''[...]Στή ψευδοΣύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου δέν φανερώθηκε ποσῶς ἡ «Πανορθόδοξη ἑνότητα» ἀλλά ἄν θέλουμε νά εἴμεθα ἀντικειμενικά εἰλικρινεῖς, μᾶλλον ἐφανερώθην, κυρίως ἡ Πανορθόδοξη διάστασις. Ἀναντίρρητα δέν ἦτο κἄν Ἁγιοπνευματική ἐνότητα, διότι ὁ Θεός τό Ἅγιον Πνεῦμα, εἶναι ὁ Παράκλητος ἐνοποιός θεολ[Λ]ογικός παράγων καί ὄχι βέβαια Αἴτιον διαστάσεων, διαιρέσεων ἤ καί σχισμάτων'' (Παναγιώτης Π. Νούνης)

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Π. ΝΟΥΝΗΣ, ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΑΛΛΙΑΚΜΑΝΗ

ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΑΛΛΙΑΚΜΑΝΗ

Τοῦ Παναγιώτη Π. Νούνη

 Δεῖτε ἐδῶ, ἐδῶ καí ἐδῶ σé Docs, PDF καί Google Drive.

1ον. Τό πρῶτον γεγραμμένον συνοπτικό σημεῖον διά τήν «ἑνότητα τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» ἐκ τῆς εἰσηγήσεως τοῦ σεβαστοῦ Καθηγητοῦ μας τοῦ Θεολογικοῦ Τομέα (Α.Π.Θ.) τῆς Ποιμαντικῆς καί Ἠθικῆς πατρός Βασιλείου Καλλιακμάνη δέν μᾶς βρίσκει 100% σύμφωνους μιᾶς καί θεωροῦμε ὅτι ἐξωραΐζει ῥομαντικά ἤ ὑπερεξιδανικεύει ἰδεατῶς (μπορεῖ καί ἰδιοτελῶς) τήν Ἐκκλησιαστικήν πραγματικότητα. Στή ψευδοΣύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου δέν φανερώθηκε ποσῶς ἡ «Πανορθόδοξη ἑνότητα» ἀλλά ἄν θέλουμε νά εἴμεθα ἀντικειμενικά εἰλικρινεῖς, μᾶλλον ἐφανερώθην, κυρίως ἡ Πανορθόδοξη διάστασις. Ἀναντίρρητα δέν ἦτο κἄν Ἁγιοπνευματική ἐνότητα, διότι ὁ Θεός τό  Ἅγιον Πνεῦμα, εἶναι ὁ Παράκλητος ἐνοποιός θεολ[Λ]ογικός παράγων καί ὄχι βέβαια Αἴτιον διαστάσεων, διαιρέσεων ἤ καί σχισμάτων.

2ον. Δηλαδή, γέγονε φανερόν τίς πᾶσιν: ὅτι ἡ ἐν Κολυμπαρίῳ κακοΣύνοδος ἦτο τό ὀρατόν σημαίνων σύμπτωμα πού (αὐτο-)φανέρωσεν τό βαθύτερον ἀρνητικόν (πολύ)διασπαστικόν καί διχαστικόν «(παν)ὀρθόδοξον» νόσημα. Ποῦ ἀκριβῶς ἔγκειτο π. Βασίλειε Κ. ὁ «σύνδεσμος τῆς εἰρήνης»;

Μέ τήν ἀντιρρητική ἄρνηση κοτζάμ Τεσσάρων μέ Πέντε (τήν Σερβία) Αὐτοκέφαλων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὅπως μή συμμετάσχωσι στήν προαπελθούσα ἀποτυχημένη καί τῷ ὄντι ἀποτειχισμένην ληστροΣύνοδον; Μέ τήν ἄρνηση ἀρκετῶν Ἑλλαδιτῶν Μητροπολιτῶν ὅπως μή συμμετάσχωσι στίς προκατασκευασμένες ἐργασίες της; Ἤ μήπως, μέ τήν ἄρνηση ἀρκετῶν Σέρβων καί Κυπρίων Μητροπολιτῶν ὅπως, μή συνυπογράψωσι, τά Ληστρικά ἀποφασισθέντα Κείμενα τῆς ψευδοΣυνόδου;

3ον. Κατά τήν προσωπικήν καί ἀντικειμενικήν ἐκτίμησίν μας, θεωροῦμε: ὅτι εἶναι δυσεύρετη κυρίως ἡ ὀρατή ἑνότης καί Κοινωνία, διά τῶν Μυστηρίων, ὅταν κυριαρχεῖ τό μή φιλάδελφον μεταξύ τῶν Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων καί Ἐπισκόπων. Περί τῶν Πατριαρχῶν, εἶναι γνωστή ἡ πολιτικάντικη, ψυχροπολεμική κόντρα ἤ ἀψιμαχεία, τῆς «Νέας Ῥώμης» μετά τῆς «Μοσχοβίτικης Ῥώμης». «Τρίτη Ῥώμη» γιά νά ὑπάρξει, θά πρέπει λογικά, νά βρεθεῖ, ἡ «Δευτέρα Ῥώμη». Μόλις ἀνακαλυφθεῖ, σᾶς παρακαλῶ πολύ νά μέ ἐνημερώσετε. Ἡ «Νέα Ῥώμη» ΔΕΝ ἦτο δεύτερη, ἀλλά ἦτο μία νέα Πολιτι(στι)κή πραγματικότης δηλ. ἡ Νέα Πρωτεύουσα τῆς Ὀρθοδόξου πλέον Χριστιανικῆς (323 μ.Χ.) Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τουτέστιν ἄστοχα τά θεωρητικά φληναφήματα περί τῆς Τρίτης. Πολλῷ δέ μᾶλλον ὅταν μάλιστα φανεροῦται ἡ ἐξ ἄκρας ἰδιοτέλεια, ἤ καί ἡ διπλωματική ἀνικανότης, τοῦ Κωνσταντινοπολίτικου Φαναρίου, ὅπως καταστεῖ, ὁ συνδετικός ἤ καί ἑνοποιός παράγων, μεταξύ τῶν Τοπικῶν Ἀυτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν πού βρίσκονται, σέ ἐν δυνάμει ἤ καί ἐνεργείᾳ, ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ γιά Κανονικά Ζητήματα.

4ον. Ὁμιλῶ καί γράφω σαφῶς: περί τίς ἐνδορθόδοξες σχέσεις λόγου χάριν τῆς Σερβικῆς καί Ῥουμανικῆς Ἐκκλησίας, ὅπου ὡς γνωστόν εἶναι ἄκρως τεταμένες, ἀγνοῶ πάντως ἄν ἤδη ἔχωσι διακόψει τήν Κοινωνία μετά τῶν δευτέρων διά τήν ἀντικανονικήν εἰσπήδησιν σέ Σερβικές ἐπαρχίες, ἀλλά ὅπως φαίνεται, κατά ἐκεῖ ὁδεύει τό ὅλον ζήτημα. Ἀναντίρρητον ἰσχυρόν ὅμως παράδειγμα, περί τοῦ «διορθόδοξου ἀφιλάδελφου», εἶναι ἡ ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ μεταξύ τοῦ Πρεσβυγενοῦς Πατριαρχείου τῆς Ἀντιόχειας μέ τήν «Μήτηρ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν» τό Πρεσβυγενές Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων. Ὁ ἀντικανονικός Πατριάρχης καί σφετεριστής τοῦ Ἁγιοταφιτικοῦ Θρόνου κ. Θεόφιλος, ἐνήργησεν ἀντικανονικήν εἰσπήδηση (ἐλέω Σιωνιστικῶν διασυνδέσεων του εἰς το Κατᾶρ) σέ Ἀραβικές ἐπαρχίες τοῦ Πατριαρχείου τῶν Ἀντιοχειανῶν. Συνεπῶς δικαίως τό Πατριαρχείον Ἀντιοχείας ΔΙΕΚΟΨΕΝ τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου κ. Θεόφιλου, ΔΙΕΚΟΨΕΝ καί τήν Κοινωνία. Καί πάλιν τό Φαναριώτικον Πατριαρχεῖον αὐτοφανερώθην, ὡς παντελῶς ἀνίκανον, ἤ καί δέσμιον, στήν Ἐξωτερικήν Πολιτικήν τοῦ Ἀμερικανισμοῦ καί Βατικανισμοῦ, καθότι φαίνεται ὅτι ΔΕΝ ἐπιθυμεῖ (sic) νά ἐπιλύσει Ἱεροκανονικῶς καί τά ΔΥΟ σημαντικώτατα Ἐκκλησιαστικά Κανονικά Ζητήμα.

5ον. Ἐδῶ μπορεῖ νά τεθεῖ σαφῶς καί τό ῥητορικόν ἐρώτημα: πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀναμένουμεν σοβαρά τινά ἐνεργοποίησιν τοῦ Δικαίου τῆς Χάριτος καί θεολογικήν ἐναρμόνηνσιν τῶν Νεοφαναριωτῶν μετά τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὅταν οἱ ἴδιοι εἶναι πρωτοδιδάξαντες σωρηδόν ἀντικανονικῶν παραβάσεων κατά τῶν Ἱερῶν Κανόνων;

6ον. Καθῶς ἐπίσης: τά Κανονικά Ζητήματα δέν εἶναι ζητήματα Πίστεως; Καί ἄν συμφωνήσουμεν σέ γενικές γραμμές, ὅτι ὅντως εἶναι, ποῦ καί πῶς ἀκριβῶς «ἐφανερώθην» κατά τόν περίφημον Καθηγητήν Ἠθικολογίας π. Β. Καλλιακμάνη «ἡ ἑνότητα τῆς Πίστεως» μετά τῶν σωρηδόν ἀντικανονικῶν διασπαστικῶν ἐνεργειῶν ὑπό τῶν Νεορθοδόξων Πατριαρχῶν;

7ον. Τά περί τῆς δῆθεν ἑνότητας «στήν κανονική δομή» τῆς Ἐκκλησίας, καθῶς ὁ ἴδιος π. Βασίλειος μᾶς προσδιορίζει, πρόκειται περί ἰδεολογικοῦ, ἔστω νά συγκατανεύσουμε ὡς θεωρητικοῦ βαθμοῦ, εἶναι σχετικῶς ὀρθά, ἀλλά σύμφωνα μέ τά προαναφερθέντα, ἡ Ἐκκλησιαστική ἐμπειρία, με τά σωρηδόν ἀντικανονικά διορθόδοξα ὁλισθήματα, ἡ πράξη ὅπως πάντα, διαψεύδη, τά ἰδεατά θρησκευτικά φαντασιολογήματα. Προφανῶς ὁ π. Βασίλειος Καλλιακμάνης, ἐννοεῖ, τά περί τῆς ὀντολογικῆς καί δογματολογικῆς Ἐκκλησιολογικῆς ἑνότητος. Ὑφίσταντο ὅμως και ῥωμαλέες ἐκκλησιαστικές προσωπικότητες Ἱεραρχῶν, Κληρικῶν, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν πού ἔχωσι βέβαια διαφορετικήν προσέγγιση καί ἄκρως ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΗΝ ἀντίθετην ἄποψιν κόντρα μέ ἐκείνην τοῦ πολυσέβαστου Καθηγητοῦ μας κληρικοῦ. Δηλαδή, ποιοί ἀκριβῶς εἶναι ἑνωμένοι με την Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία; Ὅλο τοῦτο δηλαδή το σκεπτικόν, τοῦ πατρός Βασιλείου Κ., τείθεται κυρίαρχα ἐν ἀμφιβόλῳ, μιᾶς καί ἀρκετοί Ἱεράρχες τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, συμπλέωσι καί διακηρύττωσι τήν πολύ-αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

