«ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΤΑΦΗ» ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΑΞΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
Για το Ιστολόγιο κατάνυξις
ΜΕΡΟΣ Β΄
“11 μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. 12 χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ...” (Ματθ. 5, 11-12)
Δεν είναι μικρό το πρόβλημα των αυτοκτονιών επί των ημερών μας, όπου οι καταχωμένοι άνθρωποι είτε από χρέη είτε από κάποια άλλη αιτία λυγίζουν και τερματίζουν την εν σώματι ζωή τους. Κόβει το νήμα της ζωής του ο άνθρωπος δίχως να φθάσει χρονικά στο τέρμα της προσωπικής του διαδρομής όπου και υπάρχει τοποθετημένο το ευλογημένο νήμα, δηλαδή ο φυσικός του θάνατος.
Αφορμή του άρθρου αυτού στάθηκε ένα βιβλίο με τίτλο «Αυτοκτονία και Εκκλησιαστική ταφή» του Ηλία Βουλγαράκη, Εκδόσεις Αρμός, 1992.
Σήμερα η εκδρομή μας μέσα από τα χωρία του κυρ Ηλία θα έχει εκπαιδευτικό -ψυχαγωγικό χαρακτήρα και έναν απλό στόχο: να μάθουμε για τα άχρηστα «χαρτιά» ή αλλιώς για τα “πτυχία” που χωρίς αυτά είναι δύσκολο να υπάρξει η χαρά του “μισθού” που δήθεν μας εξασφαλίζει την εν τη γη ζωή μας, με την απόκτηση του επιούσιου άρτου, αλλά και στην εκπλήρωση των ονείρων μας από τα οποία λείπουν συνήθως οι άγγελοι, οι άγιοί μας αλλά και αυτός ο Άρτος της Ζωής μας, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός!
Αρχικά αναγκαζόμαστε σ' ένα ουσιαστικό διάλειμμα για να σκεφτούμε με χαλαρό τρόπο ό,τι ισχύει στον σύγχρονο επαγγελματικό (θρησκευτικό) προσανατολισμό. Οι ειδικοί επιστήμονες λένε πως η θέα της αυτομόρφωσης είναι “θεού δώρο” (ενν. δώρο της συμβουλευτικής επιστήμης του επαγγελματικού προσανατολισμού), ότι δηλαδή χωρίς αυτήν που γεμίζει την εργαλειοθήκη μας με ποικίλα είδη πτυχίων και επαγγελματικών εμπειριών δεν είναι δυνατή η επιτυχία -ευτυχία μας. Το να σπουδάζω, το να πάρω ένα χαρτί στα 30 χρόνια μου - αποδεικνύουν οι ειδικοί επιστήμονες - ότι είναι “άχρηστο”, αχρείαστο δηλαδή γιατί πολύ απλά λείπει η εμπειρία της αγάπης (“για να πετύχεις πρέπει να αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις”)! Οι θεωρητικές γνώσεις που δίνει το Δημόσιο Ελληνικό σχολείο (φτάνουν ορισμένοι να πουν με δημόσιο τρόπο και γυμνή τη κεφαλή), είναι άχρηστες και γι' αυτό και τούτο είναι “Άχρηστο” εφόσον δεν βοηθάει στην αποκατάσταση του ανθρώπου επί της γης!
Η αποτυχία των νέων για μία θέση μέσα από τα τείχη της αγοράς εργασίας (που είναι μια πραγματικότητα για τα ελληνικά δεδομένα) γίνεται η κακή αφορμή για την άνθηση των εκπαιδευτικών προϊόντων που λανσάρουν οι ειδικοί πρωτοπόροι δημιουργοί της καινοτομίας στους πάγκους της "λαϊκής αγοράς" υπό μορφή βρώσιμων “χαρτιών - πτυχίων”! Λίγες μόνο εργατοώρες φτάνουν σήμερα για ένα απλό χαρτί που εύκολα γίνεται κλειδί, υποσχετικού τύπου, που ξεκλειδώνει την επτασφράγιστη πόρτα της Αγοράς Εργασίας και εξασφαλίζει τον «επιούσιο άρτο». Ο νέος άνθρωπος με την αυτομόρφωσή του τελικά ανακαλύπτει τη χαμένη ουσία της ζωής, βρίσκει τρόπους να κερδίσει τον επιούσιο άρτο και αποβάλλει κάθε είδος ανασφάλειας καθώς εξοικειώνεται με νέα πακέτα σπουδών, μοντέρνα όπως αυτά της “ομοφιλικής σπουδής” που υπόσχονται νέα "χαρτιά" και θέσεις στον "άδη" της συγχρονισμένης αγοράς.
