Σχολιασμός θέσεων π. Θεοδ. Ζήση
1) O Οικουμενισμός εμπίπτει στην απαίτηση του 15ου Κανόνος της Πρωτοδευτέρας, συμφώνως με την οποία η κηρυσσόμενη αίρεση από τον επίσκοπο πρέπει να είναι «παρά των Αγίων Συνόδων ή Πατέρων κατεγνωσμένη»... Ὑπάρχει λοιπόν καί παραϋπάρχει κατεγνωσμένη αἵρεση στίς ἡμέρες μας, ὁ ἐπάρατος Οἰκουμενισμός, διαπιστώνει ο π. Θ. Ζήσης.
2) Ὁ ἐπίσκοπος μνημονεύεται (κατά τον π. Θ. Ζήση), κυρίως γιά νά φανεῖ, ὅτι ὁ μνημονεύων καί ὁ μνημονευόμενος ἔχουν τήν ἴδια πίστη, ὅτι εἶναι ἀμφότεροι ὀρθόδοξοι, ὅτι ὁ μνημονευόμενος ἔχει τήν ἴδια πίστη μέ τόν μνημονεύοντα, εἶναι ταυτογνωμονοῦντες καί ταυτοπιστεύοντες άρα ο μνημονεύων, στην αίρεση του οικουμενισμού, έχει την πίστη του αιρετικού μνημονευόμενου.
3) Ἡ ἀποτείχιση αὐτή δέν προκαλεῖ σχίσμα (γράφει ο π. Θ. Ζήσης), διότι δέν ἀποτειχίζεται κανείς ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἀπό τήν αἵρεση, άρα συμπεραίνεται αβίαστα πως οι αποτειχιζόμενοι βρίσκονται εντός της Εκκλησίας.
4) Ὅταν ἀκολουθοῦν καί ὑποστηρίζουν τήν αἵρεση καί τήν πλάνη, ἡ Ἐκκλησία ἀπουσιάζει, δέν εὑρίσκεται ἐκεῖ. Εὑρίσκεται ἐκεῖ πού φυλάσσεται καί κηρύσσεται ἡ ἀλήθεια, καί ἑπομένως εἶναι σαφές ποιοί εἶναι ἐντός καί ποιοί ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, άρα είναι σαφές ότι αυτοί που ακολουθούν και υποστηρίζουν την αίρεση και την πλάνη είναι εκτός Εκκλησίας.
5) Τόν Οἱκουμενισμό δέν κηρύσσει «γυμνῇ τῆ κεφαλῇ» μόνον ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἀλλά «ἐπάνω ὄρους κειμένη» καί ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, τό ἀνώτατο ὄργανο διοικήσεως καί διαποιμάνσεως τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλοι οἱ ὑπογράψαντες καί οἱ συμφωνοῦντες μέ τίς ἀποφάσεις της, δηλαδή ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, άρα κηρύττει τον οικουμενισμό η συντριπτική πλειοψηφία των επισκόπων, οι οποίοι ακολουθούν και υποστηρίζουν την αίρεση (βλ. 4) και οι οποίοι είναι εκτός Εκκλησίας όπως και οι μνημονεύοντες αυτούς (βλ. 2).
6) Δέν ἔχει μολυνθῇ ὅλη ἡ Ἐκκλησία ἀπό τήν αἵρεση, καί δέν εἶναι ἄκυρα τά μυστήρια, ἐκεῖ ὅπου μνημονεύονται αἱρετίζοντες ἐπίσκοποι, ὅπως ἰσχυρίζονται κάποιοι ἀδιάκριτα καί διασπαστικά.
Η Εκκλησία ποτέ δεν μολύνεται. Εκκλησία είναι οι έχοντες αποτειχισθεί και είναι αυτοί που δεν μολύνονται από την αίρεση. Η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Θεανθρώπου Χριστού, διατυπωθείσα υπό των Αγίων Αποστόλων υπό των Αγίων Πατέρων, υπό των Αγίων Συνόδων, περί των αιρετικών είναι η εξής: Αι αιρέσεις δεν είναι Εκκλησία, ούτε δύνανται να είναι Εκκλησία. Δια τούτο δεν δύνανται αυταί να έχουν τα Άγια Μυστήρια, ιδιαιτέρως δε το Μυστήριον της Ευχαριστίας, το Μυστήριον τούτο των Μυστηρίων. Διότι ακριβώς η Θεία Ευχαριστία είναι το παν και τα πάντα εν τη Εκκλησία... (Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, βλ. 1, κατεγνωσμένη αίρεση-οικουμενισμός).
7) Συνιστᾶται στούς πιστούς νά ἀποφεύγουν νά ἐκκλησιάζονται ὅπου λειτουργοῦν ἤ μνημονεύονται φανεροί αἱρετικοί οἰκουμενιστές, ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς ήταν η πρόταση του π. Θ. Ζήση για την ημερίδα του Ωραιοκάστρου. Μπορούν οι πιστοί να εκκλησιάζονται στους μη φανερούς οικουμενιστές που σιωποῦν καί οὔτε καταδικάζουν τις αποφάσεις της συνόδου οὔτε τίς ἀποδέχονται ἀλλά «ποιοῦν τήν νῆσσαν»; Τότε γιατί κατηγορώνται οι σιωπώντες (μη φανεροί οικουμενιστές) πως συγκατατίθενται στην αίρεση; H σιωπή (συνεχίζει ο π. Θ. Ζήσης) σημαίνει συγκατάθεση καί ἀποτελεῖ κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ τό τρίτο εἶδος τῆς ἀθεΐας, και πως τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως μᾶς λέγει ὅτι στά θέματα τῆς Πίστεως δικαιολογεῖται νά εἶναι κανείς εἴτε ψυχρός εἴτε θερμός· ἀκόμη καί τούς ψυχρούς τούς ἀνέχεται ὁ Θεός, τούς ἀντέχει τό «στομάχι» Του· τούς χλιαρούς, τούς προσαρμοσμένους, τούς διπλωμάτες, τούς «ναί καί ὄχι», δέν τούς ἀντέχει· τούς ἀποβάλλει, τούς ξερνᾶ.
