 |
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ «ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ»
Θέμα: Ο «εγκεφαλικά νεκρός» άνθρωπος είναι ζωντανός
«Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα»
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Νιώθουμε και πάλι την ανάγκη να εκφράσουμε την ιερά αγανάκτησή μας με την προβολή - διαφήμιση της λεγομένης δωρεάς οργάνων. Την αφαίρεση δηλαδή ζωτικών οργάνων από «εγκεφαλικά νεκρούς» συνανθρώπους πριν πεθάνουν. Να μην ξεχνούμε ότι ο θάνατος έχει νικηθεί και για τον λόγο αυτό, τους αδελφούς μας που αναχωρούν από τον μάταιο αυτό κόσμο η Εκκλησία τους ονομάζει «κεκοιμημένους».
Πρόσφατα είδαμε και ακούσαμε στην τηλεόραση, σε δημόσιο κανάλι να επαινείται η πράξη αυτή και μαζί να αποθεώνεται ο νεκρός λόγω της επιλογής του να προσφέρει τα ζωτικά του όργανα προς μεταμόσχευση. Για να προλάβουμε τυχόν αντιρρήσεις των αναγνωστών μας που δεν γνωρίζουν την αλήθεια, θυμίζουμε τον λόγο του αγίου Παΐσίου του Αγιορείτη τον σχετικό με τις μεταμοσχεύσεις, που έλεγε ότι επιτρέπεται να δώσουμε ένα από τα διπλά όργανά μας και όχι μονά όργανα (ενν. ότι με την εξαγωγή μονού ζωτικού οργάνου, χάριν μεταμόσχευσης, επέρχεται ο θάνατος όχι την ώρα που θέλει και όρισε ο Θεός, αλλά μία επιτροπή ιατρών με τη συναίνεση των συγγενών, εκτός εάν ο δότης ήταν εθελοντής δωρητής των οργάνων του.
Αυτό που εν προκειμένω πρέπει να καταλάβουμε ως ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι ότι η σύγχρονη άθεη ιατρική επιστήμη άλλαξε πριν από 55 χρόνια (1968) τον ορισμό του θανάτου με σκοπό να κερδίσει ζωτικά όργανα (ενν. ολοζώντανα και όχι νεκρωμένα), μιας και με τον αληθινό θάνατο, δηλαδή τον της καρδίας, ολόκληρο το σώμα «κλειδώνει» και πλέον όλα του τα μέλη είναι «άχρηστα».
Και πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη ενδιαφέρον στην πολυδιαφημιζόμενη δωρεά οργάνων καθώς και στον αντίχριστο θεσμό του δωρητή οργάνων διότι η όλη υπόθεση προσκρούει:
α) Στο ΠΙΣΤΕΥΩ ημών των Ορθοδόξων και συγκεκριμένα στο 4ο Άρθρο του που λέγει: «Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα.». Δηλαδή, «Σταυρώθηκε, έπαθε και τάφηκε για μας, όταν Ρωμαίος επίτροπος της Ιουδαίας ήταν ο Πόντιος Πιλάτος.» [1], και β) Στην εντολή του Θεού: «Ου φονεύσεις» (ενν. και τον εαυτό σου).
Αδελφοί, όταν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός «τάφηκε για μας», «για τη δική μας σωτηρία», τότε πώς είναι δυνατόν να συναινούμε στο να δωρίζουν ορθόδοξοι αδελφοί μας είτε μέλη είτε ολόκληρα τα σώματά τους για μεταμόσχευση; Ή μήπως η ταφή των κεκοιμημένων μας είναι μία πράξη άνευ ουσίας και συμβολισμού; Αν το Σύμβολο της Πίστεως που είναι: «σύντομη ομολογία της πίστεώς μας μέσα στην οποία παρουσιάζονται περιληπτικά, με σαφήνεια και αυθεντικά τα βασικά δόγματα του χριστιανισμού.» [1], μάς φανερώνει ότι η ολόσωμη ταφή είναι ζήτημα δογματικό (προσοχή, όχι του νεκρού αλλά του «κεκοιμημένου» αδελφού μας), τότε πώς γίνεται να σιωπούμε όταν τα ίδια τα παιδιά μας έρχονται και ζητούν οδηγίες από τους γονείς τους προκειμένου να ενταχθούν στον πίνακα των εθελοντών δωρητών οργάνων;
«Για τη δική μας σωτηρία»
«Ο Υιός του Θεού, για τη δική μας σωτηρία, κατέβηκε από την ουράνια δόξα Του στη γη και έλαβε σάρκα, όμοια με τη δική μας από την Παρθένο Μαρία με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Έγινε δηλαδή άνθρωπος όμοιος σε όλα με εμάς εκτός από την αμαρτία και έζησε σε συγκεκριμένο χρόνο πάνω στη γη.» (Άρθρο 3)
Αδελφοί, αφορμή για την συγγραφή του παρόντος άρθρου υπήρξε η ανάγνωση του 20ου κεφ. των Πράξεων των Αποστόλων, στίχοι 7-12. Ο κόσμος της επιστήμης αλλά και πολλοί άπιστοι και άθεοι συμπολίτες μας μετά μανίας διαφημίζουν και υποστηρίζουν ότι το κέντρο της ζωής είναι ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ και όταν αυτός παύσει να λειτουργεί ή υπολειτουργεί, τότε δεν υπάρχει, όχι «ζωή» αλλά «νόημα ζωής»! Ο κόσμος αυτός, λοιπόν, της απιστίας δεν θέλει να πιστεύσει:
α) Στον λόγο του Υιού του Θεού που μιλάει για την ΚΑΡΔΙΑ ως μοναδικό πνευματικό κέντρο της ύπαρξης του ανθρώπου: «Διότι εκ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι. Ταύτα είναι τα μολύνοντα τον άνθρωπο» (Ματθαίος ιε΄: 19-20), και β) ότι ο αληθινός θάνατος επέρχεται με την οριστική παύση του καρδιακού παλμού.
