ΠΟΙΟΣ,
«Ὁ ρόλος τῶν λαϊκῶν μέσα στὴν Ἐκκλησία μετὰ τὴν “Πανορθόδοξη Συνοδο”»;
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εἶναι γνωστὸ ὅτι κάποιες φορὲς οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου σκέφτονται καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς τοῦ Ὀρθοδόξους Χριστιανούς! Αὐτὸ ἀποδεικνύει καὶ τὸ παρακάτω ἄρθρο τῆς Οἰκουμενικῆς Διακήρυξης γιὰ τὰ Ἀνθρώπινα Δικαιώματα τοῦ ΟΗΕ:
« Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γεννιοῦνται ἐλεύθεροι καὶ ἴσοι στὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὰ δικαιώματα. Εἶναι προικισμένοι μὲ λογικὴ καὶ συνείδηση, καὶ ὀφείλουν νὰ συμπεριφέρονται μεταξύ τους μὲ πνεῦμα ἀδελφοσύνης» (Ἄρθρο 1).
Ὅπως γνωρίζουμε ἀδελφοί, ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ Σώμα της εἶναι οἱ κληρικοί, οἱ μοναχοὶ καὶ οἱ λαϊκοί. Δὲν εἶναι τώρα ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε ὅτι, δὲν δυνάμεθα νὰ σιωποῦμε ὅταν ὁ Πατριάρχης παρεκτρέπεται ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ οἱ ἐπίσκοποί μας -πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων- σιωποῦν καὶ δὲν ἐνεργοῦν!
Ἀπὸ τὴν «Ἀνοιχτὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ.κ. Ἀθηναγόρα», τοῦ ἀείμνηστου Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου διαβάζουμε τὰ ἑξῆς: «...Ὁ ἑκάστοτε Πατριάρχης θεωρεῖται ὡς κανὼν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Δία τοῦτο ἡ συνείδησις τοῦ λαοῦ φρικιᾶ καὶ ἐπὶ τὴ σκέψει ἀκόμη, ὅτι ὁ Πατριάρχης δύναται καὶ ἐπ’ ἐλάχιστον νὰ παρεκκλίνη ἐκ τῶν γραμμῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Πατριάρχης ἐτάχθη νὰ εἶναι ὁ βράχος, ἐφ’ οὐ νὰ θραύωνται ὅλα τ’ ἀβυσσαλέα καὶ ἀφρίζοντα κύματα τῆς πλάνης. […] Λύομεν τὴν σιωπήν. […] Εἰς λύσιν σιωπῆς πιεζόμεθα ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν. Ἔσωθεν μὲν ὑπὸ τῆς συνειδήσεώς μας, ἡ ὁποία ἐξανίσταται. Ἔξωθεν δὲ ὑπὸ εὐλαβῶν τῆς Ὀρθοδοξίας τέκνων, τὰ ὁποία πολλαχόθεν πρὸς ἡμᾶς ἀπευθυνόμενα ἐκφράζουν τὴν ἀπορίαν των διὰ τὴν σιωπήν μας. Θὰ λύσωμεν, λοιπόν, τὴν σιωπήν μας καὶ θὰ ἐκφράσωμεν τὴν ταπεινήν μας κρίσιν…».
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ ἐπισκοπος Μελόης κ. Αἰμιλιανὸς ἔγραφε στὸ ἐπισημο ὄργανο τοῦ Πατριαρχείου «Ἀπόστολος Ἀνδρέας» τὰ ἑξῆς: «Ἂς ἀφεθοῦν ἐλεύθεροι οἱ πιστοί μας νὰ ἐκφράζουν τὰς σκέψεις των καὶ νὰ ὑποδεικνύουν τὰ συμπτώματα τῶν γεγονότων, ἀναφέροντες τοὺς λόγους καὶ τὰς αἰτίας, ποὺ προκάλεσεν τὴν σύγχρονον ἀποστασίαν καὶ τὴν ἀναστάτωσιν τῆς μεταπολεμικῆς κοινωνίας. Ἂς ἀφεθοῦν ἐπίσης ἐλεύθεροι νὰ συζητοῦν τὰ ὑπὲρ καὶ τὰ κατὰ τῆς πνευματικῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς. Διότι αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ οὐσιῶδες προνόμιον ἑνὸς χριστιανοῦ, τὸ ὁποῖον μόνον εἰς ἀπολυταρχικὰ καὶ μοναρχικὰ συστήματα δὲν ἀναγνωρίζεται ὡς δικαίωμα» (Ἴδε φύλλον 17 Μαΐου 1961).
Ἀγαπητοί, ἔχοντας ὑπόψη τὰ παραπάνω, ἀλλὰ καὶ τὸ λόγο τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου ποὺ λέγει: «Μία θρησκεία μόνο εἶναι, ἡ Ὀρθόδοξος χριστιανικὴ Θρησκεία. Καὶ τὸ πνεῦμα αὐτὸ τὸ ὀρθόδοξον εἶναι τὸ ἀληθές. Τὰ ἄλλα πνεύματα εἶναι πνεύματα πλάνης καὶ οἱ διδασκαλίες τους εἶναι μπερδεμένες….», καλοῦμε ὅλους ἐσᾶς, τοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μας...
