ΑΣΚΗΤΡΙΑ ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΒΕΤΣΙΟΥ – Μωϋσής μοναχός εκ Πρεβέζης
Η αγιότητα ενός ανθρώπου δεν βγαίνει μέσα από μια οδό, δηλαδή από το ράσο, αλλά από τη ψυχή εκείνη που αγαπάει τον Θεό και είναι φορέας των εντολών Του. Γιατί ο Θεός δεν επηρεάζεται από το ενδύματα, αλλά βλέπει την καρδιά μας.
Άλλωστε αν προσέξει κανείς στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας μας θα διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι Άγιοι ήταν λαϊκοί, συνυπολογιζόμενων και των μαρτύρων.
Και ένας Άγιος τιμάται πρώτα από τον Θεό, ήδη εν ζωή. Και εάν τα χαρίσματα που του δίνει ο Θεός γίνονται φανερά και ευεργετικά στους ανθρώπους, γιατί εμείς να χρειάζεται να περιμένουμε την έγγραφη πιστοποίηση της Εκκλησίας για να τον τιμάμε μέσα στην καρδιά μας και στη ζωή μας ως Άγιον και να τον επικαλούμαστε.
Δηλαδή ο Άγιος Κοσμάς μέχρι από το 1961 που αγιοκατάχθηκε δεν ήταν Άγιος; Αν και αντικανονικώς η Εκκλησία δεν τον αγιοκατάταξε αμέσως μετά τον θάνατό του, αφού μαρτύρησε το 1779! Και φυσικά δεν περιμένουμε την επισημοποίηση της Εκκλησίας να προβεί σε Αγιοκατάταξη για να προσευχηθούμε και να παρακαλέσουμε τον Άγιο, που ήδη από αυτή τη ζωή δεχθήκαμε την θαυματουργική βοήθειά του.
Η Γερόντισσα Λαμπρινή, σύμφωνα με δική της αποκάλυψη σε οικείο της πρόσωπο, θα έρθει μια μέρα που θα αγιοκαταταχθεί, γιατί ήδη εν ζωή ήταν μεγάλη Αγία σε σημείο που να πετάει σωματικώς, αλλά και η ψυχή της να αφήνει το σώμα και να πηγαίνει συχνά στον παράδεισο.
Ήδη έχουν καταγραφεί πολλά θαύματα και μετά την κοίμησή της και πολλοί προσκυνητές που δεν την γνώρισαν εν ζωή και δεν είχαν διαβάσει το βιβλίο «Ασκητές στον κόσμο Α΄», μαρτυρούν την σωτήρια επέμβασή της στην ζωή τους. Δηλαδή η γιαγιά Λαμπρινή εμφανίζεται και θαυματουργεί σε μια μερίδα ανθρώπων που δεν την επικαλέστηκαν!
Κατά περιόδους πούλμαν και απλοί προσκυνητές επισκέπτονται το μνήμα της στα Καλομόδια Άρτης, απ΄όλα τα μέρη της Ελλάδος, όπου σε κάποιους ο χώρος στο μνήμα της ευωδιάζει.
Δεν θα σας μιλήσω για την θαυματουργική παρουσία της στην ζωή μου, την οποία την είχα αρωγό, στα δύσκολα που περνούσα στo μοναστήρι, απ΄όπου με έδιωξαν, αλλά θα σας μεταφέρω δύο μαρτυρίες ανθρώπων όπου για πρώτη φορά βγαίνουν στην δημοσιότητα.
Τις προφητείες που κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο, τις δημοσίευσα την Ανάσταση του 2015 στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα» και μάλιστα κρυφά από τον Ηγούμενο, αφού την θεωρούσε πλανεμένη!!! Αργότερα τις προώθησε στο διαδίκτυο ο μοναχός Λεόντιος της Ι.Μ.Διονυσίου, Αγίου Όρους.