«Η καρδία ημών εστι το του λογισμού ταμείον» (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς)
Πολύ σημαντικά επίσης και άκρως διδακτικά είναι τα σχετικά λόγια του ιατρού Αθανάσιου Αβραμίδη που υπάρχουν σε βιβλίο του με τίτλο «ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ» και συμπεριλαμβάνουν τα παραπάνω λόγια του Κυρίου μας. Ιδού: «(…) με την επέλευση μόνον της νεκρώσεως του στελέχους του εγκεφάλου, δεν επέρχεται την ίδια στιγμή ο θάνατος αλλά λίγο αργότερα. Επομένως ο άνθρωπος δεν έχει «ξεψυχήσει» ακόμη τη στιγμή εκείνη (ενν. που αφαιρούνται τα όργανα).
Και καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια να διατηρηθούν τα όργανά του «ζωντανά», και δεν είναι, τουλάχιστον ακόμη, «πτωματικά», όταν παραχωρούνται για μεταμόσχευση. Αυτό είναι ένα άλλο σοβαρό θέμα το οποίο δημιουργεί προβλήματα ηθικής τάξεως για πολλούς, γιατρούς, δότες και λιγότερο λήπτες. Επ’ αυτών, τι λέει η Εκκλησία;
Να και άλλο ένα ερώτημα: Όταν, μετά τον θάνατο του εγκεφαλικού στελέχους, δεν υποστηριχθεί η καρδιακή λειτουργία, καταργείται η κυκλοφορία ως αναπόδραστη συνέπεια. Με την καταστροφή του δε, «η δραστηριότητα των εγκεφαλικών ημισφαιρίων δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, με συνέπεια να μην είναι δυνατή η γνωστική ή η συναισθηματική ζωή». Μήπως λοιπόν «το κέντρο της ζωής», σε τελική ανάλυση – αν βεβαίως αυτή θα είναι η τελική – εδράζεται στο στέλεχος του εγκεφάλου;
Από τα πολλά που μένουν, ένα ακόμη ερώτημα: Εξακολουθεί ή όχι, για την Εκκλησία, να είναι η καρδιά το «κέντρο της ζωής»; Και πιο συγκεκριμένα: ισχύει και σήμερα για την Εκκλησία η επίκληση στον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, ο οποίος έγραψε τα εξής καταπληκτικά, σαφέστατα δε και… «ως από Θεού»;
«Εν τη καρδία, ως εν οργάνω, το λογιστικόν ημών είναι επιστάμεθα ακριβώς∙ ου παρ’ ανθρώπου τούτο διδαχθέντες, αλλά παρ’ αυτού του πλάσαντος τον άνθρωπον, εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται, φησίν, λογισμοί, εκεί γαρ εστιν ο νους και πάντες οι λογισμοί της ψυχής. Ουκούν η καρδία ημών εστι το του λογισμού ταμείον» («ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ», Εκδ. «Αστέρος», τ. Δ’, σελ. 156,124)» [2].
«Τούτο καθήκον υπέρτατον…»
Αλλά και ο πιστός λαός του Θεού που δυστυχώς αγνοεί το νόμο του Θεού θα πρέπει να γνωρίζει:
Α) Ότι αυτό που «από της πρώτης ημέρας» ώθησε τους Χριστιανούς να καταθέτουν «μετά πάσης τιμής… το σώμα εις την γην πλήρες και εν τη ολοκληρία του» είναι: «Η πίστις ότι το σώμα ναός του Θεού εστι και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν αυτώ, μετά δε θάνατον προώρισται να εγερθή και αύθις ένδοξον και απηφθαρτισμένον προς λαμπροτέραν ανανέωσιν της μετά της ψυχής συζυγίας» [2].
Ιδού λοιπόν τι ήταν αυτό που «ώθησεν από της πρώτης ημέρας τους Χριστιανούς, όπως ου μόνον μη παραδίδωσιν εις την τέφραν τους νεκρούς των κατά το παράδειγμα των Ρωμαίων και των άλλων ειδωλολατρών αλλά και μετά πάσης τιμής καταθέτωσι το σώμα εις την γην πλήρες και εν τη ολοκληρία του».
