ΤΟ «ΟΡΑΜΑ» ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ «ΣΥΝΟΔΟ» ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ
ΘΕΜΑ: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ
Με τον όρο δικαίωμα, εννοούμε την απαίτηση, την
αξίωση, που έχει κάποιος (από κάποιον άλλον ή από τον εαυτό του) λόγω κάποιου άγραφου
ή γραπτού νόμου.
Η ιερά Παράδοση
ως άγραφος νόμος γραμμένος στην καρδιά του πιστού φανερώνει στα μάτια μας τις
προσωπικές μυστικές συμφωνίες των αγίων μας που έχουν να κάνουν με την ασκητική
οδό της Θεογνωσίας, την ασφαλή δηλαδή άνοδο της κλίμακας των αρετών. Ο
ιερός Χρυσόστομος εδώ θεωρεί πως οι δύο βασικοί διδάσκαλοι του δρόμου αυτού της
θεογνωσίας είναι η «φύση» και η «συνείδηση»! Αυτοί οι δύο δάσκαλοι υποστηρίζει,
ότι δόθηκαν πολύ πριν από τα γράμματα (πριν την Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή,
και πριν φυσικά από τους ιερούς Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων)! Είναι
αξιοσημείωτος ο λόγος του ιερού Πατέρα, που τονίζει ότι ο ληστής μπήκε στον
Παράδεισο πριν από τους Αποστόλους!
Το «γραπτό
δίκαιο» της Εκκλησίας μας, στην εποχή της
ανομίας που ζούμε αν και θα έπρεπε να δημιουργεί στον πιστό λαό ένα είδος
«ασφάλειας δικαίου» ώστε να λύσει τη σιωπή του για τις όποιες αιρετικές
παρανομίες των εκκλησιαστικών κυρίως αρχόντων (επειδή όλοι μπορούν ανά πάσα
στιγμή να ανατρέξουν σ’ αυτό, δηλαδή στο «Πηδάλιο» και να δουν με ακρίβεια
τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται), αντίθετα ενισχύει τη σιωπή του λαού λόγω
της αποστασίας του. Η αποστασία του λαού του Θεού ως σύνολο ακυρώνει
τελικά το κύρος του, τη θέση δηλαδή και τον ρόλο του μέσα στην Εκκλησία αφού
δικαιολογεί τις δικές του ανομίες διά της υπερασπίσεως της παρανομίας των
άλλων, μικρών και μεγάλων π.χ. της παρανομίας της Κρητικής «Συνόδου», κ.ο.κ.
Ο όρος
«δικαίωμα» φυσικά αντιδιαστέλλεται, ξεχωρίζει από τους όρους της
«υποχρέωσης» και του «καθήκοντος». Πώς; Όλοι όσοι από τους πατέρες σήμερα
αντιστέκονται (στο μεταπατερικό νομοθετικό έργο ολίγων αλλά και στον
αντιπατερικό τρόπο ζωής των πολλών από εμάς τους λαϊκούς) έκαναν την αρχή του
ιερού αυτού αγώνα με γνώμονα το χρέος και την ευθύνη ως προς την αγάπη του
Πατρός, τη Χάρη του Υιού και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος… Η ακρίβεια
λοιπόν που έχει να κάνει με την ασφάλεια του ποιμνίου τους από την
αίρεση, δηλαδή από τους ψευδεπισκόπους και ψευδοδιδασκάλους των ημερών μας
ξεπερνά τους όρους της «υποχρέωσης» και του «καθήκοντος» για να φτάσει στο
υψηλότερο όρος της «αποτείχισης» που σημαίνει την «ασφάλεια δικαίου» που
πηγάζει τόσο από τη φύση του ανθρώπου («ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΝΑ
ΕΚΛΕΓΟΥΜΕ»), όσο και από τη συνείδηση των «Αγίων», αυτών δηλαδή που σε
κάθε κρίσιμη εποχή λαμβάνουν το δικαίωμα από τον ίδιο τον Κύριο, τον Μέγα αυτό
Νομοθέτη εις τύπον διαθήκης! Ο όρος «διαθήκη», σημαίνει τον ορισμό κάποιου
προσώπου προς επιτέλεση συγκεκριμένης εργασίας. Με άλλα λόγια, την ανάθεση μιας
αποστολής σε κάποιον! Η σύναψη εξάλλου διαθήκης –συμφωνίας μεταξύ Θεού κι
ανθρώπων (με πρωτοβουλία του Θεού βεβαίως), έχει ισχύ αιώνια κι αυτό φαίνεται
σε όλη την ιστορία του ανθρωπίνου γένους…
Δυστυχώς στην
εποχή της αποστασίας , όπου κανένας μας δεν κρατάει τις υποσχέσεις που έδωσε
την ώρα της τελετής του Βαπτίσματος, η αναφορά στους ιερούς Κανόνες και ειδικά
στον 15ο της ΑΒ επί Μεγάλου Φωτίου ως «υποχρεωτικό» αλλά και
ως «καθήκον» δεν πείθει κανέναν ώστε να ανέβει στο υψηλό όρος της αποτείχισης
για να διαφυλαχθεί από τους λύκους του κάμπου που κάμπτονται με την ιδέα
να αφήσουν την ησυχία τους και να πάρουν τα βουνά μαζί με τους αγωνιστές για να
σωθούν! Για τον λόγο αυτό, αυτό που ισχύει σήμερα είναι ο όρος:
«Δικαίωμα» στην αποτείχιση!