8ον. Ὁ σεβαστός Καθηγητής μας, κάλλιον νά μή προτρέχει ὑποθετικῶς, ἤ καί νά προκαταλαμβάνει, τό καθόλα ἄγνωστον μέλλον, διότι εἶναι ὑπό ἐκκλησιολογικήν ἀμφισβήτησιν τό ἄν θά ἀναγνωρισθῶσι καί ἐπικυρωθῶσι, ἐν τέλει, ΟΛΑ ἀκριβῶς τά διφορούμενα ἀποφασισθέντα τοῦ Κολυμπαρίου. Καί ἐν πᾶσι περιπτῶσι, ἀκόμη κί ἄν τυχόν καί ἀναγνωρισθοῦν, «ὅλα ἀπό ὅλους», δηλ. ἀπό τους μή συμμετέχωντες εἰς τήν Μεγάλη Ληστρική Σύνοδον, ὡς δῆθεν ἔγκυρα, κανονικά καί ὀρθόδοξα (τά «συνοδικά» Κείμενα) τοῦτο δέν εἶναι ΑΠΛΑΝΕΣ ἤ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ κριτήριον, πού νά ἀποδεικνύει, καί τήν βαθυτέρα ὀντολογική ἀλήθεια τῶν Θεολογικῶν πραγμάτων.

9ον. Πρόκειται δυστυχῶς, διά τραγελαφικόν ψευδολόγημα (νά μᾶς συγχωρέσει ὁ καλός καθηγητής μας διά τήν σκληρότητα τοῦ λόγου μας) ἐκ τῆς γραφῖδος τοῦ λόγιου ἱερέως Καθηγητοῦ, ὅτι: δῆθεν διενεργήθην «τόνωσις τῆς Ὀρθόδοξης αὐτοσυνειδησίας». Μᾶλλον γέγονεν τό ἀκριβῶς ἀντίθετον, δηλ. διενεργήθην διαβολική ἄμβλυνσις τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας ὑπό τό πρόσχημα τινός ψευδοσυνοδικοῦ «Νεοχριστιανικοῦ» πολιτεύματος στά κακόδοξα ἀκριβῆ ἀρχέτυπα τοῦ ἀναθεματισμένου Βατικανισμοῦ. Τό Συνοδικόν Σύστημα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ μας, ΔΕΝ ἔχει ποτέ ἀπενεργοποιηθεῖ ἵνα ἔχει ἀνάγκη ἑτεροχρονισμένης ἐνεργοποίησίς του. Μᾶλλον πρόκειται καί διά λυσσαλέα βλασφημεία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ «δημοσιογραφική» φρεναπάτη «περί ἐνεργοποιήσεως» δῆθεν τοῦ Συνοδικοῦ πολιτεύματος. Εἶναι ὡσάν να λαλοῦμεν ὅτι το Ἅγιον Πνεῦμα, ἔπαψεν νά ἐνεργοποιεῖ καί νά ἐκχέει τήν ἄκτιστον δωρεάν καί φωτιστικήν Χάριν του περί τό ὀρθοδόξως καί ἀπλανῶς θεολογεῖν διά τινάς κανονικῆς Συνόδου ἤ καί ἄλλως πως π.χ. ὅπως συμβαίνει, συχνάκις, σέ Χαρισματοῦχες Προσωπικότητες.

10ον. Ἐπίσης σέ ἐπόμενον σημεῖον, σέ αὐτό, ὅπου περιγράφει: «ἡ σύγκληση τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου εἶναι ἐντελῶς φυσιολογική καί ἐκφράζει τό Συνοδικό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας», πρόκειται, κατά τήν προσωπική καί ἰδικήν μας ἐκτίμηση μᾶλλον γιά περίτεχνη ἀπατηλῆ σοφιστία. Δηλαδή, εἶναι λογικόν σφάλμα, ἀλλά συνάμα καί θεολογικόν ζητούμενον, ἄν ὄντως ἦτο ἤ ὄχι, «ἐντελῶς φυσιολογική» ἤ ἄν πράγματι «ἐκφράζει το Συνοδικό πολίτευμα» τῆς Ἐκκλησίας. Ποιά ἡ φυσιολογία μίας Συνόδου, ὅταν οἱ Συνοδικοί ἐπίσκοποι λ.χ. ΔΕΝ ἔχωσι δικαίωμα ψήφου; Ἐκφράζει, ᾆραγέ, μία τέτοια φαύλη παπιστική καί ὁλοκληρωτική ἐνέργεια, τό ἀπλανές καί ὀρθόδοξον Συνοδικόν πολίτευμα; Βέβαια εἶναι θεο-λογικόν σφάλμα, διότι ἡ κακοΣύνοδος τῆς Κρήτης, ΔΕΝ εἶχεν, τήν ἀκριβῆ Συνοδική διαδοχή τῶν προηγούμενων Ἁγίων Τοπικῶν καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τοῦτο ἐδιεκηρύχθην ΔΗΜΟΣΙΑ ὑπό τῶν ἁγίων Προκαθημένων πού ἐψήφιζον.

