίου Μπόρα. Στο άρθρο αυτό ο Επίσκοπος εκφράζει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο μια καινοφανή και κακόδοξη οικουμενιστική θεωρία, την λεγόμενη «Οικονομία του Πνεύματος». Πρόκειται για μια από τις πλέον αντίχριστες και απόλυτα βλάσφημες θεωρίες, η οποία δίνει το πράσινο φως στην Ορθοδοξία, για το «άνοιγμά» της στις θρησκείες του κόσμου, αλλά και την εκκλησιολογική νομιμοποίησή τους. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, το σχέδιο της σωτηρίας χωρίζεται σε «τρεις Οικονομίες». Η πρώτη είναι η «Οικονομία του Πατρός», η οποία πραγματοποιήθηκε στην προχριστιανική εποχή. Η δεύτερη η «Οικονομία του Υιού», η οποία πραγματοποιήθηκε με τη σάρκωση του Λόγου μέχρι και την Ανάληψή Του. Και η τρίτη η «Οικονομία του Πνεύματος», η οποία άρχισε με την Πεντηκοστή και εκτείνεται μέχρι τα έσχατα. Με την «Οικονομία του Πατρός» προετοιμάστηκαν τα έθνη να δεχτούν την εν Χριστώ απολύτρωση. Με την «Οικονομία του Υιού» πραγματοποιείται η σωτηρία εθνικών και ιουδαίων με προϋπόθεση την πίστη στο Χριστό και την είσοδό τους στην Εκκλησία διά του αγίου βαπτίσματος. Τέλος με την «Οικονομία του Πνεύματος» πραγματοποιείται η σωτηρία των εκτός της Εκκλησίας ανθρώπων, που ανήκουν σε διάφορες θρησκείες, χωρίς την προϋπόθεση της πίστεως στο Χριστό και την είσοδό τους στην Εκκλησία με το άγιο βάπτισμα. Και η μεν «Οικονομία του Πατρός» απευθύνθηκε στον «Παλαιό Ισραήλ», η «Οικονομία του Υιού» στον «Νέο Ισραήλ» της Χάριτος, στα μέλη της Εκκλησίας, ενώ η «Οικονομία του Πνεύματος» απευθύνεται πέρα από τον Παλαιό και τον Νέο Ισραήλ, την Εκκλησία, στην αιρετική και αλλόθρησκη ανθρωπότητα! Το άγιο Πνεύμα δηλαδή δρα τρόπον τινά ως «πρόοδος» και εξέλιξη των δύο προηγουμένων «Οικονομιών».
Μόλις είναι ανάγκη να λεχθεί, ότι η παρά πάνω διδασκαλία περί τριών ξεχωριστών «Οικονομιών» είναι άγνωστη στη βιβλική και πατερική μας Θεολογία. Η Εκκλησία μας γνωρίζει μία μόνο «Οικονομία», την ένσαρκη θεία Οικονομία του Υιού, δια του οποίου ολόκληρη η Αγία Τριάδα απεργάζεται την σωτηρία του κόσμου. Ο ίδιος ο Κύριος ολίγον προ του πάθους του, κατά το τελευταίο πασχάλιο δείπνο το εσπέρας της Μεγάλης Πέμπτης, απεκάλυψε στους μαθητές του, την έλευση του Παρακλήτου την ημέρα της Πεντηκοστής, αλλά και ποιό θα είναι το έργο, το οποίο θα επιτελέσει: «όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν, ου γαρ λαλήσει αφ' εαυτού, αλλ' όσα αν ακούση λαλήσει, και τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν. εκείνος εμέ δοξάσει, ότι εκ του εμού λήψεται και αναγγελείυμίν, πάντα όσα έχει ο πατήρ εμάεστι, δια τούτο είπον ότι εκ του εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν». (Ιω.16, 13-15). Δηλαδή ο Παράκλητος θα οδηγήσει τους αποστόλους και γενικά όλη την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν», την οποία αλήθεια ήδη έχουν διδαχθεί από τον διδάσκαλο της Αυτοαληθείας τον Χριστό. Μ’ άλλα λόγια το Πνεύμα δεν θα τούς διδάξει κάτι διαφορετικό από όσα τούς εδίδαξε ο Χριστός, ώστε να τούς προκαλέσει σύγχυση. Θα τούς διδάξει απαράλλακτη τη διδασκαλία του Χριστού, διότι δεν θα πη τίποτε δικό του, αλλά όσα θα ακούσει από τον Πατέρα. Επειδή όμως και ο Χριστόςό,τι άκουσε από τον Πατέρα του, αυτά εδίδαξε στούς μαθητές του, άρα οι δύο αυτές διδασκαλίες ταυτίζονται. Επίσης δεν θα δοξάσει τον εαυτό του, αλλά τον Υιό, πρώτον μεν διότι θα αποκαλύψει στις καρδιές των πιστών την σημασία και το βαθύτερο νόημα του απολυτρωτικού έργου του Κυρίου, κατ’ εξοχήν δε την σημασία της σταυρικής του θυσίας και της αναστάσεως. Και δεύτερο, διότι οι πιστοί επικαλούμενοι το όνομα του Χριστού, θα θαυματουργούν με την δύναμη του αγίου Πνεύματος. Είναι φανερό ότι οι παρά πάνω λόγοι του Κυρίου μας ανατρέπουν πλήρως την περί Οικονομίας του αγίου Πνεύματος θεωρία. Εξ’ άλλου τυχόν αποδοχή και άλλης «Οικονομίας», εκτός της ενσάρκου, για τη σωτηρία του ανθρώπου, υποβαθμίζει την ένσαρκη Οικονομία και την αποδεικνύει ανεπαρκή και ανίσχυρη να σώσει εξ’ ολοκλήρου τον άνθρωπο, αφού θα χρειαζόταν να επακολουθήσει και άλλη, η οποία θα συμπλήρωνε και θα ολοκλήρωνε το έργο της ενσάρκου.
Ο ως άνω «επίσκοπος» για να θεμελιώσει βιβλικά τους ισχυρισμούς του επικαλείται κάποια χωρία από την Καινή Διαθήκη, τα οποία όμως παρερμηνεύει. Ας δούμε μερικά από αυτά:
Α) Το γνωστό χωρίο από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: «το πνεύμα όπου θέλει πνει» (Ιωάν.3,8).Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, αφού το Πνεύμα το άγιο πνέει, ενεργεί όπου θέλει, χωρίς να εμποδίζεται από τίποτε και από κανέναν, άρα ενεργεί και στους εκτός της Εκκλησίας, και απεργάζεται την σωτηρία τους, χωρίς να είναι ανάγκη να γίνονται μέλη της. Η ορθή ερμηνεία του χωρίου είναι η εξής: Επειδή ο Νικόδημος δεν κατάλαβε τα λόγια του Χριστού: «το γεγεννημένον εκ της σαρκός σαρξ εστι...»γι’ αυτό του φέρνει το παράδειγμα του ανέμου. Όταν ο Χριστός λέγει ότι ο άνεμος πνέει όπου θέλει, δεν εννοεί ότι έχει λογική θέληση, αλλά για να δηλώσει την ανεμπόδιστη φυσική ορμή και κίνησή του, που κανένας δεν μπορεί να σταματήσει. Αν λοιπόν στον άνεμο, που είναι υλικό σώμα, που αισθάνεται ο άνθρωπος την παρουσία του, τη βοή του, δεν μπορεί να καταλάβει, από που ξεκίνησε και που θα καταλήξει, πως μπορεί να μάθη κανείς τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί το άγιο Πνεύμα στην ανάπλαση του ανθρώπου; Επομένως το άγιο Πνεύμα ενεργεί μεν και στους εκτός της Εκκλησίας, με σκοπό όμως να τους οδηγήσει μέσα στην Εκκλησία και όχι για να τους αφήσει εκτός. Αυτό φαίνεται από όσα προσθέτει παρά κάτω ο Κύριος, όπου ομιλεί για την «άνωθεν γέννηση», η οποία πραγματοποιείται «εξ ύδατος και Πνεύματος», δηλαδή με το άγιο βάπτισμα.
