ΠΡΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ
ΚΑΙ ΟΙ ΛΙΘΟΙ ΤΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΚΕΚΡΑΞΟΝΤΑΙ...
“Κτύπησε με την
ράβδον σου την πέτραν...”
Κωνσταντινούπολη,
η πόλη των ονείρων και των οραμάτων του
γένους μας, Άγιον Όρος ο φάρος της
Ορθοδοξίας εν έτει 2017.
Αγαπητοί,
δεν είναι
λίγοι οι άγιοι της Τραπεζούντας που
ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους στις
περίφημες σχολές της Κωνσταντινούπολης.
Ένας από αυτούς τους μεγάλους αγίους
ήταν και ο Αθανάσιος ο Αθωνίτης (927 μ.Χ.)
ο ιδρυτής της κοινότητας του Αγίου Όρους
(963 μ.Χ.). Μετά από Θεία αποκάλυψη κατέληξε
στον Άθωνα όπου έχτισε πρώτα-πρώτα ναό
προς τιμή της Παναγίας μας, έφτιαξε
έπειτα πολλά κελιά για τους μοναχούς,
και τέλος μετά από πολλούς κόπους και
θυσίες έστησε την ιερά Μονή της Μεγίστης
Λαύρας, η οποία είναι η αρχαιότερη μονή
στο Όρος και έχει δώσει πολλούς πατριάρχες
μέχρι σήμερα. Λίγο πριν από τον μαρτυρικό
του θάνατο θα γράψει: «Μετά
λύπης υπερβαλλούσης διήλθον πάσας τας
ημέρας της ζωής μου»...
Η ζωή του
αλλά και αυτός ο θάνατός του μας διδάσκουν
πολλά χρήσιμα πράγματα που αν τα
συναρμολογήσουμε σίγουρα θα μας δώσουν
κάποιο είδος όπλου κατά των αιρέσεων
που στις ημέρες μας βαπτίζονται από
κάποιους ανόητους ως “ετερόδοξες
Εκκλησίες”, και επίσης κατά της τυφλής
και “Σεβαστής” Συνόδου της Κρήτης και
των Οικουμενιστών που προσπαθούν να
καπελώσουν με κάποιο νέο τύπο οροφής
την Ορθοδοξία καθώς και την Ορθοπραξία
μας.
Ο όσιος
Αθανάσιος “εξεδήμησε
προς Κύριον και μάλιστα κατά τρόπο
μαρτυρικό. Συγκεκριμένα υπήρχε ανάγκη
να μετασκευαστεί η οροφή του Ναού της
Μονής. Ο Όσιος, αν και σε μεγάλη ηλικία,
ανέβηκε και αυτός μαζί με άλλους αδελφούς
της μονής για να κάνουν το έργο. Η οροφή
όμως κατέρρευσε και καταπλάκωσε τον
Όσιο μαζί με τους υπόλοιπους αδελφούς”.[1]
Υποτάσσεται
σε αμόρφωτο γέροντα!
Αν για μια
επιτυχή μαθητεία στο Γιόγκα, πρέπει “ο
μαθητής να ακολουθήσει τις διδασκαλίες
του Γκουρού με πίστη, υπακοή και απόλυτη
αυτοεγκατάλειψη”,
προκειμένου να αποκτήσει την πνευματική
του υιοθεσία από κάποιον Γκουρού
(=σεβαστός), μια υιοθεσία που για τους
Ινδούς “ήταν
πάντα ισχυρότερη από τον δεσμό του
αίματος”. Αν
ο Γκουρού ως πρόσωπο και ως Πνευματικός
Δάσκαλος που έχει φτάσει (άγνωστο για
μας με ποιον τρόπο)“στην
εσώτερη φώτιση ή έστω έχει προχωρήσει
πολύ προς τον τελικό σκοπό”, έχει
ως
κύριο
έργο του “να
μελετήσει προσεκτικά την προσωπικότητα
και την ιδιοσυγκρασία των μαθητών του
και να καθορίζει για τον καθένα από
αυτούς, την κατάλληλη μέθοδο
προσήλωσης”...,
η
ζωή και το έργο του Οσίου Αθανασίου του
Αθωνίτη έρχεται να λύσει πολλές απορίες
μας και να δώσει απαντήσεις προς εκείνους
τους σεβαστούς επισκόπους που και σήμερα
υποστηρίζουν ότι οι λαϊκοί όλων των
χριστιανικών ομολογιών είναι “σεβαστοί”
μεν ,“πρόβατα” δε! Αν τώρα από την ζωή
και το συγγραφικό έργο του π. Σεραφείμ
Ρόουζ γνωρίσαμε καλά την επιρροή της
Δύσης και ειδικά των Πανεπιστημιακών
διδασκάλων που υπό άλλων δασκάλων
μυούνταν στις αρχές και στις πρακτικές
του Ινδουισμού και του Βουδισμού και
ακούσαμε τα προφητικά του λόγια για την
μέλλουσα “τρομακτική ογδόη σύνοδο”
που ετοιμάζονταν μέσα από τις Προσυνοδικές
Πανορθόδοξες Συνελεύσεις (1977 μ. Χ), ο
άγιος Αθανάσιος το 962 μ.Χ. διά του θαύματος
του “αγιάσματος” μας δείχνει τον τρόπο
αντιμετώπισης της γκουρουϊστικής
ασθένειας των επισκόπων και πανεπιστημιακών
θεολόγων μας!