11ον. Ἐπίσης, μποροῦμε καταχρηστικῶς νά ἀναφέρομεν: ὅτι θεωρητικά, ἡ «Σύνοδος τοῦ Ζηζιούλα» καί σύν αὐτῷ, μπορεῖ νά στοιχήθηκε ὄπισθεν μερικῶν λεχθέντων τοῦ Χριστοῦ μας, ἀλλά τοῦτο ΔΕΝ σημαίνει πρακτικῶς καί αὐτομάτως, ὅτι, ἦτο ἱερά Σύνοδος ἀλλά καί συν-Ὁδός μετά τοῦ Θεανθρώπου Ἐμμανουήλ. Εἶναι ἕνα σημαντικό πράγμα, νά ὁμιλοῦμεν περί τοῦ Θεοῦ, ἀλλ΄ ὅμως εἶναι ἕναν ἄλλο, σημαίνον καί διαφορετικόν πράγμα νά συνὡμιλοῦμεν καί νά συμπορευώμεθα, πρόσωπον μέ Πρόσωπον, μετά τοῦ ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ὡς γνωστόν, ἡ  κανονιστική «Ἀρχή τῆς Ὁμοφωνίας» ἐπαρεβιάσθην φαυλεπίφαυλα ὑπό τῶν ἐννέα συμμετεσχόντων (πλύν τῆς Σερβίας πού ἐτίναξεν στόν ἀέρα τά αἱρετικά ἀποφασισθέντα) στην λεγόμενη Σύνοδο, συνεπῶς καί πάλιν ὁ σεβαστός Κληρικός καθηγητής, ψευδολογεῖ, κάμποσον ἀσύστολα. Βέβαια θεωροῦμε, ὅτι δεν εἶναι καθόλου μείζον πρόβλημα ἡ κατεγνωσμένη παραβίασις, τῆς ἀρχῆς τῆς ὁμοφωνίας, διότι ἐπαρεβιάσθην ἡ μείζωνα Ἀρχή τοῦ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ καί ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΥ Συνοδικοῦ Πολιτεύματος, δηλ. ἐπαραβιάσθην τό μείζον ἐνῷ ἔχει καί τήν σημασία του τό ἔλλατον. Τί ἀκριβῶς ἐπαρεβιάσθην; Ἐπαρεβιάσθην τό Ἀρχέτυπον τοῦ Εὐαγγελικοῦ Συνοδικοῦ Πολιτεύματος, μιᾶς καί τοῦτο εἶναι οἱ Ἀποστολικές Σύνοδοι. Ποιός Ἅγιος Ἀπόστολος ἐκ τῶν δώδεκα, ἤ καί ἐκ τῶν ἐβδομήκοντα, παρέμεινε ἄνευ ψήφου ἀλλά μέ μόνον τό δῆθεν δικαίωμα ἄποψις; ΟΥΔΕΙΣ! Συνεπῶς τί ἀκριβῶς συζητοῦμεν ὅταν ὑπεραρκετοί νῦν Διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας (καί ὄχι καλωπιστικά ἄνθη), ἦτο διακοσμητικά ἀντικείμενα (μερικοί δέ καί γελοία ὑποκείμενα) στήν παλιοΣύνοδον τῶν Συγκρητιστῶν;(!)

12ον. Ἄν ὄντως ἦτο μία «Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων» καί ὄχι μία «Σύνοδος τῶν Προκαθημένων», θά ἔπρεπεν ἀναντίρρητα, νά ἀκολουθηθεῖ, τό παραδεδομένον Ἀποστολικόν καί Πατερικόν ἀρχέτυπον τοῦ Ὀρθοδόξου Συνοδικοῦ πολιτεύματος, καί ὄχι τό βατικανοποιημένον παπιστικόν ἀρχέτυπον,  καί δῆθεν «συνοδικόν» πολίτευμα τῆς «Συνόδου τῶν Πρώτων». Τέτοια σατανικά, ἐξάπαντος φιλαρχηγικά ψευδοΠρωτεία, προσβάλλωσι τήν Ἁγιοπνευματική ἑνότητα. Εἶναι ἔτσι ἤ δέν εἶναι ἔτσι, ἡ μόλις πρόσφατη ἐκκλησιαστική μας ἱστορία;