Β) Τη γνωστή διήγηση του Λουκά στο 10ο κεφάλαιο των Πράξεων, όπου γίνεται λόγος για την μεταστροφή του εθνικού Κορνηλίου, χάρις στο κήρυγμα του αποστόλου Πέτρου, ο οποίος μεταξύ άλλων είπε: «Ανοίξας δε Πέτρος το στόμα αυτού είπεν. Επ’ ἀληθείας καταλαμβάνομαι ότι ουκ έστι προσωπολήπτης ο Θεός, αλλ’ εν παντί έθνει ο φοβούμενος αυτόν και εργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτός αυτώ εστι» (Πραξ.10,34-35). Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Khodr, αφού κάθε άνθρωπος, (σ’ όποια θρησκεία και αν ανήκει), που έχει φόβο Θεού και εργάζεται το καλό και την αρετή, γίνεται δεκτός από τον Θεό, άρα σώζεται χωρίς να είναι ανάγκη να βαπτισθεί. Ωστόσο από την διήγηση του Λουκά όχι μόνον δεν βγαίνει ένα τέτοιο συμπέρασμα, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Ο Θεός έστειλε τον άγγελό του στον Κορνήλιο, για να του δώσει την εντολή, να στείλει και να καλέσει τον απόστολο Πέτρο. Ο Πέτρος πράγματι ήρθε στο σπίτι του, εκήρυξε στον Κορνήλιο τον Χριστό και την ανάσταση και τον κάλεσε να πιστεύσει σ’ Αυτόν. Και αφού ο Κορνήλιος επίστευσε, τότε ήρθε το Πνεύμα το άγιο, οπότε στη συνέχεια επακολούθησε και το βάπτισμά του στο όνομα της αγίας Τριάδος. Άρα λοιπόν και από το παράδειγμα του Κορνηλίου συμπεραίνουμε, αυτό που τονίσαμε προηγουμένως. Ότι δηλαδή το Πνεύμα το άγιο ενεργεί μεν και στους εκτός της Εκκλησίας, αλλά ενεργεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να τους προσελκύσει εντός της Εκκλησίας και να τους καταστήσει μέλη της διά του αγίου βαπτίσματος.
Γ) Τον λόγο του αποστόλου Παύλου προς τους Αθηναίους ενώπιον του Αρείου Πάγου: «διερχόμενος γαρ και αναθεωρών τα σεβάσματα υμών εύρον και βωμόν εν ω επεγέγραπτο, Αγνώστω θεώ. ο ουν αγνοούντες ευσεβείτε, τούτο εγώ καταγγέλλω υμίν», (Πραξ.17,23). Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Khodr: «η άποψη του Αποστόλου, όπως εκφράζεται στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο, είναι ότι οι Αθηναίοι λατρεύουν τον αληθινό Θεό, χωρίς να τον αναγνωρίζουν ως τον Δημιουργό. Το πρόσωπό του δεν τους είχε αποκαλυφθεί. Με άλλα λόγια, ήταν Χριστιανοί χωρίς να το γνωρίζουν. Ο Παύλος έδωσε στο Θεό ένα όνομα…Το όνομα, μαζί με τα χαρακτηριστικά του, είναι η αποκάλυψη του Θεού». Στη συνέχεια με αφετηρία αυτές τις εσφαλμένες παραδοχές, προχωρεί και σε άλλα πεπλανημένα συμπεράσματα: «Αυτή η σημαντική σχέση με τον Χριστό ισχύει και εκτός του Ισραήλ, καθώς τα άλλα έθνη έχουν τους δικούς τους τύπους της πραγματικότητας του Χριστού, είτε υπό μορφή προσώπων είτε διδασκαλίας. Δεν έχει σημασία αν η εν λόγω θρησκεία ήταν ιστορικού χαρακτήρα ή όχι. Δεν έχει σημασία αν θεωρεί την πίστη της ασυμβίβαστη με το ευαγγέλιο. Ο Χριστός είναι κρυμμένος παντού στο μυστήριο της ταπεινότητας του. Κάθε ανάγνωση των θρησκειών είναι μια ανάγνωση του Χριστού. O Χριστός είναι που λαμβάνεται ως φως όταν η χάρη επισκέπτεται έναν Βραχμάνο, έναν Βουδιστή ή έναν Μωαμεθανό διαβάζοντας τις δικές του γραφές. Κάθε μάρτυρας της αλήθειας, κάθε άτομο που διώκεται για αυτό που πιστεύει ότι έχει δίκιο, πεθαίνει σε κοινωνία με τον Χριστό. Οι μυστικιστές των ισλαμικών χωρών με την μαρτυρία τους, τη μαρτυρική αγάπη, έζησαν την αυθεντική αγάπη του Ιωάννη!».
Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε εδώ είναι ότι ο «άγνωστος θεός» των Αθηναίων σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζεται με τον αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, που κηρύττει ο Παύλος. Απλώς εδώ ο Παύλος παίρνει αφορμή από τον «άγνωστο Θεό», για να αποκαλύψει τον αληθινό Θεό. Επομένως σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα, ότι οι Αθηναίοι ήταν χριστιανοί, χωρίς να το γνωρίζουν, ή ότι το μόνο που αποκάλυψε ο Παύλος στους Αθηναίους ήταν το όνομά Του μαζί με τα χαρακτηριστικά Του, ή ότι θα επετύγχαναν την σωτηρία τους λατρεύοντας τον Χριστό στο βωμό του «αγνώστου Θεού», χωρίς να είναι ανάγκη να κατηχηθούν, να βαπτιστούν και να γίνουν μέλη της Εκκλησίας. Τέτοιου είδους συμπεράσματα είναι αυθαίρετα και δεν έχουν καμιά πατερική θεμελίωση. Αν για τον Παύλο ήταν αρκετή για τη σωτηρία των Αθηναίων μόνο η αποκάλυψη του ονόματος του «αγνώστου Θεού», τότε το περιεχόμενο του κηρύγματός του στον Άρειο Πάγο θα ήταν τελείως διαφορετικό. Θα τους δίδασκε ότι μπορούν να συνεχίσουν να λατρεύουν του Ιησού Χριστό στο βωμό του «αγνώστου Θεού» με θυσίες ζώων, χωρίς να προσθέσει τίποτε άλλο από την ευαγγελική διδασκαλία. Από την συνέχεια όμως της ομιλίας του Παύλου, βλέπουμε ότι αφού τους ομίλησε εισαγωγικά για τον «άγνωστο Θεό», κατόπιν έρχεται να τους αναπτύξει όλο το περιεχόμενο της ευαγγελικής διδασκαλίας και της ενσάρκου θείας Οικονομίας και να τους καλέσει σε μετάνοια και πίστη στον αναστημένο Χριστό.
Τα όσα προσθέτει παρά κάτω, ότι δήθεν «κάθε ανάγνωση των θρησκειών είναι μια ανάγνωση του Χριστού…» κλπ. μόλις είναι ανάγκη να τονίσουμε, ότι όχι μόνον δεν έχουν καμιά σχέση με την Ορθόδοξη χριστιανική πίστη, αλλά ότι αποτελούν διδασκαλίες των θεοσοφιστών, των τεκτόνων και των θεωρητικών της «Νέας Εποχής»! Είναι όντως τραγικό το γεγονός, ότι ένας επίσκοπος, ο οποίος έχει δώσει φρικτές υποσχέσεις κατά την ώρα της χειροτονίας του να φυλάξει την πίστη ακέραια και να διδάξει στο ποίμνιό του την μόνη σώζουσα ευαγγελική διδασκαλία, έχει φθάσει στο σημείο να διδάσκει, ότι οι ηγέτες και οι πιστοί των δαιμονικών θρησκειών του κόσμου λαμβάνουν τη Χάρη του Χριστού μέσα από αυτές και Τον συναντούν διαβάζοντας τις «ιερές» γραφές τους! Ή ότι στις δαιμονοληψίες των δερβίσηδων και των άλλων «μυστικών» του Ισλάμ βλέπει «τη μαρτυρική αγάπη» και τη βίωση «της αυθεντικής αγάπης του Ιωάννη»! Δεν ακούει στην πολύπαθη χώρα του τους ισλαμιστές, οι οποίοι κόβουν κεφάλια (κυρίως χριστιανών), κατ’ εντολήν του Κορανίου; Για ποια μαρτυρία και βίωση αγάπης μιλάει;
