Ο Χρυσ. υποστηρίζει ότι
δεν πρέπει να μισούμε ούτε τους αιρετικούς, αλλά να προσπαθούμε με αγάπη να τους
πείσουμε. Ο λόγος που χρησιμοποιούμε ως όπλο κατά των αιρετικών, δε χτυπάει,
για να τους ρίξει κάτω, αλλά για να τους σώσει. Τούτη η μάχη στήνει τρόπαιο για
τη σωτηρία των εχθρών αιρετικών (MG 56,248). Και ο Απ. Παύλος το ίδιο συνιστά: «Αιρετικόν
άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τίτου γ’ 10). Θα
συμβουλέψουμε με αγάπη και πρώτη και δεύτερη φορά τον αιρετικό’ κι’ αν δούμε
ότι εμμένει στην πλάνη του, τότε θα τον εγκαταλείψουμε, αλλά και πάλι με λύπη.
Πάντως ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία είναι ξένα και αντίθετα προς το
χριστιανικό πνεύμα.
Να είμαστε
κοντά σε όλους και να ευεργετούμε τους πάντες’
όταν όμως ακόμη και οι αδελφοί μας διαφωνούν μαζί μας στις αλήθειες της πίστεως,
να τους θεωρούμε σαν ξένους και βαρβάρους.
Γιατί άνθρωπος αληθινός είναι μόνον εκείνος που πιστεύει με ακρίβεια τα
δόγματα της πίστεως (MG
55,462).
ΠΗΓΗ: «ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ», ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Δ. ΧΑΡΩΝΗ, ΑΘΗΝΑ
1993, ΣΕΛ. 34,35