13ον. Ὄντως, ἡ Ὀρθόδοξη ἀπλανῆς ἀλήθεια, δύναται νά ἐκφρασθεῖ, καί ὑπό ἑνός καί μόνον ἁγίου καί θεοφόρου Χαρισματούχου προσώπου. Διότι εἷς (ἕνας) ἅγιος ἄνθρωπος συνηρμοσμένος μαζί μέ τήν ἐνυπόστατη καί ἐνσαρκωμένη Αὐτοαλήθεια (=ὁ Βασιλεύς τῆς Δόξης) εἶναι καί ἡ συντριπτική πλειοψηφούσα χωροχρονική καί αἰῶνιος ὀρθόδοξη Καθολική ἀλήθεια. Τό ζητούμενον ἐδῶ, π.χ. εἶναι: ποιά εἶναι ἐκείνη ἡ «Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων» πού πρόκειται νά ἐπιβεβαιώσει τελικῶς τήν ῥωμαλέα ἀντίδραση καί ἀλήθεια τῶν ὀρθοδόξων ἀντιοικουμενιστῶν; Δηλαδή, ἀναμένει κανεῖς μας, τήν ἄμεσον ἐπιβεβαίωση τῆς ἀλήθειας τοῦ ἀντιοικουμενισμοῦ ἀπό Ἀρχιοικουμενιστές ψευδοΣυνοδικούς; Προφανῶς ὄχι, μιᾶς καί ἡ Ἱστορία τῶν Δογμάτων μᾶς διδάσκει, ὅτι τό καλόν πράγμα ἀργεῖ ν΄ἄρθει ἀλλά ὅμως πάντοτε ἔρχεται τήν κατάλληλον χωροχρονική ἐποχήν και τέλειαν στιγμήν. Λόγου χάριν ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ἐδικαιώθην μετά θάνατον διά τόν ἰσχυρόν μαχητικώτατον ἀγώνα του κατά τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ. Προφανῶς, πάμπολλοι Ὁμολογητές ἀντιοικουμενιστές δέν θά ζοῦν, ἤ δεν ζοῦν πλέον, βιολογικῶς, διά νά δοῦνε τίς μέλλουσες νικηφόρες συνέπειες τῶν πολύμοχθων θεολογικῶν ἀγώνων τους κατά τῆς πολύ-αἱρετικῆς Πανθρησκείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

14ον. Ὁ ἀξιότιμος ἔγκριτος καθηγητής μας π. Βασίλειος Καλλιακμάνης, ἀποσιωπεῖ δυστυχῶς, πάμπολλα σημαντικά στοιχεία περί τῆς κακοΣυνόδου. Ἀποκρύβει μάλιστα, πολύτιμες πληροφορίες εἰς τον Λαόν τοῦ Θεοῦ. Ὁ καλοπροαίρετος ὅμως ἀναζητῶν καί ἐκζητῶν, καί εὐρήσκει! Παραδείγματος χάριν κάνει ἀναφορά γιά τίς Φαναριώτικες ἐπιτυχίες μας στήν κραταιά Προτεσταντικήν Γερμανία, ὅπου ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀναγνωρίζεται πλέον ἀπό τό Κράτος της, καί ἐπίσημα, ὡς τρίτη θρησκευτική Κοινότητα, ἀλλά συναφῶς μᾶς ἀποσιωπεῖ ποιά ἀκριβῶς, ἦτο ἤ εἶναι, τά «ἐκκλησιολογικά» ἀνταλάγματα τέτοιας σημαίνουσας ἀναγνώρησις; Δειγματοληπτικῶς να σᾶς παραθέσουμεν ΕΝΑ κατ΄ἀρχήν σημαντικώτατον «Νεοεκκλησιολογικόν» στοιχεῖον ἐκ τινῶν μάλιστα  πατριαρχικῶν πηγῶν. Οἱ Φαναριῶτες Κληρικοί καί ἀκαδημαϊκοί συνάμα θεολόγοι Καθηγητές μας ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩΣΙ τό αἱρετικόν βάφτισμα τῆς Εὐαγγελικῆς Προτεσταντικῆς Κοινότητας τῶν Γερμανῶν! Κατ΄οὐσίαν δηλ. οἱ Φαναριῶτες Καθηγητάδες, ἀνεγνωρίζωσι, ἀντικειμενικῶς, ΔΥΟ (!!) βαπτίσματα. Ἕνα, τό κανονικόν Ὀρθόδοξον καί ἱερόν Βάπτισμα καί ἕνα ἄλλον, τό δεύτερον (!!!), τό αἱρετικόν Λουθηρανικόν βάφτισμα!!! [Δεῖτε ΕΔΩ].

15ον. Περιττόν νά (ξανα)ποῦμεν: ὅτι ὅλη αὐτή ἡ Φαναριώτικη διγλωσσία (γράφτε ληστρική φασαρία) καί ψευδοποιμαντική, ἐκπορεύεται κυρίως, στόν καινοφανή αἱρετίζοντα Νεοεκκλησιολογισμόν τοῦ Ἀρχιοικουμενιστοῦ Πατριάρχου μας κυρίου Βαρθολομαίου καί τῶν σύν αὐτῷ ἀκαδημαϊκῶν φερεφώνων καί Μητροπολιτῶν του λ.χ. τοῦ σεβ. Περγάμου καί τοῦ σεβ. Προύσης. [Δεῖτε ΕΔΩ].

