- «Αλλήλους συνδιασώσατε»,
σαλπίζει ο κήρυκας της οικουμένης και του άμβωνα
το χρυσό στόμα.
Ένα υπέροχο σύνθημα για όλους τους συναγωνιστές, που αλύγιστοι,
«εδραίοι και αμετακίνητοι»,
στέκονται στην ασάλευτη πέτρα της πίστης.
Βοηθάει ο ένας τον άλλο στη σωτηρία...
Ο πραΰς έστω μαχητής» (Ιωήλ Δ’ 9-11)
«ΑΙΔΩΣ»
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, αφιερώνει τον τρίτο λόγο στο θέμα «περί ξενιτείας». Δηλαδή, στη φυγή και την αναχώρηση απ’ τον κόσμο. Ίσως να νόμιζε κανείς, πως αφορά μονάχα τους μοναχούς…. Τα βιώματα των αγίων ασκητών, είναι διδασκαλία για όλο το πλήρωμα της Καθολικής Εκκλησίας. Είναι, κατά κάποιο τρόπο, εμπειρία και έκφραση του ευαγγελικού Νόμου. «Ξενιτεία», λέγει ο άγιος Ιωάννης, είναι «ο πάντων χωρισμός, δια το τον λογισμόν Θεού ποιήσαι αχώριστον». Είναι ο χωρισμός και η εγκατάλειψη όλων, ώστε ο λογισμός και η μνήμη του Θεού να μη χωρίζονται απ’ την αγάπη Του. Πρόκειτε για έναν άγιο και αχώριστο χωρισμό. Ο μοναχός φεύγει απ’ τον κόσμο, αλλά αγκαλιάζει όλο τον κόσμο με την αγάπη και την προσευχή του.
[..] «Μακάριος ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη και επί καθέδρα λοιμών ουκ εκάθησεν» (Ψαλμ. 1,1). Μακάριος κι ευτυχισμένος ο άνθρωπος που δεν πήγε σε συνάθροιση ασεβών και δεν πορεύτηκε μαζί με αμαρτωλούς και δεν κάθησε σε τόπους που συχνάζουν φαύλοι και διεφθαρμένοι άνθρωποι.
Ο Ιησούς Χριστός στην Αρχιερατική Του προσευχή, είπε κι αυτά τα λόγια: «Ουκ ερωτώ ίνα άρης αυτούς εκ του κόσμου, αλλ’ ίνα τηρήσης αυτούς εκ του πονηρού» (Ιω. ΙΖ’ 150). Δε ζητάει απ’ τον Ουράνιο Πατέρα να γίνουν απόκοσμοι οι μαθητές Του, αλλά να τους διατηρεί καθαρούς και άγιους απ’ τη δύναμη και τον πόλεμο του πονηρού. Η μεν αποστολή τους θα είναι ενδοκοσμική, η δε ζωή τους εξωκοσμική.
[…] «Πάντες χρήζομεν αλλήλων», λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Όλοι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Προπάντων στην πνευματική ζωή….. «Αλλήλους συνδιασώσατε», σαλπίζει ο κήρυκας της οικουμένης και του άμβωνα το χρυσό στόμα. Ένα υπέροχο σύνθημα για όλους τους συναγωνιστές, που αλύγιστοι, «εδραίοι και αμετακίνητοι», στέκονται στην ασάλευτη πέτρα της πίστης. Βοηθάει ο ένας τον άλλο στη σωτηρία.
Μακάριοι όσοι απ’ τη ματαιότητα και τη γοητεία του «νυν αιώνος» δεν παρασύρονται….Μακάριοι ‘οσοι την αιδώ και τη σεμνότητα έχουνε για θεϊκή στολή.
Αυτοί είναι
Οι Μαχητές,
Οι Σημαιοφόροι,
Οι Αθλοφόροι,
Οι Νικητές.
Και τώρα, και στην αιωνιότητα>>
ΜΙΧΑΗΛ Ε. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, «ΑΙΔΩΣ» (ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΣΕΜΝΟΤΗΤΑΣ), ΑΘΗΝΑ 1996 Σελ. 136-143)
