Στις Διαταγές των Αποστόλων (8, 4, 3) και στην Επιτομή (4, 3) το
«συνευδοκείτω» παίρνει την μορφή της κατ’ ευθείαν ερωτήσεως προς τους
πρεσβυτέρους και τον λαό «εἰ αὐτὸς ἐστί, ὃν αἰτοῦνται εἰς ἄρχοντα». Μόνο
δε μετά το «ἐπινευσάντων» των πρεσβυτέρων και του λαού αρχίζει η
ακολουθία της χειροτονίας. Στην θετική απάντηση του πρεσβυτερίου και
του λαού, ασφαλώς, περιλαμβάνεται και η σύμφωνη γνώμη των
παρόντων επισκόπων. 73
Η εν Αντιοχείᾳ Σύνοδος (341 μ.Χ.) αναγνωρίζει επίσης την
συμμετοχή του λαού, των επισκόπων της επαρχίας και του μητροπολίτου
για την εγκατάσταση ενός επισκόπου, για την ακύρωση δε μιας εκλογής
γενομένης «δίχα τελείας συνόδου» καθορίζεται όπως συνέλθει σύνοδος
στην οποία ο μητροπολίτης οφείλει να είναι παρών. Η ίδια Σύνοδος
επαναλαμβάνει (κανών ΙΘ’) τον Δ’ κανόνα της Α’ Οικουμενικής Συνόδου
της Νικαίας, κατά τον οποίο στην χειροτονία ενός επισκόπου απαιτείται η
παρουσία του μητροπολίτου και της επαρχιακής συνόδου.74 Σε περίπτωση
κατά την οποία ο εκλεγείς επίσκοπος δεν γίνεται αποδεκτός από τον λαό,
στην περιφέρεια στην οποία εξελέγη, όχι από υπαιτιότητά του, τότε αυτός
επαφίεται για την τελική απόφαση σχετικά με την θέση του στην
επαρχιακή σύνοδο (Κανών ΙΗ’ Αντιοχείας)

 http://ikee.lib.auth.gr/record/282262/files/GRI-2016-16160.pdf