16ον. Ἡ Νεοφαναριώτικη καθιερώσις τῶν «τριῶν νέων θεσμῶν» εἰς την Ὀρθόδοξον Καθολικήν Ἐκκλησίαν, κατ΄ἀκρίβειαν πρόκειται, διά τρεῖς ἀντιπαραδοσιακούς καί ἑτερόδοξους καινοφανεῖς θεσμούς, ξένους ἀνίερους ληστρικούς καί ἀπόβλητους, ἐξάπαντος νεορθόδοξους θεσμούς, μιᾶς και ἔχωσιν ὡς κεντρικόν σημεῖον ἀναφορᾶς τους τόν ἐπάρατον Νεοεκκλησιολογισμόν τοῦ δυσσεβοῦς Κληρικαλισμοῦ ἤ καί τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ Ἐπισκοπομονισμοῦ. Ἡ πανορθόδοξη (μᾶλλον σημειῶστε ἡ παγκακόδοξη) «Σύνοδος τῶν Προκαθημένων», ἡ «Σύναξις τῶν Ἐπισκόπων» ἀκόμη καί οἱ «Ἐπισκοπικές Συνελεύσεις» εἶναι πράγματι ἀνορθόδοξα καινοφανή καί παντελῶς ἄγνωστα πράγματα πού ἔχωσι ὡς σημεῖον ἀναφορᾶς τους τήν Βατικάνειον Ἐκκλησιολογίαν τοῦ πολιτικοθρησκευτικοῦ ὀργανισμοῦ τοῦ Παπισμοῦ. Δηλαδή, πρόκειται γιά κατεγνωσμένον «Κερκοπιθηκισμόν», τουτέστιν παλαβόν καί κακόβουλον ἤ μή λογικόν κραταιόν μιμητισμόν. Ὁ λεξικολογικός ὅρος «κερκοπίθικοι», συναντάται, εἰς τά ἱερά γραφθέντα τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων (ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου καί ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου) κατά τινῶν ἀναξίων καί πανούργων Κληρικῶν τῆς ἐποχῆς των.

17ον. Ὁ λόγος πού εἶναι «Νεοχριστιανικά» κληρικαλιστικά συστήματα, εἶναι, διότι: ἐξάπαντος διαιρεῖ-διασπᾶ καί διαχάζει τό Χριστοφόρον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, τό καί Ἁγιογραφικῶς λεγόμενον Βασίλειον ἱεράτευμα, σέ ἀνώτερα σημαντικά καί κατώτερα ἀσήμαντα μέλη-στελέχη Της. Καί στούς τρεῖς καινοφανεῖς θεσμοῦς, ἀπαξιώνεται ἤ ἐξοβελίζεται, μεθοδευμένα και ἔντεχνα, ἡ ἐκκλησιαστική ῥωμαλέα βούλησις τοῦ πανίσχυρου Μοναχικοῦ καί Λαϊκοῦ στοιχείου. Ἀφήνεται νά ἐννοηθεῖ, ἔστω ἐμμέσως πλήν σαφῶς, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία ταυτίζεται (ἀπροϋπόθετα; Ἀκόμη κί ἄν κακοδοξεῖ;) μέ τόν ἐκασταχοῦ Ἐπίσκοπον. Μή πῶ, ὅτι προσπαθεῖ ΑΝΕΠΙΤΥΧΩΣ νά μᾶς ἐμπεδωθεῖ προσηλυτιστικά-προπαγανδιστικά ἄκρως ἰδεολογικά καί δῆθεν θεολογικά τοῦτη ἡ στυγνή κακοδοξία. Ἤ ὅτι, ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι: ὁ ἑκασταχοῦ Ἐπίσκοπος! Ὅπερ καί εἶναι ἕνας ἄκρως αἱρετίζων καί ἀπαράδεκτος Ζηλιουλόφρων-ἀθεολόγητος τακτικισμός, μιᾶς καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀνεπανάληπτη Νύμφη τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ὁ ὁποῖος Κύριος καί Νυμφίος Της τῆς εἶναι ὁ πανταχοῦ παρῶν και τά πάντα πληρῶν σέ κάθε πανάγιον καί ἱερόν Μυστήριον. Συναφῶς, ἡ Ἐκκλησία ταυτίζεται ΑΠΟΛΥΤΑ καί ΜΟΝΟΝ μετά τοῦ Ἀναστάντος  Θεανθρώπου Χριστοῦ τοῦ μόνου πανυπερτέλειου Καλοῦ καί πανάγαθου Μεγάλου Ἀρχιερέως πάντων τῶν Συμπάντων. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι σαφῶς Θεανθρωποκεντρική, ἤ ἄν θέλετε Χριστοκεντρική, καί ὄχι βέβαια ἐπισκοποκεντρική, ἤ πατριαρχικοκεντρική, ἤ ἔστω ἀνθρωποκεντρική, στά ἀρχέτυπα τῶν γνωστῶν ἱεροκρατικῶν δομῶν τῶν καί Παπικῶν ἀθεολόγητων κακοδοξιῶν.

