Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο «ΚΟΣΜΟΣ»,
Η ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ Η «ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ»
«Είναι προτιμότερος ένας, που εκτελεί το θέλημα του Κυρίου, παρά αμέτρητοι
παράνομοι» (Σοφ. Σειρ. 16,3).
«Και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω» (Ιω.
1,10)
Ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου μας, ο Ιωάννης ο Θεολόγος,
γράφει: «Και ο κόσμος δεν αναγνώρισε και δεν δέχτηκε τον Χριστό» και
ο άλλος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξηγεί: «Εδώ κόσμο ονομάζει το διεφθαρμένο
και προσκολλημένο στα γήινα αγαθά πλήθος, τον χυδαίο και ταραχώδη και ανόητο
λαό» [1].
Εδώ ο Ιερός Χρυσόστομος βαπτίζει με το όνομα ΚΟΣΜΟΣ
«το διεφθαρμένο και προσκολλημένο στα γήινα αγαθά πλήθος» και μαζί «τον
χυδαίο και ταραχώδη και ανόητο λαό»! Ο ιερός Πατήρ τακτοποιεί τάχιστα τις
σκέψεις μας λέγοντας για τα χαρακτηριστικά και τις αδυναμίες του λαού, ότι
δηλαδή Ο ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΛΗΘΟΣ ΤΑΡΑΧΩΔΕΣ, ΕΠΙΠΟΛΑΙΟ ΚΑΙ ΑΣΤΑΘΕΣ... και επίσης
σημαντικό, ότι Ο ΛΑΟΣ ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ! ΣΥΝΗΘΩΣ ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΕΙΝΑΙ
ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΙ, Ο ΔΕ, ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΟΡΘΗ ΚΡΙΣΗ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΑΝΤΡΕΙΑ! Και εξηγεί:
«Κανένας όμως δεν μιλούσε γι’ αυτόν (τον Χριστό) φανερά από φόβο προς τους
Ιουδαίους» (Ιωάν. 7,13). Βλέπεις, ότι πάντοτε οι μεν άρχοντες είναι
διεφθαρμένοι, οι δε πολίτες τους οποίους κυβερνούν έχουν μεν ορθή κρίση, αλλά
δεν έχουν την αναγκαία γενναιότητα, που είναι εντελώς απαραίτητη στο λαό;»
(Εις Ιωάν., ομιλ. ΜΘ’, 1, ΕΠΕ 13, 634 – MG 59, 274).
«Οι δε πολίτες τους οποίους κυβερνούν έχουν μεν ορθή κρίση, αλλά δεν έχουν
την αναγκαία γενναιότητα…»!
Από πού όμως αδελφοί τα συμπεράσματα αυτά; Μα φυσικά
από τη ζωή τού Μεσσία Χριστού! Και από πού αλλού; Μα φυσικά από το ταραχώδες
γένος των Εβραίων! Τι έχουμε όμως να πούμε για τον ελληνικό λαό μας που ξέρει
από κρίσεις (οικονομικές - οικογενειακές) και από επαναστάσεις… και που ορθά
γνωρίζει τι σημαίνουν τα μνημειώδη λόγια του Κυρίου που καταλήγουν στην εν
«πνεύματι και αλήθεια» λατρεία του Θεού Πατέρα; «Έχει έρθει η ώρα να
δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου. (24). Αλήθεια, αλήθεια σας λέω,
αν δεν πεθάνει ο κόκκος του σίτου όταν πέσει στη γη, αυτός μόνος μένει. Αν όμως
πεθάνει, φέρει πολύ καρπό. (25). Εκείνος που αγαπά τη ζωή του τη χάνει.
κι εκείνος που μισεί τη ζωή του στον κόσμο τούτο θα τη φυλάξει σε ζωή
αιώνια. (26). Αν κάποιος εμένα διακονεί, εμένα ας ακολουθεί, και όπου
είμαι εγώ εκεί θα είναι και ο διάκονος ο δικός μου. Αν κάποιος εμένα διακονεί,
θα τον τιμήσει ο Πατέρας» (Ιωάν.12, 22-26).