Το
«δικαίωμα» στην αποτείχιση (που πηγάζει από τη φύση του ανθρώπου και από το
ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟ*, αλλά και από τη Συνείδηση και την κρισιμότητας των ημερών μας λόγω
της αδιαφορίας του λαού μας για τα φιλοαιρετικά νομοθετήματα της Κρήτης),
αποτελεί βήμα σταθερότητας και ασφάλειας των πιστών Χριστιανών αλλά και
βλέμμα που απλώνεται πέρα από την προσωρινή καταστροφή του Συνοδικού θεσμού της
Εκκλησίας μας, κυρίως της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Η σύναψη
διαθήκης μεταξύ Θεού και ανθρώπων έχει ισχύ αιώνια κι αυτό φαίνεται καθαρά
σε όλη την ιστορία του ανθρωπίνου γένους, κατά την οποία ο Θεός με στοργή
φροντίζει, μεριμνά, επαγρυπνά και προστατεύει τον άνθρωπο προς εκπλήρωση της
διαθήκης που σύναψε μαζί του, ώστε να επιτευχθεί η λύτρωση και η πνευματική
αναγέννηση και τελείωσή του.
Ελπιδοφόρο μήνυμα και επίλογος
της κατάθεσης αυτής ας αποτελέσει το παρακάτω «όραμα» του προφήτη Ιερεμία: «Μη
βλέποντας όμως σημάδια αλλαγής, εξαγγέλλει την κρίση του Θεού, η οποία θα
εκδηλωθεί με καταστροφή, για την οποία υπεύθυνος δεν θα είναι ο Θεός αλλά ο
λαός με τη συμπεριφορά του. Όργανα της παιδαγωγικής κρίσεως του Θεού θα είναι
τα έθνη... Παρ' όλα αυτά ο προφήτης βλέπει και πέρα από την καταστροφή.
Οραματίζεται την αποκατάσταση του λαού και εξαγγέλλει τη σύναψη μιας νέας
διαθήκης, που θα καθορίζει πλέον τη σχέση του Θεού, όχι με τον λαό ως σύνολο
αλλά με τον καθένα ξεχωριστά και που θα είναι γραμμένη όχι σε πλάκες αλλά στην
καρδιά του καθένα…»[1].
Τελικά το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ δεν το έχει ο λαός
του Θεού ως σύνολο αλλά ο καθένας μας ξεχωριστά
(και καθορίζει την σχέση μου μαζί Του).
Ο Θεός μαζί μας…
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Εκπαιδευτικός
Υ.Γ.
Το δικαίωμα ετυμολογικά και ουσιαστικά, έχει άμεση
σχέση με τη δικαιοσύνη αλλά και με τις ανθρώπινες σχέσεις. Αντλεί δε,
δικαιώματα από την ελευθερία και το αυτεξούσιο, δωρήματα τέλεια προς τον
άνθρωπο από τον Τέλειο Δίκαιο Κριτή ορατών τε και αοράτων.
*Ο ΘΕΟΣ ΕΚΑΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟ
Ο ιερός
Χρυσόστομος για το ότι ο Θεός έκανε τον άνθρωπο ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟ υποστηρίζει: «Από
την αρχή ο Θεός εδημιούργησε αυτό το ζώο, τον άνθρωπο, αυτεξούσιο. Γιατί, αν
δεν ήταν αυτεξούσιος, ούτε όταν παρέβη την εντολή του Θεού έπρεπε να τιμωρηθεί,
ούτε αν την τηρούσε, έπρεπε να αξιωθεί αμοιβής» ( ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ
ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΟΜΟΣ Α’ , ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Δ. ΧΑΡΩΝΗ, ΑΘΗΝΑ
1993, Σελ. 730)