18ον. Οἱ «Ἐπισκοπικές Συνελεύσεις» τῆς Διασπορᾶς, μπορεῖ θεωρητικά να δηλώνεται, ὅτι γίνεται «προσωρινά» ἐκ τινᾶς «Ποιμαντικῆς Οἰκονομίας» καί σεβασμοῦ τῆς Ἀρχῆς τῆς Συνοδικότητας, ἀλλά σίγουρα θά πρέπει νά διατυπώνεται ἐκ παραλλήλου μαζί καί ἡ Ποιμαντική Ἀκρίβεια τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Ἡ ὀρθόδοξη περιώνυμη «Ἀρχῆ τῆς Συνοδικότητος», ὡφείλει μᾶλλον νά περιλαμβάνει πέραν τῶν Ἱεραρχῶν, τούς Πρεσβυτέρους, Διακόνους, Μοναχοῦς καί Λαϊκούς, διότι ἡ ἀποκλειστική μονομέρεια περί Ἱεραρχῶν-συνοδικῶν, εἶναι ἤ ὄχι, κακόδοξη Φραγκολατινική Ἐκκλησιολογία; Ἐξάπαντος κανονικόν κριτήριον τῆς «ποιμαντικῆς οἰκονομίας» δέν εἶναι τό ἐπισκοπομονιστικόν μοντέλον τοῦ «ἀποφασίζωμεν καί διατάζωμεν» ἀλλ΄ ἡ καθολική ἀναγνώρησίς της ἀπό τό ἀπανταχοῦ ὀρθόδοξον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς γνωστόν ἡ «παρα-οἰκονομία» στό ἄλλο Κανονικό ζήτημα, περί τῶν Μεικτῶν Γαμῶν, δέν εἶναι οὔτε μπορεῖ νά γίνει, καθολικά ἀποδεκτῆ ἀπό τό Χριστώνυμον πλήρωμα παρ΄ὅλον πού ἔχει ἐπιβληθεῖ ΛΗΣΤΡΙΚΩΣ ἐκ τοῦ ἀπολυταρχισμοῦ τῶν Προκαθημένων. Ὑφίστατο μόνιμη ἤ καί ἐπιβαλλόμενη «Ποιμαντική Οἰκονομία»; Οἱ Ἱεράρχες ἐν τέλει, ὑπόκεινται ἤ δέν ὑπόκεινται, ὑπό τῶν θείων καί ἱερῶν Κανόνων; Μέχρι στιγμῆς τοῦτο πού πανορθόδοξα διαφαίνεται, προκλητικῶς, εἶναι ὅτι ὑπέρκειντο (sic) βλάσφημα, ἀντικανονικά, δυσσεβῶς καί ἄκρως παραπλανητικά, μή πῶ ταυτόχρονα καί ἄκρως ἐχθρικά κατά τῶν σωρηδόν Κανονικῶν ἀντιρρήσεων ἑτέρων λαμπρῶν καί λόγιων προσωπικοτήτων ὅπως ἐκ τινῶν συγκεκριμένων Ἱεραρχῶν, Κληρικῶν, Μοναχῶν, Γερόντων, Ἀσκητῶν καί Λαϊκῶν, τό περίφημον καί θεανθρώπινον Βασίλειον ἱεράτευμα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

Ἀπόδειξις τρανή, εἶναι: ἡ ξεκάθαρη καί πάλιν μόλις πρόσφατη «εἰσπήδησις» εἰς τά ἐσωτερικά Συνοδικά Ζητήματα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὑπό τοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, καί ὁ στυγνός Νεοφαναριώτικος ἐκβιασμός πού ἐξαπολύει ἔμμεσα κατά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου, παραφράζωντας τον μέ τήν σειρά μας ὡς ἑξῆς: «κύριοι Ἑλλαδικοί-ἐπίσκοποι Νέο-καλαμαρᾶδες, ἤ πού θά ἀναγνωρίσετε συνοδικῶς τήν Πανορθόδοξην Σύνοδον τῆς Κρήτης, ἤ πού θά σᾶς πολεμήσω, διαιρέσω-διασπάσω μέχρι τελικῆς πτώσεως μετ΄ἀπειλῆς τινός μεγάλου διαβολικοῦ ἐνδοελλαδικοῦ Σχίσματος. Προτάσσοντας ἄμεσα καί σαφῶς μίαν προμελετημένην και μᾶλλον ἐπερχόμενην  ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ μετά τινῶν δύο σημαντικῶν Ἑλλαδιτῶν Μητροπολιτῶν, τοῦ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ καί τοῦ Σεβ. Καλαβρύτων κ. Ἀμβροσίου». Ἄν τοῦτος δέν εἶναι ὁ ἀκριβῆς ὁρισμός τῆς ἀποθράσυνσις τινός λυκοποιμένος Πατριάρχου, τότε τί ἐστίν ἀποθράσυνση καί ληστρική αὐθάδεια;

19ον. Ἄν ὁ λόγιος καθηγητής μας, ὁ π. Βασίλειος Καλλιακμάνης, θεωρεῖ ὡς «σχεδόν προφητικά» ὁρισμένα κείμενα τῆς Ληστρικῆς Συνόδου, εἶναι φανερόν, ὅτι ὑφίστατο σημαίνουσα ἀκαδημαϊκή ἀλλοτρίωσις, ὄχι μόνον στά θεολογικά ἀλλά κυρίως καί στά λεξικολογικά πράγματα. Τό ὁλίγον ὑδροκυάνιον δηλητήριον πού ὐφίστατο ἀναντίρρητα στά ληστρικά κείμενα, τοῦτο ΔΕΝ τά κάνει συνάμα καί προφητικά. Ποῖος πεινασμένος θά ἔτρωγε ἕνα πεντανόστιμον μέν φαγητόν, ἀλλά μέ τρεῖς ἐλάχιστες καί ἀδιόρατες δέ σταγόνες τοξικώτατου δηλητηρίου; ΚΑΝΕΝΑΣ ἐχέφρων καί νουνεχῆς ἄνθρωπος. Ἔχει φαίνεται ἀλλοιωθεῖ ὁ ἀπλανῆς θεολογικός ὅρος «Προφητεία/Προφήτης». Ἐλπίζομεν μόνον, (ὁ π. Β. Κ.) νά μή ἀνήκει ἀνάμεσα στούς βλάσφημους Ἀρχιοικουμενιστές ταγοῦς μας πού θεωρῶσι ὡς «Μεγάλους Προφῆτες», τούς Ἀρχιμασσώνους οἰκουμενικούς Πατριάρχες Ἀθηναγόραν καί Μελέτιον Μεταξάκην.