Τι έχουμε να πούμε τώρα για τον λαό μας που υπομένει
και υπομένει τόσα κατά σειρά μνημόνια αλλά και την τόσο μεγάλη διαφθορά των
«αμνημόνευτων» πλέον Ελλήνων εκκλησιαστικών αρχόντων, επισκόπων και πατριαρχών;
Μία ανάγνωση του χαιρετισμού του πατριάρχη
Βαρθολομαίου, επί της Παραδόσεως του Ιερού Κουβουκλίου του Παναγίου Τάφου προς
τον «εξοχότατο» κ. Τσίπρα αποτελεί προϋπόθεση για την κατανόηση και ερμηνεία
του άρθρου μας! Στην τελετή παράδοσης του Παναγίου Τάφου και του Ιερού
Κουβουκλίου, στις 22 Μαρτίου 2017, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είπε:
: «Εις την κοινήν αυτήν αγαλλίασή μας συμμετέχει πρωτίστως το θεοπρεπές
ελληνικό γένος, ο ορθόδοξος ελληνικός λαός δια της παρουσίας και
συμπροσευχὴς του Πρωθυπουργού αυτού, της Ημετέρας αγαπητής
εξοχότητος, κ. Αλέξιε Τσίπρα, ο οποίος είχατε προ ημερών και την επέτειο
των ονομαστηρίων σας επί τη θεοτερπή μνήμη Αλεξίου, ανθρώπου του Θεού, επ’
ευχαριστία της οποίας σας συγχαίρωμεν, ευχόμενοι ενίσχυση και κραταίωση διά
να οδηγήσετε το σκάφος της ορθοδόξου Ελλάδος εις ευδίους λιμένας,
ως εις άλλους καλούς λιμένας της μεγαλονήσου Κρήτης, λιμένας κατά Θεόν
ευημερίας του λαού της Ελλάδος»[2].
Μετά από την κατάθεση των παραπάνω λόγων ας μην
ξεχνάμε ότι - λίγο καιρό πριν - είπε ο πρώτος των υπουργών, ο κ. Αλέξης
Τσίπρας! Μίλησε «για ιστορική στιγμή της συνύπαρξης τριών χριστιανικών
κοινοτήτων σε μια πολύπαθη περιοχή όπως αυτή των Αγίων Τόπων», είδε την όλη
υπόθεση «ως μια συγκλονιστική πρόκληση της επιστήμης και της πίστης να
αντιμετωπίσουν τη φθορά από τον χρόνο ενός κορυφαίου συμβόλου της χριστιανικής
πίστης, του Παναγίου Τάφου» και μετέφρασε το μήνυμα του Παναγίου Τάφου
τονίζοντας: «για τη συνεννόηση, την ειρήνη και την αλληλεγγύη» [3] του κόσμου,
δηλαδή του διεφθαρμένου και προσκολλημένου στα γήινα αγαθά πλήθους, του
χυδαίου και ταραχώδη και ανόητου λαού…
Αν τώρα ήταν μόνο οι άρχοντες του κόσμου διεστραμμένοι
καθώς και οι νομοθέτες τους, δεν θα υπήρχε τόσο μεγάλο πρόβλημα για εμάς τους
πιστούς αλλ’ όταν ο διαστροφέας του λαού είναι κάποιος επίσκοπος ή πατριάρχης,
όταν το προσβαλλόμενο και κινδυνευόμενον είναι η πίστις, τότες «η ανδρεία είναι
απαραίτητη», τότες ΘΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ
ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΩΝ! Και εξηγεί ο ιερός Πατήρ: «Μη κρίνεις λοιπόν τα πράγματα
στηριζόμενος στις γνώμες των διεφθαρμένων αλλά με βάση την αλήθεια των πραγμάτων
να εκφέρεις την πρέπουσα γνώμη για εκείνους που σκέφτηκαν ορθά» (Προς Ιουδ. και
Έλληνας, 11, ΕΠΕ 34, 64 – mg 48, 828-829).