Ο όσιος ήθελε
να περάσει απαρατήρητος μέσα στο Άγιον
Όρος, γι' αυτό και δεν φανέρωσε το
πραγματικό του όνομα αλλά σε όσους τον
ρωτούσαν έλεγε ότι ονομαζόταν Βαρνάβας.
Επιθυμία του ήταν να γνωρίσει τους
μοναχούς του Όρους και να ακολουθήσει
-άσχετα αν είχε υψηλή μόρφωση-ένα υψηλότερο στάδιο μοναχικού βίου,
αυτό του ερημίτη. “Ο
Αθανάσιος, όπως έλεγαν αργότερα όσοι
τον γνώρισαν, θεωρούσε καθήκον του να
μην αποκαλύψει τον εαυτό του και
να υποταχθεί σε κάποιον αναχωρητή.
Κρύβοντας τις γνώσεις του αλλά και τις
πνευματικές του ικανότητες από σεβασμό
στον γέροντά του, που ήταν σχεδόν
αμόρφωτος, είχε τη δυνατότητα να μαθαίνει
τον κόσμο του μοναχισμού και της υποταγής
και
παράλληλα να διδάσκεται τον τρόπο
με τον οποίο θα πρέπει να εκδηλώνει
«πρακτικά» την αφοσίωσή του στο θείο”
[2]
Ο όσιος
διδάσκεται και διδάσκει τον τρόπο με
τον οποίο θα πρέπει να εκδηλώνουμε
πρακτικά την αφοσίωσή μας στο θείο και
γίνεται ο γνήσιος κήρυκας του ορθού
διαλόγου.
Στις ημέρες
μας, μετά από 50 χρόνια διαλόγου με τους
αιρετικούς στο Παγκόσμιο Συμβούλιο
“Εκκλησιών” και πέντε Προσυνοδικές
Συνδιασκέψεις, οι σύγχρονοι πατέρες
μας, Αρχιεπίσκοποι και Πατριάρχες,
αρνούνται τον διάλογο-συζήτηση με τους απλούς
πιστούς των οποίων η γνώμη δεν μετράει
πουθενά. Οι αρχιεπίσκοποί μας και ο
Πατριάρχης μας που έφτασαν να μην
λογαριάζουν ούτε αυτούς τους συνεπισκόπους
τους ζητούν από εμάς τους λαϊκούς να
τους εμπιστευτούμε τυφλά εισάγοντας
κάποιο παλαιό είδος γκουρουϊσμού εν τη
Εκκλησία! Αυτοί είναι οι λογικοί ποιμένες
κι εμείς τα άλογα πρόβατα που δεν έχουμε
πτυχία και γι' αυτό ο λόγος μας είναι
άκυρος. Οι λαϊκοί θα πρέπει λοιπόν να
σιωπούν εν υπακοή και προσευχή και να
τους ακολουθούν πιστά όπου κι αν αυτοί
μας οδηγούν αγνοώντας το “γρηγορείτε
και προσεύχεσθε” αλλά και το “ενεργείτε”
του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού!
Σταθμός στην
θαυμαστή ζωή του οσίου Αθανασίου αλλά
και στην ζωή της Εκκλησίας μας αποτελεί
το θαύμα της ανάβλυσης του αγιάσματος
το έτος 962. Ο διάλογος του αγίου με τη
Θεοτόκο μας διδάσκει το δικαίωμα του
αμόρφωτου πριν προσκυνήσει να συζητά
και να πείθεται. Όχι να σιωπά χάριν
δειλίας αλλά να συζητά χάριν αληθείας
και διάκρισης των πνευμάτων και
των ανθρώπων που και σήμερα παρουσιάζονται
ως ποιμένες αλλά είναι λύκοι βαρείς!
Η αξία του
ορθόδοξου "σταυροειδούς διαλόγου" και ο
πρακτικός υποχρεωτικώς τρόπος αυτού
Ο όσιος λόγω
έλλειψης χρημάτων και τροφίμων φεύγει
περίλυπος από την μονή για τις Καρυές.