Το ίδιο άτομο που μου είχε δώσει τις γραπτές μαρτυρίες-προφητείες της Λαμπρινής Βέτσιου, όπου οι περισσότερες έχουν εκπληρωθεί, μου έδωσε και την παρακάτω. Και είναι σημαντική, πρώτον για τους συγγενείς των αγνοουμένων Κυπρίων της εισβολής από τους Τούρκους το 1974 και δεύτερον για το μήνυμα που μας δίνει η μαρτυρία.
Μαρτυρία του Α.Ν. Σεπτέμβριος 1996.
«Κυριακή απόγευμα επισκέφθηκα τη χαρισματική γιαγιά στο σπιτάκι της. Καθόταν στο κρεβάτι της, δίπλα ήταν τα βιβλία της και το Μέγα Ωρολόγιο. Μόλις είχε τελειώσει τον εσπερινό.
Συζητήσαμε για πνευματικά θέματα και τότε την ρώτησα: Γιαγιά την απέγιναν οι αγνοούμενοι της Κύπρου; Η γιαγιά όπως καθόταν στο κρεβάτι της έμεινε για μερικά δευτερόλεπτα ακίνητη, τα μάτια της ανοικτά, το βλέμμα της ασάλευτο. Και ξαφνικά την βλέπω να τρομάζει και να τρέμει σαν να την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Άρχισε να κουνάει το κεφάλι απελπισμένα πάνω κάτω και να λέει: Πάνε αυτοί τώρα.
Γεμάτος αγωνία την ξαναρωτάω, τι έγιναν αυτοί οι άνθρωποι;
Δεν ζεί κανείς;
Η γιαγιά έδειχνε ταραγμένη και μου λέει: Πάνε παιδί μου αυτοί τώρα, για αυτά που τραβήξανε, τους λυπήθηκε ο Κύριος, τους συγχώρεσε και τους πήρε όλους κοντά Του.
Τότε η γιαγιά Λαμπρινή, σηκώνεται κάνει το σταυρό της και πέφτει στα γόνατα κάνοντας μια μετάνοια και λέει με υψωμένη φωνή. Σ΄ευχαριστώ Κύριε που τους συγχώρεσες όλους και τους πήρες κοντά σου.
Γεμάτος αγωνία την ξαναρωτάω, υπάρχουν πληροφορίες ότι μερικά άτομα βρίσκονται στις φυλακές στα βάθη της Τουρκίας. Η γιαγιά μου λέει: Σου είπα πάνε αυτοί τώρα.
Είπες γιαγιά ότι γι΄αυτά που τραβήξανε τους λυπήθηκε ο Κύριος. Τι τραβήξανε, τι υπόφεραν αυτοί οι άνθρωποι στις φυλακές;
Η γιαγιά αρχίζει να λέει: Αυτοί οι άνθρωποι…. Ξαφνικά σωπαίνει και την βλέπω να δαγκώνεται και για μισό λεπτό περίπου να μην μιλά. Σηκώνει το κεφάλι ψηλά και μου λέει: Τώρα αυτά τα πράγματα καλό είναι να μην τα σκαλίζεις, αλλάζει κουβέντα και μου λέει, πάμε την Κυριακή στο μοναστήρι; Και επέμενε σε αυτό. Θέλω να πω κάποια πράγματα με τον Γέροντα (εννοούσε τον πνευματικό της). Πράγματι πήγαμε και ένα μήνα μετά ο Πατήρ Μητροφάνης, Ηγούμενος της Ι.Μ. Ροβελίστης Άρτας, κοιμήθηκε».
Προφανώς δεν την άφησε ο Κύριος να μας πει τα μαρτύρια που στην ίδια γνωστοποίησε.
Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα που μας δίνει αυτή η μαρτυρία της γιαγιάς Λαμπρινής, είναι ότι όσοι μαρτυρούν όχι μόνο για την πίστη, αλλά και για την πατρίδα, τους ανοίγεται διάπλατα ο παράδεισος. Τα μαρτύρια τους είναι η εξιλέωση και απόσβεση χρεών, για τις όποιες αμαρτίες τους σ΄αυτή τη ζωή.