Πριν ο νους μας πάει μακρύτερα ας ακούσουμε πάλι τον
ιερό Χρυσόστομο να απαντά σε μία φυσική απορία μας σχετική με «το ποιός είμαι
εγώ για να κρίνω»… Ο Χρυσόστομος ξεκινάει με την ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ! Μας δίνει
πρώτα τον ορισμό: ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΑΠΟΔΕΚΤΟ. «Όταν
κάποιος πει αυτό που όλοι ομολογούν, τότε όλοι συμφωνούν και κανείς δεν
φέρνει αντίρρηση» (Εις Εβρ., ομιλ. Α’, 1, ΕΠΕ 35, 294, 296 – MG 63,
209), και έπειτα
τονίζει (με λέξη κλειδί την ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ) τη μεγάλη της επίδραση: ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ
ΔΥΝΑΜΗ (Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ). «Ούτε έπαθε ο Μωϋσής κάτι τέτοιο, το οποίον ήταν
φυσικό να πάθουν οι αμελείς και αδιάφοροι, οι οποίοι, όταν ιδούν πολλούς να
επιδεικνύουν συμφωνία στο ίδιο πράγμα, προβάλλοντας αυτήν σαν αφορμή και
πρόσχημα της δικής τους αδιαφορίας, λένε: Γιατί λοιπόν οφείλω εγώ να
σκέπτομαι, αντίθετα προς όλους αυτούς, κάτι το παράξενο και νέο και να
εναντιώνομαι σε τόσο πλήθος και εναντίον τόσου λαού να αναλαμβάνω πόλεμο; Μήπως
εγώ είμαι δικαιότερος και περισσότερο ενάρετος από αυτούς; Ποιά ανάγκη έχω για
μια τόσο μεγάλη αποστροφή; Ποιά η ωφέλειά μου από τόσο μεγάλο μίσος; Τίποτε από
τα ανώφελα αυτά δεν σκέφτηκε, ούτε διανοήθηκε ο ενάρετος (Μωϋσής). Αλλά πάλιν
εξεπλήρωνε εκ των προτέρων εκείνο που είπε ο προφήτης, ότι δηλαδή «είναι
ανώτερος ο ένας που εκτελεί το θέλημα του Θεού, παρά αμέτρητοι παράνομοι» (Σοφ.
Σειρ. 16,3) (Εις Γεν., ομιλ. ΚΒ’, 1, ΕΠΕ 2, 646-648- MG 53, 186).
Αδελφοί, πράγματι «είναι ανώτερος ο ένας που
εκτελεί το θέλημα του Θεού, παρά αμέτρητοι παράνομοι», αλλά στα έσχατα
χρόνια του Αντιχρίστου που ζούμε (που είναι πράγματι έσχατα διότι και πάλι η
Εκκλησία του Χριστού απειλείται από νέο σχίσμα), θα μπορούσαμε να πούμε πως
είναι κατώτερος αμέτρητων «παρανόμων», κληρικών και λαϊκών, εκείνος ο επίσκοπος
ή ο πατριάρχης που δεν εκτελεί το θέλημα του Θεού. Ένας από αυτούς είναι
δυστυχώς ο Πατριάρχης μας, ο κ. Βαρθολομαίος! Ένας ακόμη είναι και ο επίσκοπός
μας κ. Θεόκλητος (όπως θα αποδείξουμε παρακάτω). Δυστυχώς ξεχνάμε τα περί
«ζωντανής Εκκλησίας» τον καιρό των μπολσεβίκων - κουμουνιστών, ξεχνάμε
τον Μάιο του 1922 που δημιουργήθηκε σχίσμα στην Εκκλησία…. Ξεχνούμε ότι «Οι
νεωτερισταί που αυτοαποκαλούνταν «ζωντανή Εκκλησία» προσπαθούσαν να συνδυάσουν
την Ορθοδοξία με τον μαρξισμό…» [3] και ότι «Μετά τη λήξη του
εμφυλίου πολέμου η νέα θεομάχος εξουσία επιτέθηκε στην Εκκλησία του Χριστού με
όλη της την σατανική μανία. Αγωνίσθηκε λυσσωδώς να ξεριζώσει την πίστη από τον
ορθόδοξο λαό και να βγάλει την εικόνα του Χριστού από τις ψυχές της νέας γενιάς»[4]
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ
ΠΛΗΘΟΥΣ ΑΛΛΑ ΤΩΝ ΕΝΑΡΕΤΩΝ, κληρικών, μοναχών και λαϊκών που πονούν την Εκκλησία
Του, καθώς φέρουν πάνω τους τα στίγματα του διωγμού. Εξάλλου φως των λαϊκών οι
μοναχοί! ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ Η ΓΝΩΜΗ του κ. Βαρθολομαίου και των συν