20ον. Στά περί τῆς ἀλλοτριωμένης εἰκόνας, ἐκ τῶν Μ.Μ.Ε., πρωτεύουσα εὐθύνη φέρει μᾶλλον ὁ προσκαλέσας αὐτά διά τήν ἐμπέδωσιν τῆς νεοφαναριώτικης διεθνιστικῆς ἤ καί οἰκουμενιστικῆς προπαγάνδας πού συνταυτίζεται ὅλως παραδόξως, ΑΠΟΛΥΤΑ, μέ τά διαβολικά νάματα τοῦ Νεοαθεϊσμοῦ καί Μασσωνισμοῦ τοῦ κυβερνῶντος κόμματος τῶν Συρηζαίων καθῶς καί τῆς σύσσωμης ἀξιωματικῆς ψευδαντιπολίτευσις. Νέο-φανάριον καί νέο-ἀθεϊσμός ταυτίζονται, δυστυχῶς, εἰς τήν ψευδώνυμον πολιτική θρησκειολογία τοῦ Συγκρητισμοῦ. Συνεπῶς τό τηλεοπτικόν ἤ διαδικτυακόν μέσον δέν εἶναι αὐθυπόστατον κακόν, ἀλλ΄ ἡ κατάχρησις ἤ καί παράχρησις αὐτοῦ. Συνήθως στά περί τῆς εἰκόνας, πέραν τῶν ἀρνητικῶν ἀντανακλαστικῶν, παραπέμπει, θετικά ἤ ἀρνητικά, καί στό πρωτότυπον, καθῶς μᾶς διδάσκει ἡ ὀρθόδοξη Εἰκονολογία. Συναφῶς, γιατί ᾆραγέ χρησιμοποιεῖται κατά κόρον, ΜΕΘΟΔΙΚΩΣ καί ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΩΣ, ὀπτικοακουστικά (βίντεο) καί φωτογραφήσεις «ὀρθοδόξων» Κληρικῶν μετά τῶν αἱρετικῶν ἑτεροδόξων, κ.ο.κ. καί προβάλλωνται συνάμα ἐκ τῶν γνωστῶν «μή αὐτιστικῶν» διαδικτυακῶν ἰστοτόπων ἤ καί ἄλλως πως, ἐκ τινῶν ἐκκλησιαστικο-θεολογικῶν κύκλων; Μόλις πρό μερικῶν ὡρῶν πληροφορηθήκαμε, ὅτι τό Αὐτοκέφαλον Πατριαρχεῖον τῆς Βουλγαρίας, ἀπορίπτει καί καταδικάζει τήν Σύνοδον τῆς Κρήτης. Προφανῶς καί ἡ προαναφερομένη ὑποθετική εἰκασία του π. Β. Κ. συντρίβεται ὁλοσχερῶς μιᾶς καί ὑφίστατο μία ΠΡΩΤΗ Συνοδική καταδίκη τῶν Κολυμπαριστῶν. Ποῖαν «Ὀρθοδοξία» καί ποίαν Σύνοδον νά πιστέψωμεν καί νά ἐμπιστευτοῦμε; Ἐκείνην τοῦ Κολυμπαρίου ἤ τῆς Βουλγαρίας; Βρισκώμεθα ἤ ὄχι, σέ σημαίνων ὀντολογικόν δίλλημαν;

Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη

Ὀρθόδοξος Θεολογῶν

Ὑγ. Προσπαθεῖ κάπως ἔντονα ὁ Καθηγητής μας, νά μᾶς πείσει διά τήν ὀρθοδοξότητα τῶν ληστρικῶν κειμένων, διά την Κανονικότητα τῆς ἰδιότυπης ψευδοΣυνόδου, γιά τήν ἡμιμάθεια καί ἐμπάθεια ὅσων φέρουν νά ἔχωσι «ἀντισυνοδικές» ἀντιρρήσεις· δεν εὐρήσκει ΕΝΑ καλόν λόγον γιά νά πεῖ διά τους ἀντιρρησίας συνειδήσεως· τοῦτο ὅμως ἐξυπακούεται γιά ὅσους γνωρίζωσιν μερικά πράγματα ἐκ τῶν ἔσσω, ὅτι ὑποκρύπτει, τήν ἄμεσον μισθοφόρον ἐξάρτησίν του ἀπό τό κυρίαρχον αἱρετίζων ἀκαδημαϊκόν καί φαναριώτικον κατεστημένον. Ὅτι μάλιστα ἦτο καί ὁ ἴδιος, σημαντικός παράγων, ἤ καί σύμβουλος, στά περί τῆς Ληστρικῆς Συνάξεως, συνεπῶς καί προφανῶς, μήπως «ἐπευλογεῖ τά γένια» του ἐξ ἠχηρᾶς ἰδιοτέλειας; Ἄν ὄντως εἶναι τόσον πολύ ἔγκριτος καί ἀλάθητος ἀκαδημαϊκός, ᾆραγέ γιά ποῖον ὑψηλόν λόγον δέν ἀναιρεῖ ἤ καί δέν ἀνασκευάζει, ἐπιστημονικῶς, μερικές ἐκ τῶν σωρηδόν ἀκαδημαϊκῶν-ἀποδεικτικῶν μελετῶν συναδέλφων του Κληρικῶν καί Λαϊκῶν, πού μᾶς ἀποδεικνύωσι, τήν Συγκρηστική κακοΣύνοδον τοῦ Κολυμπαρίου ὡς μεγίστην Παγκακόδοξην και Ληστρικήν Σύνοδον;