Αρχ. Αθ. Μισσός: «Παντού δεσποτοκρατία, υποκρισία, φαρισαϊκή έπαρση…»
Μύθων τε ρητήρ έργων τε πρηκτήρ
Ξεφυλλίζοντας το προσωπικό μου σημειωματάριο που διατηρώ τόσα χρόνια με ρήσεις μεγάλων ανδρών και γυναικών, το βλέμμα μου αυθόρμητα καθηλώθηκε σε μια φράση από τον Όμηρο που αποδίδει το πρότυπο του συνετού και ενάρετου ανθρώπου.
Ως κληρικός χρόνια τώρα έχω νιώσει σε βαθμό αηδίας τον κορεσμό από λόγους παχείς και μελιστάλαχτους.
Κάθε χρόνο με αφορμή τη Κορωνίδα των Δεσποτικών εορτών, τα Χριστούγεννα, διαβάζω πλειάδα εορτίων μηνυμάτων από ταγούς της διοικούσας Εκκλησίας και προσπαθώ ματαίως να υπεισέλθω στο σκεπτικό και στο πνεύμα των ρητόρων μας.
Τα εύλαλα στόματα εξαπολύουν λόγους αρτίως επεξεργασμένους με χρήση αγιογραφικών χωρίων και εντυπωσιάζουν ομολογουμένως άπαντες τους αναγνώστες. Μάλιστα οι διακηρύξεις τους είναι τόσο ενθουσιώδεις που φαντάζουν σαν να επιδίδονται ανά μεταξύ τους σε έναν άτυπο ανταγωνισμό.
Σ’ ένα βαθμό είναι δικαιολογημένη η προσπάθεια των ποιμένων μας, επειδή προσπαθούν να πείσουν το ποίμνιο για την άριστη φιλολογική και θεολογική τους κατάρτιση, την οποίαν απεκόμισαν εξόδοις εκκλησιαστικών ταμείων. Οπότε οφείλουν να εξηγήσουν ότι οι υποτροφίες που αφειδώς τους εχορηγήθησαν για περαιτέρω σπουδές εν Παρισίοις δεν πήγαν χαράμι.
Διαβάζουμε επί παραδείγματι ότι αυτά τα Χριστούγεννα πρέπει να βρούμε τρόπο να αναγεννηθεί ο Χριστός στις καρδιές μας εμπράκτως και να συνεχίσουμε να περιπατούμε ως τέκνα φωτός μη ως άσοφοι αλλ’ ως σοφοί. Ως εδώ βέβαια όλα βαίνουν καλώς.
Λόγοι ωραίοι αλλά κενοί βιώματος, γι’ αυτό και ο κόσμος ξεφυλλίζει ή ακούει ή κλικάρει, γιατί πάνω κάτω η ουσία είναι κοινότυπη έως μηδενική.
Σε καμία περίπτωση φυσικά δεν ομιλώ αποκλειστικά εξ ιδίας πείρας. Η γνώμη μου απορρέει από συζητήσεις με αγωνιστές και βιοπαλαιστές της ζωής, οι οποίοι είναι ικανοί και άξιοι καθ’ όλα να εκφέρουν την αντίρρηση και τον προβληματισμό τους.
Έπειτα η ελέω Θεού εξουσία έχει προ καιρού, με τους μεγάλους Διαφωτιστές, περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Πέραν όμως των συζητήσεων αυτών με ανθρώπους της κοινωνίας, λόγω των Αγίων προπαρασκευαστικών αυτών ημερών ήρθα σε τηλεφωνική επικοινωνία με πλειάδα γνωστών. Οδεύοντας η συζήτηση στο συγκεκριμένο θέμα το συμπέρασμα ήταν κοινό :
Παντού δεσποτοκρατία, υποκρισία, φαρισαϊκή έπαρση και λεκτικές πομφόλυγες, ρασοφόρους δορυφόρους τους, οι μόνοι επαινετοί και άξιοι, παρατρεχάμενοι και αυλοκόλακες….
Πως είναι όμως τόσο επιτήδειοι κάποιοι ποιμένες μας στο να έχουν λόγο διπλό είναι γεγονός ανερμήνευτο. Είναι σαν τους κεκονιαμένους τάφους που έσωθεν όζουν πάσης ακαθαρσίας. Ενδεχομένως στο επιτελείο τους συγκαταλέγονται κορυφαίοι επικοινωνιολόγοι και imagemakersγια να επιμελούνται την έξωθεν και έσωθεν καλή τους μαρτυρία. Βέβαια τα φαινόμενα είναι απατηλά.
Δεν θα σταθώ όμως άλλο στα πρόσωπα των επισκόπων μας και δεν ισχύει για όλους, αφού η μόνη αρχή για μένα επί της ουσίας, είναι ο Τριαδικός Θεός. Από τον εκάστοτε επίσκοπο αντλούμε εμείς οι ιερείς την αποστολική διαδοχή και να προσπαθούμε να έχουμε μαζί τους τα τυπικά, αφού γι’ αυτούς κάποιοι ήμεθα ανένταχτοι και αποστασιοποιημένοι από κλίκες και κάστες.
Προσωπικά θέλω να σας διαμηνύσω εν είδει εξομολογήσεως δημοσίως ότι παραμένω πιστός στις επάλξεις της Εκκλησίας και αγωνίζομαι παντοιοτρόπως προς Δόξαν Θεού. Όλα τα υπόλοιπα απλώς με πικραίνουν παροδικώς, αλλά επ’ ουδενί δεν με πτοούν.
Αγαπητοί μου αδελφοί, ας ατενίσουμε τον Χριστό ευθέως. Αυτός είναι η χαρά, η απαντοχή και η παραμυθία μας.
Ας είμαστε ειλικρινείς γιατί μόνο έτσι θα κτίσουμε εντός μας καρδίαν καθαράν να οικίσει ο Θεός.
Ο Θεός γένοιτο έλεως
Ελάχιστος εν ιερομονάχοις
Αρχιμανδρίτης Ι.Μ. Ρόδου Αθανάσιος Μισσός