Δεύτερη μαρτυρία από την κυρία Ζαφείρα Χατζηευστράτου από την Θεσσαλονίκη:
«Ήταν ξημερώματα 14 Οκτωβρίου 2014. Βλέπω στον ύπνο μου, ότι βρισκόμουν σ΄ένα άγνωστο μέρος, σ΄ένα πεδινό χωριό. Έχω χαθεί και βρίσκομαι σε μια διασταύρωση. Γυρνώντας το κεφάλι μου προς αναζήτηση κάποιου ανθρώπου για να ρωτήσω που βρίσκομαι, βλέπω μια εικόνα της Παναγίας, ανοίγω το καγκελάκι και μπαίνω στο χώρο. Βλέπω δεξιά μου να έρχετε μια γιαγιά με μαύρα ρούχα, μαντίλι και ποδιά ξεθωριασμένα και φθαρμένα από πολυκαιρία.
Ρωτάω την γιαγιά: Συγνώμη, μπορείτε να μου πείτε που βρίσκομαι; Και μου απαντάει: Ααα! κορίτσι μου, εδώ που βρίσκεσαι είναι ο οίκος της Οσίας Λαμπρινής. Κάνε λίγο ακόμα υπομονή, τελειώνουν τα βάσανα σας, όλα θα πάνε καλά από εδώ και πέρα και εξαφανίστηκε.
Πραγματικά είχαμε δυόμιση χρόνια που περνάγαμε απ΄ όλα τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο για προβλήματα που είχε η μητέρα μου. Και σε λίγες μέρες θα έκανε επέμβαση και στη χολή της.
Όλα πήγαν καλά και από τότε η μητέρα μου, δεν ξαναμπήκε στο νοσοκομείο. Μετά από ένα μήνα ξαναβλέπω πάλι την γιαγιά στον ύπνο μου (δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες). Αρχίζω να ψάχνω, ποια είναι αυτή η γιαγιά που μου παρουσιάστηκε, ως Οσία Λαμπρινή, γιατί ξέρω πως τέτοια Αγία, δεν υπάρχει. Τελικά με την βοήθεια φίλων μου χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο, βλέπω την ασκήτρια Λαμπρινή Βέτσιου από την Άρτα. Ήταν η γιαγιά που είδα στον ύπνο μου.
Τηλεφώνησα στην Μητρόπολή της Άρτας για να μου δώσουν πληροφορίες αλλά με ενημέρωσαν ότι η συγκεκριμένη ενορία όπως και τα περισσότερα χωριά της πεδιάδας της Άρτας, ανήκουν στην Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης. Με την πρώτη ευκαιρία επισκέφτηκα τον τάφο της.
Έκπληκτη είδα ότι ήταν το ίδιο τοπίο που είδα στον ύπνο μου. Η Εκκλησία ήταν αφιερωμένη στην Γέννηση της Θεοτόκου και από πίσω βρίσκεται το κοιμητήριο καθώς και ο τάφος της γιαγιάς, που γράφει, οίκος Λαμπρινής Βέτσιου. Ήταν η πρώτη φορά που επισκέφθηκα την Άρτα».
Χαρακτηριστικό είναι και το περιστατικό, όπου δυο συγχωριανοί της την επισκέφθηκαν στο σπιτάκι της που πάντα ήταν ανοικτό για όλο τον κόσμο και δεν την βρήκαν εκεί, αλλά προς μεγάλης τους έκπληξη όταν βγήκαν στο δρόμο την είδαν να έρχεται από μακριά πετώντας λίγο πάνω από το έδαφος, όπως ο Άγιος Μάξιμος Καυσοκαλυβίτης. Και εκστατικοί την ρώτησαν. Γιαγιά πετούσες; Αυτή τους είπε χαριτολογώντας πως Άγγελος Κυρίου με μετέφερε, γιατί αγωνιούσατε να με δείτε!
Είθε να δοξασθεί το όνομά του Θεού, δια των επικλήσεων της δούλης και Αγίας του Θεού Λαμπρινής. Έχουμε ανάγκη την μεσιτεία της στην δύσκολη εποχή που διανύουμε.
