Α'. Διάγγελμα Οικουμενικού Πατριαρχείου περί Οικουμενικής κινήσεως -Ιανουάριος 1920
Δύναται δὲ ἡ φιλία αὕτη καὶ ἀγαθόφρων πρὸς ἀλλήλους διάθεσις ἐκφαίνεσθαι καὶ τεκμηριοῦσθαι εἰδικώτερον, κατὰ τὴν γνώμην ἡμῶν, ὡς ἑξῆς:
α΄) διὰ τῆς παραδοχῆς ἑνιαίου ἡμερολογίου πρὸς ταυτόχρονον ἑορτασμὸν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπὸ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν...
ι΄) διὰ τοῦ διακανονισμοῦ μεταξὺ τῶν διαφόρων ὁμολογιῶν τοῦ ζητήματος τῶν μικτῶν γάμων...
Β'. ΜΙΚΤΟΙ ΓΑΜΟΙ
Η ευλογία μιας
αμαρτίας
Θέλεις αγαπητέ αναγνώστη, να λάβης μία γεύση του
διακανονισμού αυτού;
Δεν έχεις παρά να ρίψης μια ματιά στις παραγράφους Νο 6, 9
και 13 της Εγκυκλίου που απηύθυνε ο Πατριάρχης Αντιοχείας Ιγνάτιος προς το
ποίμνιό του μετά την Κοινή δήλωση Ορθοδόξων και Μονοφυσιτών στο Σαμπεζύ της Ελβετίας [23ης έως 28ης Σεπτεμβρίου 1990].
Η απαράδεκτη και αντορθόδοξη αυτή Εγκύκλιος (η οποία στην ουσία ανακοινώνει στο
ορθόδοξο ποίμνιο του Πατριαρχείου Αντιοχείας την επίσημη ένωση με τους αιρετικούς
μονοφυσίτες) είναι το επιστέγασμα των συνεχών προσπαθειών «που γίνονται επί δεκαετίας από την Αποστολικήν Έδρα (του
Πατρ. Αντιοχείας) με την αδελφή Ορθόδοξον Συριακήν Εκκλησίαν δια την καλλιέργιαν
καλυτέρας γνώσεως και κατανοήσεως και των δύο Εκκλησιών επί του δογματικού επιπέδου»!
Να τι προβλέπει το κατάπτυστο αυτό κείμενο για τους μικτούς
γάμους μεταξύ των Ορθοδόξων και των καταδικασθέντων από τέσσαρες Οικουμενικές
Συνόδους αιρετικών Μονοφυσιτών, οι οποίοι, στην Εγκύκλιο αυτή, αποκαλούνται «αδελφή
Ορθόδοξος Συριακή Εκκλησία»!
∞ 6) «Εάν δύο επίσκοποι δύο διαφορετικών
εκκλησιών συναντηθούν διά πνευματικήν τελετήν, θα προΐστατο εκείνος που έχη το
μεγαλύτερον ποίμνιον. Αλλά αν είναι εις το μυστήριο του γάμου, θα προΐσατατο ο
επίσκοπος της Εκκλησίας του νυμφίου!»
∞ 9) «Εάν ένας ιερεύς μιάς εκ των δύο εκκλησιών
τύχη να είναι εις κάποιαν περιοχήν, θα τελέση τα θεία μυστήρια διά τα μέλη και
των δύο Εκκλησιών συμπεριλαμβανομένης και της θείας λειτουργίας και του
μυστηρίου του γάμου. Ο ίδιος ιερεύς θα κρατήση ανεξάρτητον αρχείον και δια τάς
δύο εκκλησίας και θα μεταφέρη την καταγραφήν των μελών της αδελφής εκκλησίας
εις την πνευματικήν της εξουσίαν»!
∞ 13) «Ανάδοχοι και μάρτυρες επιτρέπεται να
επιλέγωνται και από τα μέλη και των δύο εκκλησιών χωρίς διάκρισιν»!
Ίσως όμως κάποιος αναγνώστης ερώτηση: Εδώ, είναι πλέον
φανερό ότι το Πατριαρχείο Αντιοχείας ενώθηκε επισήμως με τους αιρετικούς
Μονοφυσίτες. Ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κοινωνούν από το ίδιο ποτήριον. Τι κάνουν
οι υπόλοιπες ορθόδοξες Εκκλησίες, δεν αντιδρούν;».
Δυστυχώς οι υπόλοιπες Ορθόδοξες Εκκλησίες τηρούν σιγή
ιχθύος. Και η σιγή αυτή καθιστά τις Εκκλησίες αυτές συνένοχες στην μεγάλη αυτή
προδοσία. Εάν όμως οι διοικούντες τις κατά
τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες σιωπούν, η αλάνθαστη συνείδηση του ορθόδοξου
πληρώματος (αυτή που ακυρώνει αποφάσεις και Οικουμενικών ακόμη Συνόδων) έχει
ήδη καταδικάσει την Συμφωνία του Σαμπεζύ ως αντορθόδοξη και την ένωση Ορθοδόξων
και Μονοφυσιτών ως ψευδή και άκυρη.
Ο «διακανονισμός» αυτός του ζητήματος των μικτών γάμων δεν
περιορίζεται φυσικά σε γάμους μεταξύ Ορθοδόξων και Μονοφυσιτών. Επεκτείνεται
και στους γάμους μεταξύ ορθοδόξων και προτεσταντών ή Ρωμαιοκαθολικών. Ένα
τέτοιο γάμο, από πολλούς που γίνονται στις τοπικές εκκλησίες που τελούν υπό την
δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, περιγράφει και το περιοδικό «ΣΤΙΓΜΕΣ»
της Λαρίσης (τεύχος 13, Οκτώβριος 1987).
(«ΜΙΚΤΟΙ ΓΑΜΟΙ Η ευλογία μιας αμαρτίας» Χρήστου Κων. Λιβανού. Σελ. 157- 159)