Αναφέραμε ότι η υπόθεση αυτή σχετίζεται με την εντολή του Θεού: «Ου φονεύσεις» και πράγματι η συναίνεση του δότη να πάρουν τα όργανά του πριν αυτός πεθάνει ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Όπως κάθε κανόνας έχει την εξαίρεσή του, έτσι και στον Ιερό Κανόνα∙ να καταθέτουν οι πιστοί «μετά πάσης τιμής… το σώμα εις την γην πλήρες και εν τη ολοκληρία του» ισχύουν τα εξής: «Εθεωρείτο δε τούτο καθήκον υπέρτατον, ούτινος μόνον οι βαρύτατα αμαρτήσαντες , οίον οι αυτόχειρες, ηδύναντο να στερηθώσι, και όπερ έπρεπεν οι επιζώντες προς τους προαπελθόντας πάση θυσία να εκτελέσωσι.» [3].
Αγαπητοί, αντιλαμβάνεστε ότι ο Διάβολος και τα όργανά του εκτός και εντός της Αγίας Εκκλησίας μας χτυπούν για μία ακόμη φορά τα πλευρά του σκάφους της Ορθοδοξίας μας μήπως και γλιστρήσει κάποιος κοιμισμένος και πέσει μέσα στα αφρισμένα κύματα της ΝΕΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ και έτσι τον καταπιούν. Γνωρίζαμε ότι «Υπάρχουν πολλοί Παπικοί και Προτεστάντες θεολόγοι, οι οποίοι αμφισβητούν την θεότητα του Κυρίου, τον θάνατον [την ταφή] και την Ανάστασίν του∙ κατά συνέπειαν και τα αποτελέσματα του απολυτρωτικού του έργου, την κατανίκησιν του θανάτου και του άδου.» [4]. Δυστυχώς τέτοιοι είναι και πολλοί Αρχιερείς μας. Ας κλείσουμε λοιπόν αυτή τη νέα παρέμβασή μας με την κατάθεση των διδακτικών στίχων 7-12 του 20ου Κεφ. των Πράξεων των Αποστόλων:
«Κατά δε την πρώτην ημέραν της εβδομάδος, δηλαδή την Κυριακήν, όταν οι μαθηταί είχαν συγκεντρωθή, δια να κόψουν και κοινωνήσουν τον άρτον της θείας Ευχαριστίας, ο Παύλος ωμιλούσε και συνωμιλούσε προς αυτούς, επειδή την επομένη έμελλε ν' αναχωρήση. Παρέτεινε δε την διδασκαλίαν μέχρι του μεσονυκτίου.
Εκεί δε στο υπερώον, όπου είμεθα συγκεντρωμένοι. ήσαν αρκεταί λαμπάδες ανεμμέναι.
Ένας νέος, ονόματι Εύτυχος εκάθητο στο παράθυρον και είχε καταληφθή από βαθύν ύπνον. Επειδή δε ο Παύλος παρέτεινε πολλήν ώραν την διδασκαλίαν, εκυριεύθη εξ ολοκλήρου ο Εύτυχος από τον ύπνον και έπεσε από το τρίτο πάτωμα κάτω, απ' όπου και τον εσήκωσαν νεκρόν.
Αλλά ο Παύλος κατέβηκε κάτω, έπεσε επάνω εις αυτόν, τον επήρε εις την αγκάλην του και είπε· “μη ταράσσεσθε και μη λυπείσθε, διότι η ψυχή του επανήλθε και υπάρχει μέσα του”.
Ανέβηκε δε και πάλιν επάνω, έκοψε τον άρτον της θείας Ευχαριστίας και έφαγε και αφού επί αρκετάς ακόμη ώρας, μέχρι την αυγήν, τους ωμίλησε, έτσι κουρασμένος από την αϋπνίαν και το κήρυγμα ανεχώρησε.
Έφεραν δε στο υπερώον τον νέον ζωντανόν και παρηγορήθηκαν όλοι παρά πολύ.» (Μετάφραση) [5].
(Σχόλιο: Ευτυχώς ο Απόστολος δεν έδωσε στον Εύτυχο κάποιο είδος «φιλιού» της ζωής…)
(Συνεχίζεται)
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Πτολεμαΐδα 24 Αυγούστου 2022
[1] Το Σύμβολο της Πίστεως (ΠΙΣΤΕΥΩ) και η ερμηνεία του https://www.imilias.gr/to-simbolo-tis-pisteos-kai-i-ermineia-tou.html
[2] «ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ», ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Β. ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ 1995, Σελ. 64-65
[3]«Η ΦΡΟΝΤΙΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΕΝ ΤΩ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΩ», Κωνσταντίνος Καλλίνικος Πρωτοπρεσβύτερος, Εκδόσεις Μυγδονία, Σελ. 13
[4] «ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ», ΝΙΚ. Π. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ. «Ο ΣΩΤΗΡ», Σελ. 4
[5] (Πραξ. 7-12) http://www.imgap.gr/file1/AG-Pateres/AG%20KeimenoMetafrasi/KD/05.%20Prax.htm