Εδώ όμως ανοίγει και η δική μας υπόθεση, η αυτοχειρία, η απόγνωση και η απελπισία του 45άρι που γυρίζει άπρακτος στο παιδικό του δωμάτιο, ο νέος που χάνει τον χρόνο και την ουσία του καθαρίζοντας παραλίες και φυτεύοντας δέντρα στο όνομα ενός άλλου θεού, αρχαιότροπου π.χ. της θεάς γαίας ή καινοφανούς π.χ. της καλής θελήσεως, ο απολυμένος πάλι οικογενειάρχης που πιέζεται πρώτα από τις υποχρεώσεις ως προς τον “μεγάλο” και μοναδικό πολλές φορές γιο που αναζητεί χαρτιά και αρπαχτές εμπειρίες, και έπειτα από τις τραπεζικές του υποχρεώσεις, και τέλος να μην ξεχάσουμε και τις εργαζόμενες γυναίκες που παλεύουν (για εξισωτικούς λόγους!) να καταλάβουν μία θέση που τις αξίζει στο νεοεπιστημονικό τοπίο δίχως "ομοιοφοβίες" αφού στο κράτος δικαίου ζει και νομοθετεί ελεύθερα κάθε ανώμαλο δικαίωμα (και μέσα στον χώρο της Δημόσιας εκπαίδευσης)!
Και ενώ θα περίμενε κανείς η ιδέα της αυτοχειρίας να φαντάζει μία μακρινή ιδέα - υπόθεση αντίθετα, με τα “ομοφιλικά χαρτιά” οδηγεί τους ακόλουθούς της στην πόρτα της αυτοχειρίας ή καλύτερα στην κοιλιά του Άδη, η οποία μάλιστα φαντάζει ως ένα έτερο είδος “ουράνιου” άρτου!
Θα εξετάσουμε τώρα τα «πιστοποιητικά τρέλας» που προσάπτουν στους αγωνιστές της πίστεως οι ειδικοί πανεπιστημιακοί ιερείς και θεολόγοι μας.
Αδελφοί,
Θυμίζουμε ότι ο κυρ Ηλίας είπε: «Ο ιερέας θέλοντας να τον βοηθήσει (ενν. τον πατέρα εκείνο που ο μεγάλος του γιος αυτοκτόνησε), του συνέστησε να φέρει «χαρτί» από ψυχιάτρους, ότι ο γιος του δεν είχε «σώας τας φρένας»... Κι εμείς όπως είπαμε [1]: «θα εξετάσουμε τα «πιστοποιητικά τρέλας» που προσάπτουν στους αγωνιστές της πίστεως οι ειδικοί πανεπιστημιακοί ιερείς και θεολόγοι μας»!
Και τί περισσότερο να πούμε απ' ό,τι ο ιερέας έδωσε την λύση του “χαρτιού” στον πατέρα και στην μάνα του παιδιού, για να εισάγουν τον “μεγάλο υιό” εντός των τειχών του κοιμητηρίου, και οι δικοί μας αγαπολόγοι εκδίδουν “πιστοποιητικά τρέλας” στους αγωνιστές για να εξοστρακίσουν αυτούς έξω από τα τείχη της Εκκλησίας; Εν τέλει ποιός εργάζεται σχισματικά; Ποιός χωρίζει και ποιός ενώνει; Η αγία τρέλα μας, τελικά βγάζει εμάς έξω από τα τείχη της Εκκλησίας ή εισάγει τούτους που αυτοκτονούν χριστιανικώ τω τρόπω εντός των τειχών της (ενν. του κοιμητηρίου Της!); Και τελικά είναι ορθόν οι συντηρητικοί και ακριβείς πατέρες μας, να μνημονεύουν έναν τέτοιον άνθρωπο, όποιας θέσης ή πτυχίου υπάρχει κάτοχος εν τη Εκκλησία;
Με τιμή
Το Δ.Σ.
Πτολεμαΐδα 16 Μαρτίου 2017
+ Όσιος Ποιμήν ο δια Χριστόν Σαλός εκ Γεωργίας
Υ.Γ
Ο πατέρας της ιστορίας μας “Εκεί (ενν. στην Εκκλησία) πληροφορήθηκε με έκπληξή του ότι δεν τελείται νεκρώσιμη ακολουθία σε αυτόχειρα''! Δυστυχώς τη σκληρή αυτή “μοίρα” έχουν, όχι οι αιρετικοί. Γι' αυτούς βέβαια δεν υπάρχει θέμα "μνημόνευσης"! Θέμα υπάρχει μόνο για εκείνους που οι γνώσεις τους και τα πτυχία τους ταιριάζουν με Εκείνων ή που ταιριάζουν οι καθηγητές τους ή οι σχολές φοίτησης ή κάτι άλλο που κινεί έστω κάποια υποψία “ομοιούσιας” κακής πρακτικής (ενν. του πατριάρχη και των συν αυτώ)!
Τίμοιοι πατέρες και αδελφοί, «σώας τας φρένας» έχει μόνο όποιος έχει την υπακοή στην Εκκλησία των Αποστόλων, δηλαδή σε όλους εκείνους που και πτυχία έχουν αλλά και εμπειρία, π.χ. ο γέρων Γαβριήλ ο Αγιορείτης - όχι βέβαια πως δεν φθάνει μόνον το δεύτερο αφού ήταν και το κύριο γνώρισμα τον Αποστόλων που στο επάγγελμά τους ήσαν αρχικά αλιείς κι έπειτα “αλιείς ανθρώπων”
διαβάστε επίσης το ΜΕΡΟΣ Α΄
ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΗΣ Μ. ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ
