Ανοιχτή επιστολή στον αγαπητό Ηρακλή Φίλιο. Άλλο η ερωτικότητα και άλλο η Αγιότητα
π.Αθανασίου Πολ. Τύμπα, Θεολόγου-Μουσικού
Αγαπητέ
Ηρακλή, από τα άρθρα σου φαίνεται πως έχεις μπλέξει στο μυαλό σου αυτές
τις δύο έννοιες. Μάλλον διαβάζεις περισσότερο «φιλοσοφούντες» θεολόγους
και λιγότερο ή αποσπασματικά κείμενα των Αγίων Πατέρων.
Κατά
τους Πατέρες άλλο είναι ο Θείος έρωτας κι άλλο ο ανθρώπινος έρωτας.
Άλλο είναι η ανιδιοτελής αγάπη προς τον Θεό και το συνάνθρωπο και άλλο ο
ανθρώπινος έρωτας που κρύβει πάντα μέσα του ιδιοτέλεια. Κάτι δίνει το
ένα φύλλο στο άλλο και κάτι επιζητεί, αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να
ενωθούν. Ο ανθρώπινος έρωτας συχνά γίνεται ζήλεια, φθόνος και φόνος.
Κάθε τόσο τα δελτία ειδήσεων αναφέρονται σε φόνους με αιτία τον έρωτα.
Κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας ο ανθρώπινος έρωτας είναι μεταπτωτικό
φαινόμενο. Γι’ αυτό η εκκλησία μας δεν θεωρεί το Μυστήριο του γάμου
υποχρεωτικό στοιχείο στη ζωή μας για να αγιάσουμε. Αυτό το αποδεικνύει
και ο ορθόδοξος μοναχισμός ο οποίος γεννά συνεχώς αγίους.
Πολύ
σωστά γράφεις πως «ερωτικότητα είναι ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα
παθιασμένο φιλί». Λίγο παρακάτω γράφεις πως ο Θεός από έρωτα δημιούργησε
τα πάντα. Αυτά τα δύο πράγματα δεν έχουν καμιά σχέση διότι ο Θεός
έπλασε τον κόσμο από ανιδιοτελή αγάπη.
Γράφεις
σωστά πως ερωτικότητα είναι να θαυμάζεις ένα πίνακα του Τσαρούχη που
τυπώνει με σεβασμό το ανθρώπινο σώμα. Αυτόν τον πίνακα όμως δεν μπορούμε
να τον βάλουμε μέσα στις Εκκλησίες μας διότι σκοπός της αγιογραφίας
είναι η υπέρβαση των γήινων και των αισθητών.
Λάθος
είναι να λες πως «ερωτικότητα είναι η αγάπη του κληρικού να τελεί την
Θεία Λειτουργία». Σωστό θα ήταν να γράψεις πως «Θείο έρωτα, πνευματική
αγάπη για τον Θεό νιώθει ο ιερέας κατά την τέλεση του Μυστηρίου της
Θείας Λειτουργίας». Είναι άλλο αυτό που νιώθει ένας κληρικός ή ένας
χριστιανός στην κρεβατοκάμαρά του και άλλο στη Θεία Λειτουργία ενώπιον
του Σώματος και του Αίματος του Χριστού.
Σ’
αυτή την πλάνη είχαν πέσει τα πρώτα χριστιανικά χρόνια οι αιρετικοί
«Νικολαΐτες» αλλά και στις μέρες μας ο καλός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος
αλλά κακός Θεολόγος, Χρήστος Γιανναράς. Μάλλον, απ’ ό,τι φαίνεται στα
άρθρα σου Ηρακλή, τον θαυμάζεις και τον διαβάζεις πολύ κι αυτόν και
πολλούς άλλους σύγχρονους αμπελοφιλόσοφους που μπαίνουν στα χωράφια της
Θεολογίας.
Αγαπητέ
Ηρακλή, λόγω του ότι είμαι μεγαλύτερος σε ηλικία και επειδή σε είχα
μαθητή στη σχολή Βυζαντινής Μουσικής θα σου δώσω λίγες απλές συμβουλές.
Δεν θεωρώ πως σίγουρα είναι σωστές γι’ αυτό σε παρακαλώ να τις δείξεις
και στον πνευματικό σου πατέρα.
1ον:
Θεολόγος δεν είναι αυτός που έχει πτυχίο Θεολογίας από τις επηρεασμένες
από τον Καθολικισμό και Προτεσταντισμό Θεολογικές μας σχολές αλλά αυτός
που προσεύχεται και ζει αγία ζωή, σύμφωνα με αυτά που γράφει το
Ευαγγέλιο και οι Άγιοι Πατέρες που το ερμήνευσαν.
2ον:
Να διαβάζεις κατά 90% Αγία Γραφή και κείμενα αγίων και κατά 10%
σύγχρονους Θεολόγους και Φιλοσόφους ώστε να αποκτήσεις κριτήρια
Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας.
3ον:
Να γράφεις λιγότερα και πιο κατανοητά άρθρα. Ξεκόλλα από τη λέξη
έρωτας και γράφε για αρετές όπως η αγάπη, η ελεημοσύνη, η αγνότητα, η
υπομονή, η πραότητα και τόσες άλλες.
4ον:
Διάβασε και γράψε για τους βίους των αγίων, όπου φαίνεται ξεκάθαρα τι
είναι αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο και τι είναι έρωτας και
φιληδονία.
Με πατρική αγάπη. Χριστός Ανέστη!