Καθ' οδόν, δύο ώρες σχεδόν μακριά της
Μονής απάντησε μία γυναίκα λαμπρή και
πολύ ωραία. “Όταν
την είδε ο άγιος έξαφνα εταράχθη και
έλεγε καθ' εαυτόν: “εγώ έως τώρα παντελώς
εδώ δεν είδα γυναίκα, αυτή δε, που φαίνεται
θα είναι φαντασία. Ως δε επλησίασε κοντά
του η φαινομένη ήρχισε να του λέγη:
“Πόθεν εδώ οδεύεις, Αθανάσιε, και πού
πηγαίνεις”; Εκπλαγής δε, ο άγιος της
λέγει: “Ποιά είσαι εσύ, όπου μου ομιλείς
και γνωρίζεις και το όνομά μου;”.
”Εγώ
είμαι η μήτηρ του Κυρίου και προστάτης
σου. Πες μου πού πηγαίνεις και διατί
άφησες την Λαύραν που κτίζεις και
έφυγες;”. Απεκρίθη ο άγιος: “Δεν πιστεύω
πως είσαι εσύ η Κεχαριτωμένη, αν δεν ιδώ
από σένα σημείον και τότε να βεβαιωθώ,
διότι πολλαί είναι αι τέχναι και παγίδες
του δαίμονος, και δια τούτο δειλιώ, εις
αυτά που μου λέγεις”. Τότε του λέγει η
Δέσποινα: ”Δίκαιον έχεις Αθανάσιε και
χαίρομαι διά την διάκρισή σου. Αλλά εγώ
δεν είμαι φαντασία, όμως αφού δειλιάς,
ιδού ένα σημείον δια να πιστεύσης.
Κτύπησε
με την ράβδον σου την πέτραν αυτήν
όπου βρίσκεται έμπροσθέν σου σταυροειδώς,
εις το Όνομα της Παναγίας Τριάδος και
με την Χάρη του Υιού και Θεού μου θα
αναβλύση ύδωρ καθαρόν και διαυγέστατον
και τέλος δεν θα έχει και θα τρέχη πάντοτε
και ούτε θα πληθύνη τον χειμώνα, ούτε
θα λιγοστεύει το καλοκαίρι”. Τότε ο
άγιος Πατήρ, ως άλλος Μωυσής, εκτύπησε
την πέτραν σταυροειδώς με την ράβδον
του και, ω του θαύματος, αμέσως ανέβλησε
εκ της ξηράς πέτρας διαυγέστατον ύδωρ,
το οποίον τρέχει πραγματικώς μέχρι
σήμερον το ίδιον”. Του λέγει τότε η
Θεοτόκος: “Θέλω εδώ να μου κτίσης
Εκκλησίαν και να έρχονται από την Μονήν
να κάμνουν Θ. Λειτουργία συχνά”. Όταν
ο άγιος είδε αυτό το θαύμα, έπεσεν εις
τους πόδας της Παναγίας και παρακαλούσε
να τον συγχωρήση, που δεν επίστευσεν
από την αρχήν, λέγοντας: “Συγχώρησον
μοι, Μήτερ του Θεού, διότι έσφαλα και
πρόσταξε με να ποιήσω ό,τι θέλεις και
ορίζεις.”...
Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὡς τῶν ἀϋλων οὐσιῶν θεωρὸν ἄριστον, καὶ πρακτικὸν ὑφηγητὴν παναληθέστατον, εὐφημοῦμέν σε ἡ ποίμνη σου, καὶ βοῶμεν, Μὴ ἐλλίπης ἱκετεύειν πρὸς τὸν Κύριον, λυτρωθῆναι πειρασμῶν καὶ περιστάσεων, τοὺς βοώντάς σοι, Χαίροις Πάτερ, Ἀθανάσιε.
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὡς τῶν ἀϋλων οὐσιῶν θεωρὸν ἄριστον, καὶ πρακτικὸν ὑφηγητὴν παναληθέστατον, εὐφημοῦμέν σε ἡ ποίμνη σου, καὶ βοῶμεν, Μὴ ἐλλίπης ἱκετεύειν πρὸς τὸν Κύριον, λυτρωθῆναι πειρασμῶν καὶ περιστάσεων, τοὺς βοώντάς σοι, Χαίροις Πάτερ, Ἀθανάσιε.
Μετά τιμής
Δημήτριος
Εμμανουήλ
Ιεροψάλτης
Υ.Γ.
Πέτρα πάνω
στην πέτρα, λίθος πάνω στον λίθο, τόπος
ιερός δεν θα μείνει πουθενά όπου να μην
μαρτυρεί την αλήθεια των λόγων του
Κυρίου.
Όσο για το
Άγιον Όρος, αυτό μακριά και από τα
μεσοπέλαγα, ένας λίθος ορθωμένος στο
Αιγαίο Πέλαγος να στέκει σαν φάρος και
βράχος καλοΐσκιωτος για κάθε καλοπροαίρετο
Χριστιανό που θα θελήσει να του μιλήσει.
Και τότε θα του μιλήσει και αυτό, κράζοντας
μαζί με την Υπέρμαχο Στρατηγό, «Χαίρε
αυλή λογικών προβάτων», «Χαίρε, ότι
εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί»,
«Αλληλούια».