Και συνεχίζει το κακόδοξο παραλήρημά του: «η ελευθερία του Θεού είναι τέτοια που μπορεί να εγείρει προφήτες έξω από τα κοινωνιολογικά όρια του Νέου Ισραήλ, ακριβώς όπως είχε εγείρει προφήτες εκτός των ορίων του Παλαιού Ισραήλ. Αλλά αυτές οι κλήσεις στην προφητεία και τη σοφία έξω από το ιερά όρια, έχουν έναν μυστικό δεσμό με τη δύναμη του Αναστημένου και σε καμία περίπτωση δεν έρχονται σε σύγκρουση με τη μοναδικότητα της οικονομίας του Χριστού»! Δεν μας συγκεκριμενοποιεί, ποιοι εξέφρασαν και εκφράζουν αυτή την «προφητεία» εκτός της Εκκλησίας. Μήπως ο Άρειος, ο Μακεδόνιος, ο Νεστόριος, ο Ευτυχής, ο πάπας, οι πολυάριθμοι προτεστάντες «προφήτες» πάστορες, ο Κάρολος Ρώσελ, ο Βούδας, ο Κομφούκιος, ο Μωάμεθ, η Μπλαβάτσκυ, κ.α. Ποιοι τέλος πάντων απ’ αυτούς, ή όλοι αυτοί μαζί;
Και καταλήγει: «Η οικονομία της σωτηρίας επιτυγχάνει την πλήρη πραγματικότητά της ως το Τέλος, ως η τελική έννοια όλων των πραγμάτων. Η οικονομία του Χριστού είναι ακατανόητη χωρίς την οικονομία του Πνεύματος»! Εμείς θα διευκρινίζαμε: Η κακόδοξη «Οικονομία του Πνεύματος», δεν είναι απλά η κατανόηση της «Οικονομίας του Χριστού», αλλά η κατεδάφισή της! Η αναίρεσή της!
Συνοψίζοντας:
Η Εκκλησία κατέχει ολόκληρη την αλήθεια του ευαγγελίου, ολόκληρη την Θεία Αποκάλυψη, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας προς τους μαθητές του: «όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν», (Ιω.16,13). Η Αποκάλυψη αυτή εδόθη στην Εκκλησία άπαξ διά παντός την ημέρα της Πεντηκοστής, σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου: «παρακαλών επαγωνίζεσθαι τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει», (Ιούδ.3). Είναι δε πλήρης και τελεία, ώστε να μην έχει ανάγκη από προσθήκες, ή αφαιρέσεις. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν αποκαλύπτει, όπως εσφαλμένα πιστεύουν οι Ρωμαιοκαθολικοί, συνεχώς καινούργια δόγματα, καινούργιες αλήθειες. Το έργο του Παρακλήτου δεν είναι ανεξάρτητο και ξένο προς το απολυτρωτικό έργο του Χριστού, αλλ’ απεναντίας αποτελεί την συνέχεια του έργου του Χριστού. Μ’ άλλα λόγια το άγιο Πνεύμα έρχεται να αξιοποιήσει, να κάνει κτήμα του κάθε πιστού την σωτηρία που απέρρευσε από το αίμα της σταυρικής θυσίας του Χριστού.
Αν αυτές τις βασικές και στοιχειώδεις διδασκαλίες αγνοεί, ή το χειρότερο, διαστρέφει, ένας επίσκοπος τότε, πως μπορεί να είναι Ορθόδοξος επίσκοπος; Ίσως θα ήταν περιττό το παρά πάνω ρητορικό ερώτημα, διότι η απάντηση είναι πολύ απλή και αυτονόητη: Στις αποκαλυπτικές ημέρες που ζούμε, τα πάντα μπορούν να συμβαίνουν μέσα στην Εκκλησία, ακόμη και τα πλέον αδιανόητα!