αυτώ που αναγνωρίζουν τα «βαπτίσματα» των αιρετικών Παπικών και Προτεσταντών… και
κατά συνέπεια τις δήθεν «εκκλησίες» ως «ζωντανές Εκκλησίες» με «Συνοδικές»
μάλιστα Πράξεις τύπου Κρήτης! Δεν πρέπει διόλου να τους εμπιστευόμαστε
«γιατί αυτοί είναι δυνατόν και να βυθίσουν το πλοίο…»! Το πλήθος
δυστυχώς που τους ακολουθεί και τους φουσκώνει τα 25ετή μυαλά τους, ποτέ
δεν είναι άξιο εμπιστοσύνης… Δεν είναι τέλος ορθό να καλούμε Πατέρες
αυτούς που θεωρούν τους Αγίους μας ως «ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως» και ως
«πλανεμένους» όλους όσους εναντιώνονται στην κάρτα του πολίτη… (Ο νοών
νοήτω)…
«Το πλήθος - λέγει ο ιερός Πατήρ - ποτέ δεν είναι άξιο
εμπιστοσύνης»! «Εκείνο που έχει αξία δεν είναι το μεγάλο πλήθος των ανθρώπων αλλά η
γνησιότητα της αρετής τους. Ο κόσμος αποτελείται από μυριάδες ανθρώπους αλλά
δεν είναι μυριάδες όταν δεν μπορούν να εξισωθούν ως προς την αρετή ούτε με τον
ένα ενάρετο. «Είναι προτιμότερος ένας, που εκτελεί το θέλημα του Κυρίου,
παρά αμέτρητοι παράνομοι» (Σοφ. Σειρ. 16,3)… Αυτοί όχι μόνον δεν
προσφέρουν καμιά υπηρεσία, αλλά εμποδίζουν και εκείνους που προσφέρουν τις
υπηρεσίες τους. Το ίδιο θα μπορούσε να ιδεί κανείς και σε πλοίο. Είναι προτιμότεροι
δύο έμπειροι ναύτες, παρά αμέτρητοι ναύτες χωρίς πείρα, γιατί αυτοί είναι
δυνατόν και να βυθίσουν το πλοίο… » (Εις Πράξ., ομιλ. ΚΔ’, 3, ΕΠΕ 16Α 30-32- MG 60, 189).
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Ιεροψάλτης
Υ.Γ
«Ούτε έπαθε ο Μωϋσής κάτι τέτοιο» αλλά ούτε και
εμείς να πάθουμε αυτό «το οποίον ήταν φυσικό να πάθουν οι αμελείς και
αδιάφοροι..»! Και επειδή «Είναι προτιμότερος ένας, που εκτελεί το θέλημα
του Κυρίου, παρά αμέτρητοι παράνομοι» ας μάθουμε ότι ο επίσκοπός μας, ο π.
Θεόκλητος Πασσαλής και οι συν αυτώ, θεωρούν ότι η κάρτα του πολίτη δεν είναι
«θρησκευτικό» θέμα! αλλά κοινωνικό, της πολιτείας (μαρτυρία επτά πιστών από τον
σύλλογο ‘’ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ’’, Επίσκεψη, Απρίλιος 2016, λόγω
επίσκεψης του Αρχιοικουμενιστού - Ουνίτη Προύσης κ. Ελπιδοφόρου) [5].
Ας ακούσουμε εδώ και την φωνή του Αγίου Παϊσίου που
απαντά:
- «Γέροντα αν κάποιος δεχθεί το
σφράγισμα από άγνοια;»
– Από
αδιαφορία θα είναι. Τι άγνοια, όταν είναι ξεκάθαρα τα πράγματα; Και να μην
ξέρει κανείς, πρέπει να ενδιαφερθή να μάθη. Αν πούμε ότι δεν ξέραμε, γι αυτό
δεχθήκαμε το σφράγισμα, θα μας πη ο Χριστός: «Υποκριταί, το μεν πρόσωπον τού
ουρανού γινώσκετε διακρίνειν, τα δε σημεία των καιρών ου δύνασθε γνώναι;» [6].
[1] Εις
Ματθ., ομιλ. ΟΖ’, 3, ΕΠΕ 12, 56-MG 58, 705)
[2] http://webtv.ert.gr/katigories/enimerosi/i-teleti-paradosis-tou-ergou-anastilosis-tou-ierou-kouvoukliou-tou-panagiou-tafou/ [ 1:00:00-1:04:00 ]
«Ο
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ», Β’ ΤΡΑΓΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ 1917-1923 (1.Η
ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ), ΕΚΔΟΣΙΣ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗ Ι. ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ
ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ» ΚΑΛΑΜΟΣ 2006, ΣΕΛ. 155,156
